เมื่อความผูกพันมันก่อตัว  

ตอนที่ 7

เมื่อความผูกพันมันก่อตัว

“ผมขอบัวลอยเพิ่มอีกสักถ้วยนะครับ”

         ทุกคนในโต๊ะอาหารต่างหันไปมองคนพูดด้วยความตกใจเพราะนับตั้งแต่นารีเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ในฐานะแม่เลี้ยงของ                  ภูริดลชายหนุ่มแทบจะไม่ยอมพูดจาอะไรกับเธอแต่วันนี้เขากลับขอบัวลอยเพื่อทั้งที่มันคือฝีมือของนารีซึ่งปกติแล้วชายหนุ่มแทบจะ           ไม่ยอมแตะต้องมันเลยด้วยซ้ำ 

         “ที่ทำงานเป็นอย่างไรบ้างลูก”

         บารมีเห็นบรรยากาศบนโต๊ะอาหารเริ่มมีความสนิทสนมคุ้นเคยกันมากขึ้นเขาจึงหาเรื่องชวนลูกชายคุยเกี่ยวกับงานบริษัทที่เขาวางมือให้ลูกชายเป็นคนสานต่อส่วนตัวเขาเองเป็นเพียงแค่ที่ปรึกษาใหญ่คอยให้คำแนะนำในเรื่องที่สำคัญเท่านั้น

         ระหว่างพ่อลูกกำลังพูดคุยกันพิรฎาก็ลุกขึ้นไปช่วยนารีเตรียมขนมหวานให้กับคนทั้งคู่อีกรอบเพราะขนมบัวลอยฝีมือนารีมีทั้งความอร่อยและกลิ่นหอมจึงทำให้สองพ่อลูกค้าเติมกันอีกเรื่อยๆ

         ช่วงระยะเวลาที่ผู้ชายทั้ง 2 คนออกไปทำงานข้างนอกสองหญิงที่อยู่ในบ้านจึงมีเวลาได้พูดคุยกันจนเกิดความสนิทสนมพิรฎามองเห็นความดีในตัวของนารีและความจริงใจที่เริ่มชัดเจนออกมาทุกวัน เธอพยายามทำให้ภูริดลยอมเปิดใจมองคนที่เป็นแม่เลี้ยงในแง่ดีบ้างเพราะบางครั้งความอคติก็ทำให้ชายหนุ่มมองเห็นความดีของอีกฝ่ายไม่เห็น

         “พิมพ์รู้สึกชื่นชมคุณน้าจริง ๆ ค่ะที่เป็นแม่เลี้ยงที่น่ารัก           คุณดลโชคดีแต่กลับมองไม่เห็นความดีของคนอื่นถ้าพิมพ์มีโอกาสได้มีแม่เลี้ยงอย่างคุณน้าชีวิตของพิมพ์คงจะมีความสุขมากกว่านี้”

         ความใกล้ชิดทำให้หญิงสาวเผลอพูดความในใจออกมาถึงแม้มันจะไม่ใช่ทั้งหมดแต่นารีก็พอจับใจความได้ว่าครอบครัวของพิมพ์คงมีปัญหาเรื่องแม่เลี้ยงมีปัญหาครอบครัวซึ่งมันไม่ตรงกับข้อมูลที่หญิงสาวที่ให้ไว้นารีก็เลือกที่จะเก็บเรื่องราวนี้เป็นความลับเพราะเธอคิดว่าถ้าพิรฎาต้องการจะให้ใครรับรู้เธอก็คงเป็นฝ่ายบอกเอง

         “ถ้าคุณน้ามีลูกแล้วลูกสาวหายออกไปจากบ้านไม่ติดต่อเลยมันคุณน้าจะเป็นห่วงไหมคะ” 

         พิรฎาาไม่รู้จะเอาเรื่องนี้ไปพูดกับใครหลายครั้งที่เธอโทรไปเล่าให้ฟางกับหม่อนฟังทั้งคู่ก็ไม่เคยอยู่ข้างเธอเพื่อนต่างคิดว่าต่อให้คนเป็นพ่อจะรักเมียใหม่แค่ไหนยังไงก็ยังคงรักลูกเหมือนเดิมเธอเองจึงอยากคุยกับผู้ใหญ่ดูบ้างเผื่อบางทีอาจจะได้แง่คิดที่แตกต่างจากการปรึกษาเพื่อน

         “ถึงน้าจะไม่เคยมีลูกแต่ตลอดเวลาเกือบสิบปีที่น้าอยู่กับ  คุณบารมีมาแค่คืนไหนคุณภูริดลกลับบ้านเกินเที่ยงคืนน้าเองก็นอนแทบไม่หลับแล้วนับประสาอะไรกับคนเป็นพ่อเป็นแม่ถึงจะไม่ห่วงลูกเพียงแต่การแสดงออกของแต่ละคนมันต่างกันแม้แต่คุณบารมีเองก็เพิ่งจะหันมาพูดดีกับลูกก็ช่วงที่หนูเข้ามาเป็นสะใภ้บ้านนี้นั่นแหละ”

         นารีเริ่มไม่เชื่อแล้วว่าหญิงสาวตรงหน้าเธอจะเป็นเพียงแค่เด็กกำพร้าเพราะถ้าเธอไม่มีพ่อแม่อยู่แล้วคงไม่ถามแบบนี้ขึ้นมาเด็ดขาดแต่ด้วยความเป็นผู้ใหญ่ในเมื่อเด็กยังไม่ยอมเล่าความจริงให้ฟังเธอก็จะไม่ซักถามอะไรรอแค่เพียงว่าถ้าเมื่อไหร่ที่พิรฎาพร้อมเธอคงจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมาด้วยตัวเอง

         ตลอดเวลาที่หญิงสาวเข้ามาอยู่ยังคฤหาสน์หลังใหญ่เธอก็ทำให้ภูริดลมองนารีด้วยสายตาเปลี่ยนไปทำให้ครอบครัวกลับมาเป็นครอบครัวอีกครั้งบารมีเองก็มีรอยยิ้มมีความสุขในทุกวันจากที่         แต่ก่อนเขาเฝ้าแต่คิดโทษตัวเองว่าการที่เขารับนารีเข้ามาเพื่อหวังให้มาช่วยดูแลลูกชายกลับกลายเป็นปัญหาที่ทำให้เขากับลูกต้องบาดหมางกันทั้งที่ตัวนารีนั้นเป็นแม่เลี้ยงที่แสนดีและก็รักเขาด้วยความจริงใจ

         “เป็นอะไรทำหน้าเครียด”

         ภรรยารับจ้างมองหน้าสามีด้วยความอยากรู้และเป็นห่วงเพราะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมาชายหนุ่มถึงแม้จะปากร้ายอยู่บ่อยๆแต่ก็ไม่เคยทำสีหน้าตึงเครียดแบบนี้

         “เลขาผมลาป่วยแล้วพรุ่งนี้ผมต้องไปคุยธุรกิจกับลูกค้า            ชาวอังกฤษผมบอกแล้วห้ามขำนะผมพูดภาษาอังกฤษไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่โดยเฉพาะเรื่องฟังถ้าอีกฝ่ายพูดเร็วๆก็แปลไม่ทันอยู่เหมือนกันจะเลื่อนออกไปก็ไม่ได้เพราะทางนั้นเดินทางมาแล้ว”

         “ให้พิมพ์ช่วยนะคะพิมพ์ทำได้”

         หญิงสาวเดินตรงเข้าไปสวมกอดสามีใบหน้าของเธอซบลงกับแผ่นหลังของเขาเหมือนต้องการส่งต่อกำลังใจให้พิรฎาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอรู้สึกไม่สบายใจที่เห็นชายหนุ่มตรงหน้ามีสีหน้าอมทุกข์แบบนั้นแล้วเธอก็ยินดีที่จะช่วยเพราะสิ่งที่เป็นปัญหามันไม่เกินความสามารถของเธอ

         “แต่มันไม่ได้อยู่ในสัญญาคุณจะให้ผมจ่ายเพิ่มเท่าไหร่ก็บอก”

         “ความอบอุ่นของครอบครัวคุณเป็นค่าตอบแทนแล้วค่ะตลอดเวลาที่พิมพ์เกิดและเติบโตมาพิมพ์ไม่เคยรู้เลยว่าครอบครัวที่มีความสุขมันเป็นอย่างไรจนวันที่ได้เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้คุณพ่อและคุณน้าทำให้พิมพ์รู้สึกว่าตัวเองได้กลับมามีพ่อและแม่อีกครั้ง          ทุกอย่างคือค่าตอบแทนที่ประเมินมูลค่าไม่ได้เลย”

         ภูริดลหันมาจับไหล่ทั้งสองข้างของภรรยามองสบตาคู่สวยนั้นเหมือนต้องการเข้าไปอ่านภายในหัวใจของอีกฝ่ายว่าเธอกำลังรู้สึกอย่างที่พูดจริงไหมเพราะสำหรับตัวเขาตลอดเวลาที่เธอเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้หญิงสาวก็ทำให้เขารู้สึกได้ว่าคำว่าครอบครัวจริงๆมันก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดถึงแม้ว่าเรื่องราวในอดีตยังคงจะติดตาตรึงใจอยู่แต่เขาก็พยายามมองข้ามเพราะทุกวันนี้บิดาของเขาก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อชดเชยกับสิ่งเลวร้ายที่ท่านเคยทำมา

         การเจรจาธุรกิจพี่ภูริดลกังวลมาเสียหลายวันว่าเขาจะไม่สามารถทำได้ถ้าขาดเลขาไปแต่เมื่อได้ภรรยารับจ้างที่มีดีกรีถึงเกียรตินิยมอันดับ 1 และเก่งภาษาอังกฤษเข้ามาช่วยประสานงานเป็นล่ามติดต่อเจรจาในเรื่องของผลประโยชน์ให้ ความเป็นคนหน้าตาดี กิริยามารยาทเรียบร้อยอีกทั้งยังมีน้ำเสียงที่แสดงถึงความเป็นมิตรและจริงใจทำให้คู่ค้าจากต่างประเทศสนใจเซ็นสัญญาร่วมค้าขายกับบริษัทของภูริดลยาวถึงเกือบ 10 ปีจากที่ตอนแรกตั้งใจจะเซ็นสัญญาแค่เพียง 3 ปีเท่านั้น

         “ขอบคุณนะที่ช่วยผม”

         ท่านประธานดึงภรรยาเข้าไปสวมกอด จูบลงไปที่หน้าผากโหนกนูนด้วยคำขอบคุณที่ดังมาจากหัวใจ ตลอดเวลาที่เขารับ            หญิงสาวแปลกหน้าเข้ามาอยู่ในชีวิตมันมีแต่สร้างความสุขให้กับเขาถึงแม้ว่าตัวเขาเองก็ยังไม่เคยเปิดใจยอมรับว่าเธอเป็นภรรยาตัวจริงแต่เขาก็ไม่เคยปฏิเสธตัวเองได้ว่าถ้าไม่มีเธออยู่แล้วชีวิตของเขาคงจะไม่มีความสุขอีกต่อไป

         ภูริดลยังคงต้องเข้าไปทำงานที่บริษัทต่อพิรฎาจึงขอแยกตัวกลับบ้านก่อนแต่เมื่อมองนาฬิกาแล้วเธอยังเหลือเวลาที่จะกลับไปทำอาหารเย็นอีกหลายชั่วโมงหญิงสาวจึงเปลี่ยนใจขับรถกลับไปที่บ้านของเธอที่เธอจากมาหลายเดือนโดยไม่คิดแม้แต่จะติดต่อกลับไปหาใครทั้งนั้นด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก หัวใจของเธอมันกำลังคิดถึงใครบางคนที่เธอพยายามหลอกตัวเองมาตลอดว่าเธอไม่เคยรู้สึกอะไรกับผู้ชายคนนั้นมากไปกว่าคำว่าพ่อที่เธอไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรมันได้

         “ป้ามล”

         หญิงสาวจอดรถเฝ้าดูอยู่ที่ประตูหน้าบ้านและเธอก็รีบลดกระจกลงทันทีเมื่อแม่บ้านที่ทำหน้าที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็กๆเดินผ่าน หญิงสาวรีบๆให้หญิงสูงวัยเข้ามาคุยกับเธอในรถเพราะไม่อยากให้คนข้างนอกเห็น

         “คุณหนูไปอยู่ไหนมาคะรู้ไหมว่าคุณท่านไม่ได้กินไม่ได้นอนเลยเอาแต่นั่งร้องไห้ ทุกวันนี้ก็ไม่ได้ไปทำงานคุณอภิรดีก็ผลาญเงินคุณท่านอย่างสบายใจเมื่อไหร่คุณหนูจะกลับมา”

         หญิงสาวได้แต่ก้มหน้าเช็ดน้ำตา เธอเชื่อในทุกคำที่แม่บ้านพูดแต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการเธอต้องการให้พ่อแท้ ๆ ของเธอรับรู้ว่าเธอมีค่ากับเขาแค่ไหนและผู้หญิงคนที่คุณพ่อบอกว่าแสนดีแท้จริงเธอคืออสรพิษที่ทำร้ายครอบครัวของเธอให้พัง

         “คุณพ่อรู้หรือยังคะว่าอีนั่นมันร้ายแค่ไหนหรือว่ายังตาบอดอยู่เหมือนเดิม”

         “อย่าพูดถึงคุณพ่อแบบนั้นสิคะป้าไม่เคยเลี้ยงคุณหนูมาให้เป็นคนพูดจาแบบนี้ถึงแม้คุณท่านจะเป็นอย่างไรแต่ท่านก็เป็นพ่อและก็รักคุณหนูมากที่สุดใครมันจะเลวจะชั่วก็ปล่อยเขาไปสักวัน เวรกรรมต้องตามทันแต่คุณหนูอย่าเป็นแบบนั้นสิคะ การทำให้            คุณพ่อไม่สบายใจแบบนี้คุณหนูแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าตัวคุณเองมีความสุขตอนนี้ภายในบ้านไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้วคุณอภิรดีแสดงธาตุแท้ออกมาเพราะคุณท่านเองก็เหมือนกับคนที่ไม่มีจิตใจนั่งมองท้องฟ้าใจลอยไปวัน ๆ ธุรกิจก้แย่ลงทุกที คุณหนูแน่ใจนะว่ามีความสุขที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้”

         ป้ามลไม่อยากพูดอะไรมากเพราะอย่างไรเสียเธอก็ได้ชื่อว่าเป็นเพียงแค่คนรับใช้แต่ด้วยความเป็นห่วงก็อดที่จะพูดอะไรออกมาบ้างไม่ได้และก็หวังแค่เพียงว่าสิ่งที่พูดออกมาจะเตือนสติสาวน้อยที่เธอเลี้ยงมาตั้งแต่เกิดไม่ให้สร้างเวรสร้างกรรมกับผู้ให้กำเนิดมากไปกว่านี้

         พิรฎาาตัดสินใจโทรศัพท์ไปหาเลขาของพ่อเธอที่พอมีความคุ้นเคยสนิทกันอยู่บ้างเพื่อสอบถามถึงปัญหาของบริษัทตอนนี้และจากข้อมูลที่เธอได้รับหญิงสาวเริ่มอดเป็นห่วงบริษัทและคุณพ่อของเธอไม่ได้แต่ภาระหน้าที่ตามสัญญา และความผูกพันระหว่างเธอกับภูริดลมันก็มากมายเหลือเกินจนเธอไม่รู้ว่าเธอควรจะตัดสินใจอย่างไรเธอควรจะเผชิญความจริงบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้สามีชั่วคราวของเธอรู้หรือว่าเธอควรจะบอกยกเลิกสัญญาโดยไม่อธิบายเหตุผลใดหรือทางเลือกสุดท้ายของเธอคือการปล่อยให้พ่อต้องเผชิญกับความทุกข์ยากเพียงคนเดียวและเธอก็แก้แค้นด้วยการไม่กลับไปดูแลท่านอีกเลย

         สาวน้อยไม่ได้ถูกเลี้ยงดูสั่งสอนมาให้เป็นคนอกตัญญูในที่สุดเธอก็พ่ายแพ้แก่หัวใจเธอจะบอกความจริงกับภูริดลและยกเลิกสัญญาพร้อมชดใช้ค่าเสียหายทั้งหมดและพาตัวเองกลับไปดูแลบุพการีผู้ชายที่เธอคิดว่าอย่างไรเขาก็คือคนที่รักเธอที่สุด