เจรจา

ตอนที่ 2

เจรจา

         ร้านอาหารที่อยู่ใกล้บ้านของฝ่ายหญิงถูกใช้เป็นที่นัดหมาย เพราะวรพลกลัวว่าจะมีใครมาเห็นถ้าไปนัดเจอกันแถวบ้านของเขา

         “ลลิตาผมนึกว่าคุณจะมากับลินเสียอีก”

         วรพลถึงแม้จะเคยนอนกับแฝดคนพี่มาแล้ว ก็ยังแยกไม่ออกเลยว่าคนไหนพี่คนไหนน้อง

         “พี่พลคะลิลเองค่ะ พี่ลิตาไม่ยอมมา และลิลเข้าใจเลยว่าทำไมพี่สาวลินถึงไม่อยากเจอพี่ เพราะแค่แยกว่าคนไหนลิน คนไหนพี่ลิตาพี่ยังแยกไม่ได้ แปลว่าตลอดสองปีที่พี่คบกันมาพี่ไม่เคยรักพี่สาวลิลเลย”

         ลลิลสาวน้อยตัวเล็กเธอพูดได้แตกต่างจากท่าทางของตัวเธอมาก การพูดของเธอทำให้วายุถึงกับจ้องมองหน้าไม่ยอมแม้แต่จะกระพริบตาเพราะไม่เคยเห็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ หน้าหมวยแบบนี้พูดจาได้ทั้งห้าวและตรง

         “ผมชื่อวายุเป็นเพื่อนของพล ที่ต้องมาด้วยเพราะผมกำลังจะพาตัวเองเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้”

         หญิงสาวหันไปมองหนุ่มหน้าขาวที่ท่าทางแตกต่างจากวรพลมาก เขาดูเหมือนหนุ่มเกาหลีเพียงแต่ตัวใหญ่กว่า ท่าทางการแต่งตัวก็ดูออกวัยรุ่นมากกว่าวรพลที่ดูรู้ว่าทำงานในระดับผู้บริหาร

         “ฉันถามเหรอคะ”

         วายุหน้าถอดสี ผู้หญิงอะไรเล่นพูดจาไม่สนโลก เขาอุตส่าห์พูดจาดี แนะนำตัวเองกลับมาย้อนใส่เขาแบบนี้

         “ก็ไม่นะครับ ไม่มีใครถาม ผมแนะนำตัวตามมารยาท ไม่แน่ใจว่าคุณลิลจะรู้จักไหมคำนี้”

         วรพลดูแล้วถ้าปล่อยให้สองคนนี้คุยกันต่อไป คงไม่มีทางที่                ทุกอย่างจะหาทางออกได้แน่ ๆ เขาจึงต้องรีบเข้าเรื่อง

         “วันนี้เรามาหาทางออกกัน ไม่ใช่จะมาทะเลาะกันนะ ทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนี้มีความตั้งใจเหมือนกันคือไม่ต้องการให้ลลิตาเอาลูกออก”

         วรพลหันหน้าไปทางวายุที่กำลังนั่งกอดอกด้วยหน้าตายียวนกวนประสาทคนตรงหน้าอยู่ ก่อนจะพูดอธิบายถึงเหตุผลที่วายุต้องมานั่งอยู่ตรงนี้

         “เพื่อนของพี่เขาไม่สามารถมีลูกได้ แต่เรื่องนี้คือความลับ วายุจึงอยากที่จะรับลูกของพี่ไปเป็นลูกของเขาและอยากทำให้ถูกต้องที่สุด เพื่อไม่ให้มีปัญหาทีหลัง”

         ลลิลทำท่าไม่เข้าใจ มันจะทำให้ถูกต้องได้อย่างไรกัน ในเมื่ออย่างไรเด็กในท้องก็ไม่ใช่ลูกของเขาอยู่ดี

         “พี่พลคงไม่ได้หมายถึงว่า เพื่อนพี่จะรับพี่ลิตาเป็นภรรยาเพื่อจะได้ให้เด็กในท้องกลายเป็นลูกของเขาใช่ไหม”

         วายุเปลี่ยนจากนั่งกอดอกเป็นเขยิบตัวเองเข้ามาใกล้ ๆ กับ            หญิงสาวมากขึ้น และโบกมือไปมาเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าไม่ใช่อย่างที่เธอกำลังคิด

         “นี่แหละที่ผมถึงต้องมาด้วย คือผมพูดกับคุณตรง ๆ เลยนะ ถึงแม้ผมยอมรับว่าตัวเองอายมากที่ต้องบอกคนอื่นว่าเป็นหมัน แต่ในเมื่อเราต้องหาทางออกด้วยกันคงต้องพูดความจริงทั้งหมด”

         “พูดยาวจัง” ลลิลพูดแซงทั้งที่วายุยังพูดไม่จบ

         “รู้ว่ายาว แต่ต้องพูด ผมต้องการเป็นพ่อของเด็กในท้องแบบถูกต้องตามกฎหมาย โดยที่ผมไม่ต้องการมีประวัติว่าเคยเป็นสามีของพี่สาวคุณ เพราะเธอเคยเป็นภรรยาของเพื่อนผม และผมก็คิดหาทางออกยังไม่เจอ”

         ลลิลทำท่าไม่เข้าใจ ว่ามีเหตุผลอะไรที่วายุต้องพยายามขนาดนั้น กับเรื่องแค่ว่าเขาเป็นหมัน สำหรับลลิลมันดูเป็นเรื่องที่ไม่แปลกและถ้ายิ่งมีเงินด้วยยิ่งไม่แปลกอะไรเลย การแพทย์สมัยนี้เก่งจะตาย

         “ดูแล้วมันยุ่งยากเหลือเกิน ทางเลือกที่ดีที่สุดนะพี่พล ลิลว่าระบุในใบเกิดว่าไม่ระบุบิดา และพี่ก็จ่ายเงินให้พี่ลิตาค่าอุ้มท้องไป ตามที่เธอต้องการ แต่ที่ลิลพูดเรื่องเงินลิลก็ไม่ได้เห็นด้วยหรอกนะ แต่ในเมื่อพี่ลิตาเขาฝากมาก็ต้องพูด ส่วนเด็กในท้อง ลิลจะเลี้ยงเอง ส่วนพี่พลจะมาหา   ส่งค่าใช้จ่ายไหม สุดแต่ใจพี่เลย ลิลจะถือว่าเป็นลูกของตัวเอง เพราะชาตินี้ลินก็คงไม่มีแฟนกับเขาจะได้มีหลานเอาไว้ดูแลยามแก่”

         หญิงสาวพูดจบ วายุปรบมือเสียงดังด้วยท่าที่ดีใจ เหมือนเขากำลังคิดอะไรได้บางอย่างและมันน่าจะเป็นทางออกที่ดีด้วย

         “ผมคิดออกแล้ว ในเมื่อคุณสองคนเป็นฝาแฝดกัน เราก็ทำเหมือนคนที่ท้องคือคุณไม่ใช่พี่สาว และลงชื่อผมเป็นพ่อตั้งแต่วันฝากท้อง จนถึงวันคลอด และผมจะจ่ายให้พี่สาวคุณเองสิบห้าล้าน”

         วายุทำท่าภูมิใจที่เขาคิดแผนการนี้ได้ โดยลืมหันมามองสายตาของหญิงสาวที่เขาดึงเธอเข้าไปอยู่ในแผนด้วย

         “แล้วฉันได้อะไร อยู่ดี ๆ ก็มีประวัติว่าเคยมีลูกกับคุณ ส่วนหลานฉันอยู่ดี ๆ ก็มีชื่อคุณเป็นพ่อ และที่คุณทำทั้งหมดเพื่ออะไร”

         วายุลืมไปว่าตัวเองยังไม่ได้พูดเรื่องทั้งหมดจนครบ จึงทำให้              หญิงสาวไม่เข้าใจ ว่าทำไมจะต้องทำอะไรให้ซับซ้อน ชายหนุ่มจึงเล่าย้อนหลังกลับไปว่าเพราะเหตุผลอะไรเขาถึงต้องการมีลูก

         “แต่คุณไม่ต้องกลัวนะ ผมจะรับผิดชอบคุณเอง เราจะแต่งงานกัน คุณไม่ต้องมาเป็นเมียผมจริง ๆ ก็ได้ ถ้าคุณไม่เผลอใจตกหลุมรักผมเสียก่อน ผมจะทำให้ถูกต้องหลังจากที่พี่สาวคุณคลอดลูก คุณก็จะได้สบายใจด้วย เพราะหลานจะได้อยู่กับคุณตลอดเวลาในฐานะแม่และอยู่กับผมในฐานะพ่อ ส่วนเรื่องทำงานคุณต้องลาออกผมจะจ่ายให้คุณ            สองเท่า ถือว่าเป็นค่าที่ยอมเป็นเมียในนามและยอมเป็นแม่ของลูกให้ผม”

         วายุพูดจบวรพลเห็นลลิลยังทำหน้าสับสน เขาจึงพูดย้ำให้เห็นถึงข้อดี ถ้าทำตามที่เพื่อนเขาเสนอ

         “พี่รู้พี่เป็นพ่อที่เลว แต่พี่ก็คิดว่าทางออกนี้ดีที่สุด หลานของลิลก็จะได้เกิดมามีครอบครัวที่อบอุ่นพร้อมหน้าทั้งพ่อและแม่ ส่วนเรื่องการใช้ชีวิต ครอบครัวของวายุมีเงินมากมาย ถ้าลูกพี่อยากเรียนอะไร อยากได้อะไร หรือเกิดเจ็บป่วย จะได้สบาย ลิตาเองก็ไม่อยากได้ลูกแล้ว ถ้าอยู่กับลิลไปพี่ก็กลัวว่าลิตาก็จะมาโกรธลินทีหลังถ้ามันเกิดเหตุอะไรขึ้น เพราะเราก็ไม่รู้ว่าลิตาเขาจะมีครอบครัวใหม่ตอนไหน ลูกอาจจะเป็นอุปสรรคสำหรับเขาก็ได้ เหมือนที่กำลังเป็นกับพี่ ยิ่งพูดพี่ก็ยิ่งรู้สึกถึงความเลวของตัวเอง”

         ลลิลนั่งมองหน้าวายุเหมือนเธอกำลังพยายามที่จะอ่านเข้าไปในหัวใจของชายหนุ่มให้ได้ ว่าเขาเป็นคนแบบไหนกันแน่ จนคนถูกจ้องมองทำหน้าไม่ถูก

         “ทำไมมองผมแบบนั้นล่ะ”

         “ฉันกำลังมองเข้าไปในจิตใจแท้ ๆ ของคุณ ว่าคุณเป็นคนแบบไหนกันแน่ ถ้าฉันยอมตกลง เท่ากับชีวิตฉันที่ไม่รู้ว่าจะต้องนานเท่าไหร่ จะต้องมีคุณอยู่ข้าง ๆ ทั้งกิน นอน หรือไปไหน บอกตรง ๆ นะ เกิดมาฉันยังไม่เคยมีแฟนเลย แล้วอยู่ดี ๆ ก็จะต้องข้ามไปมีสามีเลย ถึงจะเป็นปลอม ๆ ก็เถอะ”

         ลลิลลุกขึ้นจากเก้าอี้ ด้วยท่าทางที่ดูเย็นชากว่าตอนที่มาถึง อาจเป็นเพราะกลายเป็นเธอที่ต้องเป็นคนตัดสินใจ

         “พี่พลคะ ลิลขอไปคุยกับลิตาก่อน ว่าตกลงจะเอาแบบไหนจะโทรบอกแล้วกันค่ะ”

         “ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” หญิงสาวหันหน้าไปบอกวายุก่อนที่จะเดินออกไป