ตอนที่67

“ก็นอนอยู่นี่ไง”

โนอาห์ยังเอ่ยกับหญิงสาวหน้าระรื่นทั้งยังนอนคว่ำซุกใบหน้ากับหมอนนิ่มอย่างสบายใจไม่สนใจคนที่กำลังโวยวายแม้แต่น้อย

“คุณโนอาห์ หึ่ยย นอนไปคนเดียวเลย”

โซเฟียเท้าเอวมองคนตัวโตอย่างคาดโทษและดึงหมอนกับผ้าห่มของเธอไปนอนที่โซฟา

“เธอคิดว่าเธอนอนตรงนั้นแล้วฉันจะทำอะไรเธอไม่ได้อย่างนั้นเหรอ”

โนอาห์พลิกตัวนอนตะแคงชันหัวมองร่างบางที่เดินกระฟัดกระเฟียดไปนอนที่โซฟา หญิงสาวถึงกับตัวเกร็งเมื่อเขานั้นเอ่ยออกมาน้ำเสียงเรียบและกำลังเดินเข้ามาหาเธอ

“นี่ออกไปนะ”

หญิงสาวหมายจะผละตัวออกจากโซฟาเมื่อเห็นว่าเขาเดินเข้ามาหาแต่เธอก็ถูกรวบเอวเอาไว้ก่อนและตอนนี้เธอก็อยู่ในท่านอนคว่ำอยู่บนตัวของเขาโดยมีแขนแกร่งของเขารัดเอวของเธออยู่ โนอาห์มองใบหน้าหวานด้วยสายตาแห่งความคิดถึงหญิงสาวช่างเหมือนกับภรรยาของเขาจนเกินไปแม้ขณะที่อารมณ์เสียก็ยังเหมือนกันในตอนนี้เองที่เขาควบคุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไปมือหนาจับใบหน้าเรียวตรึงเอาไว้และบดจูบอย่างโหยหา

“อื้อ..”

ปึกๆๆ

โซเฟียที่ถูกจูบไม่ทันตั้งตัวเธอก็รัวมือเรียวทุบไปที่ทั้งแขนและอกของเขาระรัวแต่เหมือนคนตัวโตจะไม่รู้สึกอะไรแม้แต่น้อยทั้งยังอุ้มร่างบางไปนอนราบที่เตียงนุ่มและบดจูบเธอต่ออย่างนั้นจนร่างบางอ่อนระทวยเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบของเขา

“ฉ..ฉันขอโทษ”

โนอาห์เมื่อรู้ตัวว่ากำลังควบคุมตัวเองไม่อยู่เขาจึงรีบผละออกจากร่างบางและกลับไปนอนที่ห้องของเขาทันทีก่อนที่จะทำอะไรเกินเลยไปกว่านี้ก่อนที่จะรู้ความจริงว่าเอใช่หรือไม่ใช่ภรรยาของเขา

“อึก..อืม.”

โซเฟียถึงกับนอนตัวชาปล่อยน้ำตาไหลออกมาเบาๆเมื่อโนอาห์ออกไปแล้วเธอไม่ทันตั้งตัวกับเหตุการณ์เมื่อครู่เลยสักนิดทั้งยังโกรธตัวเองที่เคลิบเคลิ้มไปกับเขาเสียอย่างนั้น

วันต่อมา

โรงพยาบาลXX

“ผลดีเอ็นเอครับ”

หมอเดนนิสหนุ่มวัยสามสิบเป็นหมอประจำตระกูลของซาเรฟได้สามสี่ปีแล้วเขายื่นผลตรวจดีเอ็นเอให้กับโนอาห์ด้วยสีหน้าที่ยินดีที่ยังไม่ยอมบอกว่าผลนั้นเป็นอย่างไรให้ชายหนุ่มเปิดดูด้วยตัวเองจะดีกว่า

“อืม หา ใช่อย่างที่คิดจริงๆ”

ใจของโนอาห์ตอนนี้เต้นแรงโครมครามจนแทบจะกระเด็นออกมาด้านนอกเขาค่อยๆเลื่อนผลนั้นอ่านพออ่านทั้งหมดน้ำตาแหก่งความยินดีของเขาก็ไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ผลตรวจดีเอ็นเอนนั้นบ่งบอกว่าโซเฟียกับนารีนั้นเป็นแม่ลูกกัน99.99%

“อย่างนี้ต้องเค้นถามเจ้าตัวแล้วล่ะครับว่ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”

ยูริเอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อนที่ท้ายที่สุดความหวังของเจ้านายของเขาก็เป็นจริงและเขาก็เห็นว่าคงต้องบอกให้โซเฟียรู้เพื่อที่จะเค้นถามเธอว่าเธอมาอยู่กับเพนนีได้อย่างไร

เกาะXX

บ่ายของวัน

โซเฟียยังคงทำหน้าเศร้าอยู่กับเรื่องเมื่อคืนไม่หายเพราะเธอไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมต้องอ่อนระทวยไปกับรสสัมผัสของเขาไปอย่างง่ายดายทั้งที่เธอไม่ชอบหน้าเขาขนาดนั้นอีกอย่างยิ่งเขาใกล้เธอมากเท่าไรความรู้สึกที่เธอนั้นคุ้ยเคยกับเขามันก็มากขึ้นเรื่อยๆมากจนเธอก็นึกไม่ถึงว่าเธออาจจะตกเป็นของเขาตั้งแต่เมื่อคืนไปแล้วก็ได้หากเขาไม่ผละหนีไปก่อน

เย็นของวัน

หญิงสาวนั่งทานข้าวเย็นคนเดียวอยู่ที่อาหารเพราะตอนนี้นั้นโนอาห์ไม่อยู่ซึ่งนั่นมันก็เป็นข้อดีของเธอเพราะหากเขาอยู่เธออาจจะไม่กล้าสู้หน้าของเขาก็เป็นได้

“คุณโซเฟียทานน้อยจังเลยนะครับ”

ในขณะที่เธอนั่งเขี่ยจานอาหารไปมานั้นเอก็ถอนหายใจหลายรอบจนเหล่าบอดี้การ์ดมองหน้ากันฉงนกับอาการของหญิงสาวเมื่อเห็นเธอเดินกลับขึ้นห้องไปขณะที่ทานอาหารไปเพียงสองสามคำเท่านั้นบอดี้การ์ดหนุ่มจึงท้วงเธอด้วยความเป็นห่วง

“ฉันไม่หิวเท่าไร”

หญิงสาวเอ่ยเบาๆก่อนจะเดินเอื่อยๆขึ้นไปที่ชั้นบนแล้วเข้าห้องของเธอไป

จวบจนดึกกว่าโนอาห์จะกลับมาถึงเกาะเมื่อมาถึงได้เขาก็ดิ่งตรงไปที่ห้องนอนของหญิงสาวทันทีด้วยความที่อยากจะบอกให้เธอได้รู้ว่าสิ่งที่เขาคิดมันไม่ผิดเพราะหลักฐานยืนยันมันอยู่ในมือของเขาแล้ว

“แตงกวา”

โนอาห์นั่งมองร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงนุ่มภายใต้โคมไฟที่สิ่งแสงสลัวที่หัวนอนสายตาของเขามองใบหน้าที่หลับตาพริ้มด้วยรอยยิ้มอ่อนและเข้าไปกอดก่ายร่างบางอย่างโหยหา

“อืม..คุณโนอาห์มากวนอะไรฉันอีกคะ อื้มม”

หญิงสาวค่อยๆขยับตัวเล็กน้อยเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรหนักอึ้งทับอยู่บนตัวโนอาห์ไม่ปล่อยให้หญิงสาวพูดพร่ำอะไรมากนักจึงยื่นริมฝีปากหนาบดจูบลงไปที่ปากอวบอิ่ม

“ปล่อยนะ..”

ร่างบางขัดขืนเต็มแรงเธอจะไม่ยอมเคลิ้มไปกับชายหนุ่มเหมือนเมื่อคืนเด็ดขาดแต่เมื่อรสจูบที่นุ่มนวลสลับเร่าร้อนตราตรึงอยู่อย่างนั้นเนิ่นนานร่างบางก็เหมือนตกอยู่ในห้วงอารมณ์เดียวกับคนตัวโตที่กระทำการเอาแต่ใจกับร่างบางไม่ยอมหยุด

“น โนอาห์ อื้อ”

หญิงสาวครางไม่ได้ศัพท์เมื่อชายหนุ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอและเขาออกอย่างรวดเร็วและบดจูบดูดคลึงเต้างามของเธอสลับไปมาอย่างเร่าร้อนตอนนี้มือน้อยจิกระบายความเสียวอยู่ที่กลุ่มผมของชายหนุ่มอกตูมขยับสั่นไหวด้วยเพราะหายใจแรงยิ่งเขาสัมผัสตัวของเธอมากเท่าไรร่างกายเธอก็ยิ่งเหมือนตอบสนองด้วยความคุ้นชินด้วยที่ตัวเองควบคุมไมได้

“แตงกวาฉันคิดถึงเธอจนแทบบ้าเธอรู้หรือเปล่า”

ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแหบพร่าลิ้นอุ่นตวัดโลมเลียจูบไปเสียทุกส่วนของตัวหญิงสาวด้วยความคิดถึงไล่ระเรี่ยลงมาจนถึงกลีบกุหลาบงามสองแขนแกร่งจับสองขาเรียวแยกออกแล้วซุกใบหน้าเข้าบดจูบดูดดึงน้ำหวานจากร่างบางจนเธอสะท้านอกแอ่นร้องเสียงหลง