ตอนที่15

กรุงเทพมหานคร

“ส่งของขวัญไปหรือยัง”

อคิณที่กำลังนั่งดื่มอยู่ในห้องทำงานเขารู้ว่าวันนี้เป็นวันแต่งงานของทรงรบเพื่อนของเขาแต่ที่ไม่อยากไปด้วยตัวเองก็เพราะสภาพจิตใจยังคงไม่ค่อยดีเท่าไรนักจึงส่งคนไปให้ของขวัญและอยู่ร่วมงานแทน

ทรงรบกับอคิณเรียนรุ่นเดียวกันในมหาลัยตอนเรียนทั้งคู่สนิทกันมากพึ่งจะมาห่างกันก็ช่วงที่ต่างคนต่างต้องรับผิดชอบหน้าที่การงานของตัวเองคราแรกเขายังคิดว่าทรงรบจะแต่งงานทีหลังเขาด้วยซ้ำเพราะไม่เห็นว่าจะมีสาวคนไหนเข้าตาทรงรบสักคนแต่กลับเป็นเขาที่ยังไม่ได้แต่งเพราะว่าที่เจ้าสาวที่ขอเอาไว้กลับไม่ซื่อสัตย์ต่อเขานั่นเอง

“คนของเราส่งเรียบร้อยแล้วครับแล้วก็เก็บภาพบรรยากาศในงานแต่งมาด้วยครับ”

มารุตรีบส่งไฟล์รูปงานแต่งของทรงรบให้อคิณทันทีที่เขารีบให้อคิณดูเพราะมีบางอย่างที่อคิณน่าจะอยากรู้

“ฉันขอดูหน้าเจ้าสาวเพื่อนฉันหน่อยซิ...นี่มัน”

อคิณเปิดไฟล์รูปดูในโน๊ตบุ๊คครู่หนึ่งเขาก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าเจ้าสาวของทรงรบคือพิมพรรณพยาบาลที่เขาเคยจ้างให้เฝ้าพัชรินทร์แถมคนที่ยืนยิ้มข้างๆบ่าวสาวนั้นยังเป็นพัชรินทร์

“ครับเธออยู่ที่นั่นตอนนี้เธอก็มีลูกแฝดผู้หญิงวัยเก้าเดือนกว่าแล้วด้วยครับ”

เรื่องที่มารุตเอ่ยออกมานี้คราแรกที่เขาได้รับรายงานมาก็ตกใจอยู่ไม่น้อย

“ลูก...”

สีหน้าของอคิณเริ่มบ่งบอกถึงอาการสงสัยอะไรบางอย่าง

“คนของเราบอกว่าคนที่นั่นบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่เคยเห็นสามีของเธอครับ”

“งั้นก็หมายความว่า”

อคิณนึกย้อนไปเมื่อครั้งที่เขาทารุณเธอหากเด็กแฝดอ้วนกลมน่าตาน่ารักน่าชังในรูปนี้เก้าเดือนก็เท่ากับไม่ต้องเดาเลยว่าเป็นลูกใครคงเป็นลูกของเขาแน่นอน เขาพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมอิทธิกรจึงชอบซื้อของเด็กอ่อนส่งไปบริจาคนักที่แท้ก็น่าจะส่งไปให้ลูกของเขาโดยที่ไม่ยอมบอกเขานั่นเอง

“ผมดูจากหน้าตาของเด็กๆกับเรื่องที่บอสเล่ามาผมคิดว่าเด็กทั้งสองน่าจะเป็นลูกของบอสครับ”

22.00 น.

ตอนนี้อคิณยังนอนไม่หลับเพราะยังตกใจที่ตัวเองได้เป็นพ่อคนโดยที่ไม่รู้เนื้อรู้ตัวทั้งยังจ้องมองรูปลูกแฝดของเขาทั้งสองไม่ละสายตาเขามารู้ว่านี่มันเป็นเรื่องที่น่าเสียใจหรือน่ายินดีเพราะเรื่องราวที่ประดังเขามาในคราเดียวกันมันทำให้เขาสับสนไปหมด

วันต่อมา

“เมื่อคืนหลับสบายดีไหมพ่อเลี้ยง”

เริงฤทธิ์เดินออกมาทักทายหลานเขยของเขาที่บริเวณระเบียงบ้านในตอนเช้าตรู่

“ก็ดีครับตา”

ทรงรบตอบด้วยรอยยิ้มอ่อนอันที่จริงเขาเมื่อยทั้งตัวเลยต่างหากเพราะพิมพรรณไม่ให้เขานอนบนเตียงด้วยกันเขาจำต้องปูผ้านอนข้างเตียงและน่าจะเป็นแบบนี้ทั้งสามคืนที่อยู่ที่นี่ให้ถึงวันที่เธอย้ายเข้าบ้านของเขาก่อนจะเอาคืนให้สาสม

“ดีๆ”

เริงฤทธิ์ตบบ่าทรงรบเบาๆ

“อาหารเช้ามาแล้วค่ะฉันทำสุดฝีมือเลยนะคะเชิญคุณทานให้เต็มที่เลยค่ะ”

วันนี้พิมพรรณตื่นขึ้นมาทำอาหารเช้าเองเพราะมื้อแรกของวันนี้เธอต้องการให้ทรงรบได้ชิมอาหารที่เธอปรุงพิเศษสำหรับเขาโดยเฉพาะ

“หอมดีนะ..ทำอาหารอร่อยเหมือนกันนี่”

เริงฤทธิ์เดินเข้ามานั่งที่โต๊ะอาหารพร้อมกับทรงรบเมื่อได้กลิ่นข้าวต้มปลาฝีมือหลานสาวของเขาก็รีบยกช้อนตักเข้าปากทำให้พึ่งรู้วันนี้เองว่ารสมือของหลานสาวเขาก็อร่อยอยู่เหมือนกันเพราะปกติแล้วได้กินแต่กับข้าวฝีมือของภูผาเท่านั้น

“อืม..หืม.”

ทรงรบตักข้าวต้มคำแรกเข้าปากก็แทบคายมันออกมาเพราะรสชาติของมันเค็มจนขมปากเขาไปหมดแต่ก็เกรงใจเริงฤทธิ์เพราะเมื่อครู่เขาพึ่งได้ยินเสียงชมว่าข้าวต้มอร่อยจากปากของเริงฤทธิ์เองไม่รู้ว่าคนที่นี่ชอบรสชาติแบบนี้กันหรืออย่างไร

“ทานเข้าไปเยอะๆเลยนะคุณไม่พอเดี๋ยวฉันไปตักให้เพิ่ม”

พิมพรรณที่นั่งอยู่ตรงข้ามทรงรบเธอตักข้าวต้มเข้าปากทั้งมองหน้าอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม

“เอ่อ..ไม่เป็นไรปกติแล้วผมก็ไม่ค่อยชอบทานข้าวเช้าเท่าไร”

ทรงรบรีบปฏิเสธทันท่วงทีอันที่จริงมื้อเช้าเป็นมื้อสำคัญแต่วันนี้เขาคงจะทานมันเข้าไปเยอะไม่ได้เสียแล้ว

“ฝีมือเราเหรอพิมอร่อยเหมือนกันนี่แบบนี้พ่อเลี้ยงต้องหลงเสน่ห์ปลายจวักแย่ละมั้ง”

ภูผาที่ตักข้าวต้มใส่ถ้วยเดินชิมออกมาจากในครัวก็อดเอ่ยปากชมฝีมือหลานสาวของเขาไม่ได้ทั้งเอ่ยหยอกทรงรบที่นั่งนิ่งด้วยรอยยิ้ม

ทรงรบได้แต่นั่งเงียบและอมยิ้มอ่อนเท่านั้นและแน่ใจแล้วว่าคนบ้านนี้น่าจะชอบทานรสจัดกันจริงๆแต่ละคนเอ่ยเปราะกันขนาดนั้น

พิมพรรณนั่งอมยิ้มเธอไม่ได้เขินที่ถูกชมแต่เธอสะใจต่างหากที่ได้แกล้งทรงรบได้เพราะในถ้วยของเขาเธอตั้งใจผสมเกลือป่นใส่ลงไปมากเป็นพิเศษให้เขาได้รับสารไอโอดีนได้อย่างเต็มที่ไปเลย

ช่วงสายของวัน

หลังจากมานข้าวเช้ากันเสร็จแล้วทรงรบกับพิมพรรรณก็ไปรับเจ้าแฝดพร้อมกับพัชรินทร์มาที่ไร่ตามปกติ

“เมื่อคืนเจ้าแฝดไม่งอแงใช่ไหมคะคุณพัช”

พิมพรรณหันมาถามพัชรินทร์ในขณะที่เตรียมเปลของสองแฝดอยู่ที่กระท่อมข้างบ้าน

“ไม่เลยค่ะ”

“ผมว่าให้คนมาอยู่เป็นเพื่อคุณพัชจะดีกว่านะครับ”

ทรงรบเห็นว่าตอนนี้พิมพรรณก็ไมได้อยู่กับพัชรินทร์แล้วเขาคิดว่าหากมีคนอยู่กับพัชรินทร์อีกสักคนคงดีเผื่อมีเหตุฉุกเฉินจะได้ช่วยกันทัน

“เอาอย่างที่พ่อเลี้ยงว่าก็ดีเหมือนกันนะคะ”

พิมพรรณเห็นด้วยกับความคิดของทรงรบเป็นครั้งแรกเธอเองก็ว่าจะพูดเรื่องนี้กับพัชรินทร์อยู่เหมือนกัน

“รบกวนคนอื่นเปล่าๆค่ะพัชอยู่ได้ไม่มีปัญหาอะไร”

พัชรินทร์ส่ายหัวเบาๆเธออยู่ของเธอได้ไม่ได้มีปัญหาอะไรและคิดว่าที่นี่คงไม่มีอันตรายอะไรด้วยเพราะใกล้ๆบ้านที่เธออยู่ก็มีแต่คนกันเองทั้งนั้น

“แน่ใจนะคะ”

พิมพรรณถามหญิงสาวเพื่อความแน่ใจอีกรอบ

“ค่ะ”

พัชรินทร์พยักหน้าด้วยรอยยิ้มเธออยู่ได้อย่างที่เธอพูดจริงๆ

20.00 น.

“แอ้.แง่งงๆๆ”

พัชรินทร์อุ้มลูกของเธอทั้งสองคนซบอกอยู่บนเตียงนุ่มเพราะวันนี้เจ้าแฝดค่อนข้างจะหลับยากผิดปกติไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน

“ทำไมวันนี้พยศแม่ได้ล่ะคะลูกเป็นอะไรเอ่ย”

แกร๊กกก

“หา..”

พัชรินทร์ตัวชาวาบเมื่อคนที่เปิดประตูเข้ามาในห้องของเธอนั้นเป็นอคิณชายหนุ่มที่เธอต้องการจะหนีไปจากชีวิตของเขาและเธอพอจะรู้ตัวว่าหลังจากนี้เธอจะต้องเจอกับอะไร