ความห่างไกลกับถ่านไฟเก่า

ตอนที่ 8

ความห่างไกลกับถ่านไฟเก่า

สองเดือนผ่านไป

          ธาวินตัดสินใจที่จะเปิดโครงการใหม่ที่หัวหินเพราะเขากลัวว่าถ้าช้าไปแล้วมิตาเกิดท้องขึ้นมา เขาจะไม่มีเวลาดูแล

          “อยู่ได้ใช่ไหมพี่ไปห้าวันแล้วจะกลับมาสองวันเพราะช่วงนี้ต้องดูแลการก่อสร้างทิ้งมากลัวมีปัญหา”

          ธาวินเป็นห่วงกลัวมิตาจะน้อยใจเพราะเขาไม่สามารถเอาเธอไปด้วยได้เพราะงานที่กรุงเทพจะไม่มีคนดู

          “ได้ค่ะ คอนโดคงไม่สร้างถึงห้าปีหรอกมั้งคะ”

          ธาวินเดินทางหัวหินกรุงเทพอยู่แบบนี้ได้เกือบสองเดือนแล้วแต่ปัญหามันดันมาเกิดเพราะมิตาดันไปรู้มาว่าลุลาเลิกกับปราชญ์แล้วและตอนนี้เธอกำลังทำงานอยู่ที่โรงแรมในหัวหิน

          “มิตาอย่าคิดมากสิ พี่ยังไม่รู้เลยว่าลุลามาอยู่หัวหินและต่อให้พี่เจอเธอ ไม่มีทางที่พี่จะไปยุ่งเกี่ยวเด็ดขาด”

          ธาวินพยายามอธิบายเพราะเขากลับมาคราวนี้เขารู้สึกได้ว่าภรรยาของเขาอารมณ์ไม่ค่อยดีแล้วยิ่งมีเรื่องของลุลามาเกี่ยวข้องยิ่งทำให้แย่ไปอีก

          “มิตาก็ไม่ได้ว่าอะไรค่ะ เราสองคนต่างก็รู้ดีว่าทุกวันนี้เราคิดต่อกันอย่างไร”

          “แล้วคิดอย่างไรล่ะ ไหนพูดมาสิ นอกจากรู้เรื่องลุลาเก่งแล้วยังเก่งมาอ่านใจพี่ออกอีกเหรอ”

          “พี่วิน! พี่พูดแบบนี้พี่ว่ามิตากำลังยุ่งเรื่องของแฟนเก่าพี่เหรอ”

          หญิงสาวเดินหนีขึ้นไปบนห้องนอนยังไม่ทันที่จะได้คุยกันจนจบ ธาวินเองก็ได้แต่ยืนเท้าเอวเขางงไปหมด ว่าตอนนี้เขากำลังทำผิดอะไร

          วิภายืนฟังทั้งคู่เถียงกันอยู่ข้างบนเพราะอดิสรณ์ไม่สบายใจจึงสั่งให้เธอมาฟังและช่วยให้ทั้งคู่เลิกเถียงกันเสียที

          “คุณวินคะ จะว่าอะไรไหมถ้าน้าจะขอแนะนำเรื่องของความคิดของผู้หญิงหน่อย”

          “ดีเลยครับ ผมงงไปหมด คือมันไม่เกี่ยวกับผมเลยว่าลุลาเขาจะอยู่ที่ไหนทำอะไร ทำไมมิตาลากมาหากันได้หมด”

          วิภาบอกให้ลูกเขยใจเย็น ๆ แล้วนั่งลงก่อน เธอถึงได้เริ่มพูดในฐานะที่เธอเป็นผู้หญิงและเข้าใจลูกสาวเธอ

          “สิ่งที่คุณวินพูดคือความจริงแต่สิ่งที่มิตาพูดคือความรู้สึกและผู้หญิงก็เลือกจะเชื่อความรู้สึกมากกว่าความจริงที่เธอได้ยิน จากปากสามี”

          “ลุลากับผมเลิกกันไปนานมากแล้วนะครับ จนผมลืมไปด้วยซ้ำว่าตอนที่ผมชอบเธอผมรู้สึกแบบไหน”

          ธาวินพยายามอธิบายว่าเขาลืมแฟนเก่าแล้วจริง ๆ ไม่ใช่เป็นการพยายามแต่เขาลืมโดยที่หัวใจมันลืมเอง

          “คุณวินลืมแต่มิตาไม่มีทางลืมเพราะคุณวินอย่าลืมนะคะว่าตอนที่คุณรักคุณลุลา มิตาก็อยู่ข้าง ๆ คุณ ตอนที่คุณเสียใจและเอาแต่ร้องไห้ขอให้เธอกลับมา มิตาก็อยู่ในเหตุการณ์ตลอด ดังนั้นคุณลืมแต่คุณจะบังคับให้มิตาลืมไม่ได้และผู้หญิงกับความระแวงเป็นของคู่กัน โดยเฉพาะกับถ่านไฟเก่า”

          ธาวินนั่งเงียบและคิดตามที่แม่ยายของเขาพูดมันก็จริง               ทุกอย่างตอนที่เขารักลุลาเขาก็แสดงให้มิตาเห็นว่าเขารักมากขนาดไหน พอถูกลุลาหักหลังเขาก็ยังไปร้องไห้เสียใจกับมิตาอีก ดังนั้นคงไม่แปลกที่หญิงสาวจะคิดว่าเขาจะยังรักแฟนเก่าอยู่

          “แล้วผมควรทำอย่างไรดีครับ” คนถามเข้าใจปัญหาแล้วแต่ไม่รู้จะแก้อย่างไร

          “การแต่งงานของคุณกับลูกสาวน้าไม่ได้เกิดขึ้นจากความรัก มีทางเดียวที่จะทำให้มิตาเลิกระแวงคือการทำให้เธอรู้สึกว่าคุณรักเธอและรักเธอแค่เพียงคนเดียว แต่อันนี้ก็ขึ้นอยู่กับคุณนะเพราะน้าก็ไม่รู้ว่าถึงเวลานี้คุณรักลูกสาวน้าบ้างหรือยัง อย่าคิดที่จะแกล้งแสดงว่ารักเชียวนะ เพราะผู้หญิงทุกคนสัมผัสได้ไวมาก”

          วิภาพูดเพียงเท่านี้เธอก็ลุกเดินกลับขึ้นไปที่ห้องนอนของสามี เพราะตอนนี้อดิสรณ์คงรอฟังอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับทั้งคู่

          ธาวินเริ่มใจเย็นลงเขาจึงเดินขึ้นไปยังห้องนอน พร้อมกับคิดวิธีที่จะแก้ปัญหา

          “มิตาพี่จะไม่ไปอยู่หัวหินแล้ว จะให้คนของบริษัทไปแทน ส่วนพี่จะไปเดือนละครั้งแล้วจะเอามิตาไปด้วยทุกครั้ง”

          “ทำอย่างนั้นได้เหรอคะ อย่าให้ความนิสัยเสียของมิตาทำให้งานของพี่วินต้องเสียหายเลยค่ะ”

          หญิงสาวยังคงประชดประชัน นอนเล่นโทรศัพท์ทำเป็นไม่สนใจก่อนที่จะทำท่าลุกเมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะลงมานอนข้าง ๆ

          “ไม่ต้องไปไหนเลย มาคุยกันให้รู้เรื่องตอนอยู่ข้างล่างเห็นทำเป็นรู้ว่าใจพี่คิดอะไรไหนบอกมาสิว่าพี่คิดอะไรอยู่”

          ธาวินนอนกอดภรรยาอย่างเอาใจเพราะเขาก็รู้ตัวว่า                   ระยะหลังเขาห่วงงานจนลืมเอาใจมิตาจริง ๆ เขาดูแลหญิงสาวตอนนี้น้อยกว่าตอนที่เป็นแค่พี่น้องกันเสียอีก

          “พี่วินกำลังรอวันที่มิตาจะท้องแล้วถ้าวันนั้นมาถึง มิตาก็คงหมดความหมายเพราะพี่ไม่ได้รักมิตาตั้งแต่แรกอยู่แล้วแค่อยากมีลูกให้คุณลุงสบายใจ”

          ชายหนุ่มพยุงตัวลุกขึ้นแล้วโน้มหน้าลงมาหอมแก้มภรรยา ธาวินใช้สายตาของเขาที่มีคำตอบอยู่ในนั้นมองสบตามิตาหวังให้เธอเชื่อในสิ่งที่เขากำลังจะพูด

          “ที่มิตาพูดมันก็มีส่วนถูก พี่ไม่ได้รักเราแบบชู้สาวตั้งแต่แรก จนถึงวันที่เราไปกินข้าวกับเพื่อนหัวใจของพี่มันก็รู้สึกทั้งหวงและหึงขึ้นมาแต่พี่มาแน่ใจจริง ๆ ว่าพี่มอบหัวใจให้ภรรยาคนนี้ไปทั้งดวงก็วันที่เราได้เป็นสามีภรรยากันเต็มตัว จำได้ไหมพี่ย้ำเสมอว่างานแต่งงานของพี่จะมีแค่ครั้งเดียวและวันนี้พี่ก็ยังขอยืนยันคำเดิม”

          มิตามองเข้าไปในดวงตาคมโตของสามี นี่คือครั้งแรกที่เขาทำให้เธอคิดว่าเขารักเธอจริง ๆ ก่อนหน้านี้เธออยู่บนความรู้สึกที่             ไร้ค่ามาโดยตลอด โดยเฉพาะตอนที่ธาวินไปอยู่หัวหิน มิตารู้สึกทั้ง              ไร้ค่า โดดเดี่ยวแล้วก็เหงา

          “ถ้าคุณลุลากลับมาพี่จะไม่กลับไปรักเธอใช่ไหม ถ้าพี่ยังรักเธออยู่ก็ขอให้บอกกันตรง ๆ อย่าโกหกเพราะสงสารมิตานะ สัญญาได้ไหม”

          “พี่สัญญา เราก็สัญญาได้ไหมว่าจะไม่ระแวงแบบนี้ ลองคิดดูถ้ามีใครคิดร้ายกับเราสองคนอยากให้เราเลิกกันและมายุแยง มิตาจะหูเบาหวั่นไหวง่ายแบบนี้ไม่ได้นะ มิตาต้องเชื่อมั่นในตัวพี่ พี่ก็จะเชื่อมันตัวภรรยาตัวเล็กของพี่เหมือนกัน”

          เรื่องราวครั้งนี้ก็จบลงที่ธาวินต้องเรียกประชุมบริษัทด่วนเพื่อหาตัวแทนไปดูแลโครงการที่หัวหินแทนเขา โดยที่ตัวของ                ธาวินเองจะไปเปลี่ยนให้พนักงงานที่ไปดูแลได้กลับมาหาครอบครัวเดือนละครั้งและแต่ละครั้งก็ให้พักหนึ่งสัปดาห์

          โบนัสพิเศษทำให้พนักงานของบริษัทที่เก่งทั้งงานก่อสร้างและบัญชีที่ตอนนี้ได้ตำแหน่งรองผู้จัดการยอมไป โดยที่เขาขออนุญาตให้ภรรยากับลูก ๆ ไปพักกับเขาด้วยในช่วงวันหยุด