ภรรยาไม่รับจ้าง

ตอนที่ 9

ภรรยาไม่รับจ้าง

พิรฎาก้าวเท้าออกจากบ้านที่เธอคิดว่ามันคือความอบอุ่นที่สุดในชีวิตของเธอ เธอตัดสินใจที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้กลายมาเป็นคนเข้มแข็งจะไม่หนีปัญหาอีกแล้ว ทันทีที่เธอเหยียบเท้าเข้าไปสู่บ้านหลังใหญ่ซึ่งเป็นบ้านของพ่อและแม่เธอตั้งใจจะประกาศตัวเป็นศัตรูกับอภิรดีทันทีวันนี้เธอจะเอาทุกอย่างคืน

“คุณพ่อพิมพ์กลับมาแล้ว”

สาวน้อยเปิดประตูบ้านก้าวเท้าเข้าไปก้มกราบบิดาทันทีเวลานี้พระอาทิตย์เพิ่งจะพ้นขอบฟ้าอภิรดียังคงไม่ตื่นนอน 2 คนเพ่อลุกจึงมีโอกาสได้พูดคุยกัน

“พิมพ์ขอโทษที่ทำให้คุณพ่อต้องเป็นห่วงคุณพ่อรู้แล้วใช่ไหม

ว่าอีนั่นมัน….”

คนเป็นพ่อใช้ฝ่ามือปิดปากของลูกเพราะไม่ต้องการให้             หญิงสาวพูดอะไรออกมาอีกแล้วเวลานี้นิรุตรู้ความจริงหมดแล้ว            ทุกอย่างว่าภรรยาที่เขาคิดว่าเธอเป็นแม่เลี้ยงที่แสนดีดูแลลูกสาวเขามาตลอดแท้ที่จริงเธอคืออสรพิษที่สูบเงินของเขาโยกย้ายเข้าไปบัญชีส่วนตัวของเธอจนเวลานี้บริษัทของเขาแทบจะยืนอยู่ไม่ได้โชคยังดีที่กรรมการบริหารคนอื่นของบริษัทยังคงเข้มแข็ง

“พิมพ์จะเล่าทุกเรื่องที่เกิดขึ้นให้คุณพ่อฟังค่ะ”

ครั้งแรกที่สองคนพ่อลูกเปิดใจพูดคุยเรื่องราวทั้งหมดที่              ทุกคนต่างก็ได้รับรู้มาในแง่มุมที่ต่างกัน

นิรุตเล่าความจริงระหว่างที่ลูกสาวหนีออกจากบ้านว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของเขาและตอนนี้เขากำลังต้องการที่จะให้ใครสักคนหาหลักฐานมาเอาผิดอภิรดีเพราะตัวเขาเองยังไม่มีแรงแม้แต่จะพาตัวเองออกไปเดินนอกบ้านจึงหวังว่าลูกสาวจะสามารถจับคนผิดเข้าคุกได้

พิรฎาเล่าเรื่องราวชีวิตของเธอที่เธอได้ไปเซ็นสัญญายอมเป็นภรรยารับจ้างให้กับภูริดลจนตอนนี้เธอกำลังตั้งท้องลูกของเขาอยู่หญิงสาวไม่กล่าวโทษว่าเป็นความผิดของชายหนุ่มเลยเธอโทษว่าตัวเธอเองต่างหากที่เป็นคนไม่จริงใจโกหกในขณะที่อีกฝ่ายมอบความจริงใจและความอบอุ่นให้กับเธอมาตลอดระยะเวลาหลายเดือนที่เธอก้าวเข้าไปอยู่ในบ้านหลังนั้น

“ตอนนี้ลูกไม่ใช่ตัวคนเดียวทำอะไรก็ขอให้ใช้เหตุผลและคิดถึงลูกให้มาก ๆ คนเราถ้าเป็นพ่อแม่คนแล้วควรจะคิดถึงตัวเองเป็นสิ่งสุดท้ายอย่าเห็นแก่ตัวเหมือนพ่อนะลูก ทุกวันนี้พ่อรู้แล้วว่าความสุขที่พ่อยัดเยียดให้หนูแท้ที่จริงแล้วมันคือความทุกข์ต่างหาก”

พิรฎาเข้าใจทุกอย่างที่พ่อพูดและการหนีมาครั้งนี้ของเธอเธอก็มีความหวังว่าเวลาที่เธอกับภูวดลไม่ได้อยู่ด้วยกันมันอาจจะทำให้ทั้งคู่ต่างได้รับรู้หัวใจตัวเองและเธอเองต้องการจะกลับมาทำหน้าที่ลูกที่ดีอีกครั้งเพราะไม่อยากรู้สึกผิดในวันที่สายเกินไป

พิรฎารีบขับรถออกจากบ้านมุ่งตรงไปยังบริษัทและเรียกประชุมคณะกรรมการผู้ถือหุ้นโดยที่ปิดบังไม่ให้อภิรดีรู้เพราะกว่า    แม่เลี้ยงของเธอจะตื่นนอนก็เป็นเวลาเกือบบ่ายโมงแล้วเธอจึงต้องรีบทำทุกอย่างเพื่อใช้ในการหาหลักฐานเอาผิดกับคนที่ยักยอกเงินของบริษัท

“พวกเราได้รวบรวมหลักฐานให้หมดแล้วรอก็แต่เมื่อไหร่ที่คุณนิรุตจะเอาเรื่องภรรยาสักทีในเมื่อตอนนี้คุณพิมพ์ออกโรงเองทางพวกเราก็ขอส่งต่อหลักฐานให้ทันทีและพร้อมจะเป็นพยานในชั้นศาล”

คณะกรรมการผู้ถือหุ้นในบริษัทส่งหลักฐานให้กับหญิงสาวเพื่อใช้ในการฟ้องร้องดำเนินคดีในขั้นต่อไปพิรฎาไม่คิดเลยว่าทุกอย่างจะง่ายแบบนี้เธอคิดว่าเธอเองคงต้องใช้ความพยายามในการหาหลักฐานและผู้คนในบริษัทส่วนมากก็คงเป็นพวกของอภิรดีแต่กลายเป็นว่าทุกคนต่างต้องตกอยู่ในอำนาจเพียงเพราะเธออยู่ในตำแหน่งที่สูงรอแค่เพียงประธานของบริษัทตัวจริงคือพ่อของเธอหรือตัวเธอเองที่เป็นทายาทเข้ามาจัดการเรื่องนี้เพราะอภิรดีไม่ได้จดทะเบียนสมรสกับนิรุต ทุกอย่างที่พิรฎารับรู้เป็นเพียงแค่ข่าวลือที่ แม่เลี้ยงต้องการทำให้เธอรู้สึกน้อยใจเท่านั้น

“เธอเข้ามาที่นี่ทำไมยายลูกอกตัญญู”

อภิรดีเดินออกจากประตูลิฟท์ก็พบกับลูกเลี้ยงทำให้หัวใจของเธอรู้สึกได้ว่าเรื่องราวไม่ดีที่เธอกำลังทำกำลังถูกเปิดเผย

“ไว้พบกันที่ศาลนะคะคุณแม่”

พิรดาทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ก่อนที่เธอจะรีบเดินเข้าลิฟท์และปิดประตูอย่างไวแต่ไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายกำลังลงตามเธอมาเหมือนกันเมื่อรู้สึกว่าเรื่องราวที่ตัวเองทำกำลังจะถูกเปิดเผยอภิรดีก็คงไม่รอให้วันนั้นมาถึงเพราะเธอได้โยกย้ายทรัพย์สมบัติไปเป็นชื่อของเธอไว้แล้วจำนวนหนึ่งเมื่อไหร่ที่ความผิดของเธอถึงมือของตำรวจเธอคงจะต้องรีบหนี

“โง่ตั้งนานเพิ่งจะฉลาดนะนังตัวดี”

เสียงที่ดังมาจากด้านหลังทำให้หญิงสาวที่ตอนนี้เธอไม่ได้มีแค่เพียงชีวิตเดียวค่อย ๆ หันหลังไปมองและภาพที่เห็นคือภรรยาใหม่ของพ่อกำลังถือปืนหันปลายกระบอกมาที่ตัวเธอโดยที่ไม่คิดเกรงกลัวว่าจะมีใครมาเห็น

“ฉันคิดว่าคุณเลวแต่ก็ไม่ได้คิดว่าคุณจะทำได้ถึงขนาดนี้เก็บปืนของคุณเถอะแค่คดีฉ้อโกงมันก็มากพอแล้วอย่าให้ต้องมีคดีพยายามฆ่าเข้ามาอีกเลย”

พิรฎาถึงแม้จะรู้สึกกลัวแค่ไหนแต่ก็ทำใจดีสู้เสือเพราะเธอไม่มีอะไรที่จะไปต่อรองกับคนตรงหน้าอีกแล้วจะร้องให้คนช่วยก็ไม่กล้าหรือถ้าจะวิ่งหนีก็กลัวว่ากระสุนปืนจะพลาดไปโดนทารกน้อยในท้องของเธอ

“ฉันเลวมากกว่าที่เธอคิดอีกรู้ไหม ชีวิตของฉันมันพังตั้งแต่พ่อของแกไม่ยอมจดทะเบียนสมรสกับฉัน แกคงคิดว่าพ่อของแกหลงฉันมากแต่รู้ไว้เลยที่มันเอาฉันเข้ามาเป็นเมียก็หวังว่าให้ฉันมาดูแลแกนั่นแหละแต่แกมันโง่ที่มองไม่เห็นความรักของพ่อ ไหน ๆ แกก็กลับมาแล้วฉันคงจะให้แกมีชีวิตอยู่เป็นขวากหนามฉันไม่ได้ตามไปอยู่กับแม่แกเถอะ”

ปัง!

พิรฎาหลับตานิ่งสนิทเธอคิดว่าเสียงปืนที่ดังขึ้นมันคงจะพาชีวิตเธอจากคนที่เธอรักไปตลอดชีวิตแต่เพียงแค่เธอลืมตาภาพที่เห็นกลับเป็นภูริดลล้มลงไปกองกับพื้นมีเลือดเต็มทั่วบริเวณท้องพร้อมกับผู้คนที่วิ่งกันมาตามเสียงปืน

“คุณภู !  ทำแบบนี้ทำไม อย่าเป็นอะไรนะ คุณห้ามเป็นอะไรได้ยินไหม”

หญิงสาวกรีดร้องสุดเสียงเธอไม่คิดเลยว่าชายหนุ่มที่เธอคิดว่าเขาไม่เคยมีหัวใจให้เธอจะกล้าเอาชีวิตของตัวเองเข้ามาเสี่ยงรับลูกกระสุนไม่ห่วงตัวเองแบบนี้

คนเจ็บถูกพาส่งโรงพยาบาลหน่วยรักษาความปลอดภัยในตึกช่วยกันจับตัวอภิรดีไว้และนำส่งตำรวจที่เดินทางมาถึงที่เกิดเหตุอย่างทันท่วงที

“รออยู่ข้างนอกนะครับ”

คุณหมอกันญาติให้ออกมานั่งรอด้านนอกเพราะตอนนี้ภูริดลถูกส่งตัวเข้าห้องผ่าตัดโดยเร่งด่วนเนื่องจากกระสุนฝังในทางโรงพยาบาลมีแพทย์พร้อมจึงลงมือผ่าตัดได้ทันที

พิรฎานั่งร้องไห้สองมือปิดหน้าน้ำตาอาบแก้มเธอโทษทุกอย่างที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้ว่าเกิดจากความผิดพลาดในการตัดสินใจของเธอคนเดียวถ้าเธอไม่หนีออกจากบ้านถ้าเธอไม่ตกลงเซ็นสัญญารับเป็นภรรยารับจ้างของภูริดลหรือแม้แต่คืนนั้นถ้าเธอไม่ตัดสินใจหนีออกมาจากบ้านของชายหนุ่มเรื่องราวร้าย ๆ แบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้นถ้าภูริดลเป็นอะไรเธอจะไม่มีวันให้อภัยตัวเอง

“คุณพ่อคุณน้าพิมพ์ขอโทษ”

หญิงสาวทรุดตัวลงไปก้มกราบชายหญิงทั้งคู่ที่เดินทางมาถึงโรงพยาบาลทันทีเมื่อทราบข่าวว่าลูกชายถูกยิงด้วยความรู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้คนเจ็บต้องถูกส่งตัวเข้าห้องผ่าตัดแบบนี้

“ไม่โทษตัวเองแบบนี้นะลูกเพราะว่าที่ดลทำเพราะว่าตั้งใจดีแล้วชีวิตของหนูกับลูกมีความหมายกับดลมากนะหน้าที่ของการปกป้องเป็นหน้าที่ของคนที่เป็นสามีและพ่อต้องทำอยู่แล้วสิ่งที่ลูกควรจะทำตอนนี้คือทำจิตใจให้เข้มแข็งเป็นกำลังใจให้ดลและดูแลหลานของพ่อให้ดีที่สุดตอนนี้ถึงมือหมอแล้วเพราะเชื่อว่าทุกอย่างจะปลอดภัยภูริดลจะต้องไม่เป็นอะไร”

นารีทำหน้าที่ปลอบใจลูกสะใภ้ในฐานะที่เป็นผู้หญิงด้วยกันคำพูดของแม่เลี้ยงสามีทำให้พิรดารับรู้ว่าตลอดเวลาที่เธอคิดว่าตัวเองเป็นเพียงแค่ภรรยารับจ้างแต่ความจริงแล้วเธอกลายเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวภูริดลชายหนุ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองทุกอย่างเพียงเพราะต้องการเอาชนะใจเธอแต่เธอกลับมองไม่เห็นใช้อารมณ์ตัดสินความรู้สึกเพียงแค่การกระทำเพียงข้ามคืนเดียวของเขา

คุณแม่คนใหม่ตั้งใจว่าเธอจะให้อภัยสามีและขอโทษในสิ่งที่เธอได้ทำลงไปและคิดว่าเขาก็คงให้อภัยเธอเหมือนกันช่วงนาทีเวลาเป็นเวลาตายที่เกิดขึ้นทำให้พิรฎารู้แล้วว่าเวลาของคนเรามันสั้นเหลือเกินเราจึงควรเลือกทำในสิ่งที่เรามีความสุขทำในสิ่งที่หัวใจต้องการบางครั้งศักดิ์ศรีมันก็เป็นเรื่องที่กินไม่ได้ความรักต่างหากที่หล่อเลี้ยงหัวใจเราทุกคนให้มีพลัง

“ดลฟื้นแล้ว”

พิรฎาโผเข้ากอดลูบหน้าลูบตาสามีด้วยความดีใจตลอดเวลาที่ชายหนุ่มนอนหมดสติอยู่ที่โรงพยาบาลหญิงสาวคอยเฝ้าไม่ห่างและในวันนี้เธอก็มีความสุขที่สุดเมื่อได้สามีกลับคืนมา

“ผมขอโทษ”

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วค่ะไม่มีใครผิดทั้งนั้นเราทั้งคู่คงถูกสร้างให้มาเจอกันแบบนี้”

หญิงสาวถอดอ้อมกอดของตัวเองออกจากคนเจ็บและเดินตรงไปยังกระเป๋าล้วงกระดาษแผนที่ทั้งคู่ต่างคุ้นเคยฉีกมันออกเป็นหลายส่วนก่อนที่จะขยำเป็นก้อนและทิ้งลงขยะอย่างไม่ใยดี

“หมดสิ้นสัญญาระหว่างเราแล้วนะคะต่อไปนี้จะมีเพียงแค่สัญญาหัวใจที่พิมพ์จะขอสัญญาว่าจะอยู่กับคุณตลอดชีวิตหรือไม่จนกว่าคุณจะไม่อยากให้พิมพ์อยู่”

น้ำตาลูกผู้ชายที่ทั้งชีวิตมันไม่เคยไหลออกมาให้ใครเห็น                ภูริดลไม่อายอีกแล้วเขายอมรับกับตัวเองว่าเวลานี้เขามีความสุขที่สุดที่ได้ลืมตาฟื้นขึ้นมาและพบว่าผู้หญิงที่หนีเขาไปเธอกลับมาแล้วและเธอจะไม่ไปไหนจากเขาอีกตลอดชีวิต

“คุณไม่กลัวการมีครอบครัวแล้วใช่ไหมคะ”

“ผมกลัวไม่มีคุณกับลูกมากกว่าขอบคุณนะภรรยาตัวจริงของผมนับจากนี้ไปเราจะเป็นครอบครัวที่มีความสุขที่สุด อดีตที่ผ่านมาถึงผมจะลืมมันไปจากความทรงจำไม่ได้แต่ผมจะขอจดจำ            ความทรงจำของครอบครัวเราเข้ามาแทนที่”

 สองกายกอดประสานรวมเป็นใจหนึ่งเดียวความรักที่อาจจะเกิดขึ้นเพียงจากเหตุบังเอิญและผลประโยชน์แต่มันก็ก่อให้เกิดความผูกพันที่เกิดขึ้นประสานให้สองหัวใจรวมกันเป็นหนึ่งและเกิดอีกหนึ่งชีวิตที่อยู่ภายใต้ร่างกายเบาะบางทีตอนนี้เธอกำลังจะเป็นคุณแม่ลูกหนึ่ง

ชีวิตครอบครัวที่ภูริดลเคยคิดว่ามันไม่หอมหวานเป็นสิ่งที่ น่ากลัววันนี้ชายหนุ่มรู้แล้วว่าการสร้างครอบครัวเป็นเรื่องที่คนสองคนต้องช่วยกันไม่มีใครกำหนดได้ว่าครอบครัวไหนจะมีความสุขหรือความทุกข์มันอยู่ที่ว่าคนในครอบครัวจะกำหนดทุกอย่างผ่านการกระทำของทุกคนให้มันทุกข์หรือสุขต่างหาก

“รีบหายนะคะคุณสามีที่รัก”

The End