ตอนที่66

"ปล่อยฉันนะ"

เพนนีพยายามจะดิ้นหนีจนสุดแรงแต่ก็ถูกชายหนุ่มรวบมัดมือมัดเท้าเธอเอาไว้ก่อน

"มัดคุณติดกับต้นไม้ที่นี่เลยเป็นไงให้เสือในนี้มันกินคุณเป็นอาหารเลยดีไหม"

ธารธารามัดหญิงสาวเสร็จเรียบร้อยก็อุ้มแบกเธอพาดบ่ากลับไปที่กระท่อมครั้งผ่านต้นไม้ใหญ่ก็หยุดชะงักแกล้งขู่หญิงสาว

"อย่าคิดว่าฉันจะกลัว"

น้ำเสียงแข็งของคนที่ถูกแบกทำเอาธารธาราส่ายหัวเพราะเขาคงขู่เธอไมได้จริงๆ

"ทานข้าวซะ"

เมื่อกลับมาถึงกระท่อมได้ธารธาราก็วางหญิงสาวอย่างเบามือและยื่นถาดข้าวให้เธอได้ทานเพราะเธอไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว

"ไม่"

เพนนีสะบัดหน้าหนีแม้เธอจะหิวมากก็ตามเพราะเธอไม่รู้ว่าในข้าวนั้นมีอะไรอยู่บ้างหากเธอทานเข้าไปแล้วน้ำลายฟูมปากตรงนี้คงไม่ดีแน่

“ไม่ต้องกลัว”

ธารธาราตักข้าวไข่เจียวเข้าปากเคี้ยวให้เธอดูอย่างเอร็ดอร่อยเพราะเขารู้ว่าคนที่ถูกฝึกมาอย่างเธอคงไม่ทานอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าแน่หากไม่เห็นว่ามันปลอดภัย

"ใครสั่งให้นายทำแบบนี้"

เพนนีเอ่ยเสียงแข็งเพราะเธอรู้ว่าเธอไม่เคยเป็นศรัตรูกับคนตรงหน้าแน่เพราะว่าเขาเป็นคนไทยด้วยเพราะเธอไม่เคยทำงานที่ไทย

"คุณยังไม่บอกความจริงกับผมเรื่องอะไรผมจะบอกความจริงกับคุณ" ธารธารายังเอ่ยเล่นลิ้นด้วยสีหน้าทะเล้น

"ความจริงอะไร"

"ก็คุณเป็นFBIอยู่ดีๆลาออกมาทำงานออฟฟิศเพื่ออะไรพ่อแม่ของคุณจริงๆแล้วเป็นใครกันแน่ ถ้าคุณไม่ยอมบอกมาดีๆน้องคุณไม่รอดแน่"

นี่เป็นแผนขู่ที่ธารธาราและโนอาห์รู้กัน

"อย่าทำอะไรน้องฉันนะ แล้วตอนนี้น้องฉันอยู่ที่ไหนบอกมาเดี๋ยวนี้นะ"

เพนนีถึงกับแผดเสียงฝาดเป็นนางยักษ์ต่างกับใบหน้าสวยของเธอ

"ก็บอกแล้วไงว่าไม่บอก​ ถ้าคุณไม่ยอมบอกความจริงกับผมก่อน"

ธารธารายังยียวนหญิงสาวด้วยสีหน้าที่กวนอารมณ์

"นายไม่กล้าทำอะไรฉันกับน้องฉันตอนนี้หรอกอย่าคิดว่าฉันจะโง่"

เพนนีรู้ดีหากชายหนุ่มอยากจะรู้เรื่องของเธอแต่เอาน้องเธอมาอ้างแบบนี้เท่ากับว่าตอนนี้น้องเธอปลอดภัยและเธอก็ยังจะปลอดภัยด้วยหากยังไม่บอกอะไรออกไป

"อืม อวดฉลาดสมกับเป็นFBIงั้นก็อยู่ที่นี่ต่อไปแล้วกัน"

ธารธาราหัวเราะในลำคอเบาๆและมองหน้าของหญิงสาวด้วยสายตาที่เจ้าเล่ห์

วันต่อมา

MHL

"อ้าวคุณโนอาห์มาที่นี่มีธุระอะไรเหรอคะ"

ไอรีนถึงกับเตรียมตัวต้อนรับโนอาห์ไม่ทันเมื่อจู่เขาก็โทรมาขอพบเธอแต่เช้าทำให้เธอต้องเลื่อนนัดคุยกับลูกค้าคนอื่นกะทันหันเพราะคิดว่าเขาต้องมีเรื่องสำคัญจะคุยกับเธอ

"ผมจะมาหาโซเฟียติดต่อเธอไม่ได้เลย"

โนอาห์เอ่ยกับหญิงสาวด้วยสีหน้าร้อนใจ

"ท่าจะติดใจนางแบบฉันแล้วสิคะ แต่ตอนนี้เธอไปเที่ยวกับพี่สาวอีกพักใหญ่คงจะกลับค่ะ"

ไอรีนยิ้มอ่อนเองก็นึกว่าเขาจะมาหาเธอเรื่องใหญ่กว่านี้เสียอีก

"อย่างนั้นเหรอเอาเป็นว่าเธอกลับมาเมื่อไรคุณบอกผมทันทีเลยได้หรือเปล่า"

โนอาห์มีสีหน้าที่เสียอารมณ์เล็กน้อย

"ได้สิคะ ฉันจะต่อสายตรงถึงคุณทันทีเลยค่ะ"

ไอรีนพยักหน้ารับ

"ขอบคุณครับ"

เมื่อได้คำตอบจากไอรีนแบบนั้นเขาก็กลับทันที

วันนี้เขามาเพื่อเล่นละครอะไรนิดหน่อยเท่านั้นเพราะหากโซเฟียหายไปนานไอรีนจะไดไม่ต้องสงสัยอะไรในตัวของเขาว่าทำไมเขาถึงไม่กระโตกกระตากอะไร

“นายคุณเค้าไปไหนล่ะคะ”

โซเฟียได้รับอนุญาตให้เดินเล่นข้างนอกได้แต่ต้องมีคนตามตลอดตอนนี้เธอออกมาเดินเล่นริมชายหาดตั้งแต่บ่ายจนเย็นมานี้เธอไม่เห็นหน้าของโนอาห์เลยจึงถามยูริด้วยความสงสัยเพราะถ้าหากเขาไม่มาอยู่ที่นี่เลยก็ยิ่งดี

“มีธุระนิดหน่อยครับเดี๋ยวคงกลับมา”

ยูริเอ่ยเสียงเรียบ

“น่าจะไม่ต้องกลับมาเลยยิ่งดีนะคะ”

โซเฟียบุ้ยปากเล็กน้อยพรางทอดสายตาไปยังทะเลกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา

“เหมือนเธอจะคิดถึงฉันขนาดถามหาฉันกับยูเลยหรือไง”

โนอาห์เดินเข้ามาประชิดร่างบางจากด้านหลังและก้มกระซิบข้างหูของเธอเบาๆด้วยรอยยิ้มอ่อน

“ใครคิดถึงคุณกัน ชิ”

โซเฟียหันขวับถอยหนีห่างโนอาห์อย่างรวดเร็วสาวเจ้ามองค้อนใส่ชายหนุ่มหนึ่งทีแล้วจึงเดินไม่สบอารมณ์กลับไปในบ้านพักโดยมีเหล่าบอดี้การ์ดสามสี่คนเดินตามยกเว้นยูริที่อยู่คุยกับโนอาห์ต่อ

“ผลดีเอ็นเอได้พรุ่งนี้ครับนาย”

ยูริเอ่ยข่าวดีที่เขาพึ่งได้รับจากคุณหมอประจำตระกูล

“อืม จะได้รู้ซะทีนะ”

โนอาห์พยักหน้าเบาๆทั้งมองคลื่นทะเลที่สาดโถมเข้ามาที่ชายหาดคิดไม่ออกเลยว่าหากพรุ่งนี้ผลที่ได้ไม่เป็นไปตามที่คาดหวังเขาจะมีอาการเป็นอย่างไร

22.00 น.

“ทำไมยังไม่นอน”

โซเฟียหันหลังกลับมามองที่หน้าประตูห้องเธอทันทีในขณะที่เธอยืนมองทะเลยามค่ำคืนออกไปนอกบานกระจกในห้องนอนเมื่อได้ยินเสียงโนอาห์

“เข้ามาทำไม”

หญิงสาวถึงกับถามอีกฝ่ายน้ำเสียงอึกอักเพราะตอนนี้มันดึกแล้วเขายังจะเข้ามาในห้องของเธออีก

“นอนกับเธอไง”

ชายหนุ่มเดินหน้าตาเฉยทิ้งตัวนอนที่เตียงนุ่มของหญิงสาว

“คุณจะบ้าหรือไงจะมานอนกับฉันได้ยังไง”

โซเฟียเดินเข้ามาลากแขนแกร่งของเขาหมายจะให้ออกจากเตียงเธอไปแต่เขาก็หนักเกินกว่าที่เธอจะลากไหว