"เห็นแก่ลูกของคุณผมจะช่วย"
โนอาห์และธารธาราจ้องหน้ากันอยู่พักใหญ่หลังจากที่โนอาห์ระบายความอัดอั้นจนหมดธารธาราเห็นว่านัยน์ตาของโนอาห์มีความเศร้าครอบงำอยู่เขาจึงเอ่ยออกมาด้วยความลำบากใจ
"ขอบคุณนายมากขอบคุณจริงๆ"
โนอาห์ยิ้มออกเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาต้องการให้มันเป็น
วันต่อมา
"นายทำอะไรอยู่ยู"
มัคซิมเห็นว่ายูริเอาแต่ง่วนการค้นหาอะไรบางอย่างแทนที่ตอนนี้จะเตรียมตัวสำหรับภารกิจในคืนนี้
"ฉันแค่สงสัยอะไรบางอย่างถ้ากระจ่างแล้วเดี๋ยวฉันจะบอกนายเอง"
ตอนนี้ยูริยังบอกเรื่องที่คาใจไมได้เพราะเขาเองก็ยังไม่กระจ่าง
"อืม คืนนี้เตรียมตัวให้ดีล่ะ"
มัคซิมพยักหน้าเบาๆเขาตบบ่ายูริก่อนจะเดินออกไปเพราะรู้ว่าหากยูริเอ่ยกับเขาเช่นนี้คงอยากจะใช้สมาธิต่อ
22.30 น.
เวลานี้เหล่าชายร่างโตทั้งสี่เริ่มภารกิจของเขาคือการดักรอในที่เปลี่ยวใกล้ๆบ้านของเพนนีและโซเฟียวันนี้สองสาวน่าจะเข้านอนไวเพราะพรุ่งนี้เธอต้องบินแต่เช้าแต่โนอาห์จะไม่ปล่อยให้เธอทั้งสองได้บินเพราะเขาต้องการจะหาความจริงที่คาใจให้มันกระจ่างโดยเร็ว
"นายพร้อมใช่ไหมงานนายท่าจะหนักเอาการอยู่เหมือนกัน"
โนอาห์หันไปเอ่ยถามธารธาราที่ต้องรับมือกับเพนนีที่เป็นFBIมาก่อนคนเดียว
"อืม..ไม่มีปัญหา."
ธารธาราเอ่ยเสียงเรียบในเมื่อเขาตัดสินใจทำอะไรลงไปเขาก็ต้องแน่ใจก่อนแล้วว่าเขาทำมันได้
สามชั่วโมงต่อมา
"ตื่นมาเธอจะโวยวายใส่ฉันไหมนะ"
โนอาห์พรมจูบร่างบางที่อยู่ในชุดนอนสีเทาอมยิ้มของเขาไม่เคยคลายเมื่อได้อยู่ใกล้กับเธอหลังจากนี้เขาคงต้องรับมือเธออีกมากพอสมควรแค่คิดก็น่าสนุกแล้ว
หลังจากที่เสร็จภารกิจแยกตัวสองพี่น้องได้แล้วตอนนี้เพนนีก็อยู่ในความดูแลของธารธาราและกำลังเดินทางกลับไปที่เมืองไทยส่วนโซเฟียเองก็สลบไสลอยู่บนอ้อมอกของโนอาห์บนเครื่องบินส่วนตัวที่กำลังเดินทางไปที่เกาะของย่าของเขา
ทางด้านธารธารา
ธารธารานั่งมองหน้าหญิงสาวที่ถูกจับมัดอยู่บนเก้าอี้ตรงข้าวกับเขาชายหนุ่มมองใบหน้านวลนั้นอย่างหลงไหลนับว่าเธอเป็นผู้หญิงที่เขาถูกใจตั้งแต่แรกเห็นเลยทีเดียวแอบขำตัวเองในใจเล็กน้อยที่เจอผู้หญิงมาเป็นร้อยเป็นพันกลับไม่สนใจแต่มาสนใจผู้หญิงที่ตัวเองต้องจับมาขังเพราะหน้าที่เสียอย่างนั้น
ยิ่งชายหนุ่มมองหญิงสาวเท่าไรก็ดูเธอจะสวยขึ้นทุกวินาทีหญิงสาวร่างบางที่มีอกเอวสะโพกครบทุกอย่างผิวขาวนวลเมื่ออยู่ในชุดนอนสายเดี่ยวสีชมพูซาตินมันยิ่งดูเย้ายวนทั้งคิ้วตาจมูกปากของเธอก็ได้รูปสมส่วนเข้ากันทรงผมก็ยาวสลวยเรียบตรงจนน่าสัมผัสไม่นึกเลยว่าเธอจะเป็นFBIมาก่อนเขาชักอยากจะเห็นเวลาเธอบู๊แล้วสิว่าเธอนั้นจะมีเสน่ห์ขนาดไหน
"นายจับฉันมาทำไม"
เพนนีตื่นขึ้นมาบนเครื่องบินด้วยอาการงัวเงียเธอตื่นมาเห็นชายร่างสูงตรงหน้าทั้งมองมือเท่าตัวเองที่ถูกมัดและเอ่ยออกมาด้วยเสียงแข็ง
"แค่อยากรู้อะไรเท่านั้น"
ธารธารายิ้มอ่อนหากเป็นผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ได้ถูกฝึกมาคงโวยวายยกใหญ่ไปแล้ว
"อยากรู้อะไรฉันไม่รู้จักนายเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า"
เพนนียังคงทำหน้าและน้ำเสียงดุให้อีกฝ่ายนั้นยำเกรงแม้เธอจะเป็นผู้หญิงใช่ว่าเธอจะกลัว
"คุณเคยเป็นFBI"
ธารธาราเอ่ยเบาๆทั้งจ้องหน้าหญิงสาวด้วยสายตาเรียบเฉย
เพนนีเห็นดังนั้นเธอจึงนิ่งและก้มหน้าครุ่นคิดเล็กน้อยเธอนึกไม่ออกเลยว่าคนๆนี้จับเธอมาเพื่ออะไรและเขาคงไม่ใช่ธรรมดาแน่ระดับมีเครื่องบินส่วนตัวและทำเหตุอุกอาจได้ขนาดนี้
"คุณจะบอกผมได้หรือเปล่าว่าทำไมต้องผันตัวเป็นพนักงานออฟฟิศธรรมดาพ่อแม่คุณเป็นใคร"
ธารธาราไม่ได้อยากจะพูดพร่ำทำเพลงเขาถามคำถามสิ่งที่เขาอยากรู้กับหญิงสาวตรงๆเพื่อดูท่าทีว่าเธอจะยอมตอบเขาดีๆหรือไม่และเธอเองก็จะได้รู้ด้วยว่าเหตุผลที่เธอต้องถูกจับมาเพราะอะไร
"ฆ่าฉันให้ตายฉันก็ไม่บอก"
เพนนีจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างไม่เกรงสายตาอีกฝ่าย
"ได้ วันนี้ผมเหนื่อยขี้เกียจเค้นถามถ้าเธอไม่ตอบก็อย่าหวังว่าจะได้ไปจากผม"
ธารธาราจ้องดวงตาโตด้วยตาคมของเขาอย่างเหนื่อยหน่ายวันนี้เขาต้องการพักเมื่อถึงที่ๆเขาจะพาเธอไปอยู่แล้วค่อยจัดการเค้นถามเธออีกที
"คิดว่าจะขังคนอย่างฉันได้งั้นเหรอ"
หญิงสาวไม่คิดว่าชายเพียงคนเดียวจะจัดการเธออยู่หากเธอไม่ถูกมัดอยู่ล่ะก็เธอคงจะชนะเขาได้อย่างสบายๆ
เช้าวันต่อมา
เกาะXX
"อืม ที่ไหนกันเนี่ย คุณ"
โซเฟียงัวเงียตื่นมาแต่เช้าเธอรู้สึกว่าข้อมือเธอถูกตรึงไว้กับอะไรบางอย่างเมื่อลืมตาดูสิ่งที่อยู่ที่ข้อมือไม่ได้ทำให้เธอตกใจเท่ากับเห็นโนอาห์นอนอยู่ข้างๆมากกว่าเธอเห็นดังนั้นเลยขยับตัวถอยหนีทันทีแต่ก็ไปไม่ได้มากนักเพราะข้อมือที่ถูกมัดติดกับหัวเตียงทำให้เธอได้แต่เอี้ยวตัวหลบเท่านั้น
"ตื่นแล้วเหรอ"
โนอาห์ชันหัวกับแขนแกร่งทักทายหญิงสาวด้วยสีหน้าระรื่น
"ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง พี่สาวฉันล่ะ"
โซเฟียเริ่มเอะอะโวยวายทันทีเพราะเมื่อคืนเธอยังนอนอยู่กับพี่สาวของเธออยู่เลยไหนเช้ามาเธอมาอยู่ที่นี่ได้มิใช่ว่าเขาฆ่าพี่เธอไปแล้วหรือ
"ชู่ว อย่าพึ่งโวยวายสิ"
โนอาห์ยกมือหนาป้องปากของหญิงสาวเอาไว้เขาไม่ได้ทำอะไรพี่สาวเธอสักนิดเพียงแค่จับแยกกันเพื่อหาความจริงเท่านั้น
"จะไม่ให้โวยวายได้ยังไงล่ะคุณพาฉันมาที่นี่ด้วยวิธีสกปรกนี่นาฉันถามว่าพี่สาวฉันอยู่ที่ไหน"โซเฟียจ้องโนอาห์ตาแข็งตั้งแต่เธอรู้จักเขามาก็ไม่เคยมองเขาในแง่ดีได้เลยทั้งชีกอเจ้าชู้เอาแต่ใจเผด็จการ"พี่สาวเธออยู่กับคนของฉันและถ้าหากว่าอยากให้พี่สาวของเธอปลอดภัยขอให้เธอเป็นเด็กดีเชื่อฟังฉัน"โนอาห์เอ่ยเสียงอ่อนเขารู้ว่าวิธีนี้จะทำให้หญิงสาวยอมที่จะทำตัวดีๆกับเขาได้"คุณมันเลวยิ่งกว่าที่ฉันคิดพาฉันมาที่นี่ด้วยเหตุผลอะไร"โซเฟียกัดฟันกรอดอยากจะรู้เหตุผลที่แท้จริงว่าเขาทำกับเธอแบบนี้เพื่ออะไรกันแน่"ฉันแค่อยากอยู่กับเธอแล้วก็อยากจะพิสูจน์อะไรบางอย่างด้วย" ชายหนุ่มไม่อ้อมค้อม"คนอย่างคุณมีผู้หญิงให้เลือกตั้งมากมายทำไมต้องใช้วิธีสกปรกกับฉันด้วย"โซเฟียถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่เธอยอมรับว่าเขาเป็นผู้ชายที่รูปสวยรวยทรัพย์แต่ไม่ใช่สเปคของเธอเขาสามารถหาหญิงสาวมาปรนเปรอเป็นร้อยพันได้แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นเธอด้วย"เพราะเธอดันเหมือนภรรยาของฉันทุกอย่างไงล่ะ"ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งยื่นมือทั้งสองจับใบหน้าเรียวให้จ้องตาของเขา"แต่ฉันไม่ใช่เมียคุณแน่นอน"โซเฟียเห็นว่าสีหน้าทะเล้นของชายหนุ่มเมื่อครู่เปลี่ยนไปเ
"ปล่อยฉันนะ"เพนนีพยายามจะดิ้นหนีจนสุดแรงแต่ก็ถูกชายหนุ่มรวบมัดมือมัดเท้าเธอเอาไว้ก่อน"มัดคุณติดกับต้นไม้ที่นี่เลยเป็นไงให้เสือในนี้มันกินคุณเป็นอาหารเลยดีไหม"ธารธารามัดหญิงสาวเสร็จเรียบร้อยก็อุ้มแบกเธอพาดบ่ากลับไปที่กระท่อมครั้งผ่านต้นไม้ใหญ่ก็หยุดชะงักแกล้งขู่หญิงสาว"อย่าคิดว่าฉันจะกลัว"น้ำเสียงแข็งของคนที่ถูกแบกทำเอาธารธาราส่ายหัวเพราะเขาคงขู่เธอไมได้จริงๆ"ทานข้าวซะ"เมื่อกลับมาถึงกระท่อมได้ธารธาราก็วางหญิงสาวอย่างเบามือและยื่นถาดข้าวให้เธอได้ทานเพราะเธอไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว"ไม่"เพนนีสะบัดหน้าหนีแม้เธอจะหิวมากก็ตามเพราะเธอไม่รู้ว่าในข้าวนั้นมีอะไรอยู่บ้างหากเธอทานเข้าไปแล้วน้ำลายฟูมปากตรงนี้คงไม่ดีแน่“ไม่ต้องกลัว”ธารธาราตักข้าวไข่เจียวเข้าปากเคี้ยวให้เธอดูอย่างเอร็ดอร่อยเพราะเขารู้ว่าคนที่ถูกฝึกมาอย่างเธอคงไม่ทานอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าแน่หากไม่เห็นว่ามันปลอดภัย"ใครสั่งให้นายทำแบบนี้"เพนนีเอ่ยเสียงแข็งเพราะเธอรู้ว่าเธอไม่เคยเป็นศรัตรูกับคนตรงหน้าแน่เพราะว่าเขาเป็นคนไทยด้วยเพราะเธอไม่เคยทำงานที่ไทย"คุณยังไม่บอกความจริงกับผมเรื่องอะไรผมจะบอกความจริงกับคุณ" ธารธารายั
“ก็นอนอยู่นี่ไง”โนอาห์ยังเอ่ยกับหญิงสาวหน้าระรื่นทั้งยังนอนคว่ำซุกใบหน้ากับหมอนนิ่มอย่างสบายใจไม่สนใจคนที่กำลังโวยวายแม้แต่น้อย“คุณโนอาห์ หึ่ยย นอนไปคนเดียวเลย”โซเฟียเท้าเอวมองคนตัวโตอย่างคาดโทษและดึงหมอนกับผ้าห่มของเธอไปนอนที่โซฟา“เธอคิดว่าเธอนอนตรงนั้นแล้วฉันจะทำอะไรเธอไม่ได้อย่างนั้นเหรอ”โนอาห์พลิกตัวนอนตะแคงชันหัวมองร่างบางที่เดินกระฟัดกระเฟียดไปนอนที่โซฟา หญิงสาวถึงกับตัวเกร็งเมื่อเขานั้นเอ่ยออกมาน้ำเสียงเรียบและกำลังเดินเข้ามาหาเธอ“นี่ออกไปนะ”หญิงสาวหมายจะผละตัวออกจากโซฟาเมื่อเห็นว่าเขาเดินเข้ามาหาแต่เธอก็ถูกรวบเอวเอาไว้ก่อนและตอนนี้เธอก็อยู่ในท่านอนคว่ำอยู่บนตัวของเขาโดยมีแขนแกร่งของเขารัดเอวของเธออยู่ โนอาห์มองใบหน้าหวานด้วยสายตาแห่งความคิดถึงหญิงสาวช่างเหมือนกับภรรยาของเขาจนเกินไปแม้ขณะที่อารมณ์เสียก็ยังเหมือนกันในตอนนี้เองที่เขาควบคุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไปมือหนาจับใบหน้าเรียวตรึงเอาไว้และบดจูบอย่างโหยหา“อื้อ..”ปึกๆๆ โซเฟียที่ถูกจูบไม่ทันตั้งตัวเธอก็รัวมือเรียวทุบไปที่ทั้งแขนและอกของเขาระรัวแต่เหมือนคนตัวโตจะไม่รู้สึกอะไรแม้แต่น้อยทั้งยังอุ้มร่างบางไปนอนราบที่เตียงนุ่
“อ๊าย ฉ ฉันไม่ใช่ อื้มม”แม้จะเอ่ยปฏิเสธชายหนุ่มเธอก็ยังทำไม่ได้เพราะรสสัมผัสที่เขาทำกับเธอทำให้เธอบิดเร่าหายใจไม่ทั่วท้อง“อื้อ”เมื่อดูดกลืนน้ำหวานอย่างพึงพอใจชายหนุ่มจึงคว้ากอดก่ายร่างบางจนแน่นบดเบียดแท่งร้อนของเขากับช่องทางรักของเธอด้วยความยากลำบากความเจ็บและจุกทำเอาหญิงสาวหน้าเหยเกแต่เมื่อเขากดแช่อยู่ครู่หนึ่งความรู้สึกเสียวซ่านก็มาแทนที่ความเจ็บนั้นไปโดยปริยาย“อ่าส “สะโพกแกร่งบดเบียดกระแทกเข้าออกร่างบางจนตัวโยนมือหนาของเขาขยำเต้างามสลับดูดคลึงตัวตนที่ถูกบีบรัดตอดจากช่องทางรักอันคับแคบทำเอาชายหนุ่มต้องกัดฟันสบถความเสียวออกมาจากลำคอแกร่ง“อื้อ.”ร่างบางถูกอุ้มให้นั่งอยู่บนหน้าตักของชายหนุ่มเธอซุกใบหน้าเข้ากับอกแกร่งอย่างผวาเมื่อเขาเริ่มกระแทกแท่งร้อนของเขาเข้ามาในตัวของเธออย่าหนักหน่วงจนเธอแทบหายใจไม่ทันคนตัวโตตักตวงความสุขจากร่างบางในอ้อมกอดพักใหญ่แล้วจึงวางเธอนอนคว่ำลงกับเตียงนุ่มมือหนาท้องสองค่อยๆยกสะโพกของเธอขึ้นค่อยๆเสียบตัวตนอันฉ่ำเยิ้มของเขาเข้าไปที่ปากทางร่องสวาทพรวดเดียวจนสุดลำสะโพกแกร่งเร่งทำงานอย่างเป็นจังหวะความเสียวซ่านที่ชายหนุ่มมอบให้ทำเอาร่างบางต้องก้มหน้างุดไปก
“ผมเค้นถามคุณมาหลายวันแล้วนะแต่คุณก็ไม่ยอมตอบผมเสียที”ธารธาราพาหญิงสาวที่อยู่ในชุดเสื้อสีขาวแขนกุดผ้าฝ้ายและผ้าซิ่นสีน้ำตาลหม่นชุดแบบนี้ธารธาราเป็นคนจัดการให้หญิงสาวใส่เองเมื่ออยู่ที่นี่เนื่องด้วยจะได้ไม่แว้งต่อยตีเขาโดยง่าย“เค้นให้ตายฉันก็ไม่บอกนาย ว้ายย”เพนนีมองธารน้ำตกเบื้องหน้าที่ไหลผ่านด้วยอาการที่สงบเธอชักรู้สึกชอบที่นี่มากๆเข้าแล้วหากแต่ไม่มีชายหนุ่มคอยเค้นถามเรื่องที่เธอไม่อยากตอบอยู่ด้วยก็คงดีแต่ในขณะที่สายตาของเธอเอาแต่มองแต่น้ำที่ไหลอยู่นั้นเธอก็เหยียบเข้ากับก้อนหินที่มีขี้ตะไคร่จนลื่น“เดินระวังสิ” ดีที่ธารธารานั้นรับร่างบางเอาไว้ได้ทันปึก “อ๊ายย..” หญิงสาวได้ทีที่เขาเผลอหมายจะฟาดศอกเข้ากับหน้าท้องแกร่งแต่ก็ถูกเขารวบกอดเอาไว้ได้ก่อน“นึกว่าจะทำอะไรผมได้ง่ายๆงั้นเหรอ”ฟอดดด ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงและสีหน้าของผู้ชนะทั้งยังกดจมูกโด่งเข้ากับแก้มนวลหอมไปฟอดใหญ่เพื่อทำโทษเธอที่ริอาจจะทำร้ายเขา“นี่ อย่ามารุ่มร่ามกับฉันนะ”กำปั้นน้อยทุบลงอกแกร่งอย่างเต็มแรงด้วยความไม่พอใจ“ตอนคุณดุนี่โคตรน่ารักเลยรู้หรือเปล่า”แม้จะเจ็บอยู่บ้างเพราะแรงทุบของเธอค่อนข้างเยอะพอสมควรแต่เขาก็ยัง
หลายชั่วโมงต่อมาหลังจากที่เพนนีเป็นลมไปพักใหญ่เมื่อเธอตื่นมาได้ก็เอาแต่ร้องให้หลังพิงข้างฝาของกระท่อมหลังเล็ก"โอเคแล้วหรือยัง" ณ ตอนนี้ธารธาราเห็นว่าเสียงสะอื้นของหญิงสาวเงียบลงแล้วหลังจากที่เขานั่งเฝ้าเธอพักใหญ่จึงค่อยๆขยับเข้าไปจับบ่าของหญิงสาวเบาๆ"อืม" เพนนีสูดหายใจเข้าปอดลึกๆและพยักหน้าเบาๆ"เล่าให้ผมฟังได้หรือเปล่าว่ามันเกิดอะไรขึ้น" ธารธาราเอ่ยถามหญิงสาวเสียงอ่อนหวังว่าเธอจะยอมปริปากเรื่องทังหมดออกมาเสียทีว่าตรีรัตน์นั้นไปอยู่กับเธอได้อย่างไร"ฉันได้รับคำสั่งจากคุณไอรีนให้กลับมาเธอพาโซเฟียมาหาฉันตอนนั้นโซเฟียพึ่งออกจากโรงพยาบาลจำอะไรไม่ได้คุณไอรีนบอกให้ฉันช่วยทำตามที่เธอบอกคุณไอรีนให้ฉันบอกว่าฉันเป็นพี่สาวของโซเฟียเพราะโซเฟียเป็นคนที่เธอช่วยชีวิตเอาไว้แต่จำอะไรไม่ได้ที่ทำแบบนี้ก็เพราะอยากให้โซเฟียมีชีวิตใหม่ฉันเลยตกลงเพราะฉันอยากมีน้องสาวโซเฟียคนใหม่นี้ทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันได้น้องฉันกลับมาอีกครั้งแต่เหตุผลอื่นฉันไม่รู้จริงๆ"ด้วยตอนนี้เพนนีไม่จำเป็นต้องช่วยอะไรครอบครัวมิฮาอิลอีกแล้วเธอจึงบอกความจริงไปแต่เธอไม่รู้ว่าเรื่องนี้มิฮาอิลรู้เรื่องหรือเปล่าและไม่เข้าใจว่าไอรีนทำไมต้
"คุณสวยที่สุดสำหรับผม"สายตาชายหนุ่มมองเรือนร่างหญิงสาวที่เปลือยเปล่าโดยปราศจากเสื้อผ้าด้วยฝีมือการถอดของเขาสายตาคมจ้องมองหญิงสาวที่เขากอดก่ายอยู่เบื้องบนตัวของเธออย่างหลงไหลเพนนีหลบสายตาชายหนุ่มเล็กน้อยแก้มนวลแดงซ่านด้วยเขินอายเพราะเธอไม่เคยได้มีชายใดแตะต้องเนื้อตัวแนบชิดแบบนี้มาก่อนแม้จะอยู่ในวัฒนธรรมที่เรื่องแบบนี้มันเป็นปกติก็เถอะ"อืม.."เพนนีวาดมือเรียวจับแขนแกร่งของธารธาราไว้แน่นเมื่อคนตัวโตบนร่างของเธอประกบสองเต้างามรัวลิ้นอย่างกระหาย"อ อื้ม.."ร่างบางสะท้านเล็กน้อยเมื่อนิ้วแกร่งของเขากำลังหยอกล้ออยู่กับดอกไม้งามช่วงล่างของเธอในขณะที่ริมฝีปากของเขาก็ดูดคลึงฉกชิมเนื้อตัวของเธอจนเป็นรอยแดงเต็มไปหมด"อ อ๊ายย.."เพนนีถึงกับร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บเมื่อตัวทนของธารธาราบดเบียดหมายจะเข้ามาในตัวของเธอแต่ก็เข้าได้เพียงแค่หัวเท่านั้น"ทนหน่อยนะคนดี"ชายหนุ่มเสียงแหบพร่าเขากอดก่ายร่างบางบดจูบให้เธอผ่อนคลายและค่อยๆเบียดแท่งร้อนระอุของเขาเข้าไปในร่องสวาทของหญิงสาวจนสุด"อื้อ..."เพนนีแทบหยุดหายใจตัวเกร็งไปครู่หนึ่งเพราะความเจ็บจุกแผ่ซ่านไปทั่วตัวเมื่อคนด้านบนเสียบแท่งร้อนเข้ามาโดยที่ไม่
“นี่แสดงว่าฉันเป็นภรรยาของเค้าจริงเหรอ”ตรีรัตน์นั่งหน้าสลดเอ่ยเสียงเบาๆเพราะความจำเกี่ยวกับโนอาห์ไม่มีในหัวของเธอเลยสักนิดแบบนี้เธอจะกลับมาใช้ชีวิตอยู่ปกติกับเขาได้อย่างไร“พี่ขอโทษที่ไม่ยอมบอกความจริง”เพนนีจับมือตรีรัตน์เอาไว้หลวมๆมันคือความจริงที่ตรีรัตน์จะต้องรับรู้“ยังไงพี่ก็เป็นพี่ของฉันเหมือนเดิมนะคะ”หญิงสาวค่อยอุ่นใจขึ้นมาหน่อยที่ตอนนี้มีพี่สาวของเธออยู่ข้างๆแม้เธอจะไม่ใช่แต่เธอก็คิดแบบนั้นไปแล้ว“โซเฟีย”เพนนีสวมกอดตรีรัตน์อีกครั้งที่ไม่ทำให้เธอเสียน้องสาวไปอีกครั้งทางด้านโนอาห์ที่เข้ามานั่งคิดอะไรเงียบๆกับยูริ“นายจะทำยังไงต่อครับ”ยูริเดาอารมณ์ของนายเขาไม่ถูกเลยในตอนนี้“ฉันจะไปหาไอรีน”โนอาห์เอ่ยจบก็เดินดุ่มๆออกไปที่ลานจอดเครื่องบินเจ็ททันที“นายครับเดี๋ยว”ยูริเห็นทีจะตามไม่ทันจึงรีบมายบอกทุกคนในห้องว่าตอนนี้โนอาห์นั้นบุกไปหาไอรีนเพียงคนเดียวยังดีที่ตอนนี้ยังมีเครื่องบินของธารธาราทุกคนจึงตามโนอาห์ออกจากเกาะไปได้ไม่นานนักโนอาห์ก็ขับเครื่องบินจอดที่คฤหาสน์ของเขาและต่อรถไปที่MHLทันทีเพราะคนอย่างไอรีนต้องถูกเขาสั่งสอนอีกอย่างเขาก็อยากจะรู้เหตุผลที่แท้จริงว่าไอรีนทำเรื่อ