ตอนที่16

“แอ้..แง้งงงง”

อคิณรวบลูกของเขาทั้งสองออกจากอกพัชรินทร์ทั้งที่เจ้าแฝดสองคนกำลังร้องให้โยเยอยู่

“เอาลูกพัชมานะ”

พัชรินทร์เสมือนถูกควักหัวใจออกจากอกเมื่ออคิณแย่งลูกของเธอไปต่อหน้าต่อตา

“คนอย่างเธอไม่สมควรจะเป็นแม่ของลูกฉัน”

อคิณส่งลูกของเขาให้มารุตและหันมาชี้หน้าหญิงสาวตะคอกใส่เธอเสียงแข็ง

ปังง

“จะพาลูกพัชไปไหน” อคิณปิดประตูเมื่อเห็นว่าพัชรินทร์กำลังจะวิ่งตามมารุตที่อุ้มเด็กๆออกไป

“ลูกเธอก็ลูกฉัน”

"ปล่อยพัชกับลูกไปนะคะ"

หญิงสาวนั่งฟุบลงกับพื้นยกมือไหว้ชายหนุ่มด้วยน้ำตาพัชรินทร์เห็นชัดเจนแล้วว่าอคิณต้องการจะพรากลูกไปจากเธอบาดแผลในใจครั้งนี้มันเจ็บกว่าครั้งที่ถูกเขาทารุณก่อนหน้าด้วยซ้ำ

"เซ็นยกมรดกของเธอให้ฉันแล้วฉันจะปล่อยเธอ"

อคิณรีบหยิบเอกสารในมือให้หญิงสาวเซ็นเพราะเขาไม่ต้องการให้สมบัติของแม่เขาตกไปอยู่กับพัชรินทร์แม้แต่ชิ้นเดียว

"เรียบร้อยค่ะขอลูกคืนให้พัชนะคะ"

พัชรินทร์รีบหยิบเอกสารนั้นมาเซ็นอย่างลวกๆไม่ว่าเขาจะให้เธอทำอะไรเธอทำทั้งนั้นขอแค่เขาคืนลูกของเธอมาเท่านั้น

"ฉันบอกว่าฉันจะปล่อยเธอไม่ใช่ปล่อยลูกในเมื่อเด็กสองคนนี้เป็นลูกของฉันเค้าก็จะต้องได้อยู่กับฉัน"

"ไม่นะคะเอาลูกพัชคืนมาพัชอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเค้า...ฮือๆๆพัชกราบล่ะขอลูกพัชคืนนะคะ.."

พัชรินทร์สะอึกสะอื้นตัวโยนนั่งเกาะขาชายหนุ่มที่ยืนเต็มความสูงอย่างขอความเห็นใจไม่นึกไม่ฝันว่าจะมีวันนี้วันที่อคิณมาจองล้างจองผลาญเธออีกครั้งทั้งที่ตอนนี้ชีวิตของเธอก็สงบสุขดีแล้วแท้ๆ

"ไม่ให้"

อคิณเอ่ยเสียงแข็งพร้อมหันหลังหมายจะเดินออกไปแต่ก็ถูกหญิงสาวรั้งเขาเอาไว้

"อย่าทำแบบนี้..ฮื่อๆๆๆ...อึก..ฮือๆๆเอาลูกพัชคืนมาาาา"

พัชรินทร์จะไม่ยอมให้เขาพรากลูกจากเธอไปง่ายๆเพราะทั้งสองเปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจของเธอหากต้องขาดลูกไปชีวิตของเธอจะอยู่อย่างไร

"ถ้าเธออยากอยู่กับลูกเธอต้องทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง"

คนตัวโตว่าพรางอมยิ้มตอนนี้เขาถือว่าเขาเหนือกว่าหญิงสาวทุกอย่างหากอยากจะทำอะไรก็คงจะทำง่ายกว่าเมื่อตอนที่พัชรินทร์มีตัวคนเดียว

"พัชยอมค่ะพัชยอมทุกอย่างขอให้พัชได้อยู่กับลูกนะคะ"

พัชรินทร์พยักหน้าหงึกหงักเธอรีบตอบตกลงชายหนุ่มทันที

01.00 น.

อคิณใช้เวลาพาพัชรินทร์เดินทางมาหลายชั่วโมงพอสมควรจนมาถึงบ้านท้ายเกาะของฟาร์มมุกซึ่งบ้านหลังนี้ค่อนข้างเข้าถึงยากพอสมควรไม่มีใครเคยเข้ามาที่นี่แม้แต่อิทธิกรเพราะบ้านหลังนี้เขาพึ่งสร้างมาได้ไม่กี่ปีหลังจากที่พ่อของเขาเสียและอคิณจะใช้ที่นี่สร้างความสะใจให้กับตัวเองโดยการจับหญิงสาวมาทรมานกายทรมานใจจนกว่าเขาจะพอใจ

"ลูกพัชล่ะคะพวกเค้าอยู่ไหน"

เมื่อมาถึงเกาะพัชรินทร์ก็รีบเดินตามอคิณเข้ามาในบ้านหลังเล็กทันทีแต่เธอเห็นว่าด้านในมันมืดสนิทแล้วลูกๆของเธอนั้นอยู่ที่ไหนกัน

"ฉันไม่ได้บอกว่าจะให้เธอเจอตอนนี้นี่"

อคิณรั้งแขนพัชรินทร์ให้เธอเดินตามเขาเข้าไปในบ้าน

"พี่คิณทำไมทำแบบนี้คะ...พาพัชไปหาลูกเดี๋ยวนี้นะ" พัชรินทร์เริ่มคุมสติไม่ได้เธอแผดเสียงฝาดใส่อคิณน้ำตาเจ้ากรรมพลันไหลพรั่งพรูออกมาอีกรอบเมื่อรู้ว่าชายหนุ่มเล่นลิ้นหลอกเธอเรื่องลูก

"ฉันพอใจเมื่อไรก็จะให้ไปเมื่อนั้น" อคิณตะคอกกลับ

"เลวที่สุด..พาพัชไปหาลูกพัชเดี๋ยวนี้..เอาลูกพัชคืนมานะ"

"ไม่.."

อคิณยังคงกระชากร่างบางที่กำลังพยศให้เดินตามเขาเข้าไปในบ้านให้ได้

"อ๊ายยย...ฮือๆๆๆ..ทำไม..ทำไม.."

พัชรินทร์กรีดร้องอย่างบ้าคลั่งเพราะเธอเป็นห่วงลูกใจจะขาดหมายใจว่ามากับเขาแล้วจะต้องเจอลูกกลับถูกเขาหลอกอีกจนได้เธอทั้งโกรธทั้งโมโหทำให้เธอหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆและสลบไปในอ้อมอกของอคิณ

"หึ่..บอกแล้วไงว่าอย่าให้ฉันเจอเธออีก"

อคิณสบถในลำคอทั้งพาร่างบางไปขังไว้ในห้องนอนของบ้านเล็กหลังนี้โดยที่ไม่มีใครรู้แม้แต่คนเดียวว่าเขาจะพาเธอมาที่นี่

บ้านอิทธิกร

"พี่คิณอยู่ไหน"

อิทธิกรเดินลงมาจากห้องนอนในช่วงกลางดึกเขาเห็นมารุตพาหลานของเขาทั้งสองมาก็รู้ได้ทันทีว่าอคิณคงต้องรู้เรื่องทั้งหมดแล้วแน่นอน

"ผมก็ไม่ทราบครับบอสให้พาคุณหนูทั้งสองมาฝากไว้ที่คุณกรครับ"

"แล้วพัชล่ะ"

อิทธิกรรีบรับหลานทั้งสองของเขาที่หลับอยู่บนอกของมารุตมาไว้ในอ้อมแขน

"ตอนนี้อยู่กับคุณคิณครับแต่ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าทำไมพวกเค้ายังไม่ตามมาเสียทีมือถือก็ติดต่อไม่ได้ด้วยครับ"

มารุตคิดว่าอคิณจะตามหลังมาแต่เขากลับได้รับข้อความว่าให้เขาพาเด็กทั้งสองกลับไปก่อนส่วนอคิณจะตามมาทีหลังจนถึงตอนนี้มารุตก็ยังไม่เห็นจะมีวี่แววว่าอคิณกับพัชรินทร์จะตามมาเลย

"จะทำอะไรอีกเนี่ยพี่คิณ"

อิทธิกรเริ่มมีสีหน้าไม่ดีไม่รู้ว่าพี่ชายของเขาจะทำเรื่องอะไรอีก