มือที่สามที่ไม่ได้รับเชิญ

ตอนที่ 7

มือที่สามที่ไม่ได้รับเชิญ

         “ไม่ได้พักที่เดิมหรือล้านนาเดี๋ยวนี้พี่ไม่เห็นเธอกลับรถสายเดิม”

         ดลย์พนักงานรุ่นพี่เดินเข้ามาทักหญิงสาวที่กำลังเดินลงทางบันไดหนีไฟเพราะตอนนี้ที่ลิฟท์มีคนรออยู่หลายคน

         “อืม ล้านนาย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้วค่ะ นึกอย่างไรคะถึงได้มาเดินลงบันไดหนีไฟแบบนี้”

         “คนรออีกเพียบเดินออกกำลังกายดีกว่า วัน ๆ ทำงานก็นั่งอยู่แต่กับเก้าอี้จะได้ยืดเส้นยืดสายด้วย”

         รุ่นพี่ทำงานทำท่าทางประกอบให้รู้ว่าเขาต้องการออกกำลังกายจริง ๆ

         “ข้างนอกฝนตกแรงแบบนี้ ล้านนาให้พี่ไปส่งไหมหรือไม่ก็ไปลงตรงไหนที่ใกล้ที่พักแล้วค่อยต่อรถไปอีกทีก็ได้ถ้ารออยู่หน้าบริษัทแบบนี้พี่ว่าสองทุ่มก็ยังไม่ถึง”

         หญิงสาวอยากจะปฎิเสธแต่มาคิดดูมันก็จริงอย่างที่อีกฝ่ายพูดเพราะบ้านที่เธออยู่ต้องต่อรถอีกสองต่อถึงจะถึง

         ล้านนาถามทางที่ดลย์จะต้องผ่านและมันก็เป็นทางเดียวกับที่เธอจะกลับบ้านเพียงแต่บ้านของเธอต้องต่อรถไปอีกต่อหนึ่ง

         “ส่งล้านนาที่ห้างตรงแยกไฟแดงแล้วกันค่ะ ขอบคุณพี่ดลย์มากนะคะ ประหยัดเวลาไปได้เป็นชั่วโมงป่านนี้หน้าบริษัทจะได้ขึ้นรถกันหมดหรือยังก็ไม่รู้”

         หญิงสาวพอคิดภาพออกเลยว่าหน้าที่ทำงานในวันฝนตกบรรยากาศจะเป็นอย่างไรเพราะเธอเคยเจอสมัยที่ยังเช่าหอพักแต่ตอนนั้นเธอเลือกที่จะรอให้ฝนหยุดหรือไม่ก็ให้คนน้อยลงก่อนถึงค่อยกลับ

         “แวะหาอะไรกินก่อนไหม”

         ดลย์หันมาถามคนนั่งข้าง ๆ เมื่อเขากำลังเลี้ยวรถเข้าไปหาที่จอดในห้างสรรพสินค้าแทนการจอดส่งที่ด้านหน้าแทน

         “ไม่ดีกว่าค่ะ ล้านนาทำธุระแล้วก็จะกลับที่พักเลย”

         หญิงสาวทำท่าจะเปิดประตูรถ ดลย์จึงไม่อยากเซ้าซี้เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้สึกอึดอัดใจ

         ล้านนาไม่ได้รีบกลับบ้านเหมือนอย่างที่บอกกับรุ่นพี่          บ้านวันนี้ไม่เหมือนทุกวันที่ผ่านมาเพราะเธอจะต้องนอนอยู่บ้านหลังใหญ่เพียงคนเดียวแค่คิดคนตัวเล็กก็อยากจะร้องไห้ออกมาเพราะความคิดถึง

         “สักวันเขาก็ต้องไป ล้านนาอ่อนแอไม่ได้เขากับแกมันคนละฐานะกัน”

         อีกครั้งที่คนหัวใจอ่อนแอต้องเตือนตัวเองไม่ให้คิดฝันไปไกลถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะดูมีใจให้ก็ตาม

         นาฬิกาข้อมือบอกเวลาใกล้สามทุ่มแล้ว ล้านนายังคงคอยโทรศัพท์จากเจ้านายของเธออย่างมีหวังแต่สุดท้ายก็ไม่มีแม้แต่ข้อความใด ๆ ส่งมา เธอตัดสินใจกลับบ้านก็ได้แต่ภาวนาขอให้พรุ่งนี้มาถึงไว ๆ เพราะเธอคิดถึงเจ้านายจนหัวใจมันเหงาหว่าเหว่เดียวดาย

         “แม่ยังไม่อยากกลับบ้านพาแม่ไปหาอะไรกินที่ร้านที่แม่ชอบหน่อยนะเดี๋ยวแม่บอกทางให้”

         ราตรีให้ลูกชายเพียงคนเดียวของเธอพาไปเสริมสวยเสร็จก็อ้อนให้พาไปหาอะไรกินต่อ

         “คุณแม่ชอบร้านนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เห็นปกติไม่ชอบกินอาหารฝรั่ง”

         “แม่ก็อยากเปลี่ยนบ้างหรือไม่ได้”

         ราตรีทำท่าน้อยใจ ค้อนไปค้อนมาที่ลูกชายพูดจาเหมือนกำลังจะจับผิดเธอ

         “สวัสดีค่ะคุณป้า สวัสดีค่ะพี่ภู”

         เสียงหวานดังทักทายแหวกกลางบทสนทนาระหว่างแม่กับลูกมาอย่างเจื้อยแจ้ว

         “ไหว้พระจ๊ะหนูทรายแก้ว”

         ทรายแก้วลูกสาวคนเล็กของเจ้าแม่นักธุรกิจนำเข้าเครื่องสำอางจากต่างประทศมาในชุดเดสแหวกอกจนเห็นเนินอกคู่อวบที่ขาวเหมือนดังสำลี

         “พี่ภูดูตกใจนะคะที่เห็นทรายแก้ว”

         สาวน้อยในวัยใกล้เคียงกับล้านนาส่งสายตาหวานหยดย้อยใส่ชายหนุ่มที่นั่งข้าง ๆ เธอ

         “เอ่อ...คือ คุณแม่ไม่ได้บอกพี่ว่าทรายแก้วจะมากินข้าวด้วย พี่ก็เลยแปลกใจแต่ก็ดีใจนะที่ได้เจอกัน เกือบปีแล้วที่เราสองคนแทบจะไม่ได้เห็นหน้าเห็นตากันเลย”

         ภูเบศพยายามเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อกลบเกลื่อนอาการตกใจของเขาจะไม่ให้ตกใจได้อย่างไรกันในเมื่อทรายแก้วกับเขาเคยคบหากันสมัยที่ฝ่ายหญิงยังเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายแต่พอเธอเรียนมหาวิทยาลัย ชายหนุ่มก็โดนทิ้งไม่เป็นท่า

         “ทรายงานยุ่งมากค่ะ คุณแม่นำเข้าสินค้าตัวใหม่และยกให้ทรายเป็นคนจัดการดูแลสินค้าตัวนี้ทุกอย่างกว่าจะได้ยอดขายที่พอใจเหนื่อยจนไม่มีเวลาได้ไปไหนมาไหนเหมือนคนอื่นเขา”

         สาวน้อยหน้าสวยพูดไปก็ส่งยิ้มหวานให้กับอดีตคนรักอย่างร่างเริงแจ่มใสเหมือนว่าก่อนหน้านี้เขากับเธอไม่ได้มีอะไรต่อกันทั้งที่ความเป็นจริงเรื่องราวในอดีตทรายแก้วได้สร้างความเจ็บช้ำและผิดหวังให้กับชายหนุ่มที่นั่งข้าง ๆ อย่างไม่สนใจใยดีในความรู้สึกของอีกฝ่ายสักนิดเลย

         บรรยากาศในการกินอาหารมื้อเย็นจากที่ภูเบศตั้งใจว่าจะใช้เวลาในคืนนี้กับมารดาให้มากที่สุดแต่กลายเป็นว่าเขากลับต้องมาคอยเอาใจทรายแก้วตามความต้องการของมารดา

         “หนูทรายถ้ามีปัญหาอะไรเกี่ยวกับธุรกิจก็ปรึกษาพี่เขาได้ทุกเมื่อนะ ภูเขาเก่งเหมือนคุณพ่อของเขา ครอบครัวเราสนิทคุ้นเคยมีอะไรก็ไม่ต้องเกรงใจ”

         หญิงสาวหันไปจับมือภูเบศมาวางไว้บนขาอ่อนที่ขาวเปล่งประกายของเธอก่อนจะทาบมือของเธอวางทับ

         “ขอบคุณล่วงหน้านะคะ ทรายต้องไปรบกวนพี่ภูแน่ ๆ ค่ะ”

         ภูเบศใจหนึ่งอยากจะดึงมือของตัวเองกลับมาแต่ก็กลัวจะกลายเป็นคนเสียมารยาทและที่สำคัญเขาไม่อยากทำให้แม่ของเขาที่กำลังมีความสุขต้องกลับไปไม่สบายใจอีก

         “พี่ยังไม่เห็นเรากินอะไรสักอย่าง เดี๋ยวพี่หั่นเนื้อย่างบาบีคิวให้สูตรเด็ดของที่นี่ ใช่ไหมครับคุณแม่”

         ชายหนุ่มค่อย ๆ พามือของตัวเองออกจากขาเรียวที่ขาวเสียจนมองเห็นเส้นเลือดอย่างชัดเจน

         ทรายแก้วเห็นอาการของอดีตคนรักแล้วก็อดขำไม่ได้เพราะดูเหมือนว่าชายหนุ่มกำลังหัวใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเมื่อเขาได้สัมผัสขาอ่อนของเธอที่อยู่ใกล้กับส่วนสงวนเพียงไม่ถึงคืบ

         “มือสั่นแบบนั้นจะหั่นได้อย่างไรคะเดี๋ยวทรายทำเองดีกว่า”

         สาวน้อยหัวเราะอย่างมีความสุขที่เข้าใจว่าตัวเธอยังสามารถทำให้ภูเบศหวั่นไหวได้

         “ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ”

         ชายหนุ่มลุกไปเข้าห้องน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์ เขาไม่ได้รู้สึกหวั่นไหวเพราะยังรักทรายแก้วอยู่แต่เขาแค่รู้สึกตามแบบผู้ชายทั่วไปที่ได้ถึงเนื้อถึงตัวผู้หญิงสวยก็เท่านั้น ถ้าเป็นภูเบศคนเดิมเขาคงไม่มีทางปล่อยให้ทรายแก้วหลุดมือไปแน่ ๆ อย่างน้อยเขาก็จะได้เอาคืนที่เธอเคยทำให้เขาเสียใจ

         ทรายแก้วเลือกที่จะทิ้งภูเบศไปหาผู้ชายอีกคนที่อายุมากกว่าภูเบศเสียอีกเพียงเพราะเขาสามารถให้เธอได้มากกว่าซึ่งตอนนั้นตัวของภูเบศเองยังคงเพิ่งทำงานและพ่อของเขาก็ฝึกให้ใช้แค่เพียงเงินเดือนเหมือนพนักงานคนอื่น ๆ

         “ภูแม่ว่าเรากลับกันเถอะ น้องไม่ได้เอารถมาถ้าอย่างนั้นลูกไปส่งแม่ที่บ้านก่อนแล้วค่อยไปส่งน้อง เราสองคนไม่ได้เจอกันนานเห็นน้องว่ามีเรื่องจะปรึกษาด้วยจะได้ขับรถไปคุยกันไป”

         “ทำไมไปส่งทรายก่อน คุณแม่จะได้นั่งคุยกับเราไปด้วย”

         ชายหนุ่มแสดงท่าทางไม่เต็มใจออกมาเพราะเขาไม่อยากไปไหนกับผู้หญิงที่ยืนข้าง ๆ เพียงสองต่อสอง

         “ภู...ทำตามที่แม่บอกดีกว่านะลูก”

         สายตาและน้ำเสียงที่ดูเอาจริงทำเอาลูกชายที่กำลังไม่เต็มใจต้องพยักหน้ายอมทำตามเพราะไม่อยากทะเลาะกับมารดา

         ราตรีกับทรายแก้วยังคงคุยกันต่ออย่างสนุกสนานและบ่อยครั้งที่คนเป็นแม่มักจะเอ่ยชื่อลูกชายเพื่อโยงให้เข้ามาเกี่ยวข้องกับบทสนทนาตลอด

         “หนุ่มสาวสมัยนี้ไม่ค่อยยอมมีแฟนกัน ตาภูก็ยังโสด                หนูทรายก็ยังไม่มีแฟน แม่นี่อดเชียร์ไม่ได้อยากได้ลูกสะใภ้น่ารักอย่างหนูทราย ใช่ไหมตาภู”

         คนขับได้แต่หันไปยิ้มตอบเพราะเขาไม่ได้คิดอย่างที่มารดาพูดแต่ก็ไม่กล้าพอที่จะบอกความรู้สึกออกมา

         ราตรีลงรถแล้วตอนนี้ก็เหลือแค่เพียงทรายแก้วและภูเบศ บรรยากาศในรถเงียบลงทันที

         “พี่ภูยังไม่หายโกรธทรายอีกใช่ไหมคะ”

         ทรายแก้วเปลี่ยนบทจากเด็กสาวสดใสกลายเป็นหญิงสาวที่ดูเป็นผู้ใหญ่ทันที

         “เปล่า พี่ยังคงเห็นทรายเป็นน้องสาวพี่เหมือนเดิมไม่ต้องไปคิดถึงอดีตพี่ลืมมันไปหมดแล้ว”

         “แต่ทรายยังไม่ลืม พี่ภูขา..ทรายรักพี่นะคะ”

         ปากก็บอกรักมือทั้งสองขาก็คล้องแขนคนขับมากอดแนบอกอวบของเธอไว้แน่น

         “ปล่อยมือพี่เถอะ ใครมาเห็นมันคงไม่เหมาะ”

         ภูเบศไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องมารยาทอีกแล้วเพราะตอนนี้อยู่กันแค่สองคน เขาจึงดึงแขนกลับทันที

         ทรายแก้วกำลังจะโวยวายที่ถูกอีกฝ่ายดึงแขนกลับแบบนี้แต่ต้องปิดปากเงียบสนิทเมื่อมีเสียงโทรศัพท์ของภูเบศดังขึ้น

         “ผมขับรถอยู่เดี๋ยวถึงบ้านผมโทรหานะ ปิดบ้านให้ดี ๆ ถ้ามีอะไรรีบโทรหาผมอย่าเปิดบ้านเด็ดขาด พรุ่งนี้เจอกันครับ”

         น้ำเสียงที่ชายหนุ่มใช้กับคนในโทรศัพท์ช่างแตกต่างจากเสียงที่เขาใช้กับทรายแก้วเหมือนฟ้ากับเหว

         “พี่ภูใครโทรมาคะ”

         ทรายแก้วตะโกนเสียงดังเข้าไปในโทรศัพท์โดยที่ชายหนุ่มยังไม่ทันที่จะได้กดวางสาย

         “พี่รู้นะว่าเธอทำแบบนี้ต้องการอะไร”

         คนขับรู้สึกว่าเขาไม่จำเป็นต้องอดทนไว้หน้าอีกฝ่ายต่อไปแล้วในเมื่ออีกฝ่ายยังไม่ให้เกียรติเขาเลย

         “แล้วจะทำไมคะ ทรายจะบอกคุณป้าว่าพี่ภูมีแฟนแล้ว”

         “ก็ดีบอกเลย คุณแม่จะได้เลิกอยากจะได้ผู้หญิงอย่างเธอมาเป็นลูกสะใภ้เสียที”

         กรี๊ด..... “พี่ภู”

         บรรยากาศในรถกลับมาเงียบอีกครั้งแต่ครั้งนี้คือการเงียบแบบสนิทจนถึงบ้านของทรายแก้วเพราะต่างคนต่างรู้สึกไม่พอใจกัน

         “หวังว่าเราคงไม่ได้เจอกันอีก”

         ภูเบศหันหน้าที่ดูบึ้งตึงเพื่อบอกหญิงสาวที่กำลังจะเปิดประตูรถด้วยน้ำเสียงเหมือนเกลียดกันมาแต่ชาติปางไหน

         “เราต้องได้เจอกันอีกแน่นอน หลับฝันดีนะคะสามีในอนาคต”

         ประตูรถถูกปิดลงเหลือทิ้งไว้แต่คำพูดของหญิงสาวที่ดูเหมือนว่าเธอกลับมาในชีวิตของภูเบศครั้งนี้โดยมีจุดประสงค์ที่แน่นอนคือต้องการได้เขาเป็นสามี