ทวง

ตอนที่ 9

       ทวง

         อนุสรณ์สังเกตสีหน้าท่าทางของลูกชาย เช้านี้วายุทำหน้าเหมือนคนยิ้มแบบเขินตลอดเวลา พอหันมาที่ลูกสะใภ้คนเล็กก็ไม่ต่างกัน

         “พระพายวันนี้คุณอาหนูเขาไปแอบมีความสุขอะไรกันมา ปู่เห็นตั้งแต่เดินลงมาก็เอาแต่ยิ้มอายไปอายมา”

         วายุหันมาสบตาภรรยา คราวนี้ลลิลถึงขั้นทำของเล่นลูกสาวหลุดจากมือ

         “ถ้าอย่างนั้นปู่ไม่แซวแล้ว ดูมือไม้สั่นไปหมด”

         การได้เป็นสามีภรรยากันอย่างสมบูรณ์ในคืนที่ผ่านมา ยังทำให้หญิงสาวรู้สึกอาย ๆ ไม่กล้าสู้หน้าคนเป็นสามีเท่าไหร่

         วายุพยายามทำทุกอย่างให้เป็นปกติเพราะไม่อยากให้ภรรยาของเขาต้องรู้สึกเขินอาย เพราะเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมชาติ

         วันนี้ทุกคนออกไปทำงานหมด พระพายเองก็ไปโรงเรียน ลลิลอยู่บ้านกับแก้มใสและแม่บ้าน

         ลิตาติดต่อมาว่าอยากจะมาเจอหน้าลูก ลลิลจึงนัดให้พี่สาวรอเธออยู่ที่ร้านกาแฟที่อยู่หน้าปากซอยก่อนถึงทางเข้าบ้านของวายุเพราะลลิลไม่อยากให้ใครเห็น

         “ลูกสาวแม่ แก้มยุ้ยมาก หลงกันทั้งบ้านแน่ ๆ ”

         ลิตาอุ้มแก้มใสไปยืนที่ตักสาวน้อยหันมองหน้าหญิงสาวทั้งสองคนด้วยความสงสัยก่อนจะส่งเสียงร้องไห้ออกมาและโผตัวกลับมาให้             ลลิลอุ้มเหมือนเดิม

         “ดูแม่แท้ ๆ อุ้มกลับร้อง แต่ก็ช่างเถอะแกเลี้ยงลูกให้พี่ดีแบบนี้พี่ก็สบายใจ แล้วเป็นไงบ้างชีวิตสบายดีไหม”

         ลลิลไม่กล้าบอกลิตาเรื่องจดทะเบียนสมรสและเรื่องที่เธอมีอะไรกับวายุแล้ว เพราะที่ตกลงกันไว้เป็นแค่การแสดงไม่ใช่แบบนี้

         “สบายดีพี่ เขาก็ดูแลทั้งลิลและแก้มใสเป็นอย่างดี ”

         หญิงสาวยังไม่ทันจะพูดจบก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น วายุโทรมาเพราะเขาได้ข่าวจากแม่บ้านว่าลลิลพาแก้มใสออกมาข้างนอก

         “พี่ลิตามาค่ะ เธออยากเห็นหน้าแก้มใส ลิลกลัวคนอื่นจะสงสัยเลยนัดเจอกับพี่ข้างนอก”

         ชายหนุ่มถามถึงจุดที่ลลิลอยู่ เพราะตอนนี้เขาขับรถออกจากบริษัทแล้ว และกำลังมุ่งหน้ากลับบ้าน ให้เธอกับลูกรอเขาอยู่ที่ร้านเขาจะไปรับเธอกลับเอง

         “คุณวายุนี่เขาดูหวงแกมากเลยนะ แค่ออกมาข้างนอกแค่นี้ต้องกลับจากที่ทำงานและรีบมารับเชียว แต่ก็ดีเหมือนกัน พี่จะได้เจอเขาสักที ถ้าถูกใจพี่ขอเปลี่ยนตัวกับแกเลยนะลิล”

         แฝดผู้พี่พูดไปขำไป แต่หัวใจของน้องสาวไม่รู้สึกขำด้วย เพราะลึก ๆ ลลิลคิดว่าถ้าลิตาเจอกับวายุเธอต้องชอบเขาแน่ ๆ

         ชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามาและมองหาภรรยากับลูกด้วยท่าทางที่เป็นห่วง

         “ลิลทีหลังก็โทรบอกผม ทำแบบนี้ผมเป็นห่วงรู้ไหม”

         วายุมาถึงก็มัวแต่บ่นภรรยาจนลืมไปเลยว่ามีแขกที่กำลังจ้องมองเขาอยู่

         “สวัสดีครับคุณลิตา ขอโทษทีนะครับที่มัวแต่บ่นลิลจนลืมทักทายเลย”

         “ไม่เป็นไรค่ะ เคยได้ยินแต่ชื่อ วันนี้เราสองคนก็ได้เจอกันสักที ขอบคุณนะคะที่ดูแลลูกสาวและน้องสาวลิตาเป็นอย่างดี”

         วายุทำสีหน้าจริงจัง เมื่อได้ยินพี่สาวภรรยาใช้คำว่าลูกสาวเพราะเขาไม่ต้องการให้เธอพูดแบบนี้อีก

         “ลูกสาวผมกับลิลครับ สิบห้าล้านผมซื้อคำว่าลูกสาวจากชีวิตคุณแล้ว ได้โปรดอย่าเรียกแก้มใสแบบนี้อีกไม่ว่าจะที่ไหนก็ตาม”

         ลิตาแทนที่จะมีสีหน้าสลด แต่เธอกลับส่งยิ้มหวานให้วายุ เหมือนตัวเธอเองยิ่งเห็นท่าทางแบบนี้ยิ่งรู้สึกชอบ

         ลลิลอ่านสายตาของพี่สาวออก หัวใจของเธอมันรู้สึกไม่ดี               ลางสังหรณ์มันบอกว่าต่อไปนี้ชีวิตของเธอคงไม่สงบสุขเหมือนเดิมแน่

         วายุไม่อยากให้ภรรยากับลูกสาวของเขาอยู่กับลิตานานเพราะเขาไม่ไว้ใจในตัวหญิงสาวที่สามารถทิ้งได้กระทั่งลูก และตัวเขาเองก็ดูออกว่าลิตามองเขาด้วยสายตาแบบไหน

         บรรยากาศในรถเงียบมาก มีแต่เสียงของแก้มใส ลลิลไม่กล้าพูดอะไรสักคำเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังไม่พอใจเธอ

         “ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก คุณรู้ไหมว่าผมไม่ชอบใจมาก ๆ และคิดว่าคุณคงจะไม่ทำอีก”

         ลลิลนั่งฟังเธอเงียบไปสักพักเพราะกำลังคิดว่าเธอไม่ควรจะรับปากเพียงเพราะให้วายุสบายใจแต่เธอควรจะพูดด้วยเหตุผล

         “พี่ลิตาเป็นพี่สาวแท้ ๆ ของลิล คุณคงห้ามให้เราเจอกันไม่ได้ และมันก็คงเป็นไปไม่ได้ที่จะให้พี่ลิตาไปที่บ้าน เอาเป็นว่าถ้าลิลจะออกมามาเจอเธอ ลิลจะไม่เอาลูกออกมาด้วยและจะบอกคุณก่อนทุกครั้ง”

         วายุถอนหายใจ เพราะเขาจำใจต้องยอมรับในเหตุผลของภรรยา แต่ก็หวังว่าคงไม่มีอะไรไม่ดีเกิดขึ้น

         ค่ำคืนนี้ข้าวใหม่ปลามันก็เริ่มบทรักเพื่อกระชับความสัมพันธ์ให้มากขึ้น และวันนี้ลลิลก็เริ่มอายน้อยลง เธอเข้าใจหน้าที่ของการเป็นภรรยามากขึ้น

         “คุณถ้าลิลกับพี่ลิตายืนอยู่ด้วยกันแต่งตัวเหมือนกันทุกอย่าง คุณคิดว่าคุณจะจำได้ไหม ว่าใครคือใคร”

         วายุหันมามองสบตาภรรยาด้วยความแปลกใจที่อยู่ดี ๆ ลลิลถามคำถามแบบนี้

         “ทำไมถึงถามแบบนี้ มีอะไรหรือเปล่า”

         “ไม่มีค่ะ ลิลแค่เห็นว่าคุณพลยังแยกลิลกับพี่ลิตาไม่ค่อยออกถ้าเราแต่งตัวทำผมเหมือนกัน”

         “นั่นมันเจ้าพล ผมนอนกับลิลทุกคืน อยู่ด้วยกันตั้งแต่แก้มใสเกิดจนตอนนี้ลูกจะเดินได้แล้ว ขอแค่พูดมาสักคำผมก็รู้แล้ว”

         ลิตาโทรมาน้องสาวหลังจากหายหน้าไปได้เกือบสัปดาห์และครั้งนี้เธอก็ไม่ได้ต้องการเจอแก้มใส เธออ้างว่าคิดถึงอยากเจอน้องสาวก็เท่านั้น

         ภาพของพี่สาวที่นั่งรอเธออยู่ที่ร้านทำให้ลลิลรู้ได้ทันทีว่าลิตากำลังคิดจะทำอะไร

         “พี่เหมือนแกมากเลยใช่ไหม ถึงได้ทำหน้าตกใจแบบนั้น”

         ลิตาเดินเข้ามาจับมือน้องสาว ลลิลหน้าซีดจนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นลมแต่ไม่สามารถที่จะขัดขืนทั้งที่ตัวเธออยากจะวิ่งหนีไปให้ไกลจากตรงนี้

         “พี่พูดกับแกตรง ๆ เลยนะ ในเมื่อแกก็ไม่ได้เป็นเมียคุณวายุเขาจริง ๆ ถ้าอย่างนั้นพี่ขอเปลี่ยนตัวกับแกนะ แกเองก็จะได้ไปมีชีวิตของแกไม่ต้องมานั่งเลี้ยงลูกพี่อยู่ นี่ถุงกุญแจบ้าน เอาโทรศัพท์แกมาแล้วแกเอาของพี่ไปใช้ เดี๋ยวเราเปลี่ยนชุดกัน พี่ชอบคุณวายุ พี่ขอนะ”

         ลิตาลุกเดินนำไปที่ห้องน้ำแต่ลลิลไม่ยอมลุกตามยังคงนั่งนิ่งด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด

         “ลิลแกไม่ต้องห่วงนั่นลูกพี่ พี่จะดูแลให้ดี เด็กเดี๋ยวก็ลืมแล้วก็จะจำได้ว่าพี่คือแม่ แกไม่เคยได้ยินเหรอเลือดข้นกว่าน้ำ ที่แกทำท่าแบบนี้แกรักคุณวายุหรือแกเป็นเมียเขาแล้วใช่ไหม แต่พี่รู้ว่าเขาไม่เอาแกหรอก ลุก ๆ เดี๋ยวถ้าพี่เบื่อแล้วจะเปลี่ยนคืนเอง”

         ลลิลไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมเธอถึงยอมทำตามที่พี่สาวต้องการทุกอย่าง มาได้สติอีกทีเธอก็เดินทางมาถึงบ้านของพี่สาวแล้ว นาฬิกาที่ข้างฝาบ้าน บอกให้รู้ว่าตอนนี้ถึงเวลาที่ทุกคนคงกำลังกินข้าวเย็นพร้อมหน้ากัน

        

“ป้าคะมาเอาแก้มใสไปเลี้ยงหน่อยค่ะ ลิลขอกินข้าวก่อน”

ทุกคนต่างส่งสายตามองไปที่หญิงสาวด้วยความแปลกใจ เพราะปกติแล้ว ลลิลเธอจะอุ้มแก้มใสและกินข้าวไปด้วย แต่วันนี้หญิงสาวกลับให้ป้าช่วยมาเอาลูกสาวไปเลี้ยง

วายุมองภรรยาอย่างไม่ไว้ใจ เพราะวันนี้ลลิลโทรศัพท์ไปบอกเขาว่าเธอจะออกไปเจอพี่สาว

คืนนี้แก้มใสร้องงอแงกว่าทุกคืนกว่าจะนอนหลับได้ คนเป็นแม่ก็ทำท่าทีเริ่มโมโหเพราะกล่อมกันอยู่นาน เด็กน้อยก็เอาแต่ร้องไห้

โคมไฟหัวเตียงดับลง ลิตาพยายามนอนนิ่ง ๆ เพื่อทำตัวให้เรียบร้อยเหมือนน้องสาว

วายุคว้าตัวภรรยาที่เขาเริ่มไม่แน่ใจว่าใช่ภรรยาเขาไหมมากอด เพื่อดูปฎิกิริยา

ลิตายิ้มดีใจเพราะเธอคิดว่าตลอดเวลาที่น้องสาวอยู่กับวายุ เขาคงไม่เคยทำแบบนี้แค่เธอสลับตัวมาเขาก็หลงตั้งแต่วันแรกเลย

หญิงสาวค่อย ๆ หงายตัวและหันไปกอดตอบวายุ มือเล็กลูบลงไปที่แขนของชายหนุ่มอย่างรู้งาน

ไฟทุกดวงในห้องถูกเปิด วายุลุกออกจากที่นอน ก่อนจะโผตัวเข้ามาทำท่าเหมือนจะบีบคอหญิงสาวตรงหน้าแต่สุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นกำมือแน่น

“คุณเอาเมียผมไปไว้ไหน อย่าคิดจะปฎิเสธเพราะแค่                คุณอ้าปากพูดผมก็รู้ว่าคุณไม่ใช่เมียผม”

ลิตารีบลุกจากที่นอนเธอกลัวจนตัวสั่นพูดอะไรไม่ออก เพราะไม่คิดเลยว่าจะโดนจับได้ตั้งแต่วันแรก และไม่คิดว่าคนที่ดูสุขุมเงียบ ๆ อย่างวายุเวลาที่โกรธจะน่ากลัวถึงเพียงนี้