ตอนที่23

“หม่ำๆๆ..”

“ป้อนลูกสิ”

อคิณเห็นพัชรินทร์เอาแต่มองเขาจนทำให้น้ำปายร้องเรียกเขาจึงบอกให้เธอหันไปป้อนลุกแทนที่จะมาจ้องเขาอยู่แบบไม่พูดไม่จาแบบนี้

พัชรินทร์รีบตักข้าวป้อนน้ำเมยทันทีที่เธอเริ่มตั้งสติได้ตอนนี้เธอเริ่มอึดอัดขึ้นมาเสียแล้วที่อคิณเข้ามายุ่งกับเธอแต่เธอก็ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรกับเขาสักคำเพราะทำใจไว้แล้วว่าจะไม่สนใจเขาหากเขาทนต่อความเงียบของเธอได้ก็ทนไป

“คุณพัช..คุณคิณ”

พิมพรรณหายสงสัยแล้วว่าอคิณหายไปไหนแต่เช้านี่คงจะเพราะทรงรบเป็นคนบอกเขาถึงมาที่นี่ถูก

“เจ้าแฝดพึ่งทานข้าวอิ่มเดี๋ยวรออาบน้ำแปปนะคะ”

พัชรินทร์หันไปยิ้มกับพิมพรรณเมื่อเห็นเธอเดินเข้ามาในบ้าน

“ค่ะเดี๋ยวพิมช่วยนะคะ”

พิมพรรณช่วยอุ้มเจ้าแฝดออกจากโต๊ะทานข้าวในขณะที่พัชรินทร์กำลังเตรียมน้ำอุ่นอยู่

“ขอบคุณค่ะ”

“นี่เค้ามาทำอะไรเหรอคะ”

พิมพรรณเอ่ยกระซิบกับพัชรินทร์เบาๆ

“ช่างเค้าเถอะค่ะฉันไม่สนใจ”

พัชรินทร์ส่ายหัวเขาจะมาทำอะไรก็ช่างเธอไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

ครู่ต่อมา

“อาบน้ำเสร็จแล้วเช็ดตัวนะคะ..”

สองสาวอุ้มเจ้าสองแฝดมานอนบนเตียงและเช็ดตัวทาแป้งเพื่อที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมไปส่งให้เริงฤทธิ์ที่ไร่และพวกเธอก็จะได้ลุยงานในไร่ต่อ

“กลิ้งเป็นลูกขนุนเลย”

พิมพรรณเป็นคนทาแป้งให้น้ำเมยแต่ดูท่าเจ้าก้อนคนพี่นี้จะแรงเยอะกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ไม่สุขเอาเสียเลย อคิณยืนมองคนทั้งสองทำการทาแป้งเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ลูกของเขาอยู่ไม่ห่างมากเขาเก็บรายละเอียดทุกอย่างเอาไว้ในหัวเพื่อที่เขาจะได้ทำเองได้บ้าง

“ต้องใช้ไอ้นี่ไหม”

อคิณพอจะรู้ว่าเด็กๆจะต้องใส่ผ้าอ้อมสำเร็จรูปจึงรีบหยิบจากตระกร้าให้กับพัชรินทร์

“เอ่อ..”

พิมพรรณถึงกับอึ้งไปเลยเมื่อเห็นพัชรินทร์เมินของที่ชายหนุ่มส่งให้และเอื้อมมือไปหยิบเองทำเอาอคิณหน้าเจื่อนไปไม่เป็นแต่เธอก็แอบสะใจอยู่เหมือนกันที่เขานั้นโดนทำร้ายจิตใจซะบ้าง

14.00 น.

“เอาแบบนี้จริงๆ”

อคิณให้ทรงรบเอาของๆเขามาไว้ที่บ้านที่พัชรินทร์อยู่เขาต้องการจะใกล้ชิดหญิงสาวกับลูกให้มากขึ้นทรงรบขนของมาถึงก็เอ่ยถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจเพราะเขารู้ว่าพัชรินทร์น่าจะไม่ต้อนรับเพื่อนเขาเท่าไร

“อืม”

อคิณคิดว่าหากพัชรินทร์ไม่ให้อยู่เขาก็จะหน้าด้านอยู่เพราะเขารู้ว่าเธอจะไม่หนีหน้าเขาไปไหนแน่นอนในเมื่อเธอรักที่นี่

“โชคดีแล้วกัน”

ทรงรบตบบ่าเพื่อนของเขาเบาๆเห็นทีเพื่อนเขาจะเป็นคนหน้าด้านหน้าทนก็ตอนนี้

“จะไปที่ไร่หรือเปล่า”

“ก็อยากไปแต่ไม่รู้ไปทางไหน”

อคิณอยากขอติดรถพิมพรรณไปพร้อมกับพัชรินทร์ตั้งแต่เมื่อเช้าแต่เมื่อเห็นสีหน้าพัชรินทร์เขาคิดว่าควรจะตามเธอไปทีหลังจะดีกว่า

“เอารถฉันไปไร่เลี้ยวซ้ายตรงแยกเจอป้ายไร่เริงฤทธิ์ก็ขับเข้าไปได้เลยเด็กๆน่าจะอยู่กับตานะตอนนี้”

“อืมขอบใจ”

อคิณได้รถจึงรีบขับไปที่ไร่ทันที

ครู่ต่อมา

"มาหาใคร"

เริงฤทธิ์ที่กำลังเล่นกับเจ้าก้อนทั้งสองเห็นว่ามีคนเดินเข้ามาหาจึงตะโกนถามเสียงดังตามประสาชาวบ้าน

"สวัสดีครับตาผมมาหาพัชครับผมเป็นสามีของเธอแล้วก็เป็นพ่อของเจ้าแฝดด้วย"

อคิณรีบเข้าไปนั่งตรงแคร่ไม้เขาสวัสดีเริงฤทธิ์พร้อมแนะนำตัวเอง

"หึ่..พึ่งจะโผล่มาสินะไอ้ลูกหมา"

เมื่อเริงฤทธิ์รู้ว่าชายหนุ่มเป็นใครก็มองอย่างไม่สบอารมณ์ตั้งแต่หัวจรดเท้า

"อะไรนะครับ"

อคิณขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่เข้าใจว่าชายชราตรงหน้าเรียกใคร

"เอ็งไงไอ้ลูกหมาลูกเมียท้องจนคลอดลูกจะได้ขวบแล้วพึ่งจะโผล่มา"

เริงฤทธิ์ได้ทีเจอชายหนุ่มก็ขอบ่นสักทีที่ทิ้งลูกเมียอยู่ตามลำพังตั้งนานสองนานจนเขานึกว่าจะทิ้งกันไปแล้วเสียอีก

"เอ่อ...ครับผมจะมาดูแลเธอกับลูกแล้วล่ะครับ"

อคิณก้มหน้าเล็กน้อยเขายอมรับในข้อตำหนิตรงนี้อย่างเต็มใจ

"เมียเอ็งอยู่ในไร่โน่นเดี๋ยวก็จะมาแล้วรออยู่นี่แหละ" เริงฤทธิ์ชี้ไปที่ไร่สตอเบอรี่

"ครับ"

"ม่ะ..ม่ะ"

เริงฤทธิ์หันไปหาน้ำเมยกับน้ำปายที่แข่งกันเรียกแม่อยู่

"แม่...ดูปากทวดนะแม่.. แม่"

"ม่ะ.. ม่ะ.. "

เมื่อคนเป็นทวดสอนสองก้อนกลมก็แข่งกันพูดไม่หยุดอคิณเองก็ได้แต่นั่งยิ้มอ่อนดูลูกอยู่ห่างๆ

"เอ้อ...เก่งเหมือนกันนี่หว่า"

"แอร๊ะ.."

เด็กทั้งสองออกเสียงอย่างอารมณ์ดีเมื่อทวดชม

"ไหนเรียกทวดซิลูก..ทวด"

เริงฤทธิ์อยากจะลองให้น้ำเมยคนพี่นั้นลองเรียกทวดดูเขาอยากจะรู้ว่าเหลนของเขานั้นจะเรียกได้หรือยังเพราะเคยสอนไปหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่ยักเห็นเรียกเสียที

"อ้วด.."

เป็นน้ำปายที่เอ่ยออกมาก่อนผู้เป็นพี่

"ทวดให้พี่เรียกเรานี่นะ"

เริงฤทธิ์ถูกใจไม่น้อยทั้งหยอกน้ำปายที่ชิงพูดก่อนน้ำเมยทั้งที่เขาสอนให้น้ำเมยพูดก่อน

"ยิ้มอะไรชงนมให้ลูกหน่อยซิ"

เริงฤทธิ์หันไปบอกกับอคิณที่นั่งอมยิ้มไมองลูกอยู่ไม่หุบ

"ยังไงครับผมชงไม่เป็น"

อคิณมองไปที่ตะกร้านมที่วางข้างเปลแล้วส่ายหัวเบาๆ

"นี่เป็นพ่อประสาอะไรวะ" เริงฤทธิ์ขมวดคิ้วทันที

"ก็ผมไม่เคยชงนี่ครับ"

"ดูจะได้ทำเป็น"

เริงฤทธิ์รีบทำให้อคิณได้ดูเขาจะได้ทำเป็นเผื่อกลางค่ำกลางคืนจะได้ช่วงพัชรินทร์ได้

"ครับ"

อคิณมองดูเริงฤทธิ์จัดการชงนมอย่างตั้งใจครั้งหน้าเขาจะได้ทำได้ทั้งตำหนิตัวเองว่าเขาคงไม่ได้เรื่องอย่างที่เริงฤทธิ์พูดจริงๆเรื่องง่ายๆเกี่ยวกับลูกแค่นี้เขายังไม่รู้เรื่องเลย

"ตาคุยกับใครอยู่จ้ะ"

พิมพรรณกับพัชรินทร์ที่นั่งท้ายรถกระบะมาพร้อมสตรอเบอรี่พอเห็นตาของเขานั่งคุยอยู่กับคนอื่นจึงร้องถามว่าตาของตนนั้นคุยอยู่กับใคร