ภรรยาตามกฎหมาย

ตอนที่ 7

ภรรยาตามกฎหมาย

         วันนี้แก้มใสแต่งตัวสวยกว่าทุกวัน เพราะวันนี้คุณพ่อกับคุณแม่และพี่พระพายจะพาแก้มใสไปเที่ยวสวนสัตว์

         “เอามาให้ปู่อุ้มก่อน พ่อกับแม่จะได้ไปเตรียมของ อย่าลืมนมล่ะวายุเดี๋ยวร้องตายเลย”

         วายุวุ่นกับการเตรียมของให้หลานสาว ส่วนลลิลก็เตรียมของให้ลูก เพราะหลังจากเที่ยวที่สวนสัตว์ บริเวณนั้นมีอ่างเก็บน้ำและมีรีสอร์ต วายุจะพาเด็ก ๆ และภรรยาไปนอนเล่นสักคืน

         “คุณพ่อไม่ไปกับเราแน่เหรอครับ นาน ๆ เราจะได้ไปกันที”

         วายุยังไม่เคยไปเที่ยวพร้อมหน้าครอบครัวแบบนี้เลยสักครั้งแต่เขาก็ไม่เคยเห็นพ่อของเขาไปไหนเหมือนกัน

         “พ่อจะอยู่เป็นเพื่อนอร เอาไว้ถึงฤดูหนาวเราไปเชียงใหม่กัน ไปกันทั้งบ้าน บ้านที่พ่อซื้อไว้เราก็ไม่ได้ไปดูนานแล้ว เดี๋ยวพอจะได้ให้     พนักงานที่บริษัทหยุดงานด้วย ช่วงปีใหม่จะได้กลับบ้านกันเร็ว ๆ คราวนี้ไปใกล้ ๆ ไปกันก่อนเถอะ”

         พระพายเดินถือหมอนเน่าของเธอมาหาคุณปู่ ด้วยใบหน้าที่เหมือนกำลังจะร้องไห้

         “คุณปู่ ฝากคุณแม่ด้วยนะคะ หนูกลัวคุณแม่จะร้องไห้คิดถึงหนูแต่หนูก็ห่วงน้องกลัวแก้มใสไม่มีคนเล่นด้วย”

         ทุกคนต่างพากันหัวเราะให้กับคำพูดของเด็กห้าขวบ ที่ใจหนึ่งก็คงอยากไปอีกใจก็กลัวตัวเองจะคิดถึงแม่ แต่รู้จักพูดว่ากลัวแม่จะคิดถึงตัวเอง

         “ใครกันแน่ที่จะร้องไห้ เอาเงินติดตัวไปนะลูก ส่วนเรื่องแม่เดี๋ยวปู่จะนั่งรอแม่หนูอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนเลย จนกว่าแม่หนูจะกลับ เที่ยวให้สนุกนะ ช่วยอาดูน้องด้วย แล้วอย่าลืมซื้อของมาฝากปู่ แม่ และก็ตากับยาย”

         พระพายก้มมองเงินในมือและหันหน้าไปมองคนสั่งให้ซื้อของ            มาฝากตั้งหลายคนด้วยท่าทีที่จะบอกว่าเงินคงไม่พอ

         คุณปู่สายเปย์ควักเงินเพิ่มให้กับหลานสาวคนโตทันที คราวนี้สีหน้าของพระพายดีขึ้นหน่อย

         รถเคลื่อนออกจากบ้านแล้ว ทุกคนต่างตื่นเต้นที่จะได้ไปเที่ยว           ไม่เว้นแม้แต่แก้มใส ที่ต้องให้แม่พายืนดูข้างทางตลอด

         “ทุกคนเดี๋ยวแวะไปทำธุระที่เขตแป๊บนะ”

         วายุบอกหลังจากที่เขาเลี้ยวรถเข้าไปที่เขต และสั่งให้ทุกคนต้องลงไปพร้อมกับเขา ลลิลเองก็ลงตามสั่งแต่ก็แอบแปลกใจไม่ได้ว่าอากาศก็ร้อนทำไมต้องให้เอาลูกลงด้วย

         “มาจดทะเบียนสมรสครับ”

         คนพูดไม่หันมาบอกคนเดินตามมาสักคำ ทำเอาลลิลถึงกลับทำตัวไม่ถูกเธอไม่รู้ว่าเธอควรจะจดหรือไม่จด เขาไม่มีเวลาให้เธอคิดเลย

         “ทำไมคุณไม่บอกลิลเลย” หญิงสาวเดินไปกระซิบถามเพราะไม่อยากให้คนอื่นได้ยิน

         “พาภรรยาตัวเองมาจดทะเบียนสมรสไม่เห็นต้องถามเลย             เหลืองานแต่งงานอีกที่ผมตั้งใจไว้ แต่รอให้แก้มใสโตกว่านี้ดีกว่า อยากให้ลูกอยู่ในงานแต่งงานด้วย”

         ลลิลทำได้แค่ยอมเซ็นเพราะตัวเธอไม่มีอะไรเสียอยู่แล้ว               การจดทะเบียนสมรสทำให้เธอมีแต่ได้อย่างเดียว แต่เธออยากให้อีกฝ่ายรักเธอก่อน ถึงค่อยทำแบบนี้ไม่อยากให้จดทะเบียนเพราะต้องการแสดงความจริงใจหรือรับผิดชอบที่ทำให้เธอต้องได้ชื่อว่ามีสามีแล้ว

         เด็ก ๆ ในรถพากันหลับหมดแล้ว ลลิลจึงตัดสินใจคุยเรื่องนี้กับวายุอย่างจริงจัง

         “คุณรู้ไหมว่าการที่คุณจดทะเบียนสมรสกับลิล คุณจะมีแต่             เสียผลประโยชน์นะ จริง ๆ แล้วคุณไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้ เพราะคุณต้องการแค่แก้มใส ส่วนลิลเป็นแค่ของแถมที่อยากจะตามมาเลี้ยงด้วยตัวเอง”

         วายุมองกระจกหลังเพื่อที่จะแน่ใจว่าพระพายยังหลับอยู่เพราะเด็กฉลาดอย่างหลานสาวของเขาถ้าได้ยินบทสนทนาทั้งคู่อาจจะพอเข้าใจเรื่องราวได้

         “ผมว่าคุณหยุดคิดเรื่องขาดทุนกำไร หรือผลประโยชน์อะไรสักทีเถอะ ลิล....คุณฟังผมให้ชัด ๆ นะ ผมจะอยู่กับคุณกับลูกไปจนแก่ตายจากกัน ต่อให้คุณจะให้ผมแค่นอนกอดคุณก็ตาม ผมก็จะไม่มีทางมีคนอื่น ผมพูดแบบนี้เดี๋ยวจะหาว่าผมเป็นเกย์อีก นอนกอดผู้หญิงมาห้าเดือนกว่าไม่คิดจะทำอะไร ใครบอกไม่คิด คิดทุกคืนแหละ คนนะไม่ใช่ต้นไม้              เป็นผัวเมียแต่ทำได้แค่นอนกอด แต่ผมเชื่อว่าสักวันคุณจะยอมผมเอง และผมคิดว่าผมรอให้ถึงวันนั้นได้ สบายใจหรือยังผมพูดหมดทุกอย่างแล้ว จำไว้นะลิลถ้าไม่ใช่คุณต่อให้ดีกว่าแค่ไหนผมก็ไม่เอา”

         เสียงพระพายขยับตัว ทำให้ทั้งสองอาต้องหยุดพูดแต่ลลิลยังคิดตามคำพูของอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกที่แอบปลื้มอยู่ในใจ โดยเฉพาะประโยคสุดท้าย

         “อาคะหนูอยากเข้าห้องน้ำ อยากซื้อขนมกินด้วย”

         แก้มใสยังหลับอยู่ วายุจึงทำหน้าที่พาหลานสาวเข้าห้องน้ำและพาไปซื้อขนมมากินและเผื่อคืนนี้ด้วย

         เสียงโทรศัพท์ดัง เป็นเบอร์ที่ลลิลไม่ได้บันทึกไว้ เธอจึงตัดสินใจรับเพราะกลัวว่าจะมีใครเป็นอะไร

         “ลิลพี่เอง ตอนนี้พี่กลับมาไทยแล้วนะ เลิกกับไอ้ฝรั่งแล้วแหละ ได้เงินมาเยอะเลย ลูกพี่เป็นไงบ้าง พี่ก็ลืมติดต่อมาหาแกเลย อยู่ดีกินดี    ใช่ไหม ไว้ว่าง ๆ จะไปดูหน้าลูกหน่อย”

         หญิงสาวได้ยินเสียงพี่สาวแทนที่จะดีใจแต่เธอกลับรู้สึกกลัว กลัวว่าพี่สาวของเธอจะมาแย่งแก้มใสคืนไป

         “สบายดีค่ะพี่ ถ้าพี่ว่างวันไหนโทรมานัดแล้วกัน ลิลจะพาลูกไปหา พี่อย่ามาที่บ้านคุณวายุเลย มันจะทำให้คนอื่นสงสัยได้ เพราะลิลไม่ได้บอกใครว่าลิลิมีแฝด”

         วายุและพระพายเดินกลับมาแล้ว หญิงสาวจึงรีบพูดตัดบทและรีบวางสายทันที

         “ลูกสาวพ่อตื่นแล้ว พี่พายซื้อของเล่นมาฝากด้วย”

         วายุเดินมาอุ้มลูกสาว เพื่อให้ลลิลได้ลงไปเข้าห้องน้ำบ้างและ     พระพายเองก็อยากยืนกินไอศกรีมเพราะกลัวจะทำหยดบนรถ

         หญิงสาวกลับมาที่รถแต่ลูกสาวทำท่าจะไม่ยอมให้แม่อุ้ม หันหน้ามากอดคอคนเป็นพ่อและหัวเราะอย่างสนุกเหมือนกำลังแกล้งแม่

         “อะไรกันคะแก้มใส แม่งอนบ้างนะ รอให้ถึงสวนสัตว์ก่อนแม่จะไม่อุ้มเลย”

         เด็กน้อยแก้มยุ้ยได้ยินมารดาพูดก็หันมาทำท่ากางมือจะให้อุ้ม พอลลิลจะอุ้มก็แกล้งหันหน้าไปกอดคอพ่อเหมือนเดิม

         “พระพายน้องไปเอามาจากไหน ดูทำ สนุกเชียว”

         วายุเลยต้องจับมือลูกสาวออกจากคอและส่งให้คนเป็นแม่               แก้มใสก็ยังหัวเราะอยู่ คนเป็นแม่หมั่นเขี้ยวจึงจัดการหอมลูกเสียฟอดใหญ่

         ทั้งพี่ทั้งน้องตื่นแล้ว ในรถก็เริ่มไม่สงบสุข เพราะแก้มใสจะเล่นกับพระพายตลอดแต่ลลิลก็ไม่กล้าที่จะให้พระพายอุ้มน้องเพราะกลัวเวลา      รถเบรก คนเป็นพี่จึงต้องชะโงกหน้ามาเล่นกับน้องตลอดทาง

         “ถึงแล้ว พร้อมเที่ยวหรือยังเด็ก ๆ ”

         พระพายยกสองมือ แก้มใสเห็นพี่ทำก็ทำตามบ้าง จนทุกคนพากันหัวเราะ

         เด็กน้อยตอนอยู่ในรถก็อยากจะให้พ่ออุ้ม แต่พอมาเดินดูสวนสัตว์ดันเกาะคอแม่แจ

         “แม่ไม่ไหวแล้ว แก้มใสให้พ่ออุ้มบ้างเลย ”

         คนเป็นพ่อเอานกยูงมาหลอกล่อจนลูกสาวยอมให้อุ้ม เกือบบ่ายสามโมงกว่าทั้งหมดจะเดินเที่ยวสวนสัตว์เสร็จและพากันมายังที่พัก

         ค่ำคืนแห่งความสุขของผู้ใหญ่และเด็ก ๆ สองคนที่ได้เปลี่ยนที่นอนที่กินข้าวเย็น ริมอ่างเก็บน้ำ พระพายโทรหามารดาและแอบร้องไห้ตอนวางสาย แต่พอได้ดูการ์ตูนก็กลับมายิ้มได้เหมือนเดิม

         วายุมองหน้าภรรยาที่กำลังจัดการที่นอนเล่นให้กับทั้งลูกทั้งหลานที่พื้นระเบียงหน้าบ้าน เพื่อที่แก้มใสจะได้ไม่ต้องนั่งอยู่บนตักของแม่ตลอด

         “ขอบคุณนะที่คุณเปลี่ยนให้ผู้ชายที่ไม่เคยมีความสุขกับชีวิตกลับมามีความสุขได้อีกครั้ง”

         ลลิลยิ้มเขิน เก็บอาการไม่อยู่จึงแกล้งหันหน้าไปทางอื่น เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังได้ใจที่ทำเธอเขินได้สำเร็จ

         “ปากหวานแบบนี้ ขอให้คิดแบบนี้ตลอดไปแล้วกัน ไม่ต้องมายิ้ม กินให้หมดเลย ให้ลิลทำมาเสียเยอะเลย”

         หัวใจของลลิลก็อยากจะบอกว่าขอบคุณวายุเหมือนกันที่เข้ามาทำให้ชีวิตเด็กสลัมอย่างเธอเหมือนกลายมาเป็นเจ้าหญิงที่มีเจ้าชายอย่างเขาคอยดูแล