ตอนที่30

“เพราะคุณอยากจะเอาชนะฉันไงล่ะ...ตอนนี้คุณก็กำลังทำมันอยู่..ปล่อยฉัน” 

พิมพรรณพยายามแกะมือหนาของชายหนุ่มออกแต่มันก็เหนียวเสียเหลือเกิน

“ไม่ปล่อย”

“เป็นบ้าอะไรเนี่ย” 

พิมพรรณแผดเสียงใส่ทรงรบเพราะเธอไม่ชอบให้ใครมาบังคับ

“ใช่ผมมันบ้า” 

เมื่ออีกฝ่ายขึ้นเสียงทรงรบก็เริ่มคุมสติไม่อยู่เขาตะคอกใส่เธอพร้อมเขย่าตัวเธออย่างบ้าคลั่ง

พลักก พิมพรรณฮึดสู้รีบผลักชายหนุ่มออกด้วยแรงที่เธอมีทั้งหมดและรีบวิ่งหนีเข้าห้องไป

“ว้ายยย” 

ยังไม่ทันที่เธอจะปิดประตูทรงรบก็แทรกตัวเข้ามารวบตัวเธอเอาไว้ก่อนตอนนี้เธอจะตะโกนให้ใครช่วยก็ไม่มีเพราะป้านิ่มนั้นอยู่บ้านของตรีรัตน์

“คุณเป็นของผมยังไงผมก็จะไม่ปล่อยคุณไปเด็ดขาด” 

ทรงรบดันร่างบางไปจนติดกำแพงห้องเขาเอ่ยออกมาด้วยสายตาและน้ำเสียงที่แข็งกร้าวประกาศความเป็นเจ้าของชัดเจนมือหนาค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกอย่างรวดเร็วทำเอาพิมพรรณเบิกตาโพรงเพราะรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไรกับเธอ

“ปล่อยฉันนะอย่าทำแบบนี้...อื้อออ”  

หญิงสาวพยายามผลักชายหนุ่มออกแต่ก็ไม่เป็นผลเขารีบจับข้อมือของเธอไขว้ไว้ด้านหลังและบดจูบหญิงสาวอย่างไร้ความนุ่มนวล

“อย่าคิดว่าฉันแต่งงานกับคุณแล้วคุณจะทำอะไรฉันก็ได้นะ” 

พิมพรรณสะบัดหน้าหนีทั้งจ้องหน้าทรงรบอย่างไม่พอใจตอนนี้เธอทั้งโกรธทั้งกลัวไม่คิดว่าเขาจะกล้าล่วงเกินเธอทั้งที่เธอไม่ยอม

“พูดผิดพูดใหม่ได้นะผมแต่งงานกับคุณแล้วจะทำอะไรคุณก็ได้แบบนี้สิถึงจะถูก”

“อื้อ” 

ชายหนุ่มพูดจบก็บดจูบหญิงสาวต่อโดยไม่เปิดโอกาสให้เธอได้เอ่ยอะไรออกมาอีก

เพล้งง

“โอ้ยย..” 

พิมพรรณเอื้อมมือหยิบโคมไฟที่ตั้งอยู่ใกล้ๆมือยกฟาดไปที่หัวของทรงรบจนเขาล้มลงแล้วเธอจึงรีบวิ่งหนีเขาออกไป

“จะไปไหน” 

ทรงรบลุกขึ้นวิ่งตามไปรวบตัวหญิงสาวกลับมาได้อย่างรวดเร็วและเหวี่ยงเธอลงบนเตียง

“อ๊ายยย...ปล่อยนะไอ้บ้าเมาก็ไปนอนไป๊” 

พิมพรรณพยายามผลักคนตัวโตที่พยายามจะล่วงเกินเธอบนเตียงให้เขานั้นลุกออกไปตอนนี้เธอเริ่มน้ำตาคลอเพราะความกลัวการกระทำของชายหนุ่ม

แคว้กก

“อ๊ายยย..”

พิมพรรณรีบยกมือมาปิดหน้าอกของเธออย่างรวดเร็วเมื่อคนที่กำลังบ้าคลั่งฉีกเสื้อของเธอจนเผยให้เห็นบราสีหวานและเนินอกตูมของเธอที่ไม่มีใครเคยได้เห็น

“ปล่อยยย...” 

ทรงรบพยายามดึงแขนทั้งสองของหญิงสาวออกจากการปกปิดของสงวนของเธอเพราะวันนี้ยังไงเนื้อตัวของเธอก็ต้องถูกเขาสัมผัสทุกส่วน

ปึ้กก หมัดของชายหนุ่มกระแทกลงไปที่หน้าท้องของหญิงสาวที่กำลังดิ้นต่อต้านจนเธอแน่นิ่ง

“อ้ะ...อืม..ล..เลว” 

หญิงสาวน้ำตาไหลพรากทั้งจุกและเจ็บจนแทบหายใจไม่ได้

“ทีนี้ก็ไม่มีปัญญาหนีผมแล้ว” 

ทรงรบถอดเสื้อผ้าของเขาและหญิงสาวออกจนหมดตอนนี้ทังสองอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาด้วยกันโดยที่หญิงสาวไม่ได้เต็มใจเพียงแค่เธอขัดขืนอะไรไม่ได้ทรงรบซุกไซร้ซอกคอระหงที่นอนสะอื้นตัวอ่อนปวกเปียกไล่ลงมาที่เนินอกตูมของเธออย่าสบายอารมณ์

“ฉัน..จะแจ้งความ..อืม” 

พิมพรรณกัดฟันพูดเสียงอ่อนด้วยน้ำตา

“เอาสิไปบอกให้เค้ารู้ทั้งโรงพักเลยว่าผมทำอะไรกับ เมีย ตัวเอง” 

ทรงรบรีบก้มกระซิบข้างหูของเธอด้วยเสียงแหบพร่าและยกยิ้มเล็กน้อย

“อย่านะ..อ๊ายยยย..ฮือๆๆ” 

พิมพรรณรู้สึกว่าช่วงล่างของเธอกำลังถูกลุกล้ำจึงรีบห้ามปามคนที่กำลังไม่มีสติแต่ก็สายไปชายหนุ่มสอดแท่งร้อนของเขาบดเบียดเข้าช่องทางรักของเธอไร้ปราณีจนหญิงสาวกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บและสะอึกสะอื้นตัวโยน

“อืม..” 

ทรงรบกดแช่ตัวตนของเขาไว้ครู่หนึ่งเพาะช่องทางรักของเธอมันบีบรัดตัวตนของเขาจนปวดหนึบไปหมด

“หึ่..” 

เมื่อก้มดูส่วนเชื่อมต่อระหว่างเขากับเธอทำเอาชายหนุ่มต้องยกยิ้มเพราะเขาเห็นหยดเลือดของเธอชโลมแก่นกายของเขาจนเป็นสีแดงเถือกผ่านแสงสลัวจากไฟที่ผ่านม่านเข้ามาจากข้างนอกเขาพอใจไม่น้อยที่เขานั้นเป็นคนแรกของเธอ

“ฉันเจ็บ..ฮึก..ฮือๆๆๆ..พอได้แล้ว” 

คนตัวโตโหมกระหน่ำบทรักอย่างรุนแรงจนหญิงสาวตัวโยนเธอร้องขอความปราณีจากเขาด้วยเสียงสะอื้นแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเขาจะหยุดเธอยอมรับว่าเธอประมาทเขาจนเกินไปคิดว่าเขาจะให้เกียรติเธอแต่ไม่เลย

ร่วมค่อนคืนกว่าทรงรบจึงจะปล่อยให้หญิงสาวเป็นอิสระแต่กว่าเขาจะปล่อยเธอก็เล่นเอาร่างบางสลบเหมือดคาเตียงและก็ไม่พ้นเขาที่ต้องมานั่งดูแลเธอ

วันต่อมา

“..ที่ผมทำไปทั้งหมดเพราะผมรักคุณนะพิม...”

ทรงรบพรมจูบร่างบางที่นอนหลับใหลไม่รู้สึกตัวอยู่ในช่วงเช้าก่อนที่เขาจะออกไปอำเภอ

09.00 น.

“อืม..”

พิมพรรณตื่นขึ้นมาในช่วงสายเธอปวดเมื่อยไปทั้งตัวและส่วนที่เจ็บที่สุดน่าจะเป็นกึ่งกลางร่างกายของเธอทำเอาขยับทีถึงกับหน้าเหยเกทีเธอมองไปรอบๆห้องปรากฏว่าไม่มีใครอยู่เมื่อหันไปเห็นโพสอิทที่โต๊ะข้างเตียงเธอเห็นข้อความจากทรงรบว่าเขาต้องรีบไปประชุมที่อำเภอและให้เธอนอนพักไม่ต้องไปทำงานที่ไร่เพราะเขาส่งคนไปทำแทนแล้วจึงกำแผ่นโพสอิทแน่นและปามันทิ้งลงกับพื้น

“ฮึก..ฮือๆๆๆ..”

พิมพรรณร้องให้ออกมาจนตัวโยนเมื่อก้มดูตามเนื้อตัวก็มีแต่ร่องรอยการกระทำของทรงรบเมื่อคืนยิ่งมองเธอก็ยิ่งเจ็บใจที่เขาย่ำยีเธอได้ทั้งที่เธอไม่เต็มใจเลยสักนิด

“อืม..”

หญิงสาวพยุงตัวเองเดินเข้าห้องน้ำไปชำระล้างร่างกายเธอนั่งแช่ในอ่างน้ำร่วมชั่วโมงเพื่อต้องการกำจัดรอยราคีคาวบนเนื้อตัวของเธอออกไปให้หมด