เรื่องเมื่อหัวใจไม่คลายรัก

ตอนที่ 1

ระบายอารมณ์

         “คุณคราม ทิพย์ว่าคุณเมามากแล้วนะคะ ขึ้นห้องเถอะค่ะ”

         ข้าวทิพย์เธอกลัวว่าลูกชายเจ้านายของเธอ จะเมากองอยู่กลางห้องรับแขกแบบนี้ เพราะถ้าเป็นแบบนั้น หากคุณอเนกกลับมาจากงานเลี้ยง ท่านจะต้องไม่พอในเธอแน่ ๆ ที่ยอมให้ลูกชายของเขาดื่มจนเมาแบบนี้

         “หยุดเลย! เธอเป็นใครถึงได้มาสั่งฉัน ข้าวทิพย์ถ้าแม่เธอไม่มาเดินขวางทางรถที่แพรขับ พ่อของฉันก็ไม่ต้องเสียเงินปิดคดี และต้องมานั่งรับผิดชอบเธอแบบนี้หรอก” สีหน้าดุดัน และจ้องมองเธอแบบจะกินเลือดกินเนื้อ

         หญิงสาวไม่เคยได้ยินคำพูดแบบนี้ออกจากปากของครามเลย เพราะปกติแล้ว ชายหนุ่มเป็นคนพูดน้อย แล้วเรื่องที่แพรรำภาคู่หมั้นของเขาขับรถชนแม่เธอ ใคร ๆ ก็รู้ว่าใครเป็นฝ่ายผิด

         “ทิพย์ไม่รู้หรอกนะว่า ทำไมคุณครามถึงได้ดื่มจนเมาแบบนี้ แต่ถึงจะเมา คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาปากเสีย มาว่าแม่ทิพย์แบบนี้ค่ะ” แววตาตัดพ้อ หญิงสาวถึงจะโมโหคนตรงหน้าแค่ไหน แต่ก็คิดถึงความดีที่เขาเคยทำกับเธอก็พอจะให้อภัยได้ ยิ่งบุญคุณที่คุณอเนกมีต่อตัวเธอ ทั้งที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนขับรถชนแม่ ข้าวทิพย์ต้องสำนึกไว้ในใจเสมอ

         “ฉันจะดื่มอีก เธอไปเอาเบียร์มาอีก” คนเมาชี้นิ้วไปมาเหมือนคนกำลังโมโหเสียสติ โวยวายลั่นบ้าน ดีนะที่บ้านนี้มีแค่เธอกับเขาอยู่กันสองคน เพราะแม่บ้านที่ทำงานบ้านหลังนี้ ขอทำงานแบบไปกลับ ไม่ได้มีใครพักที่นี่เลยสักคน

         “โอ๊ย! ลุกให้ไหวก่อนเถอะค่ะคุณคราม คุณค่อยมาร้องจะดื่มอีก” หญิงสาวตวาดใส่ลูกชายเจ้านายด้วยความเหนื่อยจัง และตัดสินใจจะเดินหันหลังให้เขาเพื่อกลับเข้าไปนอน ข้าวทิพย์ไม่อยากสนใจที่จะเสวนากับเขาแล้ว เธอง่วง แต่กลับถูกมือหนาดึงตัวของเธอไว้จนสุดแรง

         “โอ้ย! คุณคราม! ปล่อยทิพย์ค่ะ ทิพย์เจ็บ” ข้าวทิพย์ไม่ใช่เด็กสาวที่จะมาอ่อนแอ เธอหันกลับไปดึงมือหนาที่กอดเอวเธอไว้แน่น

         “ทำเป็นเล่นตัว แพรเขาโกรธมาก โกรธที่ฉันไม่มีเงินมากมายเพื่อจัดงานแต่งให้ใหญ่โตแบบที่เขาต้องการ”

 น้ำเสียงอ้อแอ้ จากท่าทางตอนแรกที่ดูโมโห ครามก็เปลี่ยนเป็นเสียงที่ฟังดูเหมือนคนกำลังสิ้นหวัง

ข้าวทิพย์รีบใช้โอกาสนี้ดิ้นเอาตัวเองออกจากอ้อมกอดเขา เธอตัวที่เล็กกว่าฝ่ายชายอยู่มาก ทำให้กลายเป็นว่า เธอกับเขาต่างพากันล้มลงไปอยู่ที่พรมกลางห้องรับแขกนั้น

         “ห้องไม่มีนอนหรือไง ถึงได้มานอนกางแข้งกางขาอยู่ตรงนี้” ชายหนุ่มพูด ในขณะที่ตัวเขาใช้ขาทั้งสองข้างทับขาเล็กของหญิงสาวไว้ ส่วนมือหนาก็กุมมือเล็กไว้เหนือหัว จนข้าวทิพย์รู้สึกเหมือนขาของเธอกำลังจะหัก เพราะชายหนุ่มไม่ใช่ตัวเบา ๆ เลย

         “คุณคราม ทิพย์เจ็บ คุณบ้าหรือคุณเมากันแน่คะ โกรธใครก็ไปลงกับคนนั้นซิ ฉันไม่เกี่ยวด้วยสักหน่อย”

 คำสุดท้ายข้าวทิพย์จงใจตะคอกสุดเสียง เพราะเธอทั้งเจ็บที่ขาและมือ แถมดิ้นจนแทบจะหมดแรงแล้ว แต่สุดท้ายก็เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ร่างกายของเธอยังถูกเขาพันธการไว้ทั้งตัว

         “ถ้าพ่อฉันไม่หมดเงินไปกับเรื่องของเธอกับแม่ คงไม่กระทบไปถึงธุรกิจ และป่านนี้ ฉันก็คงได้มีเงินมาจัดงานแต่งงามตามที่แพรเขาต้องการ” ยิ่งพูดยาว คนตัวใหญ่ก็ยิ่งก้มหน้าลงมาต่ำเรื่อย ๆ จนตอนนี้แทบจะหายใจรดหน้าข้าวทิพย์อยู่แล้ว

         “คุณคราม ทิพย์เคยมองว่าคุณเป็นคนฉลาด เป็นคนดีค่ะ”

         “แล้วไง! แล้วตอนนี้เธอมองฉันแบบไหน” ครามตะคอกกลับ ยังไม่ทันที่ข้าวทิพย์จะพูดจบ เขาจับมือหญิงสาวกระแทกกับพื้นด้วยความโมโห เพราะรู้ตัวว่ากำลังจะถูกด่า

         “ตอนนี้คุณดูโง่มาก ไม่มีผู้หญิงคนไหนยอมแต่งงานกับคนที่เธอรัก เพียงเพราะงานแต่งงานไม่ใหญ่โตหรอกค่ะ แต่คุณมันโง่ คุณแค่หลอกตัวเอง และยังมีความคิดเลว ๆ ที่เอาความผิดทั้งหมดมาลงที่ฉันกับแม่ของฉัน”

ด้วยอารมรณ์ที่โมโหของทั้งคู่ สรรพนามที่ใช้เรียกกันก็เปลี่ยนไปจากปกติทันที ชายหนุ่มไม่รู้จะโต้ตอบข้าวทิพย์อย่างไร เขาจึงโน้มหน้าลงมาซุกไซร้ซอกคอขาว ๆ ของเธอ หญิงสาวพยายามดิ้นไปมา แต่ก็แทบจะไม่มีกำลังเหลือแล้ว ร่างเล็ก ๆ ของข้าวทิพย์โดนเขาทับไว้ด้วยร่างหนาเกือบทั้งตัว

         “อือ... ปะ... ปล่อยฉันค่ะ...” หญิงสาวพยายามที่จะเปล่งเสียงพูดออกมาแต่มันก็เหนื่อยจนฟังอู้อี้ ขาด ๆ หาย ๆ และเธอก็พูดฟังไม่รู้เรื่องอีกต่อไป เมื่อปากหนาทาบทับลงไปบนริมฝีปากบางของเธอ ทั้งบดขยี้อย่างไม่มีความสงสารว่า ปากเล็กของข้าวทิพย์จะช้ำเพียงไหน

         ข้าวทิพย์อ่อนแรงเกินกว่าจะต่อสู้อะไร น้ำตาแห่งความเสียใจไหลหยดออกมาอาบแก้ม ผู้ชายที่เธอแอบชอบ รู้สึกเคารพ เขาเป็นเหมือนเจ้าชายในหัวใจ แต่วันนี้เขากลับมาย่ำยีเธอแบบนี้หรือ

         เสื้อผ้าชุดนอนแบบติดกระดุมข้างหน้าของหญิงสาวถูกชายหนุ่มทั้งดึงทั้งฉีก จนเผยให้เห็นเนื้อตัวขาวโพลนของข้าวทิพย์ที่ถูกซ่อนไว้ภายใต้เสื้อผ้าอย่างชัดเจน ทุกอย่างเป็นไปตามที่หญิงสาวคาดเดา  ความจริงตอนนี้เธอสามารถที่จะลุกหนีหรือขัดขืนต่อการกระทำของเขาได้ แต่เธอกลับหลับตา และยินยอมให้ครามใช้ร่างกายของเธอเพื่อระบายอารมณ์ขุ่นมั่วและกราดเกรี้ยวของเขา

         ตั้งแต่เธอและแม่เข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้ หญิงสาวก็มีแค่ครามที่คอยดูแลเธอทั้งเรื่องเรียน เรื่องการเงิน เมื่อก่อนเขาชอบพาเธอไปเที่ยว พาเธอไปรู้จักโลกข้างนอกแบบที่คนมีเงินเขารู้จักกัน ครามเป็นเหมือนเพื่อน เหมือนพี่ชาย เพียงคนเดียวของเธอ ครามคงทำไปเพราะความสงสาร ข้าวทิพย์คอยบอกตัวเองเสมอ เพื่อไม่ให้เธอเผลอคิดเข้าข้างตัวเอง เพราะเธอชอบเขา แต่ไม่ว่าจะหักห้ามใจอย่างไร ข้าวทิพย์ก็ได้เผลอคิดกับครามมากกว่าผู้มีพระคุณไปแล้ว

         “อือ...อ่าส์...” เสียงครางในคอของชายหนุ่ม แสดงให้เห็นถึงความสุขที่เขาได้จากร่างเล็กที่นอนเกร็งตัวด้วยความเจ็บ ที่กำลังถูกน้องชายที่แข็งแกร่งของครามบุกรุกเข้ามาเป็นส่วนอ่อนนุ่มในร่างกายของเธอแล้ว

         ชายหนุ่มถึงแม้จะรู้สึกสะดุดกับอะไรบางอย่าง ที่ขวางกั้นเส้นทางความสุขของเขา แต่ด้วยสติที่มีน้อยนิด ความผิดชอบชั่วดีก็ลดลงไปด้วย เขาจึงไม่สนใจอะไร และทำทุกอย่างตามในแบบที่เขาต้องการ เขากระทำกับเธอเหมือนคนไร้หัวใจ

บทรักที่ไร้ซึ่งความรักได้จบลง บนความเจ็บช้ำของหญิงสาวที่ได้มอบความบริสุทธิ์ให้กับชายที่เธอรัก แต่เขากลับรับสิ่งมีค่าสำหรับชีวิตเธออย่างย่ำยี

         ข้าวทิพย์รีบลุกใส่เสื้อผ้าและกลับไปที่ห้องนอนของตัวเองอย่างรวดเร็วด้วยความอับอาย และนึกขึ้นได้ว่า เธอก็ควรจะทำให้ครามหายไปจากพรมกลางห้องรับแขกด้วย หากคุณอเนกกลับมาเจอเข้า ท่านจะต้องสงสัย

แต่เมื่อเธอกลับออกมาจากห้องของตัวเอง ข้าวทิพย์ก็ไม่เจอเขาแล้ว หญิงสาวจึงเดินกลับเข้ามาในห้องนอน ปิดประตูกอดตัวเองร้องไห้ ให้กับความใจง่ายที่ยอมเขาทั้ง ๆ ที่เธอก็มีทางสู้