"นายครับนิติบอกว่าเธอย้ายออกไปแล้วครับคุณลูกปลาก็ไม่รู้ด้วยว่าคุณแตงกวาไปไหน"
"อะไรนะ"
หลังจากเสร็จธุระจากญี่ปุ่นเมื่อไปร่วมเดือนโนอาห์ก็กลับมาที่ไทยอีกครั้งเพื่อมาเอาคำตอบจากหญิงสาวแต่เขาก็ต้องผิดหวังเพราะตอนนี้หญิงสาวไม่ได้อยู่ที่กรุงเทพแล้วหากเธอไม่อยากสุขสบายเขาก็จะไม่ตามเธอแล้วเพราะเขาอุตส่าห์เสียเวลากลับมาหาเธอขนาดนี้เธอยังไม่สนเขาจึงบินกลับไปเพื่อทำงานของตัวเองต่อ
ปัจจุบัน
02.30
"หลับแล้วสินะ"
โนอาห์กลับมาถึงคฤหาสน์ในเวลาเกือบตีสามเขาไม่เปิดไฟเพราะกลัวว่าตรีรัตน์กับลูกของเขาจะตื่นอาศัยแสงจากโคมไฟที่หัวเตียงมองทางเท่านั้นชายหนุ่มยิ้มอ่อนเมื่อเห็นทั้งสองหลับไปได้คราแรกเขานึกว่าตรีรัตน์จะหลับไม่ลงเสียอีกเขายืนมองหญิงสาวกับลูกสลับกันไปมาด้วยท่าทีครุ่นคิดเขามองทั้งสองอยู่อย่างนั้นครู่ใหญ่เพราะไม่เคยคิดเลยว่าวันนึงเขาจะมีภรรยาและลูกนอนรออยู่ที่บ้านแบบนี้มันเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่แต่ก็เป็นความรู้สึกที่ทำให้เขาอยากกลับมาที่นี่มากขึ้นกว่าแต่ก่อน
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
"ยัยตัวเล็กอย่าหนีแดดดี๊ไปไหนนะครับ"
โนอาห์จัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเขาก็มายืนมองหน้าลูกน้อยในเปลทั้งยื่นมือหนาเขี่ยพวงแก้มย้วยเล่นอย่างเอ็นดูก่อนที่จะเดินไปล้มตัวนอนลงข้างๆหญิงสาวที่หลับสนิท
“ยัยแม่มดฉันขอโทษที่ใช้วิธีต้องบังคับเด็กดื้ออย่างเธอ..."
เขาปัดปอยผมที่ติดแก้มของเธอออก ความสวยน่ารักของหญิงสาวที่ทำให้เขาถูกใจตั้งแต่แรกเห็นตอนนี้มันก็ยังไม่เคยลดน้อยลงเลย
เช้าวันต่อมา
"อืม.."
"ตื่นแล้วเหรอ"
"นี่คุณมาอยู่ในห้องฉันตั้งแต่เมื่อไร"
เป็นอีกครั้งที่ตรีรัตน์ต้องตกใจเพราะโนอาห์เธอรีบสำรวจตัวเองใต้ผ่าห่มในทันทีว่าเสื้อผ้าของเธอยังอยู่ดีหรือเปล่า
"นี่ห้องฉัน..ฉันก็ต้องนอนที่นี่เธอสงสัยอะไร"
โนอาห์บอกหญิงสาวด้วยท่าทีเรียบเฉยเขารู้ว่าเธอคงจะตกใจเพราะเมื่อวานเขากำชับกับทุกคนว่าห้ามบอกกับหญิงสาวว่าที่นี่คือห้องของเขา
“หืม.."
ตรีรัตน์ขมวดคิ้วเป็นปมถึงว่าเมื่อวานนาเดียไม่ค่อยจะตอบอะไรเธอเกี่ยวกับห้องนี้
"เธอตื่นสายนะ ฮันน่าอยู่ข้างล่างกับนาเดียแล้ว"
"ใครคือฮันน่า" ตรีรัตน์ไม่เข้าใจว่าโนอาห์กำลังพูดถึงใคร
"ลูกเราไง"
"ลูกฉันชื่อหนูนานะคะ"
"แต่ลูกฉันชื่อฮันน่าเธอจะเรียกอะไรก็เรื่องของเธอ"
นี่เป็นชื่อที่เขาอยากตั้งให้ลูกของเขาหากหญิงสาวจะเรียกอะไรก็เรียกไปเขาก็ไม่ได้ห้าม
"ฉันขอย้ายไปอยู่ห้องอื่นได้หรือเปล่า"
"ไม่ได้" โนอาห์เอ่ยเสียงแข็งจนหญิงสาวสะดุ้งตกใจ
"เอ่อ...พูดดีๆก็ได้จะดุทำไม"
ตรีรัตน์ก้มหน้างุดไหนเขาบอกให้เธออยู่ตามสบายแต่ขออะไรก็ไม่ได้แบบนี้มันใช่ที่ไหนกัน
"เธอน่ะมันเด็กดื้ิอฉันต้องดุไม่อย่างนั้นเธอก็จะงอแงกับฉันไม่เลิก"
โนอาห์เข้ามานั่งประชิดตัวหญิงสาวและยกมือหนาชี้หน้าของเธอด้วยสายตาคาดโทษ
"เฮ้อ.."
ตรีรัตน์ปัดมือของเขาออกเช้านี้ช่างเป็นเช้าที่ไม่สดใสเอาเสียเลย
"ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วจะได้ไปทานข้าว"
"คุณไม่ออกไปข้างนอกเหรอวันนี้"
"ไม่ หลังจากนี้ฉันอยู่กับเธอได้ยาวๆเลย"
โนอาห์พูดจบก็ลุกขึ้นเดินจะออกจากห้องเพื่อไปอยู่กับลูกที่ห้องนั่งเล่น
"ทำไมต้องอยู่ด้วยนะ"
เป็นที่น่าผิดหวังสำหรับตรีรัตน์เธอคิดว่าเขาจะเอาแต่ทำงานจนยุ่งไม่มีเวลาเจอเธอเสียอีก
ช่วงสายของวัน
"เล่นน้ำกับแดดดี๊กันดีกว่า"
โนอาห์ยังคงอุ้มลูกสาวของเขาเล่นไม่ยอมปล่อยทั้งตรีรัตน์และนาเดียเองก็เดินตามทั้งสองอยู่ไม่ห่างโดยตรีรัตน์เองนั้นเป็นห่วงลูกส่วนนาเดียต้องดูแลเป็นหน้าที่อยู่แล้ว
"จะทำอะไรคะ"
ตรีรัตน์เห็นว่าโนอาห์กำลังจะหย่อนตัวลูกของเธอลงสระน้ำเธอจึงต้องรีบห้ามเอาไว้ก่อน
"พาฮันน่าเล่นน้ำไงสอนว่ายน้ำด้วย"
"อากาศมันเย็นเดี๋ยวลูกก็ไม่สบายหรอก"
หญิงสาวขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจคิดว่าเขาน่าจะรู้ว่าอากาศข้างนอกมันเย็นหากลูกเธอเล่นน้ำตอนนี้ไม่ไข้ขึ้นกันพอดีหรืออย่างไร
"พักเดียวน่าฮันน่าจะได้แข็งแรง"
โนอาห์ส่งนิชารีให้กับนาเดียอุ้มไว้ก่อนที่เขาจะถอดชุดคลุมออกเพื่อที่จะลงสระพร้อมกับลูกของเขา
"เคยฟังที่ฉันพูดบ้างไหมคะ"
ตรีรัตน์มองค้อนคนที่กำลังไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับคำพูดของเธอ
"ใจเย็นๆค่ะนายหญิงนายไม่ปล่อยให้คุณหนูเป็นอะไรหรอกค่ะ"
นาเดียเอ่ยบอกให้ตรีรัตน์ใจเย็นๆเพราะเธอรู้ดีว่านายของเธอนั้นคงไม่ปล่อยให้ลูกตัวเองเป็นอะไรไปง่ายๆอีกอย่างในสระก็เป็นน้ำอุ่น
"แอ้..ๆ..แอ้ะ"
หนูน้อยนิชารีลงน้ำได้ก็ดีดดิ้นอยู่กับคนเป็นพ่ออย่างอารมณ์ดีผิดกับคนเป็นแม่ที่นั่งมองทั้งคู่ด้วยสีหน้าเป็นกังวลอยู่ไม่ห่าง
"ชอบเล่นน้ำสินะเจ้าก้อนของแดดดี๊...หมั่นเขี้ยวจริงๆเลย"
ด้วยความหมั่นเขี้ยวลูกตัวเองที่จ้ำม่ำเต็มไม้เต็มมือโนอาห์จึงหอมซ้ายหอมขวาจนหนูน้อยแก้มแดงไปหมด
"แอ้ะ.."
เจ้าก้อนเมื่อถูกพ่อฟัดก็ยกมือป้อมบังหน้าตาของตัวเองเพราะรู้สึกรำคาญแต่พอต้านคนเป็นพ่อไม่ไหวเข้าก็ส่งเสียงดังประท้วง
"ดุเป็นเหมือนกันนี่แม่เราสอนมาใช่ไหม"
โนอาห์ถึงกับชะงักการกระทำมองหน้าลูกของเขาด้วยรอยยิ้มอ่อนที่ลูกของเขารู้จักดุด้วยจึงแกล้งเอ่ยเสียงดังว่าคงติดนิสัยจากคนเป็นแม่
ตรีรัตน์รู้ว่าโนอาห์จงใจจะว่าเธอจึงเชิดหน้าหนีเขาอย่างไม่รู้ไม่เห็นเธอไม่เคยชอบดุใครเลยสักครั้งมีเพียงเขามากกว่าที่เอาแต่ดุเธอดังนั้นนิสัยแบบนี้ของนิชารีไม่ได้มาจากเธอแน่นอน
ครู่ต่อมา"นาเดียพาลูกฉันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า"โนอาห์เรียกให้นาเดียมารับตัวลูกของเขาไปหลังจากเล่นน้ำได้พักใหญ่แล้ว"ค่ะนาย""เธอเอาชุดคลุมให้ฉันหน่อย"โนอาห์เห็นตรีรัตน์กำลังจะเดินตามนาเดียไปเขาจึงเรียกให้เธอหยิบชุดคลุมให้เขา"อื้อ...ว้ายยย"ตู้มม ตรีรัตน์หยิบชุดคลุมยื่นส่งให้ชายหนุ่มแต่เขาไม่ได้ดึงแค่ชุดคลุมไปดันดึงมือเธอล่วงน้ำไปเสียอย่างนั้น“นี่เธอ"โนอาห์เห็นตรีรัตน์ตะเกียกตะกายจะให้พ้นน้ำเขาก็รู้ได้ทันทีว่าเธอว่ายน้ำไม่เป็นจึงรีบคว้าตัวเธอเอาไว้ในอ้อมกอด"นี่ทำอะไรของคุณฉันว่ายน้ำไม่เป็นนะ จะฆ่าฉันหรือไง"ตรีรัตน์พ้นจากน้ำขึ้นมาได้ก็เกาะตัวโนอาห์เอาไว้แน่นอนเพราะเธอตกใจมากเธอกลัวที่สุดคือน้ำเพราะเธอว่าน้ำไม่เป็น"ใครจะฆ่าเมียตัวเองลง"โนอาห์ยอมรับว่าใจเสียไม่น้อยแต่เมื่อได้ยินหญิงสาวต่อว่าเขาได้เขาก็โล่งใจทั้งยังยียวนกวนประสาทเธอเล่นด้วยคำพูดที่น่าจะแสลงหูเธออีกด้วย"เลิกพูดว่าฉันเป็นเมียคุณซะทีได้ไหมคะ"เป็นอีกครั้งที่คำพูดของเขาทำให้เธอต้องมองค้อนเพราะไม่พอใจ"แล้วเธอไม่ใช่เมียฉันงั้นเหรอ"โนอาห์หมายจะหอมแก้มนวลแต่เธอก็หันหนีเขาเสียก่อน"หยุดพูดได้แล้ว ฉันหนาว"ตรีรัตน์รีบห
"ตั้งแต่นายหญิงกับคุณหนูมาอยู่ที่นี่นายก็ดูอารมณ์ดีขึ้นแถมกลับมาที่นี่ทุกวันด้วยนะคะ"นาเดียพูดไปยิ้มไปตั้งแต่ที่ตรีรัตน์มาอยู่ที่นี่คฤหาสน์นี้ก็ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมากกว่าแต่ก่อนมากคงเพราะมีเด็กเล็กอยู่และอีกอย่างก็คือโนอาห์กลับมาที่นี่ทุกวันที่นี่จึงแลดูเป็นบ้านมากขึ้น"เมื่อก่อนเค้าไม่ได้เป็นแบบนี้เหรอคะ"ตรีรัตน์ถามนาเดียกลับด้วยสีหน้าสงสัยเธอคิดว่าเขาจะอยู่ที่นี่ตลอดเสียอีก"เมื่อก่อนนายจะนอนที่เพนท์เฮ้าส์หรือไม่ก็โรงแรมใกล้ๆบริษัทที่ไปตรวจงานน่ะค่ะ""แล้วก็อาจจะมีอยู่กับผู้หญิงด้วยใช่ไหมคะ"ตรีรัตน์เอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อนที่เธอกล้าพูดแบบนี้ได้เพราะเธอไม่ได้คิดอะไรกับโนอาห์แม้แต่น้อย"เอ่อ..คือ"นาเดียถึงกับหน้าเจื่อนและต้องรีบก้มหน้าหลบสายตาตรีรัตน์เพราะเธอไม่รู้ว่าหญิงสาวว่าเป็นอย่างที่เธอคิดดีหรือไม่"ไม่ต้องปิดหรอกค่ะฉันเข้าใจฉันไม่ได้คิดอะไรกับเค้าหรอกค่ะ""อะไรนะคะนายหญิง"นาเดียว่าเธอเครียดกับคำที่เธอจะตอบแล้วตอนนี้เธอเริ่มเครียดกับคำพูดของตรีรัตน์มากกว่า"นาเดียออกไปก่อน"โนอาห์ที่เข้ามาได้ฟังจังหวะนี้พอดีเขาจึงรีบให้นาเดียออกไปจากห้องเพราะเขาอยากคุยกับหญิงสาวเป็นการส่วนตัว“นาย
ช่วงบ่ายของวัน"เธอปล่อยผมสิน่ารักดี"ไม่ว่าตรีรัตน์จะเล่นกับลูกให้นมลูกหรือกล่อมลูกนอนโนอาห์ก็ยังคอยตามเฝ้าลูกเมียตนอยู่ไม่ห่างคอยเป็นลูกมือเธอบ้างหรือบางทีก็แอบหยอกหญิงสาวบ้างตามประสาคนอยากมีตัวตนในสายตาของหญิงสาวตลอดเวลาและนี่ก็เป็นอีกครั้งในขณะที่ตรีรัตน์กำลังกล่อมลูกของเธอให้หลับโนอาห์ก็มาแกะยางรัดผมของเธอออกเสียอย่างนั้น"แกล้งฉันอีกแล้วนะคะคุณนาเดียคะฝากพายัยหนูไปนอนทีค่ะ""ค่ะนายหญิง"ตรีรัตน์ค่อนข้างรำคาญชายหนุ่มที่อายุตั้งเท่าไรแล้วยังจะมาเล่นไรเป็นเด็กๆเธอรีบส่งลูกน้อยที่กำลังหลับให้นาเดียและหันหลังกลับไปหาคนที่ชอบแกล้งเธอ"ขอยางรัดผมฉันคืนค่ะ" หญิงสาวแบมือตรงหน้าของโนอาห์"อือ"ชายหนุ่มทำหน้าทะเล้นเล็กน้อยและยื่นยางรัดผมตรงหน้าเธอให้เธอนั้นหยิบที่มือของเขาเอง"ปล่อยสิคะ"ตรีรัตน์พยายามดึงของจากมือของเขาแต่อีกฝ่ายก็ยังแกล้งที่จะไม่ปล่อยเพียะ "โอ้ยย.."และแล้วเสียงร้องของโนอาห์ก็ดังขึ้นเพราะความเจ็บที่หญิงสาวนั้นดีดยางรัดผมใส่มือของเขา"สมน้ำหน้า"ตรีรัตน์หัวเราะร่าแล้วรีบวิ่งหนีเข้าห้องไปเธอสะใจไม่น้อยที่เอาคืนคนที่แกล้งเธอได้เขาจะไม่เจ็บตัวสักนิดเลยหากไม่มาคอยแกล้งเธอก่อ
สามวันต่อมาโนอาห์และตรีรัตน์อยู่ที่นี่กันได้สามสี่วันแล้วหลังจากที่ตรีรัตน์มาอยู่กับโนอาห์ที่ท่ามกลางธรรมชาติแห่งนี้พวกเขาก็ดูจะเป็นมิตรกันดีมากยิ่งขึ้นเพราะโนอาห์ค่อนข้างอ่อนให้ตรีรัตน์อยู่พอสมควรและพยายามเอาใจเธอสารพัดจนตอนนี้หญิงสาวไม่ค่อยอึดอัดเท่าไรแล้วที่ได้อยู่ใกล้กับโนอาห์นับว่าแผนการของยูริและมัคซิมที่ให้โนอาห์พาตรีรัตน์กับลูกมาที่นี่เพื่อกระชับความสัมพันธ์ของทั้งคู่นับว่ามันได้ผลยิ่ง"นี่ของเธอ"โนอาห์เข้ามาโผกอดร่างบางและยื่นสร้อยคอที่มีจี้เพชรรูปหัวใจให้หญิงสาวในขณะที่เธอกำลังกล่อมลูกอยู่บนเตียง"ไม่รับได้หรือเปล่าคะฉันคงไม่ได้ใส่"ตรีรัตน์ยอมรับว่าสร้อยในมือของโนอาห์สวยมากแต่เธอคงไม่มีโอกาสได้ใส่เพราะต้องเลี้ยงลูกมันคงไม่สะดวกนักเพราะลูกเธอคงจะดึงเล่นเป็นแน่"อย่าปฏิเสธฉันได้ไหม ที่ฉันพยายามทำดีกับเธอก็เพราะอยากจะลบล้างอดีตที่ผ่านมา เธอทำใจลืมมันแล้วเริ่มต้นใหม่กับฉันได้หรือเปล่า" โนอาห์ยอมรัยว่าคำขอของเขามันดูเห็นแก่ตัวแต่หากตอนนี้หญิงสาวยังมัวเอาอดีตมายึดติดเธอก็จะมองไม่เห็นสิ่งดีๆที่เขาทำเพื่อเธอสักที ตรีรัตน์มองหน้าลูกของเธอที่กำลังเคลิ้มหลับหากขอความเห็นจากลูกของเธ
“จริงเหรอคะฉันกำลังจะขอคุณอยู่พอดีเลยคิดถึงพี่ๆแล้วก็เจ้าแฝดมากๆด้วย”หญิงสาวพยักหน้าด้วยรอยยิ้มเธออยากกลับใจจะขาดเพียงแต่เห็นว่าช่วงนี้โนอาห์ค่อนข้างยุ่งเธอจึงยังไม่ได้พูดเรื่องนี้กับเขา“ฉันรู้ไงฉันบอกพวกเค้าไว้แล้ว”โนอาห์คิดเอาไว้ไม่ผิดที่ช่วงนี้เขายุ่งๆเพราะอยากจะเคลียงานทุกอย่างให้เสร็จเพื่อที่จะมีเวลาพาหญิงสาวกลับไปที่ไทยบ้าง“ขอบคุณนะคะ”ตรีรัตน์ซบหัวของเธอกับไหล่ของโนอาห์เบาๆ“แล้วเรื่องเพื่อนเธอฉันจะรีบจัดการให้เข็ดหลาบจะได้ไม่ทำกับใครอีก”กลับไปครั้งนี้มีอีกหนึ่งอย่างที่โนอาห์อยากจะทำคือสั่งสอนเพื่อนจอมลวงโลกของหญิงสาวเพื่อที่จะทำให้เธอไม่ต้องไปร้ายใส่ใครเค้าอีก“อย่านะคะ..”ตรีรัตน์ส่ายหัวเธอเอ่ยปากห้ามชายหนุ่มด้วยอาการเป็นกังวลเธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวอะไรกับคนแบบนั้นอีกแล้วเธอเชื่อว่าเวรกรรมคงจะตามคนแบบนั้นเอง“ทำไม”โนอาห์มองคนในอ้อมอกอย่างไม่เข้าใจ“คือฉันอยากให้มันจบๆไป...”“ทำไมเธอต้องดีกับคนที่ไม่เคยคิดจะดีกับเธอด้วย”โนอาห์ลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์เท่าไรนักเพราะหากเป็นเขาที่ถูกกระทำเหมือนเธอเขาจะเล่นงานคนที่ทำให้ตายกันไปข้างเลยทีเดียว“อย่าพูดถึง
“น..โนอาห์..อื้ออ”คนตัวโตไล่โลมเลียจากเต้างามจนไปถึงจุดกึ่งกลางของหญิงสาวไม่ทันที่เธอจะส่งเสียงห้ามเขาก็ขบเม้มตวัดเรียวลิ้นหยอกล้อเล่นกับร่องสวาทของหญิงสาวจนเธอแทบจะควบคุมเสียงครางของตัวเองไม่อยู่“อื้ออ..”หญิงสาวขบเม้มปากของเธอจนแทบห้อเลือดทั้งยังวาดมือเรียวปิดปากของเธอช่วยเอาไว้อีกแรงเพราะกลัวว่าเสียงระบายความเสียวกระสันนี้จะดังเล็ดลอดออกไปจนน่าอาย“พร้อมแล้วสินะ”โนอาห์ละริมฝีปากออกจากร่องสวาทของหญิงสาวด้วยเพราะรู้ว่าตอนนี้เธอพร้อมที่จะรับตัวตนของเขาได้แล้วจึงค่อยๆเคลื่อนตัวขึ้นกอดก่ายร่างบางเอาไว้แน่นและค่อยๆจ่อแท่งร้อนที่กำลังผงาดเต็มที่ของเขาสอดใส่เข้าไปในช่องทางรักที่กำลังเปียกเยิ้มอยู่ตอนนี้“อื้อ..อ๊าย”ตรีรัตน์จิกมือเรียวที่แผ่นหลังของโนอาห์แน่นด้วยระบายเจ็บ“อืม..”โนอาห์ขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะตัวตนของเขาถูกบีบรัดจนแทบปริแตกเขาแช่แท่งร้อยเอาไว้ครู่ใหญ่เพื่อรอให้หญิงสาวได้ปรับตัวเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มปรับตัวได้เขาจึงค่อยๆขยับสะโพกแกร่งเข้าออกเป็นจังหวะช้าๆก่อนจะเร่าร้อนขึ้นในเวลาต่อมาเพราะร่างบางใต้ร่างของเขานั้นเป็นสิ่งเร้าอารมณ์ของเขาได้อย่างดียิ่งเธอมีเสียงเล็ดลอดแสดงความเ
สามวันต่อมาเกาะXXวันนี้โนอาห์พาลูกของเขาและหญิงสาวมาเที่ยวที่เกาะแห่งหนึ่งในแถบเอเชียที่เป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่ผู้คนค่อนข้างพลุกพล่านเขาอยากให้หญิงสาวมาเปลี่ยนบรรยากาศบ้างในขณะที่เขามีเวลาว่างวันสองวันก่อนจะเดินทางไปญี่ปุ่นเพื่อไปดูงาน"นายไม่ให้เราไปด้วยจริงๆเหรอครับ"ยูริถามกับโนอาห์ให้แน่ใจอีกครั้งว่านายของเขานั้นจะไม่ให้เขาขับรถให้จริงๆหรือเพราะที่นี่ไม่ใช่เกาะส่วนตัวเขากลัวว่าจะมีอันตรายอะไรเกิดขึ้นได้"อืม"โนอาห์พยักหน้าเบาๆพร้อมรับกุญแจจากมือยูริก่อนจะเดินออกไปที่รถครู่ต่อมา"มาถ่ายรูปกันพระอาทิตย์กำลังสวยเลย"โนอาห์พาตรีรัตน์และลูกขับรถเล่นมาจนถึงจุดที่เป็นแลนด์มาร์คสำหรับถ่ายรูป"คุณอยากถ่ายกับลูกไหมคะเดี๋ยวฉันถ่ายให้"ตรีรัตน์อาสาเป็นตากล้องที่จะถ่ายรูปคู่โนอาห์กับลูกสาวเพราะเธอจำได้ว่าเขานั้นไม่เคยถ่ายรูปคู่กับลูกเลย"ก็ได้"โนอาห์ยื่นกล้องให้กับหญิงสาวก่อนจะอุ้มลูกของเขาเดินไปจุดที่ให้ถ่ายรูป"ยิ้มนะคะ"หญิงสาวมองซ้ายมองขวาดูว่ามีรถมีมาหรือไม่เมื่อไม่มีเธอจึงเดินออกไปกลางถนนเพื่อที่จะได้รุปมุมกว้างยิ่งพระอาทิตย์ตอนนี้กำลังสวยเธอจึงอยากเก็บวิวให้ได้มากที่สุด"แตงกวา!!"
"มาหาแดดดี๊นะครับ คนเก่งของแดดดี๊ต้องไม่งอแงนะ"โนอาห์รีบเข้ามาอุ้มลูกของเขาที่กำลังร้องให้สะอึกสะอื้นอยู่กับนาเดียออกไปเดินเล่นข้างนอกเมื่อหนูน้อยได้อยู่ในอ้อมอกคนเป็นพ่อได้ก็ทุเลาการสะอื้นลงบ้าง"สงสารนายกับคุณหนูจังเลยนะคะ"นาเดียที่ยืนมองสองพ่อลูกอยู่กับยูริเธอก็อดน้ำตาคลอไม่ได้ชั่วโมงต่อมาหลังจากที่โนอาห์กล่อมลูกของเขาจนยอมกินนมผงหลับไปได้เขาก็เอาแต่นั่งมองหน้าลูกที่กำลังหลับน้ำตาคลอเอาแต่โทษตัวเองว่าหากเขาไม่พาตรีรัตน์ออกไปเรื่องทุกอย่างก็คงไม่เกิดขึ้นนับตั้งแต่วันที่เกิดเหตุร้ายวันนั้นจวบจนวันนี้วันเวลาก็ล่วงเลยมาหกเจ็ดเดือนแล้วในคราแรกเมื่อคนที่ไทยรู้ข่าวของตรีรัตน์ทุกคนก็เสียใจกันหนักมากเช่นเดียวกับโนอาห์และเอ่ยปากจะช่วยดูแลนิชารีเพราะคิดว่าโนอาห์คงจะเลี้ยงลูกคนเดียวไม่ได้ด้วยงานที่ยุ่งแต่โนอาห์ก็ได้ปฏิเสธไปแม้เขาจะต้องดูแลลูกคนเดียวเขาก็จะพยายามเป็นทั้งพ่อและแม่ให้ลูกของเขาให้ได้ตอนนี้แม้โนอาห์จะไม่ได้ร้องฟูมฟายแบบเมื่อก่อนแต่เขาก็ยังจำภาพที่ตรีรัตน์ถูกรถชนไปต่อหน้าต่อตาได้ไม่มีลืมที่เขาผ่านมันมาได้ก็เพราะมีลูกน้อยและคนรอบข้างที่คอยให้กำลังใจนั่นเองคราแรกเขาก็โมโหอยู่เห