บีบ

ตอนที่ 3

บีบ

         ธาวินกับมิตากว่าจะกลับถึงบ้านก็ดึกมากแล้ว บ้านหลังใหญ่เปิดไฟอยู่เกือบทุกดวง แม่บ้านพากันมานั่งอยู่กลางบ้านเหมือนกำลังรออะไรกันสักอย่าง

         “คุณธาวินคุณท่านอยู่ดี ๆ ก็หายใจติดขัด ปากเบี้ยว     คุณวิภาพาส่งโรงพยาบาลแล้วค่ะ”

         แม่บ้านที่อายุมากที่สุดและอยู่รับใช้ครอบครัวนี้มานานทำหน้าที่รายงานเจ้านายตัวน้อยของเธอ

         “ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ ทำไมไม่มีใครโทรศัพท์บอกผมเลย”

         “ตั้งแต่หัวค่ำแล้ว พวกเราก็รอฟังข่าวคุณวิภาก็ไม่เห็นโทรกลับมา คุณาวินรีบตามไปนะคะและส่งข่าวให้พวกเรารู้บ้าง จะได้หายห่วงกัน”

         ธาวินและมิตารีบขับรถตามไปที่โรงพยาบาล ชายหนุ่ม       ไม่ยอมให้มิตาโทรศัพท์ไปถามมารดาของเธอ เพราะเขาอยากไปรู้ด้วยตัวเองมากกว่า ธาวินกลัวว่าถ้าบิดาอาการไม่ดีตัวเขาเองจะแย่ไปอีกคน

         โรงพยาบาลอยู่ไม่ไกลจากตัวบ้านจึงใช้เวลาไม่นานและตอนนี้ดึกแล้วถนนค่อนข้างโล่ง

         มิตาวิ่งตามชายหนุ่มที่กำลังวิ่งนำเธอเพื่อไปยังฝ่ายประชาสัมพันธ์เพื่อถามว่าตอนนี้บิดาของเขาอยู่ที่ไหน

         “คนไข้อยู่ห้องฉุกเฉินค่ะตอนนี้”

         ธาวินได้คำตอบก็รีบวิ่งตรงไปยังที่เจ้าหน้าที่บอกและเขาก็เจอวิภานั่งอยู่ที่หน้าห้อง ด้วยท่าทางที่ดูเป็นกังวล

         “คุณน้าครับคุณพ่อเป็นอย่างไรบ้าง”

         ธาวินถึงตัวของวิภาแล้วแต่มิตายังคงวิ่งตามหลังมาเพราะเธอตัวเล็กกว่าจึงวิ่งตามไม่ทันแต่ก็มาทันฟังที่มารดาเธอกำลังจะตอบ

         “ตอนที่มาถึงท่านความดันสูงมาก การเต้นของหัวใจผิดจังหวะ มีอาการมือเท้าชา คุณหมอคิดว่าน่าจะเกี่ยวกับความดันและเส้นเลือดในสมอง คงต้องให้นอนโรงพยาบาลอีกยาว”

         ธาวินใช้สองมือปิดหน้าเขาเตรียมใจไว้แล้วว่าอาการของพ่อคงหนักแต่ไม่คิดว่าจะถึงขั้นนี้ เพราะถ้าเป็นแบบนี้แปลว่าบิดาของเขากำลังป่วยเป็นโรคอะไรสักอย่างที่คงต้องใช้เวลาในการรักษาไม่ใช่แค่วันสองวันแน่ แต่อาจจะหมายถึงตลอดชีวิต

         “พี่วินคุณลุงอยู่กับคุณหมอแล้ว ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง เรารู้ว่าคุณลุงป่วยเป็นอะไรตั้งแต่ตอนนี้ ดีกว่ารู้ตอนที่ไม่มีโอกาสได้รักษาแล้วนะคะ”

         มิตาเธอเป็นคนที่ดูอ่อนแอก็จริงแต่การที่เธอต้องโตมาอย่างลำบากผ่านเรื่องราวร้ายมามาก ทำให้ลึก ๆ แล้วเธอมีจิตใจที่เข้มแข็ง

         คุณหมอเรียกภรรยาและลูกเข้าไปพบ มิตาจึงรออยู่ด้านนอกไม่ใช่เพราะธาวินไม่ให้เธอเข้าไปแต่มิตาแค่เห็นว่าใน                  ห้องฉุกเฉินก็วุ่นวายมากอยู่แล้วกลัวตัวเองจะไปขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่

         ธาวินกับวิภาหายเข้าไปในห้องฉุกเฉินเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าจะออกมายิ่งทำให้คนรออยู่ข้างนอกอย่างมิตาเริ่มกระวนกระวายใจ

         หญิงสาวรีบพุ่งตัวออกไปหาธาวินกับมารดาทันทีที่ทั้งคู่ออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยความอยากรู้และเป็นห่วงพ่อเลี้ยงที่แสนมีบุญคุณกับเธอ

         “คุณลุงเป็นอย่างไรบ้างคะ”

         วิภาทำหน้าที่ตอบเพราะเธอเริ่มใจเย็นลงแต่ธาวินยังดูเครียดอาจเป็นเพราะเขาไม่คิดว่าคนแข็งแรงอย่างบิดาจะมาป่วยแบบเฉียบพลันแบบนี้

         “คุณหมอตรวจดูแล้ว เส้นเลือดในสมองมีอาการตีบ คงต้องพักรักษาตัวที่นี่อีกสักพัก และต้องการให้แน่ใจว่าจะไม่มีส่วนไหนตีบอีกเพราะการที่ความดันสูงมาก มีผลต่อเส้นเลือดในสมองและอาการแบบนี้เฉียบพลันมากถ้าไม่มีใครเห็นส่วนมากก็จะอาการหนักกว่านี้หรืออาจถึงขั้นเสียชีวิต แต่ท่านโชคยังดีที่เป็นตอนช่วงหัวค่ำและโรงพยาบาลก็อยู่ไม่ไกล”

         คืนนี้ทั้งสามคนไม่ต้องอยู่เฝ้าเพราะอดิสรณ์ต้องพักรักษาตัวในห้องฉุกเฉินยังคงต้องใส่เครื่องช่วยหายใจและมีสายระโยงระยางเต็มตัว

         ธาวินขับรถกลับพร้อมกับมิตา ส่วนวิภากลับกับคนขับรถเพราะไม่อยากให้ทิ้งรถไว้ที่โรงพยาบาล

         ชายหนุ่มเริ่มคิดว่าชีวิตของคนเรามันมีความตายอยู่แค่ปลายจมูกเท่านั้นและยิ่งเขาได้เห็นบิดาเป็นแบบนี้ทำให้เขายิ่งรู้สึกว่าเขาควรทำในสิ่งที่บิดาต้องการได้แล้วก่อนที่จะไม่มีโอกาสและตัวของอดิสรณ์ก็คงเป็นห่วงเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน

         “มิตาพี่อยากทำให้คุณพ่อสบายใจพี่มาเห็นท่านป่วยแบบนี้ พี่กลัวว่าวันหนึ่งพี่อาจจะทำทุกอย่างให้มันสายเกินไป”

         หญิงสาวหันไปมองหน้าคนพูด เธอทำท่าและส่งสายตาให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าเธอไม่เข้าใจว่าเขากำลังหมายถึงอะไร เพราะอยู่ดี ๆ เขาก็พูดขึ้นมา

         “ขอโทษที พี่คิดในใจและก็พูดออกมาเลย ลืมไปว่าเราคงไม่รู้กับพี่ด้วยว่าพี่กำลังคิดเรื่องอะไรอยู่”

         ธาวินถอนหายใจเฮือกใหญ่เงียบไปสักพักแล้วเขาจึงได้เริ่มพูดเรื่องที่เขากำลังคิดและเป็นกังวล

         “พี่รู้ว่าคุณพ่อเครียดเรื่องการมีหลานสืบทอดตระกูลมากและพี่ก็มีแต่ทำให้ท่านรู้สึกไม่มีความหวังขึ้นทุกวัน”

         มิตาเริ่มรู้สึกได้ว่าครั้งนี้ชายหนุ่มจริงจังและเหมือนกำลังต้องการให้เธอหาทางออกให้เขา

         “พี่มองใครไว้หรือเปล่าคะ ถ้าพอมีที่พี่ชอบมิตาก็ว่าแต่งงานเลยก็ดีนะคะจะได้รีบมีหลาน”

         ชายหนุ่มหันมามองหญิงสาวข้าง ๆ อย่างผิดหวังในสิ่งที่  ได้ยิน

         “มิตาเธออยู่กับพี่เกือบตลอด เธอรู้ดีว่าพี่เจออะไรมา   แล้วกลับมาย้อนถามพี่แบบนี้ ชีวิตของพี่นอกจาเธอพี่ก็ไม่สนิทกับใครอีกแล้วและคงไม่มีทางด้วย ไม่ช่วยคิดแล้วยังจะตอบแบบสิ้นคิดอีก”

         ธาวินเผลอตัวพูดใส่อารมณ์และใช้คำที่รุนแรงกับน้องสาวต่างสายเลือดอย่างไม่รู้ตัวเพราะตอนนี้เขากำลังเครียดหลายอย่าง

         มิตาได้ยินแล้วก็รู้สึกทั้งน้อยใจและโมโหที่เธออุส่าห์ออกความคิดเห็นแต่กลับโดนพูดจาแบบนี้ใส่เธอจึงพูดสวนออกไปแบบประชดประชัน

         “ในเมื่อพี่วินบอกไม่สนิทกับใครนอกจากมิตา ถ้าอย่างนั้นเราก็แต่งงานกันเลยค่ะ จะได้รีบมีลูกให้คุณลุงดีไหมคะ ความคิดของมิตาคราวนี้ คงไม่สิ้นคิดเหมือนเมื่อกี้ใช่ไหม”

         ธาวินหันมามองหน้าคนพูดที่ทำน้ำเสียงราบเรียบและชาเย็นเหมือนว่าสิ่งที่เธอได้พูดออกไปไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร

         “ก็ดีนะ เราไม่ได้รักกันก็จะได้ไม่ต้องมีใครเจ็บถ้าวันหนึ่งเกิดมีใครต้องหักหลังใคร เธอพูดเพราะประชดหรือคิดจริง เอาให้แน่”

         ธาวินเขาคิดเองเออเองใครกันที่ไม่รัก มีแต่เขาที่ไม่รักมิตาแต่สำหรับหญิงสาวเธอรักพี่ชายต่างสายเลือดคนนี้มานานแสนนาน

         “แล้วแต่พี่วินเลยค่ะ มิตาก็ไม่ได้มีใครอยู่แล้ว ถ้ามันจะทำให้คุณลุงสบายใจขึ้นมิตาก็พร้อมจะทำ”

         หญิงสาวก้าวลงจากรถและรีบเดินขึ้นไปบนห้องนอนเลย เพราะตอนนี้เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะดีใจหรือเสียใจดี ใจหนึ่งก็ดีใจที่จะได้แต่งงานกับคนที่เธอรักแต่อีกใจมันก็รู้ว่าเขาคงไม่มีวันรักเธอ