ตอนที่5

"ยังจะมีแรงไล่ฉันยังงั้นเหรอ"

อคิณปลดโซ่ที่ข้อเท้าหญิงสาวและค่อยๆถอดเสื้อผ้าของเขาออกช้าๆต่อหน้าร่างบางที่กำลังควบคุมตัวเองไม่ได้เพราะฤทธิ์ยาอยู่บนเตียงเขาจะให้เธอเห็นทุกเหตุการณ์อย่างเต็มสองตาว่าเขานั้นทำอะไรกับเธอบ้าง

"อื้อ.."

ในขณะที่คนตัวโตกำลังแทรกตัวมากึ่งกลางเรียวขาของเธอทั้งสองพัชรินทร์ทำได้แค่ส่งเสียงประท้วงในลำคอเท่านั้นแม้ในใจอยากจะหนีเขาไปแค่ไหนก็ตาม

"หน้าอกเธอเต็มไม้เต็มมือดีนะ"

อคิณค่อยๆโน้มตัวดูดคลึงหยอกล้อเต้างามที่ตั้งอูมชูชันอยู่ตรงหน้าเล่นทั้งเงยหน้าพูดคุยกับหญิงสาวให้เธอได้จำว่าเขาสัมผัสส่วนไหนของเธอแล้วบ้าง

"อย่าพยายามเลยเธอจะต้องตกนรกทั้งเป็นอย่างที่ฉันบอกนั่นแหละ"

อคิณจับแขนของหญิงสาวขึงกับเตียงเมื่อเห็นว่าเธอกำลังพยายามยกมือที่ไม่มีแรงมาดันเขาออก

".. จำภาพนี้เอาไว้นะ อ.. อ้าสส"

อคิณโน้มตัวนั่งขึ้นและเอ่ยกับหญิงสาวที่น้ำตารื้นด้วยรอยยิ้มมุมปากก่อนที่เขาจะยกขาทั้งสองข้างของเธอขึ้นและดันแท่งร้อนเข้าไปจนมิดลำในครั้งเดียวความคับแน่นของช่องทางรักหญิงสาวบีบตัวตนของเขาแทบปริแตกจึงทำให้อคิณคำรามออกมาเสียงหลง

"อ.. อ๊ายย.."

พัชรินทร์เบิกตาโพรงแม้เธอจะอยู่ในอาการสะลึมสะลือแต่ความเจ็บมันไม่ได้ลดน้อยลงจากอาการปกติเลยเธอร้องออกมาเสียงอ่อนเพราะไม่มีแรงทั้งยังหยุดหายใจไประยะหนึ่ง ตอนนี้เนื้อตัวเธอเริ่มสั่นเทาหนักขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าแต่มีหรือคนป่าเถื่อนอย่างอคิณจะยอมหยุดการกระทำยิ่งเห็นเธอทรมานเขายิ่งสะใจ

"หึ่.."

อคิณมองหยดเลือดบนเตียงสีขาวก็กระหยิ่มยิ้มอย่างพอใจที่เขานั้นเป็นคนแรกของเธอโดยที่เธอไม่เต็มใจสิ่งนี้ก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่จะเป็นแผลในใจของหญิงสาวไปตลอดชีวิต

"อืม... อ้าสสส.."

อคิณอัดสะโพกแกร่งกระแทกเข้าออกช่องทางรักของคนใต้ล่างจนเลือดกระเด็นเต็มหน้าขาของทั้งคู่หญิงสาวตัวโยนทั้งสั่นเทาด้วยความเจ็บ

"ฮ่าๆๆๆๆ"

นานสองนานจนร่างบางทนกับเหตุการณ์นี้ไม่ไหวจึงสลบเหมือดไปอคิณจึงหยุดการกระทำนี้ได้และหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเขาโยนผ้าห่มปิดร่างบางที่มีแต่รอยเขียวช้ำอย่างไม่สนใจจัดการล้างตัวของเขาและกลับไปโดยที่ปล่อยให้หญิงสาวนอนอยู่แบบนั้นคนเดียว

"อะไรกันเนี่ย...คุณพัช..ตื่นค่ะ..คุณพัช"

ในวันต่อมาพิมพรรณเข้ามาทำงานในตอนเช้าเป็นปกติแต่เมื่อเห็นสภาพของพัชรินทร์เธอแทบเข่าอ่อนกับข้าวที่ถืออยู่ในมือล่วงหล่นไปโดยไม่ได้ตั้งใจหญิงสาวนอนเปลือยกายเนื้อตัวฟกช้ำทั้งเตียงนอนก็เต็มไปด้วยรอยเลือด

"อืม..อืออ"

พัชรินทร์พอจะมีสติบ้างแล้วแต่เธอขยับกายของเธอไม่ได้เลยเมื่อยากล่อมประสาทหมดฤทธิ์มันไม่ได้ทำให้เธอลืมอะไรไปภาพเมื่อคืนยังเป็นภาพจำที่แสนเจ็บปวดของเธอจนแทบไม่อยากจะตื่นขึ้นมารับรู้อะไรอีกเลย

"ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้ด้วยนะ"

พิมพรรณเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้หญิงสาวไปเธอก็บ่นไปเพราะรู้สึกสงสารคนตัวเล็กจับใจทั้งคิดตำหนิตัวเองในใจว่าไม่น่ารับงานนี้ตั้งแต่แรกเลย

สองวันต่อมา

เกาะXXX

อคิณและกิ่งแก้วเดินทางมาถึงเกาะในช่วงเช้าด้วยเรือยอร์ชของเขาเองเกาะที่นี่เป็นเกาะของดวงสมรเป็นมรดกตกทอดมาตั้งแต่รุ่นคุณทวดของเขาเป็นฟาร์มมุกที่มีชื่อเสียงและมีคุณภาพที่สุดในประเทศและที่นี่ก็ยังเป็นแหล่งส่งของทะเลแหล่งใหญ่ไปที่โรงงานแปรรูปในเครือของSSK group อีกด้วย

ที่นี่เป็นเกาะที่ค่อนข้างใหญ่และมีธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์สวยงามมากๆเกาะหนึ่งคนนอกเข้าถึงยากพอสมควรคนงานที่นี่มักจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่กันเพราะหากจะนั่งเรือไปกลับก็ค่อนข้างที่จะไกลจากฝั่งจึงมีแต่คนที่เลือกที่จะอยู่ที่นี่กันทั้งหมดทำให้อีกฝั่งของเกาะจะมีเสมือนหมู่บ้านเล็กๆบนเกาะนี้เกิดขึ้น

“สวัสดีครับบอสคุณกิ่ง”

มารุตรับไปต้องรับทั้งสองเมื่อเห็นว่าเรือจอดเทียบท่าที่หน้าฟาร์มแล้ว มารุตชายหนุ่มวัย30เมื่อก่อนเคยทำงานเป็นเลขาของอคิณแต่เมื่ออคิณได้เลขาใหม่เขาจึงได้รับหน้าที่ดูแลเกาะนี้แทน

“สวัสดีค่ะ”

“คุณโนอาห์มาถึงหรือยัง”

อคิณมองทรรศนียภาพที่นี่ลอดผ่านแว่นกันแดดตรวจตราความเรียบร้อยว่าที่นี่สภาพเหมือนเดิมหรือไม่เมื่อไม่มีอะไรผิดแปลกเขาจึงหันมาถามเรื่องโนอาห์กับมารุต

“พึ่งขึ้นเรือจากฝั่งครับอีกไม่นานก็น่าจะถึง”

“ที่พักรับรองเรียบร้อยหรือเปล่า”

“เตรียมไว้เรียบร้อยแล้วครับ”

หลังทักทายกันเรียบร้อยทั้งสามเดินผ่านฟาร์มเข้าไปพักผ่อนที่เรือนรับรองบนฝั่งเพื่อรอโนอาห์ที่กำลังจะมาถึง

“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณโนอาห์”

เวลาผ่านไปร่วมชั่วโมงเมื่อโนอาห์มาถึงอคิณก็รีบต้อนรับด้วยตัวเองเพื่อแสดงถึงความให้เกียรติอีกฝ่ายที่เดินทางมาที่นี่ด้วยตนเองอคิณรู้ดีว่าโนอาห์นั้นเป็นนักธุรกิจที่งานรัดตัวพอสมควรหากเขาปลีกตัวมาที่นี่ได้ก็คงจะสนใจที่นี่เป็นพิเศษแน่นอน

“ยินดีเช่นกันครับ”

โนอาห์นักธุรกิจหนุ่มวัย35ชาวรัสเซียรูปร่างหน้าตาไม่ต้องพูดถึงดูดีจนผู้ชายด้วยกันยังต้องเหลียวมองตาสีน้ำข้าวผมสีเทาเซตเป็นทรงเนี้ยบตาคมดุดันคิ้วเข้มจมูกโด่งริมฝีปากหนาอมชมพูมีไรเคราเล็กน้อยพองามเป็นบุคคลที่ค่อนข้างเข้าถึงยากพอสมควรเขาสนใจคุณภาพมุกของที่นี่มากจึงมาดูด้วยตัวเองพร้อมคนสนิทอีกแค่สองคนเท่านั้น

“นี่แฟนสาวของผมกิ่งแก้ว”

อคิณแนะนำสาวข้างกายให้กับโนอาห์ได้รู้จักเพราะอนาคตต้องติดต่องานกันอยู่แล้วหากเขาสนใจที่จะซื้อมุกของที่นี่

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”

กิ่งแก้วรีบยื่นมือเรียวพร้อมส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่มตาน้ำข้าวตรงหน้า

“เช่นกันครับ”

โนอาห์จับมือทักทายหญิงสาวตามารยาท

“ผมเตรียมตัวอย่างมุกไว้ให้คุณแล้วยังไงไปดูกันเลยไหมครับ”

อคิณเห็นว่าทุกคนทักทายกันเรียบร้อยแล้วจึงชวนโนอาห์เข้าไปในห้องจัดโชว์ด้านในเพื่อที่จะได้ไม่เสียเวลา

“ดีครับผมค่อนข้างมีเวลาจำกัดอยู่เหมือนกัน”

โนอาห์ค่อนข้างถูกใจในการทำงานของอคิณไม่น้อยที่ไม่พูดพร่ำทำเพลงเหมือนนักธุรกิจคนอื่นๆสามารถเข้าประเด็นได้เร็วไม่ทำให้เขาเสียเวลาเท่าไร

“งั้นตามผมมาเลยครับ”

อคิณและโนอาห์เจรจากันอยู่พักใหญ่ก็ได้ข้อตกลงว่าโนอาห์นั้นจะรับซื้อมุกของที่นี่ในราคาที่สูงพอสมควรอคิณจึงค่อนข้างพอใจในผลลัพธ์ของการซื้อขายวันนี้มากที่ทุกอย่างราบรื่นและสามารถปิดการขายได้เร็ว