ตอนที่49

"นายครับนิติบอกว่าเธอย้ายออกไปแล้วครับคุณลูกปลาก็ไม่รู้ด้วยว่าคุณแตงกวาไปไหน"

"อะไรนะ"

หลังจากเสร็จธุระจากญี่ปุ่นเมื่อไปร่วมเดือนโนอาห์ก็กลับมาที่ไทยอีกครั้งเพื่อมาเอาคำตอบจากหญิงสาวแต่เขาก็ต้องผิดหวังเพราะตอนนี้หญิงสาวไม่ได้อยู่ที่กรุงเทพแล้วหากเธอไม่อยากสุขสบายเขาก็จะไม่ตามเธอแล้วเพราะเขาอุตส่าห์เสียเวลากลับมาหาเธอขนาดนี้เธอยังไม่สนเขาจึงบินกลับไปเพื่อทำงานของตัวเองต่อ

ปัจจุบัน

02.30

"หลับแล้วสินะ"

โนอาห์กลับมาถึงคฤหาสน์ในเวลาเกือบตีสามเขาไม่เปิดไฟเพราะกลัวว่าตรีรัตน์กับลูกของเขาจะตื่นอาศัยแสงจากโคมไฟที่หัวเตียงมองทางเท่านั้นชายหนุ่มยิ้มอ่อนเมื่อเห็นทั้งสองหลับไปได้คราแรกเขานึกว่าตรีรัตน์จะหลับไม่ลงเสียอีกเขายืนมองหญิงสาวกับลูกสลับกันไปมาด้วยท่าทีครุ่นคิดเขามองทั้งสองอยู่อย่างนั้นครู่ใหญ่เพราะไม่เคยคิดเลยว่าวันนึงเขาจะมีภรรยาและลูกนอนรออยู่ที่บ้านแบบนี้มันเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่แต่ก็เป็นความรู้สึกที่ทำให้เขาอยากกลับมาที่นี่มากขึ้นกว่าแต่ก่อน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

"ยัยตัวเล็กอย่าหนีแดดดี๊ไปไหนนะครับ"

โนอาห์จัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเขาก็มายืนมองหน้าลูกน้อยในเปลทั้งยื่นมือหนาเขี่ยพวงแก้มย้วยเล่นอย่างเอ็นดูก่อนที่จะเดินไปล้มตัวนอนลงข้างๆหญิงสาวที่หลับสนิท

“ยัยแม่มดฉันขอโทษที่ใช้วิธีต้องบังคับเด็กดื้ออย่างเธอ..."

เขาปัดปอยผมที่ติดแก้มของเธอออก ความสวยน่ารักของหญิงสาวที่ทำให้เขาถูกใจตั้งแต่แรกเห็นตอนนี้มันก็ยังไม่เคยลดน้อยลงเลย

เช้าวันต่อมา

"อืม.."

"ตื่นแล้วเหรอ"

"นี่คุณมาอยู่ในห้องฉันตั้งแต่เมื่อไร"

เป็นอีกครั้งที่ตรีรัตน์ต้องตกใจเพราะโนอาห์เธอรีบสำรวจตัวเองใต้ผ่าห่มในทันทีว่าเสื้อผ้าของเธอยังอยู่ดีหรือเปล่า

"นี่ห้องฉัน..ฉันก็ต้องนอนที่นี่เธอสงสัยอะไร"

โนอาห์บอกหญิงสาวด้วยท่าทีเรียบเฉยเขารู้ว่าเธอคงจะตกใจเพราะเมื่อวานเขากำชับกับทุกคนว่าห้ามบอกกับหญิงสาวว่าที่นี่คือห้องของเขา

“หืม.."

ตรีรัตน์ขมวดคิ้วเป็นปมถึงว่าเมื่อวานนาเดียไม่ค่อยจะตอบอะไรเธอเกี่ยวกับห้องนี้

"เธอตื่นสายนะ ฮันน่าอยู่ข้างล่างกับนาเดียแล้ว"

"ใครคือฮันน่า" ตรีรัตน์ไม่เข้าใจว่าโนอาห์กำลังพูดถึงใคร

"ลูกเราไง"

"ลูกฉันชื่อหนูนานะคะ"

"แต่ลูกฉันชื่อฮันน่าเธอจะเรียกอะไรก็เรื่องของเธอ"

นี่เป็นชื่อที่เขาอยากตั้งให้ลูกของเขาหากหญิงสาวจะเรียกอะไรก็เรียกไปเขาก็ไม่ได้ห้าม

"ฉันขอย้ายไปอยู่ห้องอื่นได้หรือเปล่า"

"ไม่ได้" โนอาห์เอ่ยเสียงแข็งจนหญิงสาวสะดุ้งตกใจ

"เอ่อ...พูดดีๆก็ได้จะดุทำไม"

ตรีรัตน์ก้มหน้างุดไหนเขาบอกให้เธออยู่ตามสบายแต่ขออะไรก็ไม่ได้แบบนี้มันใช่ที่ไหนกัน

"เธอน่ะมันเด็กดื้ิอฉันต้องดุไม่อย่างนั้นเธอก็จะงอแงกับฉันไม่เลิก"

โนอาห์เข้ามานั่งประชิดตัวหญิงสาวและยกมือหนาชี้หน้าของเธอด้วยสายตาคาดโทษ

"เฮ้อ.."

ตรีรัตน์ปัดมือของเขาออกเช้านี้ช่างเป็นเช้าที่ไม่สดใสเอาเสียเลย

"ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วจะได้ไปทานข้าว"

"คุณไม่ออกไปข้างนอกเหรอวันนี้"

"ไม่ หลังจากนี้ฉันอยู่กับเธอได้ยาวๆเลย"

โนอาห์พูดจบก็ลุกขึ้นเดินจะออกจากห้องเพื่อไปอยู่กับลูกที่ห้องนั่งเล่น

"ทำไมต้องอยู่ด้วยนะ"

เป็นที่น่าผิดหวังสำหรับตรีรัตน์เธอคิดว่าเขาจะเอาแต่ทำงานจนยุ่งไม่มีเวลาเจอเธอเสียอีก

ช่วงสายของวัน

"เล่นน้ำกับแดดดี๊กันดีกว่า"

โนอาห์ยังคงอุ้มลูกสาวของเขาเล่นไม่ยอมปล่อยทั้งตรีรัตน์และนาเดียเองก็เดินตามทั้งสองอยู่ไม่ห่างโดยตรีรัตน์เองนั้นเป็นห่วงลูกส่วนนาเดียต้องดูแลเป็นหน้าที่อยู่แล้ว

"จะทำอะไรคะ"

ตรีรัตน์เห็นว่าโนอาห์กำลังจะหย่อนตัวลูกของเธอลงสระน้ำเธอจึงต้องรีบห้ามเอาไว้ก่อน

"พาฮันน่าเล่นน้ำไงสอนว่ายน้ำด้วย"

"อากาศมันเย็นเดี๋ยวลูกก็ไม่สบายหรอก"

หญิงสาวขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจคิดว่าเขาน่าจะรู้ว่าอากาศข้างนอกมันเย็นหากลูกเธอเล่นน้ำตอนนี้ไม่ไข้ขึ้นกันพอดีหรืออย่างไร

"พักเดียวน่าฮันน่าจะได้แข็งแรง"

โนอาห์ส่งนิชารีให้กับนาเดียอุ้มไว้ก่อนที่เขาจะถอดชุดคลุมออกเพื่อที่จะลงสระพร้อมกับลูกของเขา

"เคยฟังที่ฉันพูดบ้างไหมคะ"

ตรีรัตน์มองค้อนคนที่กำลังไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับคำพูดของเธอ

"ใจเย็นๆค่ะนายหญิงนายไม่ปล่อยให้คุณหนูเป็นอะไรหรอกค่ะ"

นาเดียเอ่ยบอกให้ตรีรัตน์ใจเย็นๆเพราะเธอรู้ดีว่านายของเธอนั้นคงไม่ปล่อยให้ลูกตัวเองเป็นอะไรไปง่ายๆอีกอย่างในสระก็เป็นน้ำอุ่น

"แอ้..ๆ..แอ้ะ"

หนูน้อยนิชารีลงน้ำได้ก็ดีดดิ้นอยู่กับคนเป็นพ่ออย่างอารมณ์ดีผิดกับคนเป็นแม่ที่นั่งมองทั้งคู่ด้วยสีหน้าเป็นกังวลอยู่ไม่ห่าง

"ชอบเล่นน้ำสินะเจ้าก้อนของแดดดี๊...หมั่นเขี้ยวจริงๆเลย"

ด้วยความหมั่นเขี้ยวลูกตัวเองที่จ้ำม่ำเต็มไม้เต็มมือโนอาห์จึงหอมซ้ายหอมขวาจนหนูน้อยแก้มแดงไปหมด

"แอ้ะ.."

เจ้าก้อนเมื่อถูกพ่อฟัดก็ยกมือป้อมบังหน้าตาของตัวเองเพราะรู้สึกรำคาญแต่พอต้านคนเป็นพ่อไม่ไหวเข้าก็ส่งเสียงดังประท้วง

"ดุเป็นเหมือนกันนี่แม่เราสอนมาใช่ไหม"

โนอาห์ถึงกับชะงักการกระทำมองหน้าลูกของเขาด้วยรอยยิ้มอ่อนที่ลูกของเขารู้จักดุด้วยจึงแกล้งเอ่ยเสียงดังว่าคงติดนิสัยจากคนเป็นแม่

ตรีรัตน์รู้ว่าโนอาห์จงใจจะว่าเธอจึงเชิดหน้าหนีเขาอย่างไม่รู้ไม่เห็นเธอไม่เคยชอบดุใครเลยสักครั้งมีเพียงเขามากกว่าที่เอาแต่ดุเธอดังนั้นนิสัยแบบนี้ของนิชารีไม่ได้มาจากเธอแน่นอน