ถ้าไม่ใช่เธอ..ใครก็ไม่เอา

ตอนที่ 10

ถ้าไม่ใช่เธอ..ใครก็ไม่เอา

         ลิตาทำอะไรไม่ถูก เธอรู้ว่าคงไม่มีทางปฎิเสธได้ จึงเปลี่ยนเป็น  ยกมือไหว้อ้อนวอนอีกฝ่ายแทน

         “ที่ลิตาทำไปเพราะอยากได้เข้ามาดูแลลูกและคุณกับลิลก็ไม่ได้เป็นสามีภรรยากันจริง ๆ ลิตาก็คิดว่าไม่น่าจะมีอะไรแค่อยากได้มีโอกาสดูแลลูกบ้าง”

         วายุเห็นท่าทางของพี่สาวภรรยานอกจากมันจะไม่ทำให้เขาสงสารแล้ว มันยังทำให้เขารู้สึกโมโหมากกว่าเดิม

         “หยุดตอแหล ก่อนที่ผมจะไม่เห็นความเป็นคนในตัวคุณ คุณลิตาคุณรู้ไว้เลยนะ ว่าผมกับลิลเราเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้วก็ทางปฎิบัติด้วย ถ้าคุณทำแบบนี้อีก ผมจะให้คุณชดใช้เงินสิบห้าล้านคืนผม เพราะสัญญาที่คุณเซ็นมันคือสัญญาการกู้ยืมเงิน”

         ลิตาอยากได้เงินจนไม่ได้อ่านว่าตัวเองเซ็นอะไรไป ตอนนี้เธอกลัวมาก และคิดว่าตัวเองไม่น่าทำแบบนี้เลย

         “ลิตายอมแล้ว ตอนนี้ลิลอยู่ที่บ้านของลิตา”

         วายุโทรศัพท์หาอรชรเพื่อฝากให้พี่สะใภ้ดูแลแก้มใส โดยให้เหตุผลว่าเขากับลลิลมีธุระด่วน และชายหนุ่มก็พาลิตาออกจากบ้านก่อนที่อรชรจะมาถึงห้องนอน

         ทันทีที่วายุไปถึงที่บ้านของลิตา เขาตะโกนเรียกภรรยาเสียงหลงเหมือนคนกำลังเสียสติ

         ลิตาทำอะไรไม่ถูกยืนตัวสั่นด้วยความกลัว เธอคิดแค่เพียงสนุกไม่คิดเลยว่ามันจะจบแบบนี้

         ลลิลเปิดประตูบ้านออกมาด้วยใบหน้าที่บวมไปหมด เพราะเธอนั่งร้องไห้ตั้งแต่บ่ายที่มาถึงร้องไห้จนถึงเวลานี้

         “ลิลคุณเป็นอะไรไหม ทำไมคุณทำแบบนี้”

         ภาพทั้งสองคนกอดกัน วายุพรหมจูบไปทั่วหน้าของคนในอ้อมกอดเหมือนว่าเขาอยากจะทำให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาแทบใจจะขาดอยู่แล้ว

         วายุประคองหญิงสาวที่ตอนนี้เหมือนกำลังจะหมดแรงให้ไปนั่งที่รถก่อนจะขับออกจากบ้านโดยไม่หันมาสนใจลิตาที่ยืนร้องไห้ตัวสั่นอยู่

         ชายหนุ่มพาภรรยาไปจอดสงบสติอารมณ์เพราะทั้งตัวเขาเองก็ยังโมโหจนเก็บอารมณ์ไม่อยู่

         ลลิลพยายามตั้งสติ ก่อนจะหันมามองหน้าสามีด้วยสายตาที่เหมือนกำลังกลัวอะไรบางอย่าง

         “คุณกับพี่ลิตาไม่ได้....”

         วายุดึงตัวภรรยามากอด เขาจูบลงไปที่ผมของเธอพร้อมกับ             ถอนหายใจอย่างแรง

         “ผมบอกแล้วไง ถ้าไม่ใช่คุณใครผมก็ไม่เอา แค่ผมสบตาผมก็รู้แล้วว่าไม่ใช่เมียผม”

         หญิงสาวร้องไห้ออกมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้เธอร้องไห้เพราะความโล่งใจ เธอนั่งร้องไห้มาตลอดครึ่งวันที่ถูกสลับตัวเพราะคิดว่าตัวเธอเองต้องมีสามีคนเดียวกับพี่สาวตัวเอง

         “ลิลดีขึ้นแล้วค่ะ ลิลขอโทษที่ไม่เข้มแข็งพอที่จะขัดใจพี่ลิตา      กลับบ้านกันเถอะค่ะ ลิลคิดถึงแก้มใส”

         อรชรอุ้มหลานสาวไปนอนที่ห้องของเธอ วายุจึงเดินไปรับแก้มใสและเด็กน้อยก็สะดุ้งตื่นร้องไห้เสียงดังจนอนุสรณ์เองต้องเดินจากห้องนอนมาดู

         “มันอะไรกัน พ่อได้ยินเสียงรถขับออกไป แล้วนี่แก้มใสร้องไห้ทำไมกัน”

         “ผมกับลิลทะเลาะกันนิดหน่อยครับ ก็เลยขับรถออกไปคุยกันข้างนอก ฝากลูกไว้กับพี่อรพอมารับลูกก็เลยตื่น”

         ลลิลรีบวิ่งมารับลูกสาวไปกอด พอได้อกอุ่นของแม่ที่คุ้นเคยเด็กน้อยก็หลับต่อทั้งที่ยังสะอึกสะอื้นไม่หาย

         “ทำอะไรก็คิดกันให้ดี ๆ ลูกเสียขวัญหมด เรามันโตกว่าเมียคิดให้มาก ๆ พ่อไปนอนแล้วนะ แล้วทีหลังอย่าทิ้งลูกแบบนี้อีก”

         ชายหนุ่มได้แต่ทำท่ายอมรับผิด เพราะเขาไม่สามารถที่จะอธิบายความจริงได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง

         ลิตาหายไปจากชีวิตของลลิลเกือบเดือนก่อนที่เธอจะตัดสินใจโทรศัพท์มาขอโทษน้องสาว เพราะเธอตัดสินใจจะกลับไปอยู่ที่อเมริกา เพราะอยู่เมืองไทยเธอก็เหมือนอยู่ตัวคนเดียว

         ลลิลเธอไม่อยากให้พี่สาวไปแต่เธอก็รู้ว่าความจริงเธอก็ไม่อาจทำให้ลิตามีตัวตนในชีวิตเธอได้และตอนนี้เธอก็เลือกความรู้สึกและชีวิตของแก้มใสก่อนทุกอย่าง

         “ดูแลตัวเองดี ๆ นะพี่ ลิลรักพี่นะแล้วก็ไม่เคยโกรธพี่ด้วย                    ถ้าเหงาก็กลับมาอยู่บ้านเมืองเรานะพี่”

         สองพี่น้องร่ำลากัน ก่อนที่ลิตาจะวางสายไปและเธอก็เดินทางไปอเมริกา นาน ๆ ทีถึงจะติดต่อกลับมาหาลลิล แต่น้องสาวก็คอยส่งรูปของแก้มใสไปให้พี่สาวดูโดยตลอด

         ครอบครัวของวายุกลับมามีความสุขอีกครั้ง และครั้งนี้              โซ่น้อยคล้องใจแม่กับพ่อไว้เป็นหนึ่งเดียวด้วยความรักที่ทั้งสามคนมีให้กัน

         วรพลก็ได้รับกรรมของเขาไป ขวัญสุดาคลอดลูกมาเธอก็ให้แต่สามีเป็นคนเลี้ยง เธอกดขี่วรพลจนแทบจะไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไร

         ลลิลเธอมอบหัวใจทั้งดวงให้กับวายุโดยไม่มีเงื่อนไขใด ๆ เธอรู้แล้วว่า ชายหนุ่มรักเธอจากหัวใจจริง ๆ ไม่ใช่แค่เพียงรั้งเธอไว้เพราะต้องการแก้มใส

         “ขอบคุณที่คุณทำให้ลิลรู้ว่า ความสุขที่แท้จริงมันคืออะไร                 ลิลสัญญาว่าจะรักและจะอยู่กับคุณแบบนี้ไปตลอดชีวิต”

         งานแต่งงานของลลิลกับวายุถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ เมื่อแก้มใสอายุได้ขวบครึ่ง

         วายุทำตามสัญญาทุกอย่างที่เขาเคยให้ไว้ ลลิลได้เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ตามประเพณี ความสุขครั้งนี้หญิงสาวอยากให้มารดาของเธอได้มีโอกาสได้อยู่รับรู้แต่ในเมื่อมารดาของเธอไม่อยู่แล้ว เธอจึงส่งภาพในงานส่งไปให้พี่สาวของเธอดูและลลิลจึงได้รู้ว่า ลิตาเองก็แต่งงานใหม่เหมือนกัน

         สาวน้อยแก้มใสเติบโตมาในครอบครัวที่แสนอบอุ่นอนุสรณ์               ก็วางมือให้ลูกชายกับลูกสะใภ้ทั้งสองคนดูแลบริษัท ส่วนเขาก็ทำหน้าที่เป็นคุณปู่อยู่บ้านคอยดูแลหลานสาวทั้งสองคนเวลาที่กลับจากโรงเรียน

จบบริบูรณ์