เต็มใจ

ตอนที่ 4

เต็มใจ

         อดิสรณ์ใช้เวลารักษาตัวอยู่โรงพยาบาลนานเกือบ    สองสัปดาห์เพราะความดันยังไม่ลดลง บางวันยังมีสูงอยู่ ตอนนี้สิ่งที่ทุกคนเป็นห่วงคือเขาจะกลืนอาหารลำบากและพูดลิ้นแข็ง จึงต้องอาศัยกำลังใจและคนดูแลอย่างใกล้ชิด

         วิภา ธาวิน และมิตาจึงเริ่มคุยเรื่องของธาวินและมิตาที่ตกลงจะแต่งงานกันเพราะต้องการรีบมีทายาทให้กับคนเป็นพ่อที่เริ่มป่วยและการมีหลานไว้สืบสกุลคงทำให้ท่านรู้สึกดีขึ้น

         วิภาเป็นห่วงว่าถ้าอดิสรณ์รู้ว่าทั้งคู่ไม่ได้รักกันจริง เขาอาจจะไม่ยอม

         “ความจริงน้าก็ไม่ได้เห็นด้วยนะคุณวินแต่ในเมื่อตัดสินใจกันแล้วก็คงไม่มีประโยชน์ที่จะมาทัดทานกัน เพียงแต่ว่าน้าเป็นห่วง ถ้าคุณอดิสรณ์รู้ว่าเราสองคนแต่งงานกันเพียงเพราะต้องการมีทายาทตามที่ท่านต้องการ ท่านคงไม่ยอม”

         วันนี้วิภาได้กลับบ้านมาพักแล้วไปเฝ้าสามีใหม่ในวันพรุ่งนี้ เธอจึงถือโอกาสคุยกับทั้งสองคน ก่อนที่เรื่องนี้จะถูกนำไปบอก                คนป่วย

         ธาวินทำท่าคิดตามคำที่แม่เลี้ยงพูด เขาลืมคิดเรื่องนี้ไป   คิดแต่ว่าอยากจะบอกความจริงทุกอย่างเท่านั้น

         “แล้วคุณน้าคิดว่าเราควรจะบอกคุณพ่อว่าอย่างไรดีครับ ท่านจะได้สบายใจ”

         มิตานั่งฟังทั้งคู่คุยกันก็คิดตามไปด้วย เธอคิดว่าเธอมีทางออกสำหรับเรื่องนี้

         “เอาแบบนี้ไหมคะ ก็บอกไปตามความจริงแต่ไม่ทั้งหมด บอกคุณลุงว่าพี่วินไม่คิดจะรักใครก็เลยคิดว่าผู้หญิงในชีวิตที่สนิทกันที่สุดก็เหลือแต่มิตาและตัวมิตาเองก็เต็มใจเพราะเชื่อว่าพี่วินจะดูแลและดีกว่าผู้ชายคนอื่น ๆ ”

         วิภากับธาวินมองหน้ากันทั้งสองต่างเห็นด้วยถึงแม้    จะสรุปแล้วก็คือทั้งคู่ไม่ได้รักกันแต่อดิสรณ์คงเข้าใจได้ว่าทั้งคู่เต็มใจและมองว่าต่างฝ่ายคือคนที่ดีที่สุดของกันและกัน

         “แล้วคุณวินจะไปบอกเรื่องนี้กับท่านวันไหนหรือจะรอให้ท่านกลับมาพักที่บ้านก่อน”

         วิภาคิดว่าเรื่องนี้ทั้งสองคนควรเป็นคนที่เข้าไปบอกกับ       อดิสรณ์ด้วยตัวเอง

         “ผมว่าจะไปบอกคุณพ่อก่อนเพราะถ้าท่านไม่มีปัญหาอะไร เราสองคนจะได้เตรียมงานแต่งเลย”

         มาวินหันมามองสบตามิตาก่อนที่มือหนาจะเอื้อมมาจับมือเล็กของหญิงสาวไว้

         “พร้อมไหมมิตา” ชายหนุ่มถามเพื่อความแน่ใจ

         “พร้อมค่ะ”

         ธาวินตัดสินใจที่จะบอกเรื่องนี้กับบิดาในเช้าของวันพรุ่งนี้เพราะเขาต้องไปส่งวิภาเพื่อเปลี่ยนกับแม่บ้านที่เฝ้าบิดาของเขาอยู่แล้ว และชายหนุ่มตั้งใจว่างานแต่งงานจะจัดให้เร็วที่สุดและต้องยิ่งใหญ่สมกับที่บิดาของเขารอคอยมานาน

         มิตานอนคิดทั้งคืนเธอบอกกับตัวเองว่าในเมื่อเธอเลือกแล้ว เธอจะต้องไม่มานั่งเสียใจทีหลังเด็ดขาด ถ้าวันใดธาวินเกิดแสดงท่าทางที่หมางเมินหรือเขาอาจจะเจอกับผู้หญิงที่เขารักขึ้นมา

         เช้าวันนี้ทุกคนในครอบครัววชิระบารมีต่างอยู่พร้อมหน้ากัน อดิสรณ์ยังไม่ยอมกินข้าวต้ม เขารอให้ภรรยามาป้อนเอง วิภาจึงต้องจัดการเรื่องอาหารเช้าคนป่วยก่อน ส่วนธาวินก็ลงไปส่งแม่บ้านให้ขึ้นรถรับจ้างกลับไปพักผ่อน

         คนป่วยอิ่มแล้วธาวินจึงลุกไปยืนข้าง ๆ บิดาโดยมีมิตายืนอยู่ข้าง ๆ ด้วย

         “คุณพ่อครับผมว่าคุณพ่อต้องรีบหายแล้วเพราะเดี๋ยวข่าวดีของผมจะเลื่อนออกไปอีกนาน”

         ชายหนุ่มไม่บอกตรง ๆ แต่พูดให้คนป่วยรู้สึกสงสัยอยากรู้ก่อน

         “วินลูกหลอกพ่อเล่นหรือเปล่า ทำมาเป็นพูดข่าวดีให้คนป่วยดีใจ”

         อดิสรณ์พยายามฝืนพูดให้ชัดที่สุดเท่าที่เขาทำได้แต่ก็ต้องคอยใช้ทิชชู่ซับน้ำลายที่ชอบไหลออกทางข้างปากตลอด

         “ผมจะแต่งงานครับพ่อและเจ้าสาวก็ยืนอยู่ข้างผมแล้ว   คุณพ่อไม่ต้องแปลกใจเราสองคนมองหน้ากันแล้ว ว่าชีวิตนี้คงไม่มีใครที่จะดูแลเราทั้งคู่ได้เท่าเราสองคนดูแลกันเองและตอนนี้มิตาก็เรียนจบมาเป็นเลขาผมเวลาไปไหนดึกดื่นจะได้ค้างคืนได้อย่างไม่ต้องกลัวใครมองไม่ดี เอาเป็นว่ารีบหายเร็ว ๆ นะครับ”

         ธาวินรู้ว่าบิดาของเขาพูดลำบากไม่ค่อยจะถนัดเพราะตอนนี้ลิ้นยังแข็งอยู่ เขาจึงชิงพูดยาวพูดให้ครบทุกอย่างที่คิดว่าบิดาของเขาต้องสงสัยอยากรู้

         “เออ...ดี หยิ่งเสียตั้งนานมาตกลงปลงใจกับคนบ้านเดียวกัน”

         อดิสรณ์ไม่ได้มีปัญหาเหมือนอย่างที่วิภาคิดไว้ คนเป็นภรรยาคิดว่าเขาคงเหนื่อยที่จะพูดอะไรให้ยืดยาวจึงปล่อยไปตามความต้องการของลูกชาย

         “เรื่องงานแต่งงานเด็ก ๆ เขาจะจัดการกันเอง คุณสบายใจได้นะคะ รับรองยิ่งใหญ่สมเกียรติแน่นอน”

         วิภาพูดเสริมในเรื่องนี้เพราะเห็นว่าธาวินเหมือนจะลืมพูดไปและเธอกลัวว่าสามีจะเป็นกังวล

         “ฝากคุณช่วยดูด้วยนะ”

         อดิสรณ์ดูมีสีหน้าที่สดชื่นขึ้น เขานอนมองหน้ามิตาและ                ธาวินโดยมีวิภาคอยจับมืออยู่ข้าง ๆ ตลอดเวลา

         การเตรียมงานแต่งงานเริ่มจากดูฤกษ์และเรื่องนี้วิภาขอจัดการเองเพราะทั้งเจ้าบ่าวเจ้าสาวต่างก็ไม่ค่อยจะรู้เรื่องนี้สักเท่าไหร่

         ฤกษ์ที่ได้มาคืออีกแค่เพียงสี่สิบวันเท่านั้น ทั้งสองคนจึงต้องรีบเตรียมตัว เรื่องแรกคือการจองสถานที่และเตรียมชุด                        ส่วนรายละเอียดอื่น ๆ ธาวินให้ดาราช่วยหามาให้เลือก

         ชุดแต่งงานของเจ้าบ่าวไม่มีปัญหาแต่ชุดของเจ้าสาว    ตอนแรกมิตาจะเอาแบบที่มีอยู่แล้วเพราะจะได้ไม่วุ่นวายแต่ธาวิน      ไม่ยอม

         “เลือกแบบที่ชอบจริง ๆ แต่งงานครั้งเดียวไม่มีโอกาสแก้ตัวแล้วนะ ช่างเขาทำทันอยู่แล้ว”

         มิตาแอบอมยิ้มให้กับคำพูดของเจ้าบ่าวที่เขาคิดว่าจะแต่งงานแค่ครั้งเดียวเธอจึงยอมทำตาม

         “แค่ชุดของมิตาก็เป็นแสนเลย หมดงานนี้ไม่เป็นล้านเลยเหรอคะ”

         หญิงสาวไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะจัดงานใหญ่และลงทุนขนาดนี้เพราะทั้งคู่ก็ไม่ได้แต่งงานเพราะความรักเสียหน่อย

         เรื่องสำคัญอีกเรื่องที่มิตาคิดว่าธาวินคงไม่สนใจแต่เขากลับจริงจังคือการถ่ายพรีเวดดิ้ง ชายหนุ่มไปถ่ายถึงที่เขาใหญ่และฟาร์มชื่อดังแถวนั้น ราคาก็หลักแสนอีก มิตายิ่งคิดแล้วเธอยิ่งรู้สึกเกรงใจที่ครอบครัวของธาวินต้องมาเสียเงินมากมายแบบนี้

         “พี่วินมิตาว่าเราควรลดค่าใช้จ่ายลงบ้างไหมคะ มิตาเกรงใจ”

         หญิงสาวกลั้นใจพูดทั้งที่ก็แอบกลัวว่าอีกฝ่ายจะบอกว่าไม่ใช่เงินของเธอเสียหน่อย

         “งานแต่งงานคือการให้เกียรติเจ้าสาวและครอบครัว และยิ่งฝ่ายเจ้าบ่าวให้เกียรติเจ้าสาวแค่ไหน นั่นย่อมแสดงถึงความเป็นคนที่มีความรับผิดชอบของครอบครัวเจ้าบ่าวด้วย ไม่ต้องคิดมาก พี่บอกแล้วอย่างไรว่างานแต่งานพี่จะจัดแค่ครั้งเดียว อย่างน้อยถ้าเรามีลูก ลูกจะได้มานั่งดูรูป ดูวิดิโอแล้วมีความสุขที่เห็นภาพสวย ๆ งาม ๆ ”

         มิตาได้แต่ส่งยิ้มแล้วเธอคงไม่พูดเรื่องนี้อีกแล้ว เพราะเหตุผลที่ธาวินให้เธอเพียงพอแล้วและมันก็เป็นจริงทุกคำ