สถานะที่ไม่ได้เลือก

ตอนที่ 5

สถานะที่ไม่ได้เลือก

         “คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม”

         ล้านนายังไม่ยอมลงจากรถเมื่อมาถึงหน้าบ้านเดี่ยวหลังใหญ่ที่อยู่ส่วนในสุดของหมู่บ้านที่ดูสะอาด สงบน่าอยู่มาก ๆ

         “บ้านหลังนี้คือบ้านที่คุณต้องอยู่จนกว่าผมจะเบื่อ”

         ภูเบศลงจากรถมาเปิดประตูให้หญิงสาวที่ยังคงนั่งสับสนทำอะไรไม่ถูก

         “ลงมาเถอะยังมีอีกหลายอย่างที่เราต้องจัดการภายในวันนี้ให้เสร็จ”

         เจ้าของบ้านเดินนำเข้าบ้านไปพร้อมกระเป๋าหลายใบในมือที่เป็นข้าวของที่หญิงสาวขนมาจากห้องพักเดิม

         “คุณให้ฉันมาอยู่ที่บ้านใคร” ล้านนารู้สึกไม่ไว้ใจ

         “บ้านผม บ้านหลังนี้ผมซื้อไว้ขายแต่ตอนนี้คงไม่ขายแล้ว อย่าเสียเวลาถามอะไรอยู่เลย ลองมองดูว่าขาดเหลืออะไรจะได้พาไปซื้อ ทางร้านจะได้มาส่งวันนี้ทัน”

         เจ้าของบ้านเดินออกไปขนของในรถมาวางกองรวมกันไว้ในขณะที่คนมาใหม่ก็เดินสำรวจไปรอบ ๆ

         บ้านหลังนี้เป็นบ้านชั้นเดียวมีเนื้อที่รอบบ้าน ห้องนอนสี่ห้องทำให้ล้านนารู้สึกว่าที่นี่มันใหญ่เกินไปสำหรับการที่เธอต้องอยู่อาศัยเพียงคนเดียว

         “บ้านมันใหญ่เกินไป ฉันไปอยู่ห้องเช่าเหมือนเดิมดีแล้ว”

         “ไหนบอกมาหน่อยว่ามีอะไรที่ต้องซื้อบ้างอย่าลืมเรื่องห้องครัวนะ จานชามไม่มีเพราะบ้านนี้ยังไม่มีใครมาอยู่”

         ภูเบศไม่สนใจคำพูดของอีกฝ่าย เขาเปลี่ยนเรื่องคุยเป็นเรื่องที่เขาต้องการฟัง

         “ไม่จำเป็นต้องซื้ออะไรมาก ฉันอยู่คนเดียวถ้วยชามเพียงไม่กี่ใบก็พอค่ะ”

         “คุณจะไม่ให้ผมอยู่ด้วยใช่ไหม”

         ล้านนาหันมามองคนถามด้วยสายตาที่เธอเองต้องการคำอธิบาย

         “ผมจะมานอนที่นี่ในวันที่อยากมา คุณมีหน้าที่คอยต้อนรับและเอาใจส่วนเรื่องอื่นก็อิสระต่อกัน เอ่อ...แล้วบอกไว้ก่อนนะระหว่างที่อยู่ที่นี่ไม่มีสิทธิ์ไปยุ่งกับใครทั้งนั้น ถ้าอยากมีแฟนก็รอให้ผมเบื่อก่อน”

         คนพูดฟังดูน้ำเสียงเหมือนผู้ชนะทั้งที่ความจริงตัวเขาเองกำลังพ่ายแพ้ในความรู้สึกเมื่อเริ่มแน่ในว่ากำลังหลงรักผู้หญิงที่เขาคิดว่าจะแค่สนุกด้วยเท่านั้น

         เฟอร์นิเจอร์หลายชิ้น อุปกรณ์ในการประกอบอาหารและของใช้ที่จำเป็นถูกส่งมาถึงที่บ้าน คนงานที่ภูเบศจ้างมาต่างช่วยกันจัดให้เรียบร้อย

         “คุณ...ฉันว่า...”

         “ของทุกอย่างที่ซื้อมาเป็นเงินของผมและของทุกชิ้นมันก็ยังคงเป็นของผมไม่ต้องทำท่าเกรงใจแบบนั้น ผมซื้อทุกอย่างมาก็เพื่อความสบายของตัวเองเวลาผมมานอนที่นี่ อย่าคิดว่าผมซื้อเพื่อคุณ! ”

         ล้านนาแอบดีใจที่เขาดูทำเพื่อเธอแต่จากประโยคสุดท้ายที่ชายหนุ่มพูดทำเอาเธอต้องหุบยิ้มลงทันที

         “เย็นนี้ผมอยากกินข้าวที่บ้าน”

         คนสั่งนอนเหยียดขาดูซีรีส์อย่างสบายใจหลังจากที่บ้านถูกจัดเรียบร้อยและคนงานต่างพากันกลับไปแล้ว

         “ในตู้เย็นไม่มีอะไรแล้วจะให้ล้านนาทำอะไรให้คุณกินได้”

         “ขับรถไปซื้อ หน้าปากซอยมีห้างสรรพสินค้าอยู่”

         สาวตาคนพูดยังคงไม่ละจากหน้าจอโทรทัศน์เหมือนว่ากำลังดูอย่างสนุกคนไม่ยากละสายตาออกมา

         “แต่ฉันขับรถไม่เป็น”

         หญิงสาวอยากบอกว่าเธอไม่ใช่แค่ขับรถไม่เป็นแค่จะมีโอกาสได้นั่งบนรถยนต์ส่วนตัวยังแทบไม่มีโอกาส

         “รอซีรีส์จบเดี๋ยวพาไปซื้อนั่งจดไว้เลยจะเอาอะไรบ้าง              ไปครั้งเดียวซื้อให้คุ้มเพราะผมชอบกินข้าวที่บ้านมากกว่า”

         ล้านนาฟังแล้วก็อยากจะถามให้แน่ใจว่าเขาจะมานอนที่นี่เป็นเรื่องเป็นราวเลยใช่ไหมแล้วแบบนี้คนอื่นจะไม่พากันสงสัยเอาหรืออีกทั้งพ่อแม่ของภูเบศจะคิดว่าเธอกำลังเป็นเมียน้อยหรือเปล่า

         “คุณภูจะมานอนที่นี่แบบนอนแล้วก็ไปหรือว่า...”

         “บ้านนี้คือบ้านของผม ผมก็แค่กลับมานอนบ้านแบบปกติ เช้าก็ตื่นไปทำงาน คุณดูมีปัญหามากเลยนะเรื่องที่ผมจะมาที่นี่”

         ภูเบศเปลี่ยนท่าจากนอนเหยียดอย่างสบายใจเป็นลุกขึ้นมานั่งสองมือกุมกันสบตาคู่สนทนาอย่างจริงจัง

         “คือล้านนาไม่ได้....ฉันแค่ไม่อยากถูกใครว่า คุณภู ฉันไม่อยากเป็นเมียน้อย”

         มันคือความไม่สบายใจที่เธอเลือกที่จะพูดออกมาตรง ๆ ดีกว่าเพราะไม่อยากมานั่งเสียใจทีหลัง

         “ผมยังไม่มีภรรยาดังนั้นเธอไม่ใช่เมียน้อย ไปเตรียมตัวไม่ดูแล้วซีรีส์เสียอารมณ์”

         ห้างสรรพสินค้าอยู่ใกล้กับหมู่บ้านมาก ๆ จึงใช้เวลาไม่กี่นาทีก็มาถึง

         “ผักเอาไปให้มันเยอะ ๆ ดูพุงผมนี่ยื่นนำหน้าแล้ว”

         ไม่ใช่แค่ถามอย่างเดียวแต่ภูเบศจับมือเล็กของคนข้าง ๆ ไปลูบที่กล้ามท้องของเขาอย่างไม่คิดอะไรแต่เจ้าของมือถึงกับสะดุ้งเพราะรู้สึกวูบวาบไปทั้งตัว

         “แค่จับท้องทำเป็นสะดุ้ง คืนนี้เธอได้จับมากกว่านี้แน่”

         ล้านนารีบมองหน้ามองหลังกลัวคนที่เดินอยู่ใกล้ ๆ จะได้ยินในสิ่งที่เจ้านายของเธอพูด

         “บ้า! ทะลึ่ง!”

         คนอายรีบเดินนำหน้าไปเลือกผักทั้งที่บางอย่างก็หยิบใส่รถเข็นมาแล้วเพราะรู้สึกอายจนทำตัวไม่ถูก

         ภาพของชายหญิงเดินหยอกล้อกันยิ้มอย่างมีความสุขเลือกซื้อวัตถุดิบในการทำอาหารคนที่พบเห็นต่างก็คงคิดว่าทั้งคู่เป็นคู่รักทั้งที่ความจริงมันเป็นความสัมพันธ์ที่ไร้สถานะใด ๆ

         “ให้ผมช่วยอะไรไหม”

         ภูเบศเดินเข้ามาในห้องครัวที่อยู่ในส่วนของหลังบ้านเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังยุ่งกับการทำอาหารมื้อเย็น

         “ช่วยล้างผักแล้วจัดใส่จานให้ก็ได้ค่ะ ที่เหลือใกล้จะเสร็จแล้ว เข้ามาตามถึงในนี้คุณภูต้องหิวแล้วแน่ ๆ ”

         “ขอกอดหน่อยรู้ใจจริง ๆ ”

         “อุ๊ย!”

         คนตัวสูงไม่ได้แค่กอดแต่กับหอมฟอดใหญ่ลงไปที่แก้มใส ขาวอมชมพูจนเจ้าของแก้มตกใจ

         “แก้มกลิ่นน้ำพริกกะปิ หอมน่าเอาผักมาจิ้มจัง”

         ล้านนาเอี้ยวตัวจะหันมาตีคนที่กำลังกอดเธอแต่กลับถูกร่างสูงดึงเธอเข้ามากอดแนบอกของเขาแทน

         “พรุ่งนี้เราต้องไปทำงานกันแล้วใช่ไหม”

         “ใช่ค่ะแล้วพรุ่งนี้เราก็ต้องไม่ทำให้คนอื่นสงสัย”

         สองตาประสานกันไม่ต้องมีคำพูดใดต่อจากนี้แต่มันมีคำตอบที่ชัดอยู่ในใจของทั้งสองคนอย่างเข้าใจกัน

         อาหารมื้อเย็นบนโต๊ะถึงจะเป็นเมนูที่ดูเรียบง่ายแต่กลับทำให้ชายหนุ่มรู้สึกมีความสุขอย่างที่ไม่เคยได้รู้สึกแบบนี้มานาน

         ครอบครัวของภูเบศเคยมีความอบอุ่นเหมือนครอบครัวของคนอื่นทั่วไปจนวันที่บิดาของเขามีภรรยาน้อยทุกอย่างก็พังลงทันที

         ประจักษ์เป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จทุกอย่างยกเว้นชีวิตครอบครัวเพราะเขาแต่งงานกับราตรีแม่ของภูเบศเพียงเพราะผู้ใหญ่บังคับและสุดท้ายประจักษ์ก็กลับไปหาคนรักของเขาทิ้งให้ราตรีนอนเจ็บช้ำกอดทะเบียนสมรสแบบเหงา ๆ อยู่เพียงคนเดียว

         “เป็นอะไรไปคะ”

         ล้านนามองสบตาถามเจ้านายที่ตอนนี้กำลังนั่งเหม่อมองจานไข่เจียวเหมือนกำลังคิดอะไรที่ไม่น่าจะใช่เรื่องที่มีความสุข

         “นานแล้วที่ผมไม่ได้กินข้าวที่บ้านแบบนี้ เมื่อก่อนคุณแม่จะลงครัวเองทุกวัน คุณพ่อก็จะไม่ยอมกินข้าวนอกบ้านไม่ว่าจะกลับดึกแค่ไหน กลับมาถึงก็จะต้องกินกับข้าวฝีมือคุณแม่ก่อนขึ้นนอนทุกครั้งแต่ตอนนี้คุณแม่ไม่ยอมที่จะทำกับข้าวอีกเลย คุณพ่อก็แทบจะไม่กลับบ้าน ”

         ล้านนาถึงจะไม่เข้าใจว่าเจ้านายของเธอเจออะไรมาแต่ตอนนี้เธอรู้แค่เพียงว่าเขาเหมือนคนที่กำลังเหงาและครอบครัวที่พังของพ่อและแม่คงเป็นสาเหตุ

         “ไม่มีครอบครัวไหนที่สมบูรณ์ แต่ละครอบครัวก็เจอปัญหาที่ต่างกันไปเพราะบางครั้งเราก็ไม่ได้มีสิทธิ์เลือกที่จะให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้”

         ความเศร้าเริ่มเข้ามาแทรกความสุขที่เพิ่งผ่านมาแทน               ทั้งสองคนไม่อยากให้บรรยากาศดูไม่มีความสุขต่างฝ่ายต่างพากันถอนหายใจและส่งยิ้มให้กันแทน

         “ผมจะลองใช้เครื่องซักผ้า ผมเอาเสื้อผ้าล้านนาไปซักให้เลยนะแล้วเดี๋ยวผมจะสอนวิธีใช้”

         ภูเบศเกิดมาก็มีแม่บ้านคอยทำให้ส่วนล้านนาเกิดมายังไม่เคยใช้เครื่องซักผ้าทั้งสองคนจึงยังไม่มีใครใช้เป็น

         คืนแรกของการย้ายเข้ามาอยู่บ้านหลังใหม่ บ้านที่ใหญ่โตและสวยงามมากที่สุดในชีวิตที่ล้านนาเคยอยู่มา เธอรู้สึกมีความสุขไม่เหงาและอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนเพราะมีผู้ชายที่เธอแอบรักอยู่ด้วยตลอดเวลาแต่พรุ่งนี้มันอาจไม่เป็นอย่างเช่นวันนี้เสมอไปล้านนาคอยเตือนสติตัวเองไม่ให้หลงไปกับความสุขที่สุดท้ายสักวันมันก็จะเป็นแค่เพียงอดีต

         “เธอเต็มใจไหมถ้าไม่...”

         ชายหนุ่มกระซิบถามสาวน้อยตัวเล็กแต่เนื้อแน่นที่นอนอยู่ใต้เรือนร่างของเขาอย่างแผ่วเบาเมื่อโคมไฟหัวเตียงถูกดับลง

         หญิงสาวใช้ปางบางสีชมพูทาบทับลงไปที่ปากคนถามแทนคำตอบ เวลานี้ทุกอย่างคือความสุข ล้านนาจะไม่ยอมให้ความทุกข์ใด ๆ เข้ามาทำลายเพราะพรุ่งนี้บางทีอาจไม่มีอะไรเหมือนเดิม

         “ล้านนา ผมมีความสุข”

         ชายหนุ่มครางเรียกชื่ออีกฝ่ายเมื่อความเป็นชายของเขาเข้าไปแสดงความเป็นเจ้าของอีกครั้งในถ้ำสีชมพูอย่างอิ่มเอมใจ ความสุขตรงหน้าไม่มีอะไรมาขวางกั้นแรงสวาทของทั้งคู่ได้ สองมือเล็กกำผ้าปูที่นอนแน่นเมื่อล้านนากำลังถูกชายที่เป็นที่รักพาเธอขึ้นสู่สวรรค์ชั้นฟ้าด้วยความเสียวซ่านและอิ่มเอมใจ