ตอนที่13

“หา...ทำไมเราติดหนี้เค้าเยอะแบบนั้นล่ะตา” 

พิมพรรณเบิกตาโพรงตกใจเมื่อได้ยินยอดหนี้

“ข้าก็เอามาลงทุนกับเครื่องทุ่นแรงในไร่นี่แหละ”

“ขอผ่อนเค้าไปก่อนไม่ได้เหรอคะตา” 

พัชรินทร์เธอพอจะมีเงินอยู้่บ้างหากขอผ่อนผันได้เธอก็จะช่วยจ่ายเท่าที่มีไปก่อน

“นี่ก็สามปีแล้วที่ไม่ได้ผ่อน..อีกสามเดือนถ้าไม่มีเงินไปจ่ายไร่นี้ก็จะถูกยึด” เริงฤทธิ์ส่ายหัว

“นี่ถึงกับยึดกันเลยเหรอ” 

พิมพรรณแทบเข่าอ่อนเธอรักไร่นี้มากเพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เธออุ่นใจเมื่อได้อยู่ที่นี่

"ไร่นี้จะไม่ถูกยึดถ้าเอ็งยอมช่วยตา" 

"คืออะไรพ่อ" 

คำพูดของคนเป็นพ่อทำเอาภูผาขมวดคิ้วเป็นปมไม่เข้าใจว่าพิมพรรณจะช่วยเรื่องนี้ได้อย่างไร

“ถ้าเจ้าพิมยอมแต่งงานกับทรงรบทุกอย่างจะเป็นโมฆะ” 

"นี่พ่อไปตกลงกับพ่อเลี้ยงแบบนั้นได้ยังไง" ภูผาเอ่ยเสียงแข็ง

"ก็เค้าเสนอมาแบบนั้นฉันก็มาถามเจ้าพิมมันก่อนถ้าไม่ตกลงก็ปล่อยให้เค้ายึดไปก็เท่านั้น"

"หนูขอคิดดูก่อนนะตา" 

พิมพรรณนั่งหน้าตาตื่นเธอเงียบอึ้งไปครู่ใหญ่เธอขอเวลาใช้ความคิดสักพักแล้วเธอจะแก้ปัญหาเรื่องนี้เองเธอพอจะรู้ว่าทรงรบคงต้องการแกล้งเธออีกแน่นอนถึงได้ให้ข้อเสนอนี้กับตาของเขามา

20.00 น.

“เจ้าแฝดหลับแล้วใช่ไหมคะ” 

พิมพรรณเข้าห้องของพัชรินทร์มาในเวลานี้เพื่ออยากปรึกษาอะไรบางอย่างกับพัชรินทร์เมื่อเห็นหลานๆหลับแล้วเธอจึงสบายใจว่าไม่ได้รบกวนพัชรินทร์จนเกินไป

"จะเอายังไงต่อคะ.." 

พัชรินทร์เองก็ร้อนใจเรื่องที่ไร่จะถูกยึดไม่แพ้กันตอนนี้เธอจึงอยากรู้ความคิดของพิมพรรณว่าเธอนั้นจะเอายังไงต่อ

"ฉันจะไปคุยกับพ่อเลี้ยงก่อนค่ะ" ตอนนี้พิมพรรณพอจะหาทางออกได้บ้างเธอขอไปเจรจาผ่อนปรนกับทรงรบสักตั้งก่อนหากไม่ได้เธอก็จะหาวิธีอื่นแต่เธอจะไม่ยอมให้ไร่นี้ถูกยึดไปง่ายๆแน่นอน

เช้าวันต่อมา

ไร่ภิภพ

"คุณทรงรบอยู่ไหนคะ" 

พิมพรรณตื่นแต่เช้าขับรถมาที่ไร่ภิภพเธอดิ่งตรงมาที่บ้านของทรงรบเพื่อมาเจรจาเรื่องผ่อนปรนหนี้สินที่คางคาอยู่

"เอ่อ...พ่อเลี้ยงอยู่ในห้องค่ะ"  

แม่บ้านที่กำลังทำความสะอาดบ้านอยู่เห็นพิมพรรณเข้ามาเธอก็ชี้ให้หญิงสาวเข้าไปในห้องนอนของทรงรบเพราะเธอได้รับคำสั่งมาว่าหากพิมพรรณมาที่นี่ให้เธอเข้ามาหาเขาได้ทุกเวลา

"คุณทรงรบ" 

พิมพรรณถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนของทรงรบโดยที่ไม่ได้เคาะ

"มาทำไมแต่เช้า" 

ทรงรบที่พึ่งจะตื่นนอนเขาลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียงด้วยอาการสะลึมสะลือไม่คิดว่าหญิงสาวจะมาหาเขาแต่เช้าตรู่แบบนี้

"เรื่องที่ตาฉันติดหนี้คุณฉันขอผ่อนจ่ายเป็นงวดๆไปก่อนได้ไหมคะ" 

พิมพรรณเข้ามานั่งประชิดชายหนุ่มที่เตียงนุ่มของเขาด้วยท่าทีร้อนใจ

"นี่แสดงว่าตาคุณบอกคุณแล้วสิทำไมไม่แต่งกับผมให้จบๆไปล่ะหนี้ก็ไม่ต้องจ่ายไร่ก็ไม่ต้องถูกยึด"  

ทรงรบมองหญิงสาวด้วยสายตามีเลศนัย

"ใครอยากแต่งกับคุณกันล่ะ" 

พิมพรรณกัดฟันกรอดเธอเกลียดสายตาที่เจ้าเล่ห์ของทรงรบที่สุดเพราะมันหมายถึงเขากำลังจะเอาชนะเธอ

"คนอื่นอยากแต่งกับผมมากมายทำไมคุณกลับปฏิเสธล่ะ" 

"ก็ฉันไม่อยากแต่งงานไม่อยากมีสามีเข้าใจไหม" 

ในชีวิตพิมพรรณเธอไม่เคยคิดถึงเรื่องชีวิตคู่เลยสักนิดเพราะเธอเห็นความลำบากของแม่เธอมาแล้วเพราะพ่อที่ไม่มีความรับผิดชอบคนนั้นคนที่เธอไม่เคยเห็นหน้าแต่เป็นคนผลักภาระทั้งหมดให้แม่ของเธอ

"ไม่เข้าใจ" ทรงรบส่ายหัวด้วยท่าทียียวน

"ก็เรื่องของคุณ..วันนี้ฉันมาขอให้คุณเลื่อนเวลาใช้หนี้ให้ฉันก่อน"

"ไม่เลื่อนไม่ให้จ่ายเป็นงวดถ้าไม่อยากแต่งกับผมสามเดือนนี้ก็หาเงินมาใช้ผมให้ได้ก็แล้วกัน"

"ใจดำ..ทำแบบนี้จะเอาชนะฉันใช่ไหม...ได้..แล้วฉันจะเอาเงินมาคืนคุณภายในสามเดือนให้ได้"

"งั้นก็เซ็นเอกสารนี่ซะ" ทรงรบหยิบเอกสารที่วางไว้บนหัวเตียงให้หญิงสาวเซ็น

"ได้..แค่นี้ใช่ไหม" 

พิมพรรณยอมเซ็นโดยที่ไม่อ่านก่อนเพราะกำลังอยู่ในอารมณ์โมโห

"อืม.." 

ทรงรบมองลายเซ็นของหญิงสาวแล้วพยักหน้าให้เธอเล็กน้อย

"หึ่.." 

พิมพรรณรีบสะบัดหน้าอย่างไม่พอใจแล้วเดินออกไปทันทีเพราะเข้าใจว่าทรงรบไม่ยอมรับข้อเสนอของเธอง่ายๆเพราะอยากจะแกล้งกันมากกว่า

เมื่อกลับมาถึงบ้านเธอก็ต้องมาปรึกษากับพัชรินทร์อีกรอบว่าจะทำอย่างไรเพราะเธอพลั้งปากด้วยความโมโหไปแล้วว่าภายในสามเดือนนี้เธอจะหาเงินมาใช้หนี้ให้ได้คราแรกก็ว่าจะไปผ่อนผันแต่พอไปแล้วเหมือนไปเถียงกันเป็นเด็กเล่น

"ฉันจะขอให้พี่กรช่วย" 

พัชรินทร์เห็นทีคงต้องยืมมืออิทธิกรมาช่วยเธอแล้ว

"ไม่ค่ะคุณพัชเงินมันไม่ใช่น้อยๆนะคะ"

"ฉันพอจะมีเก็บอยู่สองล้านขอยืมพี่กรแค่สองล้านคงจะไม่มีปัญหาแล้วเราขายของได้ค่อยทยอยคืนพี่กรก็ได้นี่คะ"

"ยังงั้นก็ขอบคุณคุณพัชมากๆเลยนะคะ" 

พิมพรรณใจชื้นที่รู้ว่ายังมีหวังที่จะไม่เสียไร่นี้ไป

"ไม่เป็นไรเลยค่ะที่นี่ก็เหมือนบ้านฉันยังไงฉันก็ต้องรักษาที่นี่ไว้ให้ดีที่สุดค่ะ" 

พัชรินทร์ไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนอะไรเรื่องเงินที่เสียไปเลยเธอก็รักไร่นี้เหมือนกับคนอื่นๆเพราะเหมือนที่นี่เป็นบ้านหลังที่สองของเธอไปแล้ว

สามวันต่อมา

"พี่กรโอนเงินมาให้แล้วนะคะนี่เงินค่ะของพี่กรรวมกับของฉัน" 

พัชรินทร์เปิดกระเป๋าเงินสดที่เธอเบิกมาตรงหน้าของพิมพรรณ

"ฉันจะไปคืนอีตาพ่อเลี้ยงนั่นเดี๋ยวนี้" 

พิมพรรณพอจะยิ้มออกที่รู้ว่าเกมนี้เธอเป็นผู้ชนะทรงรบเมื่อได้เงินแล้วเธอจึงรีบขับรถไปที่บ้านของทรงรบทันที

ครู่ต่อมา

"มีธุระอะไรอีกล่ะหรือจะยอมแต่งงานกับผมแต่โดยดี" 

ทรงรบที่นั่งอยู่ในห้องทำงานเมื่อเห็นพิมพรรณเข้ามาเขาจึงวางงานทุกอย่างและหันมาทักทายหญิงสาวด้วยน้ำเสียงและสีหน้าทะเล้นหยอกเอิญอีกฝ่ายเล่น

"ฉันเอาเงินมาคืนคุณสี่ล้านนับดูสิว่าครบหรือเปล่า" 

พิมพรรณเดินเข้ามาวางกระเป๋าเงินตรงหน้าทรงรบด้วยความมั่นใจ

"ผมว่าคุณน่าจะนับมาครบแล้วล่ะแต่คุณเซ็นสัญญาตกลงอะไรไว้แล้วล่ะสิ" 

ทรงรบยื่นเอกสารที่หญิงสาวเซ็นวันนั้นให้เธอดู

"หากเอาเงินมาคืนภายในหนึ่งวันไม่ได้ดอกเบี้ยจะเพิ่มเป็นร้อยเปอร์เซ็น...หนอยยย...อีพ่อเลี้ยงหน้าเลือดเจ้าเล่ห์ที่สุดฉันจะแจ้งความ" 

พิมพรรณหยิบเอกสารฉบับนั้นขึ้นมาอ่านเธอก็ถึงกับหัวเสียที่เธอดันสัพเพร่าเองแต่นั่นก็เป็นเพราะความเจ้าเล่ห์ของทรงรบ

"เอาสิแต่นั่นคุณเป็นคนเซ็นเองนะผมไม่ได้บังคับหลักฐานกล้องวงจรก็มีว่าผมไม่ได้บังคับคุณให้เซ็น" 

ทรงรบเอ่ยเสียงเรียบทั้งยังตีหน้ามึนผิดกับพิมพรรณที่โกรธจนควันออกหู

"คุณมัน...อ๊าย..ฉันจะบ้าตาย" 

พิมพรรณทำอะไรไม่ได้ก็ขอกรีดร้องระบายอารมณ์โกรธเสียตรงหน้าชายหนุ่มเสียเลย