ความรักชนะทุกอย่าง

ตอนที่ 9

ความรักชนะทุกอย่าง

         ล้านนายังคงมีอาการแพ้ท้อง ภูเบศจึงไม่ยอมให้เธอไปทำงานให้นอนพักอยู่ที่บ้าน ส่วนตัวเขาเองรีบเข้าบริษัทอย่างรีบร้อนแต่ไม่ใช่เพราะมีงานเร่งด่วนแต่เขามีธุระสำคัญต้องคุยกับบิดา

         ประจักษ์ไม่ค่อยได้กลับบ้านเพราะกลับไปทีไรก็ต้องได้มีเรื่องทะเลาะกับราตรีทุกที

         “คุณพ่อครับผมมีเรื่องสำคัญจะปรึกษา”

         คนเป็นลูกมองไม่เห็นใครแล้วที่จะช่วยคุยกับมารดาของเขาได้นอกจากบิดาเพียงคนเดียว

         ภูเบศเล่าเรื่องราวระหว่างเขากับล้านนาให้กับประจักษ์ฟังตั้งแต่เริ่มต้นและสุดท้ายก็จบลงด้วยเรื่องของทรายแก้วอดีตคนรักที่มารดาต้องการจะให้เขาแต่งงานด้วย

         “ลูกทำไมปล่อยให้ทุกอย่างเลยเถิดมาถึงขั้นนี้แต่ก็ยังดีนะที่ไม่ปล่อยให้ทุกอย่างเกินเลยไปจนเกินแก้ไข”

         ประจักษ์เข้าใจและพร้อมจะอยู่ข้างเขาแต่ก็อดที่จะตำหนิไม่ได้ที่ภูเบศปล่อยให้ทุกอย่างมาไกลจนล้านนาท้อง

         “ผมแค่คิดว่ายังไม่พร้อมจะสละชีวิตโสดแต่พอมารู้ว่าผมกำลังจะได้เป็นพ่อคนและล้านนาจะไปจากผม ทุกอย่างรอไม่ได้อีกแล้ว”

         “ชีวิตคนเรามันสั้นนัก อย่าทำอะไรผิดพลาดแล้วไม่รีบแก้ไขเหมือนพ่อกับแม่ที่ปล่อยให้ความรู้สึกของเรามันห่างกันออกมาทุกที พ่อสงสารแม่แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเพราะลูกก็รู้ว่าพ่อก็ทิ้งอีกฝ่ายไม่ได้เหมือนกัน อีกคนคือความรักอีกคนคือความผูกพันถ้าพ่อกล้าพอที่จะดื้อไม่ยอมแต่งงานกับแม่ของลูกตั้งแต่แรก วันนี้ทุกอย่างอาจไม่เลวร้ายแบบนี้ก็ได้”

         ประจักษ์เข้าใจดีว่าการที่ต้องอยู่กับคนที่ไม่ได้รักเพราะคิดว่าสักวันคงรักกันได้ผลมันเป็นอย่างไร สุดท้ายแล้วไม่มีใครเลยที่มีความสุขรวมทั้งลูกที่ไม่ได้มีส่วนรู้เรื่องอะไรด้วยก็ต้องมาไม่มีความสุขเหมือนครอบครัวคนอื่น

         ภูเบศทำหน้าที่นัดมารดากินข้าวเย็นพร้อมหน้ากัน ตอนแรกราตรีตั้งใจจะไปกินที่ร้านอาหารแต่ชายหนุ่มขอที่จะกินที่บ้านแทนเพราะมีธุระสำคัญที่ต้องการคุยกันแบบส่วนตัว

        

“วันนี้ฝนตกน้ำท่วมกันทั้งประเทศแน่ คุณประจักษ์ยอมสละเวลามากินข้าวพร้อมลูกพร้อมเมีย”

ราตรีเปิดศึกทันทีแค่เพียงเจอหน้าสามีที่กำลังเดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร

“ดีเหมือนกันถ้าน้ำจะท่วมเพราะผมตั้งใจว่าจะมากินข้าวพร้อมกันแบบนี้ให้บ่อยขึ้น น้ำคงจะท่วมไม่ทันได้แห้ง”

“นี่คุณตั้งใจจะยั่วโมโหฉันใช่ไหม”

ราตรีเริ่มหงุดหงิดที่ชวนอีกฝ่ายทะเลาะแต่กลับเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มแทน

“คุณโมโหผมมาหลายปีไม่เบื่อบ้างหรือไง เรามาคุยกันดี ๆ บ้างนะ ผมยอมแพ้คุณทุกอย่างถึงผมจะเป็นคนไม่ดีในสายตาคุณแต่คุณรู้ไหมคุณคือแม่ของลูกที่ดีที่สุดสำหรับผม”

ประจักษ์มีภรรยาอีกคนก็จริงแต่เขาไม่ยอมมีลูก เหตุผลที่ราตรีไม่เคยรู้มีแต่ประจักษ์เท่านั้นที่รู้ว่าเขาไม่ยอมมีทายาทกับภรรยาอีกคนเพราะไม่มั่นใจว่าการเป็นภรรยาที่เขารักจะเป็นแม่ที่ดีเหมือนที่ราตรีเป็น

“คุณแม่ครับวันนี้เป็นวันดี ผมขอให้บ้านเราไม่มีเสียงทะเลาะกันสักครั้งจะได้ไหม ผมขอนะ”

ภูเบศหาเรื่องสนุก ๆ มาชวนพ่อกับแม่คุยระหว่างที่รับประทานอาหารเพราะยังไม่ใช่เวลาที่เขาจะเข้าเรื่องที่ตั้งใจจะมาพูดในวันนี้

ประจักษ์ชวนทุกคนไปนั่งคุยกันต่อที่ห้องรับแขกเพราะคืนนี้เขาตั้งใจจะนอนที่บ้าน บ้านที่เขาคิดมาตลอดว่ามีที่เดียวเท่านั้น

“ราตรีผมขอโทษนะที่ทำให้ครอบครัวของเราไม่มีความสุข ถ้าผมกล้าพอจะฝืนคำสั่งพ่อแม่ของเราสองคน เราคงไม่ต้องมานั่งเสียใจกันแบบนี้แต่ที่ผมพูดไม่ใช่ว่าผมไม่รู้สึกอะไรกับคุณถึงมันไม่ใช่ความรักแต่มันคือความผูกพันที่ไม่มีวันตัดกันขาด”

“คุณต้องการอะไรอยู่ดี ๆ มาพูดเรื่องที่คุณไม่เคยจะสนใจคุณต้องการอะไรจากฉัน”

ราตรีลุกยืนขึ้นกอดอกอย่างรู้ทันเพราะประจักษ์ไม่เคยยอมพูดเรื่องนี้ทั้งที่ตัวเธอเองพยายามที่จะคุยมาหลายครั้ง

“ผมอยากให้คุณปล่อยให้ลูกได้อยู่กับผู้หญิงที่เขารักก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไปเหมือนอย่างเราสองคนและสุดท้ายแล้วก็ไม่มีใครสักคนที่มีความสุข ผมไม่เคยมีความสุขเลยสักครั้งที่คิดว่ากำลังทิ้งคุณให้ต้องนอนร้องไห้อยู่คนเดียวแต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว”

ภูเบศก้มลงกราบเท้ามารดา เขารู้สึกผิดที่ทำให้ความหลังอันเจ็บปวดถูกพูดขึ้นมาต่อหน้าแม่อีกครั้ง

“คุณแม่ครับความรักมันบังคับกันไม่ได้จริง ๆ  ทรายแก้วคงไม่มีความสุขแน่ ๆ ถ้าต้องอยู่กับผู้ชายที่ไม่ได้รักเธอและล้านนากับลูกของผมก็คงต้องเสียใจที่ผมเลือกที่จะมีคนอื่นทั้ง ๆ ที่เธอกับลูกไม่ได้ผิดอะไร”

ราตรีกำลังจะอ้าปากตวาดลูกชายแต่กลับพูดไม่ออกเมื่อได้รู้ความจริงว่าล้านนากำลังท้อง

“นี่แม่นั่นกำลังท้อง ทำไมไม่มีใครบอกแม่ทั้งที่แม่จ่ายเงินก้อนโตเพื่อให้สืบ”

ราตรีจ้างให้ดลย์พนักงานที่อยู่แผนกที่ล้านนาทำงานอยู่คอยรายงานทุกอย่าง เธอถึงได้รู้ว่าทั้งคู่แอบอยู่ด้วยกัน

“ผมกับล้านนาก็เพิ่งรู้เมื่อวาน เธอเกือบจะหนีผมไปแล้วเพราะคำว่าเมียน้อยไม่มีใครอยากที่จะถูกตราหน้าแบนั้นหรอกครับ”

ประจักษ์จับมือภรรยามองสบตาด้วยความห่วงใยเพราะเขาเข้าใจความรู้สึกดีว่าราตรีคงรู้สึกเสียใจและผิดหวังที่ทุกคนไม่เป็นอย่างที่เธอคิด

“ฉันไม่เป็นไร ทุกคนกลับกันไปเถอะฉันอยากอยู่คนเดียว”

ราตรีไม่โวยวายเสียงดังเหมือนอย่างที่พ่อกับลูกคิด เธอเงียบและดูสงบจนทุกคนต่างมองด้วยความไม่สบายใจต่างรู้สึกผิดที่เป็นส่วนหนึ่งที่ทำร้ายหัวใจของผู้หญิงที่แทบจะไม่มีความสุขในชีวิตเหมือนคนอื่นเขา

“คุณแม่...ผมขอโทษที่ทำให้คุณแม่ต้องผิดหวัง”

“กลับไปหาเมียลูกเถอะ คืนนี้พ่อจะอยู่กับแม่เอง”

คนเป็นพ่อหันมาบอกลูกชายเพราะถึงภูเบศจะพูดอะไรในเวลานี้ราตรีก็คงไม่พร้อมฟัง

“ลูกไปแล้ว คุณก็กลับไปเถอะค่ะไม่ต้องกลัวว่าลูกจะมองคุณไม่ดีที่ทิ้งให้ฉันต้องอยู่คนเดียวในเวลานี้”

ราตรีเข้าใจว่าสามีของเธอแค่แกล้งพูดต่อหน้าลูกชายเท่านั้นที่จะนอนที่นี่คืนนี้

“ผมจะอยู่ข้าง ๆ คุณ ไม่ใช่แค่วันนี้แต่จะตลอดไปถึงแม้ผมจะเป็นสามีที่ไม่ดีแต่ผมก็ไม่เคยไม่ห่วงคุณ”

ค่ำคืนนี้ประจักษ์ใช้ความรู้สึกทั้งหมดในหัวใจของเขาสวมกอดภรรยาไว้ตลอดทั้งคืนพูดคุยทุกอย่างที่ค้างคาในใจทั้งคู่มาตลอดจนไม่มีอะไรที่ไม่เข้าใจกันอีกแล้ว

ล้านนาอาการดีขึ้นหลังจากที่นอนหลับมาหลายชั่วโมง หน้าที่ทำกับข้าววันนี้จึงตกเป็นของคุณพ่อคนใหม่

“ข้าวต้มร้อน ๆ ฝีมือเชฟภู ไม่รู้จะถูกใจคุณแม่ไหม”

ชายหนุ่มยกมาเสิร์ฟถึงบนเตียงเอาใจคุณแม่อย่างสุด ๆ จนล้านนาเองแอบอมยิ้มที่เห็นอีกฝ่ายเป็นห่วงเธอแบบนี้

“ผมบอกคุณแม่แล้วนะเรื่องของเรารวมทั้งเรื่องที่เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน”

“ท่านโกรธมากใช่ไหมคะ” คนป่วยวางช้อนลงทันที

“ไม่ แต่คงต้องให้เวลาท่านสักพัก ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นผมจะไม่มีทางแต่งงานกับใครทั้งนั้นนอกจากคุณ ล้านนาผมรักคุณนะ          มันเป็นความรู้สึกที่ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นมาตอนไหน ทั้งที่ชีวิตนี้มีผู้หญิงเข้ามามากมายแต่ไม่มีใครทำให้ชีวิตผมมีความสุขแบบนี้”

คนท้องที่กำลังอ่อนไหวง่ายร้องไห้จนน้ำตาหยดลงไปในชามข้าวต้มเพราะล้านนาไม่เคยแม้แต่จะคาดหวังว่าผู้หญิงจน ๆ อย่างเธอจะทำให้ผู้ชายที่มีพร้อมทุกอย่างแบบภูเบศมารักได้

ประจักษ์รับหน้าที่ไปคุยกับทรายแก้วหลังจากที่ได้รู้จากราตรีว่าเธอได้ไปคุยเรื่องแต่งงานกับมารดาของหญิงสาวแล้ว

“พวกคุณต้องชดใช้ที่ทำให้ลูกสาวของฉันต้องเสียใจ                 ต้องอายคนอื่น อยากจะมาขอก็มาอยากจะบอกยกเลิกก็บอกมันคงไม่ง่ายเกินไปหน่อยไหม”

ครอบครัวของทรายแก้วเรียกร้องค่าเสียหายที่ครอบครัวของเขาต้องอับอายคนอื่นเป็นเงินถึงสิบล้านบาท ประจักษ์ยอมให้ทั้งที่เขาก็ไม่เข้าใจว่าอะไรคือสิ่งที่ครอบครัวนี้ต้องอับอายเพราะเรื่องที่ราตรีได้มาพูดคุยทาบทามทรายแก้วก็ไม่ได้มีคนอื่นรับรู้แต่เพื่อความสบายใจคนเป็นพ่อเลือกที่จะจ่ายให้จบปัญหา

“คุณพ่อคุณแม่ ผมพาล้านนามากราบครับ”

ภูเบศพาภรรยามากราบพ่อกับแม่เป็นครั้งแรก ล้านนาคิดกังวลไปทั่วว่าเธอจะต้องเจอกับอะไรบ้างแต่สุดท้ายทุกอย่างกับไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เธอคิด

“เธอไม่ต้องกลัวฉันขนาดนั้นก็ได้ แม่ทุกคนย่อมอยากให้ลูกเป็นอย่างที่ตัวเองหวังแต่ก็นั่นแหละเราเลี้ยงลูกได้แต่ตัว หัวใจของเขาก็คงต้องปล่อยให้เลือกเอง ฉันก็ขอให้รักกันมาก ๆ มีอะไรก็ขอให้คิดถึงวันนี้ที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่ได้รักกัน เธอสองคนโชคดีที่ได้อยู่กับคนที่รัก ฉันคงไม่ทำให้ให้ต้องมานั่งเสียใจแบบฉันอีก”

ประจักษ์โอบกอดภรรยาเพื่อส่งต่อกำลังใจและชื่นชมในความเสียสละของราตรีที่เลือกความรู้สึกของลูกเป็นสิ่งสำคัญที่สุด

ครอบครัวของภูเบศเดินทางไปสู่ขอล้านที่บ้านต่างจังหวัดแต่พ่อแม่ของหญิงสาวไม่ต้องการเรียกร้องใด ๆ ทั้งสิ้นทั้งสองจึงเลือกที่จะทำพิธีผูกข้อไม้ข้อมือกันเท่านั้น

ล้านนาได้สร้างบ้านหลังใหม่ให้พ่อกับแม่ตามที่ตั้งใจไว้ ภูเบศควักกระเป๋าจ่ายให้ทุกอย่างเพื่อเป็นการตอบแทนค่าน้ำนมที่พ่อตาแม่ยายเลี้ยงภรรยาของเขามา

โรคภัยที่แม่ของล้านนาต้องเผชิญได้รับการรักษาที่ดีขึ้นเพราะลูกเขยพามารักษาตัวที่โรงพยาบาลที่กรุงเทพและรับมาหาหมอทุกครั้งตามนัด

วันเวลาที่ผ่านพ้นไปเต็มไปด้วยความสุข ภูเบศกลับไปกินข้าวเย็นกับแม่ทุกวันส่วนประจักษ์ก็กลับมานอนบ้านบ่อยขึ้นถึงแม้ว่าเขาจะยังคงอยู่กับภรรยาอีกคนก็ตาม

ราตรีเริ่มปล่อยใจจากเรื่องของสามีและหันมาตั้งตาเฝ้ารอหลานสาวที่เหลืออีกไม่กี่วันก็จะครบกำหนดได้ลืมตามาเจอโลกที่สวยงาม

“คุณรู้ไหมคุณกับลูกเป็นของขวัญที่มีค่าที่สุดในชีวิตผม”

ภูเบศนอนลูบท้องภรรยาไปมาอย่างมีความสุข สำหรับเขาแล้วการมีล้านนาเข้ามาในชีวิตมันคือความสุขที่เงินไม่สามารถซื้อได้ มันคือของขวัญที่ทำให้ชีวิตของเขามีค่าและมีความหมายที่สุดเมื่อรู้ว่าทุกวันจะมีคนคอยเข้ากลับบ้าน มีคนคอยเขากินข้าวและคอยเป็นห่วงเขาตลอดเวลา

“คุณก็เป็นของขวัญที่มีค่าสำหรับฉันเหมือนกัน ขอบคุณมากนะคะที่รักผู้หญิงที่แสนจะธรรมดาคนนี้ ฉันสัญญาว่าจะรักคุณกับลูกตลอดไป”

การได้อยู่กับคนที่เรามันคือความโชคดีที่สุดในชีวิตที่ทุกคนต่างปรารถนา เด็กน้อยแสนน่าชังลืมตาดูโลกบนความดีใจและความสุขของทุกคน ครอบครัวหนึ่งกำลังเริ่มต้นอีกครอบครัวก็มีโอกาสได้กลับมาเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง คุณปู่คุณย่ายอมหันหน้าเข้าหากันช่วยกันเลี้ยงหลานเป็นเพื่อนทุกข์เพื่อนยากกันตลอดไป

จบบริบูรณ์

ขอบคุณทุกความเมตตานะคะ

ปะหนัน