ด่านแรก

ตอนที่ 4

ด่านแรก

         คืนแรกของการนอนด้วยกันบนที่นอนที่เป็นเพียงผ้าห่มแบบหนาสองผืนปูทับกันหลายทบเพื่อไม่ให้เจ็บหลัง ทำให้ทั้งสองคนต้องนอนตัวติดกันเพราะกลัวจะหล่นไปนอนกับพื้นกระเบื้อง

         วายุนอนไม่หลับเพราะไม่เคยชิน ในขณะที่อีกฝ่ายหลับไปแล้วเพราะความเหนื่อย ไม่ใช่แค่เหนื่อยกายแต่ลลิลเหนื่อยไปถึงหัวใจด้วย

         ชายหนุ่มโอบกอดเอวคอดของคนตัวเล็กที่นอนหันหลังให้ เขาอยากสร้างความคุ้นเคยใกล้ชิดกับภรรยาในอนาคตให้มากที่สุดเพื่อให้  ลูกสาวของเขาได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่พ่อกับแม่มีต่อกัน

         เรื่องราวของลลิลและพี่สาวที่วรพลเล่าให้วายุฟัง ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกรักบิดาและรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ได้เกิดมาในครอบครัวนี้ จากที่เคยคิดว่าจะใช้ชีวิตไปวัน ๆ แต่ตอนนี้ วายุกลับรู้สึกว่าเขาควรใช้ชีวิตให้มีค่ามากที่สุด เพราะไม่ใช่ทุกคนจะเกิดมาโชคดีแบบเขา

        

         เช้าวันใหม่แห่งการเริ่มต้นใหม่ในทุก ๆ อย่าง ทั้งสองคนเดินทางไปที่โรงพยาบาลเพื่อรับแก้มใสไปบ้านใหม่ของเธอ

         คุณหมอเรียกคุณพ่อคุณแม่เข้าไปคุยเรื่องการดูแล เพราะแก้มใสจะเป็นเด็กที่ไวต่อสิ่งที่มากระทบระบบทางเดินหายใจ แต่ทุกอย่างจะดีขึ้นเรื่อย ๆ

         “เรื่องความสะอาด ฝุ่นละออง ต้องระวังนะครับ อายุได้               สามเดือนก็จะดีขึ้นถ้าไม่มีอะไรมากระทบ”

         วายุตื่นเต้นจนมือสั่นที่ได้อุ้มเด็กน้อยแก้มยุ้ยเป็นครั้งแรก เพราะเขาไม่เคยอุ้มเด็กที่อายุยังไม่ถึงเดือนแบบนี้ พยาบาลมาช่วยสอนวิธีการอุ้มให้ทั้งพ่อและแม่รวมถึงการเลี้ยงเบื้องต้น สำหรับลลิลเธอฟังและทดลองทำแค่ครั้งเดียวก็ผ่าน ส่วนวายุต้องลองกันอยู่นาน

         “อยากอุ้ม ก็ต้องอุ้มลูกให้ดี ๆ นะ ทำไมมือต้องสั่น ไม่เอาไม่สั่นค่ะคุณพ่อ”

         ลลิลยิ่งพูดวายุยิ่งขำ พอขำมือก็สั่น เด็กน้อยยังไม่ยอมลืมตาเต็มที่หมอบอกว่ากว่าจะเห็นทุกอย่างชัดก็น่าจะประมาณสามเดือน แต่เด็กจะใช้วิธีจำเสียงพ่อกับแม่และความอบอุ่นเวลาที่อุ้ม จึงทำให้เด็กรู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ใกล้พ่อกับแม่ไหม

         รถเคลื่อนที่ออกจากโรงพยาบาล ตัวน้อยก็หลับในอ้อมกอดของ ลลิลทันที หญิงสาวพยายามพูดกับลูกสาวตลอดทางเพื่อให้ตัวเธอคุ้นชินกับคำว่าแม่ ส่วนวายุเรียกลูกและแทนตัวเองว่าพ่อได้ลื่นปากมาก

         บ้านหลังใหญ่ ไม่ใช่แค่ใหญ่ธรรมดาแต่มันใหญ่มากจนลลิลรู้สึกเหมือนมันเป็นบ้านหลายหลังที่ถูกเอามาติดกัน

         “คุณแม่ คุณลูกและก็คุณพ่อสู้ ๆ ”

         วายุให้กำลังใจลลิลและให้กำลังใจตัวเอง ก่อนที่จะหันมาหอมแก้มหญิงสาวและก้มลงไปหอมแก้มสาวน้อยที่ตื่นแล้ว

         ลลิลตกใจแต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดหรือโวยวายอะไร เพราะตอนนี้เธอต้องเล่นบทเป็นภรรยา

         ก้าวแรกในบ้านหลังใหม่ของหญิงสาวมีพ่อสามีนั่งรออยู่ที่โซฟาชุดรับแขกแสนหรูกลางบ้าน

         “สวัสดีค่ะคุณพ่อ”

         ลลิลประนมมือไหว้อย่างสวยงามที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ เพราะแก้มใสถูกวายุเอาไปอุ้มแล้ว

         “เธอเป็นลูกเต้าเหล่าใครไหนแนะนำตัวเองมาสิ แล้วทำไมถึงได้มามีลูกกับลูกชายของฉันได้”

         อนุสรณ์ทำเสียงเข้มใส่ เพราะเขากลัวว่าลูกชายจะสักแต่ว่าไปทำผู้หญิงท้องเพื่อจะได้สมบัติเท่านั้น

         “หนูชื่อลลิลค่ะ พ่อทิ้งหนูกับพี่สาวไปตั้งแต่เราเกิด แม่พาเราเข้ากรุงเทพมาอยู่ในสลัมเพื่อมาหางานทำ จนแม่ได้สามีใหม่ที่พอมีฐานะ แต่วันหนึ่งพ่อเลี้ยงก็จะข่มขืนพี่สาวหนู หนูเลยเอาเก้าอี้ไม้ตีไปที่พ่อเลี้ยง แม่แกล้งตะโกนเรียกตำรวจและบอกให้เราสองคนหนีออกมา เราทั้งคู่ก็มาอยู่ใต้ทางด่วนกัน แม่แอบส่งเงินให้เราสองคนเรียนหนังสือ หนูกับพี่ก็ไปรับจ้างล้างจาน จนเราทั้งคู่มีเงินพอเช่าห้อง จึงตั้งใจว่าจะให้แม่หนีพ่อเลี้ยงมาอยู่กับเราสองคน แต่ก็ไม่ทันเพราะแม่มาจากพวกเราไปก่อน เราสองคนส่งตัวเองเรียนจนจบมหาวิทยาลัยทั้งคู่ ส่วนที่หนูกับคุณวายุมาเจอกัน เราก็เจอกัน ในฐานะเพื่อนของเพื่อนต่อ ๆ กันมาแล้วชีวิตของหนูน่าสงสารมั้งคะเลยทำให้เรารักกันและก็มีตัวน้อยออกมา หนูตั้งใจที่จะไม่แสดงตัวเรียกร้องแต่คุณวายุจะพาลูกมาที่นี่หนูเลยต้องตามลูกมาด้วยค่ะ”

         ลลิลด้วยบุคลิกของเธอที่ดูซื่อ ตรง ๆ ทำให้อนุสรณ์นั่งนิ่งฟังด้วยความตั้งใจ

         “ถ้าฉันจะบอกว่าเธอไม่เหมาะกับลูกชายฉันล่ะ เธอคิดว่าฉันคิดถูกไหม”

         วายุทำท่าจะพูดแทนแต่ถูกหญิงสาวจับขาไว้เพราะเธอคิดว่าเธอพร้อมจะตอบ

         “คิดถูกค่ะ เพราะตอนนี้หนูเป็นแม่คนแล้ว พ่อแม่ย่อมรักลูกและอยากให้ลูกได้ในสิ่งที่ดีที่สุด แต่สิ่งที่ดีที่สุดของแต่ละคนก็ต่างกัน ถ้าหนูไม่ดีที่สุดสำหรับคุณวายุ เขาคงไม่เลือกที่จะพาผู้หญิงจน ๆ อย่างหนูมาที่บ้านของเขาแน่ ๆ ค่ะ”

         อนุสรณ์มองหน้าคนตอบด้วยสายตาที่เหมือนต้องการค้นหาอะไรสักอย่างในนั้น

         “เธอคิดว่าเธอมีดีใช่ไหมลลิล และอะไรคือดีของเธอที่จะทำให้ฉันยอมรับในตัวเธอ”

         หญิงสาวยังคงไม่หลบสายตา เธอคิดว่าคำถามของพ่อสามีไม่มีอะไรที่เธอจะต้องกลัว

         “ความจริงใจค่ะ หนูจริงใจกับทุกคน โดยเฉพาะจริงใจกับตัวเอง ต่อให้หนูได้สามีรวยล้นฟ้า คนที่รวยก็ไม่ใช่หนู ต่อให้หนูได้สามีแสนดี คนที่ดีก็ไม่ใช่หนู ถ้าหนูอยากรวย อยากดี หนูจะเริ่มที่ตัวเอง และนี่คือดีที่หนูคิดว่าคุณพ่อจะต้องเห็นและยอมรับในสักวัน เพราะความจริงใจต้องใช้เวลาค่ะ”

         อนุสรณ์กวักมือเรียกลูกชายให้เอาหลานสาวเข้าไปหาเขา เพราะตั้งแต่มาถึงเขายังไม่ได้เห็นหน้าเลย

         “คนนี้คงเป็นหลานปู่เสียที เพราะเธอก็ไม่เหลือแม่แล้ว หลานคนโตเขาเป็นหลานตากับยาย เธอคงรู้แล้วใช่ไหม เรื่องที่ฉันเสียลูกชาย            คนโตไปเพราะอุบัติเหตุ ดังนั้นฉันจะทำใจไม่ได้กับการสูญเสีย ดังนั้นเลี้ยงหลานฉันให้ดี ๆ ได้ข่าวว่าเพิ่งออกจากโรงพยาบาล ทำตามที่หมอแนะนำ และเวลาลูกป่วยอย่าเห็นเรื่องอื่นสำคัญกว่าลูก”

         อนุสรณ์อุ้มหลานสาวจากมือของลูกชาย ก่อนที่จะหันไปมองหน้าและมองไปที่รถที่ตอนนี้เต็มไปด้วยของ

         “พ่อก็อุ้มลูกให้แล้ว ยังจะนั่งเฉยไปเก็บห้องให้สะอาด อะไร                  ไม่จำเป็นก็ทิ้ง แล้วค่อยขนของขึ้นไป ของเอาไว้ที่ห้องข้างห้องพระ               เอาเข้าห้องเฉพาะของจำเป็น ลูกยิ่งปอดไม่ค่อยดี”

         วายุและลลิลต่างมองหน้ากัน ทุกอย่างง่ายกว่าที่ทั้งคู่คิด คนเป็นปู่ไม่ได้ดุร้ายเหมือนอย่างที่วายุสร้างภาพให้ภรรยาฟังเลยสักนิด

         ลลิลขึ้นไปทำความสะอาดห้องนอนโดยมีวายุและแม่บ้านตามไปช่วย เพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงห้องนอนก็สะอาดมาก ของใช้ที่ไม่จำเป็นถูกขนออกมาไว้ที่ห้องเก็บของหมด

         “ดูแล้วคล้าย ๆ ผมมาอาศัยห้องลูกอยู่เลย”

         วายุถูกเอาของทุกอย่างออกจากห้องจนหมด เพื่อเว้นที่ว่างสำหรับเปลและของใช้ของลูก

         อนุสรณ์อุ้มเด็กน้อยเดินตามขึ้นมาดู คุณปู่อุ้มได้เก่งกว่าพ่อกับแม่เสียอีก

         “อยู่กันไปก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้พ่อจะไปดูห้องนอนของบ้าน              ฝั่งนู้นให้ ว่าต้องตกแต่งอะไรเพิ่มไหม ย้ายไปอยู่ฝั่งโน้นกันเถอะ จะได้ส่วนตัว มีพื้นที่ชั้นล่างเป็นของตัวเอง มีห้องครัว แต่เวลาจะออกจากบ้านให้มาออกประตูใหญ่ ประตูฝั่งนั้นเราจะไม่เปิดเพราะไม่ค่อยมีใครไปเดินบริเวณนั้น เดี๋ยวใครมันจะแอบเข้ามา”

         บ้านหลังนี้ถูกสร้างให้เป็นเหมือนบ้านสามหลังรวมกัน เพราะอนุสรณ์มีลูกสองคน แต่ตอนนี้เขาเหลือลูกชายแค่คนเดียวและหลานอีกสองคนจึงอยากใช้พื้นที่ให้ครบจะได้ไม่รู้สึกเหงา