เกือบล่ม

ตอนที่ 5

เกือบล่ม

          งานแต่งงานเตรียมทุกอย่างไปได้เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ตอนนี้อดิสรณ์เองก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว เขาเดินได้คล่องเหมือนปกติถึงแม้ขาข้างขวาจะอ่อนแรงลงแต่เรื่องของการกลืนและการพูดดีขึ้นแต่ก็ยังไม่เหมือนเดิม

          “วิภางานแต่งงานของเด็ก ๆ เขาถึงไหนกันแล้ว”

          คนเป็นพ่อถึงร่างกายจะไม่แข็งแรงแต่ก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้เพราะตัวเขาเองไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสได้เห็นงานแต่งงาน                ของลูกชายเพียงคนเดียวของเขา

          “คุณวินเก่งมากเลยค่ะ จัดแจงทุกอย่างเองหมด มิตาก็มาบ่น ๆ อยู่ว่าหมดเงินไปเยอะห้ามก็ไม่ได้ คุณวินเขาบอกว่า                     งานแต่งงานมีแค่ครั้งเดียว จัดทั้งที่ก็ต้องให้ดีที่สุด”

          อดิสรณ์ได้ยินที่ภรรยาพูดก็รู้สึกชื่นใจที่ลูกชายของเขาดูเป็นผู้ใหญ่จัดการเรื่องทั้งหมดได้เอง ตัวเขาเองยิ่งมาล้มป่วยแบบนี้ เขาคิดตลอดว่าเขามีโอกาสที่จะตายได้ทุกเมื่อจึงอยากเห็นลูกชายโตเป็นผู้ใหญ่และทำทุกอย่างแทนเขาได้แบบนี้ เขาจะได้วางใจ

          “วิภาคุณรู้ไหมผมดีใจมากที่เจ้าสาวคือหนูมิตา พอผมมาป่วยแบบนี้ผมกลัวถ้าผมไม่อยู่คุณกับลูกจะลำบากเพราะเราไม่ได้   จดทะเบียนสมรสกัน แต่ธาวินทำให้ผมหมดห่วงแล้ว”

          คนฟังแอบน้ำตาไหลแต่ก็รีบเช็ดมันออก ก่อนจะเดินไปหาสามีที่เตียงนอนและใช้หน้าแนบไปที่หน้าอกของสามี

          “คุณยังต้องอยู่กับพวกเราไปอีกนานค่ะเดี๋ยวพอลูก ๆ แต่งงานกันใครจะช่วยเลี้ยงหลานพวกเขายังแข็งแรงก็ต้องออกไปทำงานกัน คุณกับฉันก็เป็นยายกับปู่คอยเลี้ยงหลานกัน”

          อดิสรณ์เองก็แอบมีน้ำตาเพราะเขาไม่เคยคาดคิดว่าเวลาเพียงแค่เสี้ยวนาที จะทำให้เขากลายเป็นคนป่วยที่ตอนนี้แค่จะ     กินข้าวยังลำบากเลย

          “ขอบคุณนะที่ตลอดเวลาที่อยู่โรงพยาบาลจนถึงกลับบ้านคุณไม่เคยทิ้งผมไปไหนเลย”

          “วิภารักคุณ คุณคือทุกอย่างในชีวิตไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น             ไม่มีทางที่จะทำให้เราไม่รักไม่ดูแลกันค่ะ”

          ธาวินและมิตาเริ่มกลับไปทำงานหลังจากวุ่นวายกับเรื่องงานแต่งงานจนแทบจะไม่ได้เข้าบริษัทกัน

          “พี่วินวันนี้มิตากลับเองนะคะ เพื่อนมาจากต่างจังหวัดจะมารับไปกินข้าวแล้วเดี๋ยวเขาจะไปส่งที่บ้านเอง”

          หญิงสาวไม่ได้มาขออนุญาตแต่แค่มาบอกให้อีกฝ่ายรับรู้มากกว่า

          “อืม...ก็อย่าให้ดึกเดี๋ยวคุณพ่อจะเป็นห่วง”

          ธาวินยังไม่ยอมเงยหน้าจากงานที่วางเป็นกองรอให้เขาจัดการเพราะตัวเขาเองหายไปหลายวัน

          ชายหนุ่มมองนาฬิกาอีกทีก็เกือบหกโมงเย็นแล้ว ด้วยความลืมตัวเขาเรียกหามิตาจนดาราต้องเข้ามาบอกว่ามิตาออกไปกับเพื่อนแล้ว

          “ใช่! ผมลืมเอง มัวแต่ทำงานยุ่ง ๆ ไม่ได้ฟังที่เธอบอกจริงจัง คุณดาราเอกสารบนโต๊ะเสร็จเรียบร้อยแล้ว ส่วนที่อยู่บนเก้าอี้ไว้พรุ่งนี้ค่อยทำต่อ คุณก็กลับบ้านได้แล้ว วันหลังเลิกงานแล้วก็กลับเลย ไม่ต้องรอผมหรอก”

          ชายหนุ่มขับรถกลับบ้าน นานแล้วที่เขาไม่ได้ขับรถกลับบ้านคนเดียวแต่มีมิตาเป็นตุ๊กตาหน้ารถไปไหนมาไหนด้วยตลอดถึงแม้ส่วนมากเธอจะทำหน้าที่หลับเป็นเพื่อนก็ตาม แต่วันนี้พอต้องกลับคนเดียวธาวินกับรู้สึกเหงา ๆ อย่างบอกไม่ถูก

          อาหารมื้อเย็นที่เคยกินพร้อมหน้าพร้อมตากันตอนนี้ก็เหลือแค่ธาวินและมิตาเพราะวิภากินพร้อมกับสามี เพราะเธอต้องคอยดูแลอย่างใกล้ชิดเพราะอดิสรณ์ยังกลืนได้ไม่ดี

          “เก็บกับข้าวเลย ไว้อีกสักชั่วโมงค่อยอุ่นแล้วเอาไปตั้งที่              สระน้ำวันนี้ผมจะกินข้าวข้างนอก”

          ธาวินคิดว่าไม่น่าเกินสองชั่วโมงมิตาคงกลับและเขาจะชวนเธอนั่งกินข้าวเย็นเป็นเพื่อนเพราะรู้ว่าเธอคงกินมาอิ่มแล้ว

          ธาวินอาบน้ำแล้วเผลอหลับไป มองดูนาฬิกาเกือบสามทุ่มแล้ว เขาจึงเดินไปที่ห้องนอนของมิตาเพราะคิดว่าเธอคงกลับมาแล้ว       หญิงสาวยังไม่กลับ ธาวินจึงเดินลงมาข้างล่างเพื่อกินข้าวตามที่สั่งแม่บ้านไว้ด้วยอารมณ์ที่เขาเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน             มันร้อนไปหมดเมื่อรู้สึกว่าเวลานี้ หญิงสาวควรจะกลับได้แล้ว

          ธาวินยังไม่ทันเดินไปที่สระว่ายน้ำเขาก็ได้ยินเสียงรถเข้ามาจอดในบ้าน เขาจึงรีบสาวเท้าอย่างเร็วเพื่อไปดูว่ามิตาไปกับใครผู้หญิงหรือผู้ชาย

          “พี่บอกไม่ให้กลับดึกแล้วนี้สามทุ่มกว่าแล้ว”

          ธาวินทำเสียงเข้มทันทีเมื่อรู้ว่าคนที่มาส่งอนาคตเจ้าสาวของเขาคือผู้ชายและหน้าตาดีเสียด้วย ดูจากรถยนต์ที่ขับก็คงมีฐานะดีอยู่

          “สวัสดีครับ ผมต้องขอโทษด้วยพอดีพามิตาเธอไปกินร้านไกลไปหน่อย ขากลับรถติดเลยดึกไปหน่อยครับ แต่รับรองว่าผมไม่ได้พาน้องสาวคุณออกนอกเส้นทางแน่นอน”

          โอ๊ตเพื่อสนิทของมิตาที่พอเรียนจบก็กลับไปอยู่ภาคใต้ทันที เขารู้แค่ว่าธาวินเป็นพี่ชายต่างสายเลือดกับมิตาเท่านั้น

          “มิตาคงยังไม่ได้บอกคุณ ว่าตอนนี้เธอไม่ใช่น้องสาวผมแล้วเพราะอีกแค่หนึ่งสัปดาห์เราก็กำลังจะแต่งงานกัน ถ้าอย่างนั้นผมถือโอกาสเชิญด้วยเลยนะครับ”

          ธาวินพูดไปก็เดินมาหาหญิงสาวที่กำลังยืนมองชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ ว่าทำไมเขาถึงต้องใช้น้ำเสียงและท่าทางที่ดูไม่เป็นมิตรกับเพื่อนของเธอเลย

          มือหนาโอบเอวและดึงตัวของอนาคตเจ้าสาวเข้ามายืนใกล้จนตัวติดกัน เพื่อแสดงให้อีกฝ่ายเห็นว่าเรื่องที่เขาบอกไปคือเรื่องจริง

          “มิตาไม่เห็นบอกโอ๊ตเลย ไม่อย่างนั้นโอ๊ตคงเลื่อนวันกลับใต้ออกไป”

          ชายหนุ่มที่หน้าคมผิวขาวและดูสุภาพกว่าธาวินในตอนนี้มาก หันหน้าไปหาธาวินที่กำลังโอบเอวเพื่อนของเขาอยู่

          “ผมคงไม่ได้อยู่ร่วมงานถ้าอย่างนั้นผมขอแสดงความยินดีกับคุณธาวินแล้วก็มิตาด้วยนะครับ ไว้วันหน้าผมขึ้นมากรุงเทพเราค่อยมาฉลองกันนะครับ”

          “ไม่เป็นไรครับ ดึกแล้วขับรถดี ๆ ขอบคุณมากที่มาส่งอนาคตภรรยาผมแต่คงจะดีกว่านี้ถ้ามันไม่ดึกจนคนที่บ้านเขาพากันเป็นห่วง”

          โอ๊ตขับรถออกไปแล้วแต่ธาวินยังคงใช้มือโอบเอวของมิตาไว้อย่างเดิม

          “ปล่อยได้แล้วค่ะ เขาไปแล้ว วันนี้พี่วินเป็นอะไรทำไมถึงต้องพูดจากับโอ๊ตเหมือนเขาทำอะไรผิดมากมาย ตั้งแต่เรียนจบเราก็เพิ่งจะเจอกัน มันก็มีเรื่องคุยกันหลายเรื่องเป็นธรรมดา”

          “พี่ยังไม่ทันว่าอะไร มิตาก็ว่าพี่แล้ว ชีวิตพี่มันแย่จริง ๆ สุดท้ายก็ไม่เคยมีค่าในสายตาผู้หญิงคนไหน นี่ขนาดยังไม่แต่งงานถ้าแต่งกันไปก็คงไม่ต่างจากที่ผ่านมา ผู้หญิงมันเหมือนกัน                             ทุกคนจริง ๆ”

          ธาวินพูดจบก็เดินหันหลังมุ่งหน้าเข้าบ้านโดยที่ไม่รู้เลยว่าตัวเองทิ้งระเบิดก้อนใหญ่ไว้ให้กับหญิงสาวที่กำลังรู้สึกทั้งโกรธและทั้งน้อยใจที่ถูกชายหนุ่มที่เธอหลงรักดูถูกแบบนี้

          “ถ้าคิดว่ามิตาจะเหมือนคุณลุลาก็ไม่ต้องแต่งค่ะเดี๋ยวจะท้องให้ พี่วินจะได้ไปต้องอายที่แต่งงานกับผู้หญิงใจโลเลอย่างมิตา ในเมื่อพี่ว่ามิตาแบบนี้ก็กลับไปคิดเอานะคะ ว่าเรายังควรที่จะแต่งงานกันอยู่ไหม”

          ธาวินถึงกลับก้าวขาเดินต่อไปไม่ออกเขายืนนิ่งและเป็นฝ่ายมิตาเองที่เดินผ่านเขาไปเพื่อเข้าไปในบ้าน ขึ้นไปยังห้องนอนโดยที่ไม่สนใจอีกฝ่ายที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม