ตอนที่50

ครู่ต่อมา

"นาเดียพาลูกฉันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า"

โนอาห์เรียกให้นาเดียมารับตัวลูกของเขาไปหลังจากเล่นน้ำได้พักใหญ่แล้ว

"ค่ะนาย"

"เธอเอาชุดคลุมให้ฉันหน่อย"

โนอาห์เห็นตรีรัตน์กำลังจะเดินตามนาเดียไปเขาจึงเรียกให้เธอหยิบชุดคลุมให้เขา

"อื้อ...ว้ายยย"

ตู้มม ตรีรัตน์หยิบชุดคลุมยื่นส่งให้ชายหนุ่มแต่เขาไม่ได้ดึงแค่ชุดคลุมไปดันดึงมือเธอล่วงน้ำไปเสียอย่างนั้น

“นี่เธอ"

โนอาห์เห็นตรีรัตน์ตะเกียกตะกายจะให้พ้นน้ำเขาก็รู้ได้ทันทีว่าเธอว่ายน้ำไม่เป็นจึงรีบคว้าตัวเธอเอาไว้ในอ้อมกอด

"นี่ทำอะไรของคุณฉันว่ายน้ำไม่เป็นนะ จะฆ่าฉันหรือไง"

ตรีรัตน์พ้นจากน้ำขึ้นมาได้ก็เกาะตัวโนอาห์เอาไว้แน่นอนเพราะเธอตกใจมากเธอกลัวที่สุดคือน้ำเพราะเธอว่าน้ำไม่เป็น

"ใครจะฆ่าเมียตัวเองลง"

โนอาห์ยอมรับว่าใจเสียไม่น้อยแต่เมื่อได้ยินหญิงสาวต่อว่าเขาได้เขาก็โล่งใจทั้งยังยียวนกวนประสาทเธอเล่นด้วยคำพูดที่น่าจะแสลงหูเธออีกด้วย

"เลิกพูดว่าฉันเป็นเมียคุณซะทีได้ไหมคะ"

เป็นอีกครั้งที่คำพูดของเขาทำให้เธอต้องมองค้อนเพราะไม่พอใจ

"แล้วเธอไม่ใช่เมียฉันงั้นเหรอ"

โนอาห์หมายจะหอมแก้มนวลแต่เธอก็หันหนีเขาเสียก่อน

"หยุดพูดได้แล้ว ฉันหนาว"

ตรีรัตน์รีบหลบหน้าชายหนุ่มก้มหน้างุดเมื่อรุ้ว่าเขาจะทำอะไรเธอและเอ่ยให้เขารีบาเธอขึ้นจากน้ำเพราะเธอไม่อยากอยู่ใกล้เขาแบบนี้นานเท่าไร

"ถึงว่าตัวสั่นเป็นลูกนกเลย ตอนเจอฉันครั้งแรกเธอก็ตัวสั่นแบบนี้ตอนนั้นเธอหนาวใช่ไหม"

โนอาห์ยังไม่เลิกกวนประสาทคนในอ้อมกอด

"คุณโนอาห์"

ตรีรัตน์แผดเสียงใส่คนตัวโตอีกครั้งที่ชอบทำให้เธอโมโหอยู่เรื่อย

"กลัวจำชื่อผัวไม่ได้หรือไง"

ชายหนุ่มพุดไปพรางโลมเลียสายตามองเรือนร่างของหญิงสาวไปเพราะเธออยู่ในชุดขาวเมื่อเปียกน้ำอะไรๆด้านในมันก็ทำให้เขาเห็นได้ชัดขึ้น

"จะมองอะไรนักหนาคะ พาฉันขึ้นจากสระได้แล้วค่ะ"

ตรีรัตน์รีบเข้าไปสวมกอดชายหนุ่มเอาไว้แน่นเมื่อเห็นว่าเขาเอาแต่จ้องตรงหน้าอกของเธอ

"ก็ได้"

โนอาห์ยิ้มอ่อนเขาอุ้มหญิงสาวขึ้นจากน้ำด้วยท่าเจ้าสาวขณะนี้หญิงสาวกอดเขาแน่นแทบจะไม่ปล่อยเพราะเธอไม่อยากให้เขาจ้องมองของสงวนของเธอนั่นเอง

บ่ายของวัน

หลังจากที่ทานอาหารกลางวันเรียบร้อยแล้วตรีรัตน์ก็เตรียมกล่อมลูกน้อยของเธอนอนที่ห้องนั่งเล่นด้านล่างในขณะที่เธอกำลังให้ลูกเข้าเต้าเพลินๆจู่ๆโนอาห์ก็ตามมากวนเธออีกจนได้

"เข้ามาทำไมคะฉันกำลังจะกล่อมลูกนอนค่ะ"

ตรีรัตน์เห็นดังนั้นเธอจึงรีบหยิบผ้าคลุมมาคลุมไหล่ของเธอและหันหลังให้โนอาห์ทันที

"ฉันนึกว่าเธอเลิกให้นมลูกแล้วซะอีก ปวดหลังรึเปล่า"

โนอาห์เห็นหญิงสาวนั่งโซฟาที่ไม่มีพนักพิงจึงนั่งลงที่ด้านหลังหญิงสาวเพื่อเป็นที่พิงให้กับเธอ

"ออกไปค่ะ"

ตรีรัตน์เอ่ยเสียงแข็งแต่เธอไม่กล้าเสียงดังมากเพราะตอนนี้เจ้าก้อนที่นอนดูดนมอยู่กำลังจะเคลิ้มหลับแล้ว

"ฉันให้เธอพิงไงเธอจะได้นั่งสบายๆ"

"ไม่ต้องค่ะ"

"อย่าดื้อเธอก็รู้ว่าเธอปฏิเสธฉันไม่ได้"

โนอาห์หรือจะฟังหญิงสาวในเรื่องที่เธอขอเพราะเขาเห็นว่าสิ่งที่เขาทำนั้นมันถูกต้องแล้ว

"เดี๋ยวฉันจะสั่งเก้าอี้เอาไว้ให้เธอนั่งให้นมมาโดยเฉพาะเลย"

ชายหนุ่มพูดไปมือหนาก็รวบผมให้หญิงสาวไปเพื่อที่จะไม่ทำให้เธอได้สบายที่สุด

"ไม่จำเป็นหรอกค่ะฉันนั่งแบบนี้ได้"

"อยากจะพิงฉันแบบนี้ตลอดล่ะสิ"

โนอาห์กอดกระซิบข้างหูของหญิงสาว

"ไม่ค่ะ ถ้าอยากสั่งก็สั่งมาค่ะ"

ตรีรัตน์เอี้ยวหน้าหลบคนข้างหลังอีกครั้งเพราะเธอไม่ชอบน้ำเสียงชวนขนลุกของเขาแบบนี้เลยสักนิด

"นั่นนายจริงๆเหรอ"

ทางด้านยูริที่มองผ่านกระจกห้องนั่งเล่นไปยังนายของเขาก็อดพูดกับมัคซิมไม่ได้ว่าหลังจากที่นายตนนั้นรู้ว่ามีลูกก็เหมือนจะเปลี่ยนเป็นคนละคนไปเลยทั้งใจเย็นลงอ่อนโยนเป็นแถมเรื่องผู้หญิงตอนนี้ก็ไม่สนใจใครด้วยนอกจากแม่ของลูกคนเดียว

"อืม...ตั้งแต่รู้ว่ามีลูกนายก็ดูจะเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยแต่ก็แค่กับลูกกับเมียเท่านั้นนะ"

มัคซิมรู้ว่าความใจเย็นอ่อนโยนนี้คงมีแค่ตรีรัตน์กับลูกเท่านั้นที่จะได้รับจากโนอาห์

เย็นของวัน

“หืม”

เป็นอีกวันที่ยุริมาที่สุสานของเมืองหนึ่งในรัสเซียเพื่อที่จะมาเคารพหลุมศพของพ่อของเขาแต่ครั้งนี้เขากลับเห็นไอรีนมาที่นี่ไม่รู้ว่าเธอมีธุระอะไรเหมือนกันทั้งที่หลุมศพของแม่เธอไม่ได้อยู่ที่เมืองนี้แต่นั่นก็ทำให้เขาต้องเก็บความสงสัยเรื่องนี้เอาไว้ในใจเสียก่อน

สองอาทิตย์ต่อมา

20.30 น.

"นอนนะคะเด็กดีของแม่"

ตรีรัตน์จูบหน้าผากลูกสาวของเธอเบาๆก่อนจะวางลงในเปล

"เริ่มชินกับที่นี่มากแล้วหรือยังคะนายหญิง"

นาเดียเห็นว่านายหญิงของเอพักหลังมานี้จะอยู่ที่นี่อย่างสบายใจขึ้นเธอจึงอยากรู้ว่าหญิงสาวนั้นชินกับที่นี่มากน้อยแค่ไหนแล้ว

"ไม่ชินก็ต้องชินค่ะยังไงฉันก็หนีเค้าไปไหนไม่ได้อยู่ดี"

ตรีรัตน์พูดด้วยน้ำเสียงที่ปลงลงหลังจากที่อยู่ที่นี่มาเกือบเดือนเธอมองไม่ออกเลยว่าจะออกจากที่นี่ไปได้อย่างไรแถมยังเกิดตะกอนความคิดว่าหากเธอหนีไปได้เธอก็ต้องหนีไปเรื่อยๆอยู่ดีจึงทำใจปลงเสียดีกว่าอีกอย่างหลังๆมานี่โนอาห์ก็ไม่ค่อยขัดใจเธอเท่าไรนักแถมยังดูแลเธอดีอีกด้วยเธอจึงลดความรู้สึกกลัวเขาลงบ้าง