เธอทำให้บ้านน่าอยู่

ตอนที่ 6

เธอทำให้บ้านน่าอยู่

         อนุสรณ์ดีใจที่ช่วงนี้พระพายหลานสาวคนโตอยู่บ้านกับปู่ทั้งวัน ถึงแม้ส่วนใหญ่จะใช้เวลาอยู่กับสาวน้อยตัวกลมที่เอาแต่กินแล้วก็นอนอยู่ในเปลก็ตาม

         ลลิลใช้เวลาว่างที่มีคือเวลาที่ลูกหลับไปจัดการในส่วนของบ้านที่กำลังทำ อนุสรณ์ยังไม่ไว้ใจลูกสะใภ้ใหม่เต็มร้อย เขาจึงชอบสังเกตว่า           แต่ละวันเธอทำอะไรบ้าง

         “คุณปู่คะ พระพายเบื่อ อยากหาอะไรเล่น คุณปู่ช่วยคิดหน่อย  ได้ไหมคะว่าเราจะเล่นทำอะไรกันดี”

         อนุสรณ์ไม่รู้จะพาลูกสาวทำอะไร ตอนแรกจะชวนไปปลูกต้นไม้พระพายก็ไม่ชอบ คิดเท่าไหร่คนไม่ค่อยได้อยู่บ้านอย่างคุณปู่นักธุรกิจก็คิดไม่ออกเสียที

         ลลิลกลับลงมาจากชั้นสองของบ้าน อนุสรณ์จึงบอกให้เธอหาอะไรให้พระพายทำแก้เบื่อหน่อย

         “ไปช่วยอาทำกับข้าวดีกว่า โตขึ้นเป็นผู้หญิงต้องทำกับข้าวเป็นนะ ถ้ายิ่งอร่อยยิ่งดีเลย”

         พระพายปรบมือทำท่าดีใจ ที่เธอจะได้มีอะไรทำแก้เบื่อแล้ว              ลลิลจึงหันมาฝากลูกกับพ่อสามี ก่อนจะพาหลานสาวเดินเข้าไปในครัว

         สองอาหลานและป้าช่วย ช่วยกันทำกับข้าว พระพายเองนั่งเด็ดมะเขือพวงและใบโหระพาให้ เพราะวันนี้ลลิลจะทำเมนูขนมจีน                   แกงเขียวหวาน

         วายุกลับมาถึงบ้านก่อนเวลาที่เขาเคยเป็นปกติถ้าไม่ถึงเที่ยงคืนน้อยครั้งที่เขาจะกลับมานอนบ้านได้

         “คุณพ่อครับทำไมมานั่งอุ้มแก้มใสอยู่คนเดียว แล้วลลิลไปไหนล่ะครับ”

         อนุสรณ์ไม่ตอบเพราะกำลังเล่นกับเด็กน้อยในอ้อมแขนอยู่จึงชี้นิ้วไปที่ในครัวแทน

         วายุเดินตามที่บิดาชี้นิ้วไป ภาพที่เขาเห็นคือหลานสาวกำลังนั่งทำกับข้าวกับลลิลส่วนป้าช่วยก็กำลังคนแกงในหม้อ

         บ้านที่ชายหนุ่มเคยคิดว่ามันไม่เหมือนบ้าน ตั้งแต่เขาโตเป็นวัยรุ่น เขาคิดว่าตัวเองต้อยต่ำกว่าพี่ชายและพ่อก็ไม่รักเขา บ้านหลังนี้ไม่มีใครต้องการเขาไม่มีความอบอุ่นในบ้านหลังนี้

         ลลิลเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้แค่เพียงไม่กี่วัน เธอทำให้บิดาของเขามีรอยยิ้มมากขึ้น ทำให้พระพายอยู่บ้าน และที่สำคัญทำให้วายุรู้ว่าเขาจะกลับบ้านมาเพื่อเจอใคร

         “ทำอะไรพระพาย ไหนบอกอาสิลูก”

         “หนูทำแกงเขียวหวานค่ะ แต่ตอนนี้หนูเริ่มเบื่อแล้ว อาเอาสระน้ำสูบลมให้หน่อยได้ไหมคะ หนูอยากเล่นน้ำ”

         เด็กน้อยผมยาวเดินจูงมือคุณอาที่ปกติวัน ๆ แทบจะไม่เคยได้คุยกัน ไปที่สระน้ำที่อนุสรณ์เคยซื้อให้แต่พระพายไม่ค่อยได้เล่นเพราะส่วนมากแม่ของเธอจะพาไปอยู่แต่บ้านของยาย

         อนุสรณ์มองภาพสองอาหลานเดินจูงมือไปที่หน้าบ้าน ซึ่งปลูกหญ้าไว้เพื่อทำเป็นสนามเด็กเล่น แต่ก็ไม่เคยมีเด็กที่ไหนมาเล่นสักครั้ง ส่วนมากก็จะมีแค่อนุสรณ์ที่ออกมาเดินดูต้นไม้ในวันหยุดเท่านั้น

         คนสูงอายุคนเดียวของบ้านอุ้มแก้มใสเดินตามออกมาดู ว่าคู่อาหลานเข้ากำลังทำอะไรกันอยู่

         “วายุไปอาบน้ำเถอะลูก เดี๋ยวพ่อดูพระพายเอง บอกลลิลด้วยว่าให้ออกมาเอาแก้มใสไปอาบน้ำได้แล้วเดี๋ยวจะมืด”

        

         วายุกลับขึ้นไปบนห้องนอนพร้อมด้วยภรรยาและลูกสาว แก้มใสหาวปากกว้างทั้งที่เพิ่งจะตื่นได้ไม่นาน คนเป็นพ่อมองดูลุกสาวในอ้อมกอดอย่างมีความสุข

         “เอาลูกมาค่ะ เดี๋ยวลิลจะอาบน้ำให้ลูก คุณก็เตรียมตัวอาบน้ำด้วย จะได้อุ้มลูกไปที่โต๊ะอาหาร ลิลจะไปช่วยจัดกับข้าว”

         วายุทำตัวว่านอนสอนง่าย ภรรยาให้ทำอะไรก็ทำหมด ทั้งที่ปกติเขาเป็นคนที่ดื้อไม่ชอบทำตามคำสั่งใคร

        

         ครอบครัวของอนุสรณ์กลับมาเป็นครอบครัวอีกครั้ง อรชรกลับมาจากถือศีล เธอเลิกเล่นการพนัน และตั้งใจช่วยพ่อสามีทำธุรกิจ จนคุณปู่มีเวลาได้อยู่กับหลาน ๆ มากขึ้น

        

วรพลพาขวัญสุดามาเที่ยวเล่นหาวายุ แต่ความจริงเขาอยากมาเจอหน้าลูกเพราะตั้งแต่ลูกออกจากโรงพยาบาลมาเขายังไม่ได้เจอเลย

“ขวัญมาดูแก้มใสเร็ว แก้มยุ้ยมากเลย น่าชังจริง ๆ ”

         วรพลอุ้มเด็กน้อยจากมือของวายุมากอดและเรียกภรรยาให้มาดู

         ขวัญสุดาเธอเป็นผู้หญิงที่เรียกได้ว่าชีวิตของเธอไม่เคยมองเห็นใครดี ใครสวย นอกจากตัวเอง พอเห็นสามีของเธอทำท่าสนใจทารกน้อยแทนที่จะรู้สึกนิยมชมชอบกลับแสดงท่าทางเหมือนรำคาญ

         “เด็กเกิดมาก็หน้าตาเหมือนกันหมด ไว้ลูกเราคลอดแล้วคุณจะได้เห็นว่าเด็กน่าชังของแท้เป็นอย่างไร”

         วายุและลลิลหันมองหน้ากัน คำพูดชองขวัญสุดามันแสดงถึงหัวใจที่เป็นคนริษยา และดูเป็นคนที่ไม่มีมารยาททางสังคมเอามาก ๆ แตกต่างจากการแต่งตัวของเธอ ที่ดูเป็นผู้ดี

         ลลิลเธอแค้นแทนพี่สาวอยู่แล้ว แต่ก็พยายามคิดว่าผู้หญิงอีกคนเขาไม่ได้มีส่วนรู้เห็นด้วย แต่พอมาเจอคำพูดแบบนี้ มีเหรอที่เธอจะยอม

         “ใช่ค่ะ คุณขวัญลูกใคร ใครก็บอกว่าน่ารักที่สุดอยู่แล้ว เด็กก็คือเด็กทำอะไรก็น่ารัก แต่ต่างกับผู้ใหญ่ที่ไม่ใช่ว่าสวยอย่างเดียวแล้วจะดูน่ารักเพราะแค่พูดออกมาก็ลบความสวยบนหน้าจนไม่เหลือ”

         ลลิลเดินไปอุ้มลูกสาวของเธอออกจากมือของวรพล ด้วยท่าทางที่แสดงความสะใจ ที่ทำให้อีกฝ่ายโมโหแต่ไม่รู้จะโต้ตอบเธออย่างไร

         “พี่พลกลับบ้านกันเถอะค่ะ อยู่ที่นี่นาน ๆ กลิ่นสลัมติด”

         ลลิลส่งแก้มใสให้สามีก่อนจะเดินเข้าไปใกล้กับขวัญสุดา และทำท่าเหมือนกำลังดมหากลิ่นอะไร

         “จริงด้วยค่ะคุณวรพลกลับบ้านตามที่ภรรยาบัญชาเถอะค่ะ เพราะเวลาที่คุณขวัญพูดกลิ่นสลัมมันออกมาด้วย สงสัยตอนมาคุณพลจะขับรถผ่านสลัม กลิ่นเลยติดลึก”

         วายุรีบเดินนำทั้งคู่ไปที่รถเพราะกลัวว่าถ้ายังยืนเถียงกันต่อ มีหวังภรรยาของเขาคงได้ทำให้คนท้องคลอดก่อนกำหนดแน่นอน

         “พี่วายุคะ เมียคนนี้พี่ได้ตั้งใจเอาไหมคะ หรือโดนปล่อยให้ท้องแล้วจับ นอกจากจะอยู่สลัมแล้วยังนิสัยสลัมด้วย”

         วายุหันไปส่งยิ้มให้กับภรรยาของเพื่อนหลังจากที่เธอว่าภรรยาของเขาจบ

         “พี่เลือกลลิลเพราะเธอเป็นแบบนี้แหละ พี่ชอบคนพูดตรง ๆ แต่ตรงแบบมีมารยาทไม่ดูถูกใคร และไม่ยอมให้ใครมาดูถูก ก็คงเหมือนกับที่พลมันเลือกขวัญ มันคงชอบที่ขวัญเป็นแบบนี้ใช่ไหม”

         วรพลถูกโยนคำถามมาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เพราะตั้งแต่มาเขาทำหน้าที่เป็นฝ่ายฟังอย่างเดียว ด้วยความที่เขาอยากเห็นหน้าลูกจึงยอมที่จะทำให้ภรรยาหงุดหงิด

         “เออ..ใช่ ๆ ขวัญเป็นคนแบบนี้ไงพี่ถึงเลือก”

         “แบบนี้คือแบบไหนคะ พูดให้มันดีนะ อย่าให้ขวัญโมโหรับรองงานครั้งต่อไปบริษัทพ่อพี่ไม่ได้งานจากบริษัทพ่อขวัญแน่”

         ทั้งสองขึ้นรถไปแล้ว วายุจึงไม่ยินเพื่อนตอบว่าแบบไหน                  ชายหนุ่มรู้สึกที่เขาตัดสินใจถูกที่เอาแก้มใสมาเป็นลูก ผู้ชายอย่างเพื่อนเขาปกป้องไม่ได้แหมแต่ตัวเอง คงไม่มีทางจะปกป้องลูกได้แน่นอน

         ลลิลยังคงอุ้มแก้มใสที่ตอนนี้อายุได้ห้าเดือนแล้วไว้ในท่าที่              เด็กน้อยนั่งทับแขนของเธอและมืออีกข้างของคนเป็นแม่ก็คอยประคองคอไว้

         “คิดว่าคนอย่าคุณพล จะได้ผู้หญิงที่ดีกว่านี้นะคะ แต่สุดท้ายกลับได้มารร้ายในคราบผู้ดี คนอะไรแค่สามีชมเด็กน้อยยังไม่ได้ แล้วแบบนี้จะรักลูกตัวเองไหมอยากรู้จัง”

         ชายหนุ่มเดินมาอุ้มแก้มใสจากมือภรรยา จับเด็กน้อยพาดบ่าก่อนจะโอบกอดลลิลด้วยความภูมิใจที่เขาได้เลือกเธอเป็นภรรยาและเป็นแม่ของลูก

         “กรรมใครก็กรรมมัน เอาเป็นว่าผมโชคดีที่เลือกลลิลมาเป็นภรรยาและเป็นแม่ของลูกก็พอแล้ว”

         คนพูดอาจไม่ได้คิดอะไรมาก แต่หัวใจคนฟังมันคิดไปไกลแล้ว ลลิลไม่เคยคิดว่าการที่เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้จะทำให้เธอสัมผัสได้ถึงคำว่าครอบครัว เธอได้มีทั้งพ่อ ทั้งพี่ ทั้งหลาน และที่สำคัญเธอมีสามีในนามที่น่ารักและดูแลเธอกับแก้มใสเป็นอย่างดี