รู้แค่วันนี้ฉันยังมีเธอ

ตอนที่ 6

รู้แค่วันนี้ฉันยังมีเธอ

         “ล้านนาหายไปไหนมา งานที่พี่ให้เธอทำไม่มีอะไรใช่ไหม”

         ยุพารีบเข้ามาประกบลูกน้องทันทีที่ล้านนามาถึงที่บริษัท

         “ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ พี่ยุพาสบายใจได้ไม่มีใครรู้ว่าพี่เอางานมาให้หนูทำ”

         ยุพาค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อยเพราะการที่ลูกน้องของเธอลางานสองวันติดแถมยังเป็นการหายไปพร้อมเจ้านายอีก ยุพาแอบกลัวว่าจะเกี่ยวกับงานที่เธอจ้างให้ทำ

         การทำงานยังคงเป็นไปอย่างปกติแต่ที่ทุกคนในแผนกกำลังให้ความสนใจคือยุพาถูกท่านรองประธานบริษัทเรียกเข้าไปคุยเกือบชั่วโมงยังไม่ออกมา

         “ล้านนาจะเกี่ยวกับเราสองคนไหม”

         ส้มโอพนักงานใหม่ที่ยังอยู่ในช่วงทดลองงานเหมือนกับล้านนาอดเป็นกังวลไม่ได้เพราะเธอไม่ยอมไปร่วมกิจกรรมกับทางแผนกในช่วงเย็นและล้านนาเองก็ลาติดกันถึงสองวันจึงกลัวจะไม่ผ่านการทดลองงาน

         “ไม่น่าจะเกี่ยวกับเรา ส้มโออย่ากังวลไปก่อนเดี๋ยวพี่ยุพาออกมาเราก็จะรู้กันแล้ว”

         ท่านรองประธานบริษัทและหัวหน้าแผนกบัญชีคุยกันอยู่เกือบชั่วโมงก็ยังไม่ออกมาก่อนที่เลขาพี่ยุพาจะโดนตามตัวให้เข้าไปคุยด้วยอีก ใกล้เวลามื้อเที่ยงทุกคนจึงได้ออกมาจากห้องประชุมย่อยของบริษัท

         “มองหน้าพี่กันเชียวนะ ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงเป็นข่าวดีท่านรองประธานจะขึ้นเงินเดือนให้คนละสามเปอร์เซ็นและให้เบิกค่าที่พักได้”

         พนักงานต่างพากันโล่งใจเพราะภาวะเศรษฐกิจและการระบาดของโรคโควิดแบบนี้ไม่มีใครอยากตกงานหรือโดนลดเงินเดือน

         เสียงแจ้งเตือนว่ามีคนส่งแชทมา ล้านนารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

         ‘เย็นนี้ผมรอที่โรงจอดรถของธนาคาร’

         ล้านนาตั้งใจจะขึ้นรถโดยสารประจำทางกลับเองถึงแม้จะไกลมากอยู่ก็ตามแต่อีกฝ่ายดันส่งข้อความมาบอกว่ารอเธอที่ธนาคารที่อยู่ถัดไปจากบริษัทเกือบห้าร้อยเมตรเพราะภูเบศต้องไปธนาคารทุกสัปดาห์

         “ทางนี้ไม่ใช่ทางกลับบ้านนี่คะ”

         “ใครบอกผมจะกลับบ้าน ผมจะไปแวะซื้อต้นไม้จะเอาไปปลูกเพิ่มความสดชื่นหน่อย”

         ล้านนาอยากจะถามว่าเขาจะให้เธออยู่ที่บ้านของเขาอีกนานเท่าไหร่เพราะเธอจะได้เตรียมตัวไว้อย่างน้อยตอนย้ายออกเธอคงต้องใช้เงิน

         “คุณตั้งใจจะอยู่ที่บ้านหลังนั้นจริงจังหรือคะ”

         คนอยากรู้ไม่กล้าถามตรง ๆ เพราะกลัวจะทำให้คนขับที่กำลังอารมณ์ดีโมโหหรือโกรธเธอขึ้นมา

         “ตอนซื้อก็ไม่ได้คิดแต่ตอนนี้พอซื้อของเข้าบ้านได้ลองไปนอน ผมก็ชอบอยากทำให้บ้านเป็นบ้านอย่างที่ผมเคยวาดฝันไว้ถึงแม้ว่าหลังมันจะเล็กกว่าที่คิดไว้ก็ตาม”

         คำตอบที่ได้ถึงแม้มันจะไม่ได้หมายถึงว่าเขาจะให้เธออยู่ด้วยทั้งชีวิตก็ตามแต่มันก็ทำให้คนฟังรู้สึกดีที่อย่างน้อยเขาก็มองว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านไม่ใช่แค่เพียงฮาเร็มให้เขามาหาความสุขในเวลาต้องการเธอเท่านั้น

        

         วันนี้กลับถึงบ้านก็มืดแล้วเพราะมัวแต่เลือกดอกไม้มาปลูกเสียหลายต้นแต่ภูเบศก็ยังคงไม่ยอมกินอาหารนอกบ้าน ล้านนาจึงเลือกที่จะทำเมนูง่าย ๆ เสร็จเร็ว ๆ แทน

         “กินข้าวค่ะ”

         แม่ครัวคนสวยต้องออกมาเรียกคนสวนสุดหล่อที่กำลังสาละวนกับการปลูกดอกกุหลาบที่รั้วหน้าบ้าน

         “เมนูเร่งด่วนนะคะจะได้ไม่ต้องหิ้วท้องรอกันนาน”

         ข้าวผัดกระเพราหมูไข่ดาวอาหารง่ายแต่อร่อยทำเอาคนสวนที่เพิ่งเสียแรงไปกับการปลูกดอกกุหลาบต้องขอเติมถึงสองรอบ

         บ้านหลังนี้ดูน่าอยู่มากขึ้นและดูเป็นบ้านที่มีแต่ความสุขขึ้นทันทีเมื่อทั้งสองได้เข้ามาอยู่และเติมชีวิตให้กับมัน

         ข่าวดีที่ยุพาต้องการแจ้งให้พนักงานทุกคนได้รู้ก็คือว่า           ท่านรองประธานอนุญาตให้พนักงานทุกคนเบิกค่าเช่าที่พักได้เต็มจำนวนจริงเป็นเวลาหนึ่งปีเพื่อช่วยในภาวะเศรษฐกิจแบบนี้

         “บริษัทก็กำไรน้อยลงกว่าทุกปีแต่คุณภูเบศยังยื่นมือมาห่วงใยพวกเราอีกแบบนี้ทำงานถวายหัวแบบไม่กลัวเหนื่อยเลยเนาะพวกเรา”

         พนักงานคนหนึ่งชื่นชมเจ้านายของเขาจากหัวใจเพราะบริษัทหลายแห่งต่างพากันขอลดเงินเดือนพนักงานเพื่อที่จะประคองผลกำไรของบริษัทแต่ที่นี่กลับช่วยเหลือพนักงานแทน

         ภูเบศไม่ได้กลับไปนอนที่บ้านใหญ่เป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็มซึ่งก็คือระยะเวลาที่ล้านนาได้เข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหม่

         “พรุ่งนี้กลับบ้านเองนะเพราะผมจะเข้าไปหาคุณแม่                เมื่อวานคุณพ่อบอกว่าท่านไม่ค่อยสบาย”

         เช้าวันนี้ภูเบศรีบบอกกับหญิงสาวเพราะเป็นครั้งแรกที่เธอต้องกลับบ้านเองจะได้เตรียมตัว

         “ไม่ต้องเป็นห่วงฉันนะคะ คุณกลับไปนอนที่บ้านบ้างก็ได้ คุณแม่ของคุณคงคิดถึงแย่แล้ว”

         ชายหนุ่มพยักหน้าแทนคำตอบ เขาห่วงแม่แต่ก็ไม่อยากทิ้งให้หญิงสาวต้องนอนอยู่คนเดียว ความรู้สึกมันสับสนไปหมด

         การกลับมาบ้านแล้วต้องพบว่าตัวเองต้องกินข้าวและนอนบนเตียงที่ดูใหญ่เกินไปเพียงคนเดียวมันทำให้ล้านนารู้สึกทั้งเหงาและกลัว เธอไม่ได้กลัวอันตรายแต่กลัวว่าเขาจะไม่กลับมาหาเธออีกต่างหาก

         หญิงสาวใช้เวลาว่างที่มีโทรศัพท์ไปคุยกับพ่อและแม่ซึ่งเดือนนี้เธอส่งเงินกลับไปบ้านมากกว่าเก่าเพราะไม่ต้องเสียค่าเช่าบ้านแถมทุกวันนี้เธอเองแทบจะไม่ได้ใช้เงินอะไร มื้อกลางวันเธอก็ห่อข้าวไปกินค่ารถก็ไม่ได้เสียจึงมีเงินเก็บพอส่งให้ครอบครัวได้ซ่อมแซมบ้านถึงแม้จะได้แค่บางส่วนก็ตาม

         “ฉันกลายเป็นผู้หญิงเห็นแก่เงินไปจริง ๆ แล้วใช่ไหม”

         คนตัวเล็กบ่นพึมพำกับรูปเจ้านายในโทรศัพท์ที่เธอเคยแอบถ่ายเขาไว้ตั้งแต่วันแรก ๆ ที่เจอกันเพราะความหล่อและสุขุมของเขาทำให้เธอตกหลุมรักตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน

         “กลับบ้านได้แล้วใช่ไหมลูก”

         ราตรีนั่งกินข้าวอยู่คนเดียวในชุดนอนและใบหน้าที่ซีดเซียวไร้เครื่องสำอาง

         “คุณแม่ไม่สบายทำไมไม่โทรศัพท์บอกผม”

         ภูเบศมองหน้ามารดาด้วยความเป็นห่วงเพราะปกติแล้วต่อให้ไม่สบายแค่ไหนเธอก็จะไม่ยอมที่จะปล่อยตัวแบบนี้

         “แล้วนี่ใครบอกล่ะ แม่ไม่ได้เป็นอะไรมากถ้าไม่ดีขึ้นเดี๋ยวก็คงให้คนขับรถพาไปหาหมอ ไม่ต้องเป็นห่วง แม่ไม่อยากเป็นภาระใคร”

         “คุณพ่อบอก ท่านบอกว่ามาที่บ้านสองครั้งก็เห็นคุณแม่เอาแต่นอนหลับถามอะไรก็ไม่พูดไม่ตอบ คุณพ่อเป็นห่วงคุณแม่มากนะครับ”

         ภูเบศพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้พ่อและแม่ของเขากลับมาคุยกันดี ๆ เหมือนเดิมแต่มันก็ไม่เคยสำเร็จเพราะทั้งสองคนต่างไม่ยอมปรับความเข้าใจกัน

         “ห่วง ห่วงแล้วอย่างไรแม้แต่ตัวแม่ พ่อของลูกยังไม่คิดจะจับเลย เขามีความสุขกับคนที่เขารักแล้วไม่มีทางที่เขาจะมาเป็นห่วงเมียที่เขาไม่ได้รักอย่างแม่หรอก ช่างเถอะ! ลูกกลับมาก็ดีแล้วพาแม่ไปเสริมสวยบ้างได้ไหม เผื่อมันจะสดชื่นมากขึ้น”

         ชายหนุ่มนั่งคุกเข่าลงข้าง ๆ มารดา เขาสวมกอดผู้หญิงที่เขารักที่สุดแทนความรู้สึกที่เขามี ถึงแม้ว่าความรักที่เขามีให้มารดามันจะไม่สามารถทดแทนความรักที่แม่ของเขาต้องการจากพ่อก็ตาม

         “ภูแม่อยากให้ลูกแต่งงาน”

         ราตรีพูดขึ้นมาไม่มีเกริ่นใด ๆ ขณะที่กำลังเดินทางกลับจากร้านเสริมสวยร้านประจำ

         “ผมยังไม่อยากมีครอบครัวอยากอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่แบบนี้ไปนาน ๆ ”

         ภูเบศไม่เคยคิดเรื่องนี้เพราะเขายังรู้สึกว่าแค่มารดาเขายังดูแลได้ไม่ดีพอและที่สำคัญเขาหวงความโสดเอามาก ๆ ไม่ต้องการให้มีใครมาแสดงความเป็นเจ้าของเขาเด็ดขาด

         “แม่อยากมีหลาน อยากให้บ้านเรากลับมามีคนเยอะ ๆ อย่างน้อยเวลาอยู่บ้านแม่ก็จะได้ไม่รู้สึกเหงาแบบนี้”

         “ผมยังไม่มีแฟน ขอเวลาหาแฟนก่อนนะครับแล้วค่อยคิดเรื่องแต่งงาน”

         ชายหนุ่มคิดว่ามันคือคำปฎิเสธที่ฟังดูไม่หักหามน้ำใจมารดาจนเกินไปแต่เขาหารู้ไหมว่าราตรีได้เตรียมผู้หญิงไว้ให้เขาเรียบร้อยแล้ว