ตอนที่57

"มาหาแดดดี๊นะครับ คนเก่งของแดดดี๊ต้องไม่งอแงนะ"

โนอาห์รีบเข้ามาอุ้มลูกของเขาที่กำลังร้องให้สะอึกสะอื้นอยู่กับนาเดียออกไปเดินเล่นข้างนอกเมื่อหนูน้อยได้อยู่ในอ้อมอกคนเป็นพ่อได้ก็ทุเลาการสะอื้นลงบ้าง

"สงสารนายกับคุณหนูจังเลยนะคะ"

นาเดียที่ยืนมองสองพ่อลูกอยู่กับยูริเธอก็อดน้ำตาคลอไม่ได้

ชั่วโมงต่อมา

หลังจากที่โนอาห์กล่อมลูกของเขาจนยอมกินนมผงหลับไปได้เขาก็เอาแต่นั่งมองหน้าลูกที่กำลังหลับน้ำตาคลอเอาแต่โทษตัวเองว่าหากเขาไม่พาตรีรัตน์ออกไปเรื่องทุกอย่างก็คงไม่เกิดขึ้น

นับตั้งแต่วันที่เกิดเหตุร้ายวันนั้นจวบจนวันนี้วันเวลาก็ล่วงเลยมาหกเจ็ดเดือนแล้วในคราแรกเมื่อคนที่ไทยรู้ข่าวของตรีรัตน์ทุกคนก็เสียใจกันหนักมากเช่นเดียวกับโนอาห์และเอ่ยปากจะช่วยดูแลนิชารีเพราะคิดว่าโนอาห์คงจะเลี้ยงลูกคนเดียวไม่ได้ด้วยงานที่ยุ่งแต่โนอาห์ก็ได้ปฏิเสธไปแม้เขาจะต้องดูแลลูกคนเดียวเขาก็จะพยายามเป็นทั้งพ่อและแม่ให้ลูกของเขาให้ได้

ตอนนี้แม้โนอาห์จะไม่ได้ร้องฟูมฟายแบบเมื่อก่อนแต่เขาก็ยังจำภาพที่ตรีรัตน์ถูกรถชนไปต่อหน้าต่อตาได้ไม่มีลืมที่เขาผ่านมันมาได้ก็เพราะมีลูกน้อยและคนรอบข้างที่คอยให้กำลังใจนั่นเอง

คราแรกเขาก็โมโหอยู่เหมือนกันที่เจ้าหน้าที่หาร่างของตรีรัตน์ไม่เจอแต่เมื่อรู้ว่าทุกคนทำเต็มที่ที่สุดแล้วเขาจึงทำใจแต่สิ่งที่เขายังแปลกใจอยู่ตอนนี้ก็คือคนที่ชนภรรยาของเขาทำไมเจ้าหน้าที่จึงจับตัวไม่ได้เสียที

โกดังซาเรฟ

“นี่ฉันทิ้งงานไว้มากมายขนาดนี้เลยเหรอ”

โนอาห์ได้เขามาที่โกดังอาวุธในรอบหลายเดือนที่ผ่านมาเขาพึ่งจะทำใจที่จะกลับมาทำงานได้ก็เห็นความบกพร่องของตัวเองเยอะมากที่ทิ้งงานเอาไว้จนมูลค่าความเสียหายจากการที่เขาไม่ได้เข้ามาดูแลงานมันหลายร้อยล้านเพราะลูกค้าไม่กล้าที่จะตัดสินใจซื้ออาวุธเมื่อไม่ได้คุยกับโนอาห์โดยตรงเขาคิดแล้วก็เอาแต่ตำหนิตัวเอง

คฤหาสน์ซาเรฟ

“เดียๆ”

หนูน้อยนิชารีวัยขวบครึ่งตอนนี้หนูน้อยเริ่มเรียกชื่อคนในบ้านได้แล้วแถมยังเดินเตาะแตะตุ้ยนุ้ยทั่วบ้านเก่งอีกด้วย

“แกล้งนาเดียอีกแล้วนะคะ”

นาเดียหันหลังมามองเจ้าก้อนที่กำลังแกล้งดึงสายผูกผ้ากันเปื้อนของเธออย่างเอ็นดูเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เธอเผลอจะต้องถูกคุณหนูของเธอดึงผ้ากันเปื้อนทุกครั้ง

“ฮันน่าขา”

โนอาห์กลับมาถึงคฤหาสน์ในช่วงเย็นก็รีบเรียกหาฮันน่าทันทีเพราะปลีกตัวไปทำงานแค่ไม่กี่ชั่วโมงทำเอาเขาคิดถึงลูกใจจะขาด

“แดด”

หนูน้อยที่ได้ยินเสียงคนเป็นพ่อเรียกหาก็รีบเดินยิ้มหน้าบานเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว

ฟอด ฟอดดด

“คิดถึงที่สุดเลยฮันน่าก็คิดถึงแดดดี๊เหมือนกันใช่ไหมคะ”

โนอาห์หอมซ้ายหอมขวาเจ้าก้อนกลมที่เมื่ออุ้มได้ก็รีบกอดซบเขาทันทีไม่ต้องเดาก็รู้ว่าลูกของเขาก็คงจะคิดถึงเขามากๆเหมือนกัน

“ลูกฉันงอแงหรือเปล่า”

ไม่แค่คิดถึงลูกเท่านั้นในเวลางานเขายังกลัวอีกด้วยว่าลูกของเขาจะงอแงเมื่อไม่เห็นเขา

“มีแค่ช่วงเช้าที่ไม่เจอนายค่ะแต่พอได้เล่นของเล่นก็อารมณ์ดีขึ้น”

“อืม ดีแล้วล่ะวันหลังฉันไปทำงานจะได้ไม่ต้องห่วงมาก”

ชายหนุ่มอมยิ้มอ่อนที่รู้ว่าเจ้าก้อนในอ้อมแขนยังพอให้เขาไปทำงานได้อย่างสบายใจบ้างจบบทสนทนาแล้วเขาจึงพาลูกของเขาออกไปเดินเล่นที่หน้าคฤหาสน์เพราะเมื่อครั้งที่ไม่ได้ไปทำงานเขาก็ทำแบบนี้ทุกวัน

ช่วงนี้ชีวิตและอารมณ์ของโนอาห์เริ่มลงตัวขึ้นแต่ก็ยังไม่ร้อยเปอร์เซ็นเพราะเขายังคงต้องตามแก้ปัญหางานที่คั่งค้างชะลอตัวมาหลายเดือนให้มันเสร็จสิ้นจนวันเวลาพ้นผ่านไปอีกครึ่งปีจึงจะเรียบร้อยไปหมดทุกอย่างตอนนี้ก็เร่งใช้เวลากับลูกเพราะตอนที่สะสางงานเขาค่อนข้างเดินทางบ่อยพอสมควร

“เค้กได้แล้วครับนาย”

“โอเค”

โนอาห์รีบถือถาดเค้กปั้นเป็นรูปหัวใจดวงโตเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อไปหาลูกของเขาทันทีเมื่อเค้กมาส่งเพราะวันนี้เป็นวันเกิดครบสองขวบของลูกเขานั่นเอง

“ฮันน่าขาสุขสันต์วันเกิดนะคะ”

“แดดดี๊”

หนูน้อยวัยสองขวบเห็นคนเป็นพ่อเดินถือเค้กก้อนโตเข้ามาก็ตาลุกวาวเพราะของหวานคือของโปรดของเธอที่สุด ตอนนี้เหล่าคนในบ้านก็ร้องเพลงHBDให้กับคุณหนูของบ้านก่อนที่โนอาห์จะจุดเทียนให้ลูกของเขาได้เป่า

“เป่าเลยค่ะฮันน่า”

เมื่อเพลงจบโนอาห์ก็จุดเทียนให้ลูกสาวของเขาได้เป่า

ฟู่ หนูน้อยเป่ารอบเดียวเทียนก็ดับลงสนิทสายตาของเธอเอาแต่จับจ้องก้อนเค้กเป็นมันแต่ก็ยังไม่แตะเพราะคนเป็นพ่อยังไม่อนุญาตให้ทาน

“ตรงนี้คือหัวใจของแดดดี๊ แดดดี๊ให้ฮันน่าหมดเลยนะคะ”

โนอาห์ลงมือตัดเค้กให้ลูกของเขาด้วยเห็นท่าทางว่าลูกของเขาจะอดใจกับของหวานนี้ไม่ได้แล้วชายหนุ่มตัดก้อนหัวใจสีแดงด้านบนฐานเค้กใส่จานให้ลูกของเขาที่เขาเลือกสั่งเค้กรูปหัวใจมาเพราะเป็นตัวแทนความรักของเขาที่มอบให้ลูกน้อยนั่นเอง