ตอนที่70

หลายชั่วโมงต่อมา

หลังจากที่เพนนีเป็นลมไปพักใหญ่เมื่อเธอตื่นมาได้ก็เอาแต่ร้องให้หลังพิงข้างฝาของกระท่อมหลังเล็ก

"โอเคแล้วหรือยัง" 

ณ ตอนนี้ธารธาราเห็นว่าเสียงสะอื้นของหญิงสาวเงียบลงแล้วหลังจากที่เขานั่งเฝ้าเธอพักใหญ่จึงค่อยๆขยับเข้าไปจับบ่าของหญิงสาวเบาๆ

"อืม" เพนนีสูดหายใจเข้าปอดลึกๆและพยักหน้าเบาๆ

"เล่าให้ผมฟังได้หรือเปล่าว่ามันเกิดอะไรขึ้น" 

ธารธาราเอ่ยถามหญิงสาวเสียงอ่อนหวังว่าเธอจะยอมปริปากเรื่องทังหมดออกมาเสียทีว่าตรีรัตน์นั้นไปอยู่กับเธอได้อย่างไร

"ฉันได้รับคำสั่งจากคุณไอรีนให้กลับมาเธอพาโซเฟียมาหาฉันตอนนั้นโซเฟียพึ่งออกจากโรงพยาบาลจำอะไรไม่ได้คุณไอรีนบอกให้ฉันช่วยทำตามที่เธอบอกคุณไอรีนให้ฉันบอกว่าฉันเป็นพี่สาวของโซเฟียเพราะโซเฟียเป็นคนที่เธอช่วยชีวิตเอาไว้แต่จำอะไรไม่ได้ที่ทำแบบนี้ก็เพราะอยากให้โซเฟียมีชีวิตใหม่ฉันเลยตกลงเพราะฉันอยากมีน้องสาวโซเฟียคนใหม่นี้ทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันได้น้องฉันกลับมาอีกครั้งแต่เหตุผลอื่นฉันไม่รู้จริงๆ"

ด้วยตอนนี้เพนนีไม่จำเป็นต้องช่วยอะไรครอบครัวมิฮาอิลอีกแล้วเธอจึงบอกความจริงไปแต่เธอไม่รู้ว่าเรื่องนี้มิฮาอิลรู้เรื่องหรือเปล่าและไม่เข้าใจว่าไอรีนทำไมต้องพาหญิงสาวที่เป็นคนรักของโนอาห์มาให้อยู่กับเธอด้วย

"อืม”

ธารธาราพยักหน้าเบาๆเหมือนจะกระจ่างแต่ก็ไม่กระจ่างว่าไอรีนทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรและเธอรู้ได้อย่างไรว่าตอนนั้นตรีรัตน์เกิดอุบัติเหตุหรืออาจจะเป็นเพราะฝีมือของเธอที่ทำให้เรื่องร้ายๆมันเกิดขึ้น

วันต่อมา

"ปั้ง"

"อ้ายยยย.."

ในขณะที่เพนนีนั้นนั่งเล่นอยู่ริมธารน้ำตกเธอก็ต้องตกใจกรีดร้อยเมื่อได้ยินเสียงปืนดังขึ้นในขณะที่กำลังเหม่อลอย

"ใจลอยไปถึงไหน"

ธารธาราเข้ามาประชิดตัวหญิงสาวเมื่อครู่ที่เขายิงขู่นั้นเป็นงูจงอางที่กำลังแผ่แม่เบี้ยหมายจะฉกหญิงสาวที่นั่งแกว่งขาอยู่บนโขดหินเขาจึงต้องยิงปืนเสียงดังเพื่อให้มันหนีออกไปก่อน

"ขอบคุณนะที่ช่วยฉัน"

หญิงสาวหันมาขอบคุณชายหนุ่มทั้งที่ยังมีสีหน้าตกใจอยู่

"อืม..กลับไปที่กระท่อมเถอะ"

ชายหนุ่มจับมือหญิงสาวที่เอาแต่นั่งเหม่อกลับมาที่กระท่อม

"ยังคิดมากเรื่องพ่อคุณอยู่อีกเหรอ"

ธารธาราเอ่ยถามในขณะที่หญิงสาวนั้นเอาแต่นั่งกอดเข่าสีหน้าของเธอก็ห่อเหี่ยวอย่างเห็นได้ชัด

"เป็นนายจะทำใจได้เร็วขนาดนั้นเลยหรือไง"

เพนนีมองหน้าธารธาราอย่างไม่เข้าใจ

"ไม่รู้สิ ถ้าเป็นผมก็คงไม่อยากเก็บเรื่องที่ทำร้ายจิตใจให้รกสมองหรอกมั้ง"

ธารธาราเข้าใจดีว่าเอต้องเจ็บปวดแต่หากนั่งเจ็บปวดอยู่แบบนี้จะเกิดประโยชน์อะไรในเมื่อพ่อของเธอก็เสียไปแล้วสู้คิดหาวิธีเอาผิดคนร้ายไม่ดีกว่าหรืออย่างไร

"ฉันก็อยากทำแบบนั้นได้เหมือนกัน"

ไม่ใช่ว่าเพนนีอยากจะเป็นแบบนี้แต่เรื่องครอบครัวมันละเอียดอ่อนกับเธอมากจริงๆ

"ดื่มกันไหม"

"ฮะ"

เพนนีถึงกับมองหน้าคนที่พูดกับเธอเมื่อครู่อย่างฉงนไม่รู้ว่าเขาพูดจริงหรือแกล้งหยอกเธอ

"จะได้ลืมเรื่องบางเรื่องสักพักก็ยังดี" ธารธาราอมยิ้มเล็กๆ

"อืมก็ได้"

เพนนีคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงตกลงหากมันทำให้เธอลืมเรื่องราวไปชั่วพักชั่วครู่บ้างก็ยังดี

ครู่ต่อมา

ทั้งสองดื่มกันไปคุยกันไปได้พักใหญ่จนหน้าแดงเป็นลูกตำลึงกันไปทั้งคู่แล้วในตอนนี้

"คุณพึ่งรู้จักคุณแตงกวาได้ไม่นานทำไมดูรักเธอจังเลยล่ะ" 

ธารธาราอยากจะรู้ข้อนี้นัก

"ตั้งแต่โซเฟียให้เธอมาอยู่กับฉันก็เหมือนกับว่าฉันได้น้องสาวที่จากไปคืนมา"

เพนนีคิดแบบที่เธอพูดจริงๆเธอรักน้องสาวเธอมากเธอจึงไม่ปฏิเสธไอรีนอีกอย่างแตงกวาก็เป็นเด็กที่น่ารักมากๆอีกด้วย

"คุณรักน้องคุณมากๆเลยสินะ"

ชายหนุ่มถือวิสาสะรวบกอดคนที่กำลังเศร้าหญิงสาวเองก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรเพราะตอนนี้เธอก็อยากได้อ้อมกอดของใครสักคนปลอบใจเธอ

"มากสิฉันกับโซเฟียเรารักกันมาก"

"ถ้ากลับไปแล้วคุณจะไปทำอะไรต่อ"

"ไม่รู้สิ...น้องฉันคงไม่เป็นน้องฉันอีกต่อไปแล้วเท่ากับว่าฉันเหลือตัวคนเดียวเหมือนเดิม" 

เพนนีพูดไปน้ำตาคลอไปเธอไม่รู้ว่าตรีรัตน์จะโกรธเธอหรือเปล่าที่ไม่ยอมบอกความจริงกับเธอตั้งแต่แรกว่าหญิงสาวไม่ใช่น้องสาวของเธอจริงๆทั้งเอยังไม่ยอมบอกน้องของเธอเรื่องที่รู้จักกับไอรีนด้วย

"ไม่หรอก​ คุณก็ยังมีผมไง" ธารธาราเอ่ยเสียงอ่อน

"อืม..."

คำพูดของชายหรนุ่มทำเอาเพนนีมองหน้าเขาด้วยสายตาที่สงสัยพักใหญ่ธารธาราเห็นใบหน้าหวานมองเขาแบบนี้แล้วก็อดใจไมได้ที่จะรั้งเธอมาบดจูบเพราะเขาไม่เคยถูกใจใครเท่าเธอมาก่อนยิ่งรู้ที่มาที่ไปของเธอเขาก็ยิ่งเห็นใจ

"คุณรู้ใช่ไหมว่าผมคิดยังไงกับคุณ"

ชายหนุ่มกอดร่างบางเอาไว้แน่นเขากอดกระซิบข้างหูเธอให้เธอนั้นรู้ตัวว่าเขามองเธออย่างไรเพนนีพยักหน้าเบาๆเธอรู้มาตั้งแต่เขาคอยดูแลเธอแล้วแม้นไม่เคยมีแฟนแต่เธอก็ดูพฤติกรรมคนออกหากเขาไม่ได้คิดอะไรกับคนที่ถูกจับขังคงไม่คอยห่วงใยดูแลแบบที่ธารธาราทำเป็นแน่

“อื้ม”

ทั้งสองบดจูบกันเนิ่นนานเสียจนเสื้อผ้าเสื้อผ่อนของทั้งคู่หลุดกันไปทีละชิ้นสองชิ้นจนเหลือแต่ตัวเปลือยเปล่าในกระท่อมเล็กกลางป่าที่มีเสียงน้ำตกไหลซ่าเบาๆให้ได้ยินอยู่ไม่ห่าง