“เอ่อ..”
พัชรินทร์ตกใจเล็กน้อยที่ชายหนุ่มจู่ๆก็อุ้มเธอขึ้นด้วยท่าเจ้าสาวแล้วพาเธอกลับไปที่ห้องวางเธอลงบนเตียงเบาๆ
“อย่าผลักพี่ขอพี่อยู่แบบนี้สักพักนะครับ...พี่ยอมรับว่าก่อนหน้านี้ที่พี่ดีกับพัชเพราะพี่รู้สึกผิดแต่ตอนนี้มันไม่ใช่พี่อยากอยู่กับพัชอยากดูแลพัชกับลูกเพราะพี่รู้สึกรักคนตัวเล็กคนนี้..รักแม่ของลูกพี่หมดใจไปแล้ว”
อคิณจับมือหญิงสาวที่กำลังดันตัวของเขาออกและเอ่ยเสียงอ่อนข้างๆหูของเธอ พัชรินทร์หน้าแดงเมื่อได้ยินว่าเขาบอกอะไรกับเธอ
“พี่ก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนไหนแต่ทุกครั้งที่พี่เจ็บหน้าของพัชกับลูกจะเป็นกำลังใจให้พี่ลุกขึ้นมาสู้ต่อ...ขอบคุณที่แม้ว่ายังโกรธแต่ก็ยังไม่คิดจะใจร้ายกับพี่...พี่อยากให้พัชให้โอกาสพี่ดูแลพัชกับลูกได้ไหมพี่ขอแค่นี้”
“คำขอนี้พี่คิณเคยขอมาตลอดเลยนะคะ...แม้พัชจะห้ามแต่พี่คิณก็ไม่เคยฟัง..และเวลามันก็พิสูจน์แล้วค่ะว่าพี่คิณเป็นพ่อที่ดีของลูกๆ”
“พี่ไม่อยากเป็นแค่พ่อที่ดีของลูกๆแต่พี่อยากเป็นสามีที่ดีของพัชด้วย..คนดีของพี่ขอให้พี่เป็นสามีที่ดีของพัชได้ไหม”
เมื่อสายตาของอคิณแสดงออกถึงความจริงใจพัชรินทร์จึงยิ้มอ่อนและพยักหน้ารับเขาพิสูจน์ด้วยเวลาแล้วว่าเขาจะไม่ทำร้ายเธอและคอยปกป้องเธอกับลูกความดีของเขาแม้มันไมได้ทำให้เธอลืมอดีตแต่เธอเห็นว่าเขาเปลี่ยนไปแล้วต่างหากจึงยอมยกโทษให้ทั้งหมด
“เอ่อ..อื้มม”
พัชรินทร์เกร็งตัวเล็กน้อยเพราะรู้สึกตกใจที่อคิณก้มจูบเธอโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว
“มันจะไม่ทรมานเหมือนกับตอนนั้นเชื่อใจพี่นะพัชพี่จะทำให้พัชมีแต่ความสุขเท่านั้น”
อคิณค่อยๆปัดปอยผมที่ปิดแก้มนวลของหญิงสาวออกเบาๆและก้มจูบเบาๆที่ริมฝีปากบางของหญิงสาวอีกรอบ
“อืม”
พัชรินทร์หลับตาลงเบาๆเธอสลัดความกลัวในใจออกไปเธอจะเชื่อใจเขาอีกครั้งเชื่อว่าครั้งนี้เขาจะไม่ทำให้เธอทรมานอย่างที่เขาพูด
อคิณบดจูบทั้งส่งลิ้นร้ายเข้าตักตวงความหวานของหญิงสาวพักใหญ่จนพอใจแล้วค่อยๆละเลียดไร่ริมฝีปากหนามาที่ลำคอระหงของเธอช้าๆและพรมจูบอย่างนุ่มนวลเขาจะทำให้เธอลืมความทรมานที่เขาเคยทำให้เธอเป็นแผลอยู่ในใจวันนี้เขาจะลบรอยแผลพวกนั้นทิ้งให้หมดให้สมกับที่เธอไว้ใจเขา
อคิณค่อยๆปลดกระดุมชุดนอนของหญิงสาวออกเขามองไปที่อกตูมของหญิงสาวที่ยังคงทรงสวยและดูน่าสัมผัสแม้จะผ่านการให้นมลูกมาแล้วผ่านแสงไฟสลัวจากหัวเตียง
“พี่คิณ”
พัชรินทร์รู้สึกหน้าแดงเล็กน้อยที่เห็นคนตัวโตเอาแต่จ้องหน้าอกองเธอจึงรีบยกแขนทั้งสองปิดเอาไว้แม้เขาจะเคยเห็นของเธอมาบ้างแล้วก็เถอะแต่เธอก็ไม่ชินอยู่ดี
“เมียพี่สวยที่สุดเลยรู้ไหม”
อคิณยิ้มอ่อนและมองไปที่ดวงตากลมโตของคนใต้ร่างเขาค่อยๆขยับแขนของหญิงสาวออกช้าๆยอมรับว่าก่อนหน้านั้นที่เขายังเป็นคนบ้าอยู่เขาไม่เคยสนใจใส่ใจในร่างกายของเธอเลยสักนิดเพียงแค่ให้เธอเป็นที่รองรับอารมณ์เป็นพอ
แต่ครั้งนี้เมื่อได้มีเวลาพินิจพิจารณาเขาก็อดชมได้ว่าร่างกายของเธอช่างสวยงามน่าสัมผัสเสียเหลือเกินทั้งค่อยๆวาดแขนของหญิงสาวไปกดเบาๆไว้ข้างบนหัวและก้มลงไปพรมจูบดูดคลึงเต้างามด้วยความหลงไหล
“อ้ะ..” พัชรินทร์สะท้านแอ่นอกเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มบดจูบยอดเต้างามของเธอ
“อื้มมม..”
อคิณยกตัวขึ้นไปบดจูบริมฝีปากบางอีกรอบมือหน้าก็ไม่ได้อยู่เฉยเขาปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเขาและเธอออกได้อย่างรวดเร็วและเริ่มบดจูบหญิงสาวอย่างหนักหน่วงขึ้นเพื่อกระตุ้นอารมณ์ให้เธออยู่ในห้วงอารมณ์เดียวกับเขา
ตอนนี้พัชรินทร์เริ่มเคลิ้มไปตามอารมณ์ที่ชายหนุ่มมอบให้เรียบร้อยแล้วสายตาของเธอหยาดเยิ้มจนชายหนุ่มมองดูทีไรมันก็ช่างดูเย้ายวนเขาเสียเหลือเกินและนั่นคือเครื่องกระตุ้นอารมณ์ของเขาได้เป็นอย่างดี
“อืมม..” อคิณสบถในลำคออย่างพึงพอใจเขาบีบเคล้นเต้างามสลับบดจูบอย่างสนุกมือและค่อยๆแทรกระหว่างขาเรียวของพัชรินทร์อย่างช้าๆ
“พี่คิณ”
พัชรินทร์รู้สึกได้ว่าตอนนี้กำลังมีอะไรแปลกปลอมบดเบียดเข้าช่องทางรักของเธอหญิงสาวจึงเกิดความกลัวขึ้นมากะทันหันเธอผละจูบจากเขาและดันตัวชายหนุ่มออกด้วยสีหน้ากังวล
“ไม่ต้องกลัว..พี่บอกแล้วไงว่าจะทำให้พัชมีแต่ความสุข”
อคิณจูบหน้าผากหญิงสาวเบาๆและค่อยๆกระซิบข้างหูของเธอให้เธอนั้นลดอาการตื่นกลัวและค่อยๆบดเบียดแท่งร้อนเข้าไปช้าๆ
“อื้ออ..”
พัชรินทร์แทบหยุดหายใจเพราะตัวตนของเขามันสร้างความเจ็บและจุกให้เธออยู่ไม่น้อยหญิงสาวได้แต่ยกมือเรียวมาปิดปากเสียงร้องของเธอเอาไว้เพราะกลัวว่าจะรบกวนการนอนของลูกเธอทั้งสองที่นอนอยู่ในเปล
“อดทนหน่อยนะคนดี”
อคิณกดแช่แท่งร้อนของเขาครู่หนึ่งเพื่อให้หญิงสาวได้ปรับตัวเขาค่อยๆบดจูบเรียกอารมณ์รักให้หญิงสาวอีกรอบเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มผ่อนคลายแล้วเขาจึงค่อยๆขยับสะโพกเข้าออกช้าๆ
“อืม..”
เมื่อทุกอย่างลงตัวเห็นว่าหญิงสาวใต้ร่างของเขาเริ่มอยู่ในห้วงอารมณ์สวาทแล้วเขาจึงบรรเลงเพลงรักได้อย่างเต็มที่แต่ก็ไม่ได้รุนแรงเหมือนที่เคยทำเพราะเขาต้องการถนอมเธอ
“พี่คิณ”
หญิงสาวกอดแผ่นหลังของอคิณแน่นทั้งมือเรียวยังจิกแผ่นหลังของเขาระบายความเสียวแม้จะสร้างรอยแผลให้อคิณแต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บแม้แต่น้อยกลับพอใจที่เขาสามารถทำให้หญิงสาวมีความสุขได้อย่างที่เขาพูดไว้
“อื้อ..อ้ายย..อื้มม”
เมื่อบทรักที่ชายหรนุ่มมอบให้ผ่านมาพักใหญ่พัชรินทร์ก็เริ่มรู้สึกแปลกๆนั่นคืออาการของคนแตะขอบสวรรค์นั่นเองเธอบิดเกร็งเล็กน้อยและส่งเสียงออกมาอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่จึงได้แต่ยกมือเรียวปิดปากของเธอเอาไว้เท่านั้น
“ตาพี่บ้างแล้วกันนะครับ..อ้า..อืม..อ้าสส”
อคิณเห็นหญิงสาวถึงขอสวรรค์ก่อนแล้วเขาจึงเร่งรัวสะโพกเพื่อที่จะถึงฝั่งฝันและแล้วธารน้ำรักสีขุ่นก็พุงออกมาใส่ช่องทางรักของหญิงสาวทุกหยาดหยดเขาไม่ปล่อยให้มันเล็ดลอดออกมาด้านนอกแม้แต่น้อยเพราะอยากจะให้เจ้าแฝดมีน้องกับเค้าแล้ว
เมื่อเสร็จกิจอคิณก็กอดก่ายเมียรักของเขาเอาไว้ไม่ยอมปล่อยจนถึงเช้าเขาหวงเธออย่างกับจงอางหวงไข่อย่างไงอย่างงั้นทั้งเอ่ยถึงแม่ของเขาในใจว่าเลือกผู้หญิงให้เขาได้ถูกคนจริงๆ
จบแล้วค่า..
ต่อไปจะเป็นในพาร์ทเรื่องบ่วงรักใจร้าวนะคะ
จะเป็นเรื่อง ของตรีรัตน์กับโนอาห์
พ่อหนุ่มคลั่งรักกับแม่แมวน้อยจอมพยศ
เกริ่นทำไมโลกที่แสนกลมต้องเหวี่ยงคนใจร้ายกลับมาเจอเธอด้วยคำที่หญิงสาวมีคำถามอยู่ในใจทุกครั้งที่ต้องเห็นหน้าคนที่มาคอยบังคับเธอให้ตกอยู่ในพันธนาการของเขาหากวันนั้นเธอไม่ใจดีจะเป็นแบบนี้หรือไม่หากวันนั้นเธอเลือกที่จะคบเพื่อนดีจะเป็นแบบนี้หรือไม่หากวันนั้นเธอไม่เจอเขาชีวิตเธอจะดีกว่านี้หรือไม่...เนื้อเรื่องช่วงบ่ายของวันในเวลาที่แดดร่มลมตกแล้วตรีรัตน์กำลังนั่งไกวเปลลูกน้อยของเธอไปด้วยวาดรูปออกแบบเครื่องประดับไปด้วยเพลินๆเพราะตอนนี้เธอมีงานอดิเรกนอกจากเลี้ยงลูกแล้วเธอยังแพ็คของส่งลูกค้าไปด้วยตอนนี้เธอขายเครื่องประดับที่เป็นฝีมือการออกแบบของเธอเองผลตอบรับตอนนี้ค่อนข้างดีมากเพราะฝีมือการออกแบบของเธอค่อนข้างตรงความต้องการของคนหมู่มากตรีรัตน์หญิงสาววัย21ตอนนี้เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวอยู่ที่ไร่เริงฤทธิ์เธอท้องตั้งแต่ยังเรียนไม่จบเพราะความหัวอ่อน หญิงสาวเป็นสาวหน้าหวานใบหน้ารูปไข่ผิวขาวอมชมพูผมสีน้ำตาลยาวหยักศกคิ้วได้รูปขนตางอนยาวดวงตากลมโตปากนิดจมูกหน่อย เธอเป็นสาวหน้าหวานที่ค่อนข้างหัวอ่อนรักเพื่อนเชื่อคนง่ายนั่นเป็นลักษณะนิสัยที่ทำให้เธอถูกเอาเปรียบอยู่บ่อยครั้ง“ของขายดีเลยสินะ”พัชรินทร์เด
“แอ้ๆ..” ตรีรัตน์อุ้มลูกสาววัยหกเดือนที่กำลังจ้ำม่ำมากอดรัดฟัดเหวี่ยงกันตามประสาแม่ลูกเพราะวันนี้ลูกเธอดูจะตื่นมาแล้วอารมณ์ดีเป็นพิเศษ“อารมณ์ดีจังเลยนะคะ..อ้าวนี่มือถือพี่พัชนี่นา..ไปบ้านป้าพัชกันนะคะเอามือถือไปคืนป้าพัชกันค่ะ” ตรีรัตน์หันไปเห็นมือถือของพัชรินทร์วางอยู่ใกล้ๆกับตระกร้าผ้าของลูกเธอจึงหยิบขึ้นมาเพื่อที่จะเดินเอาไปคืนพี่สาวเธอที่บ้าน“แอ้..ๆ”หนูน้อยนิชารีรู้ว่าคนเป็นแม่จะพาเดินเที่ยวก็ดีใจจนยิ้มปากบาน“อาหารเย็นเรียบร้อยแล้วค่ะ”พัชรินทร์จัดการอาหารเย็นเสร็จก็รีบเดินออกมาเรียกสองหนุ่มที่กำลังยืนชมวิวคุยกันที่หน้าบ้าน“พี่พัชคะมือถือค่ะ” ตรีรัตน์เดินมาหาพัชรินทร์พอดีกับที่หญิงสาวกำลังจะเดินเข้าบ้านเธอจึงรีบเรียกพัชรินทร์เอาไว้และยื่นมือถือคืนให้กับหญิงสาว“ตายจริงพี่ลืมไว้เหรอเนี่ย” พัชรินทร์รีบรับมือถือของเธอมาอย่างรวดเร็วทั้งตำหนิตัวเองเล็กน้อยที่ไม่รอบคอบทำให้ตรีรัตน์ต้องลำบากเอาของเธอมาคืนถึงที่บ้าน“ว่ายังไงหนูนา..มาให้ลุงอุ้มหน่อยเร็ว” อคิณเห็นตรีรัตน์อุ้มเจ้าก้อนมาด้วยก็รีบเข้าไปอุ้มหนูน้อยมาอย่างรวดเร็วเพราะหนูนาให้เขากอดรัดฟัดเหวี่ยงได้ตามสบายไม่เหมือนเจ้า
"พูดแบบนี้แสดงว่าหนูนาลูกผม" โนอาห์จ้องหน้าพัชรินทร์เขม็งรวมทั้งอคิณก็เช่นกัน พัชรินทร์หน้าเจื่อนเมื่อรู้ว่าตัวเองโมโหจนหลุดปากออกไป ในขณะที่โนอาห์ยังไม่ได้คำตอบจากปากพัชรินทร์แต่เขาก็พอเข้าใจได้แล้วว่ายัยหนูตัวกลมที่อคิณอุ้มอยู่เป็นลูกของเขา“อืม” ตรีรัตน์ค่อยๆพยุงตัวเธอลุกขึ้นนั่งเมื่ออาการดีขึ้นแล้วเมื่อเธอลุกขึ้นได้ก็เกาะพัชรินทร์ไม่ยอมปล่อย"แตงกวา" พัชรินทร์กอดตรีรัตน์เอาไว้เพื่อให้เธอเลิกตื่นกลัวก่อนเพราะเธออาจจะเป็นลมไปได้อีกรอบ"ฮึก..ฮือๆๆ"อคิณเห็นตรีรัตน์เอาแต่สะอื้นเขาจึงรีบสะกิดโนอาห์ให้ออกไปให้พ้นหน้าตรีรัตน์เสียก่อน"คุณจะเอายังไงกับเรื่องนี้" สองหนุ่มออกมาคุยกันด้านนอกด้วยสีหน้าเคร่งเครียดมีคนที่ยังยิ้มเล่นได้นั่นเห็นจะมีแค่เด็กหญิงนิชารีเท่านั้นเพราะไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับผู้ใหญ่เค้า"ก็พึ่งจะรู้ตัวว่ามีลูก...คุณว่าผมต้องทำยังไงล่ะคงต้องรับผิดชอบน่ะสิ" โนอาห์ยืนกอดอกถอนหายใจเฮือกใหญ่และมองไปที่หนูน้อยด้วยแววตาที่สับสนว่าเขาพร้อมแค่ไหนที่จะเป็นพ่อคนแต่เขาก็ไม่เคยมีความคิดที่เสียใจเลยสักนิดเมื่อรู้ว่ามีลูกกับตรีรัตน์อาจเป็นเพราะพอใจตรีรัตน์ตั้งแต่แรกเห็นแถมลูกสาว
ทางด้านโนอาห์"ผมแค่อยากจะรับผิดชอบเธอกับลูกเท่านั้นสิ่งที่ผมทำมันถูกต้องที่สุดแล้ว" หลังจากที่พัชรินทร์มาขอเวลากับเขาโนอาห์ก็ไม่เข้าใจว่าเรื่องแค่นี้ทำไมตรีรัตน์ต้องคิดเขาเป็นพ่อของลูกเธอต้องรับผิดชอบมันก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่หรืออย่างไร"คุณต้องยอมรับนะคะว่าแตงกวาเจ็บกับอดีตมาก"พัชรินทร์เห็นความเอาแต่ใจของโนอาห์แล้วเธอก็จำต้องเอ่ยเสียงแข็งออกมาอย่างไม่พอใจเธอว่าเวลาสามวันนี้มันน้อยไปด้วยซ้ำสำหรับตรีรัตน์เพราะสิ่งที่โนอาห์ได้ทำเอาไว้กับตรีรัตน์นั้นทำให้หญิงสาวเจ็บปวดมานานมาก"อย่าพึ่งคุยอะไรกันตอนนี้เลยรอแตงกวาก่อนเถอะ"อคิณตอนนี้ต้องทำตัวเป็นคนกลางไปโดยปริยายเพราะก็เข้าใจในความคิดของโนอาห์และภรรยาของเขาเช่นกัน23.00 น."แม่จะหาทางออกเรื่องนี้ยังไงดีลูก.." ตรีรัตน์นั่งคิดเรื่องนี้อยู่ตั้งแต่ช่วงเย็นจนถึงตอนนี้เธอก็ยังคิดอะไรไม่ออกได้แต่นั่งมองหน้าลูกสาวของเธอที่นอนหลับอยู่ด้วยน้ำตา"ใช่...นี่คือทางเดียวที่จะจบปัญหา" หญิงสาวปาดน้ำตาลวกๆตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอควรจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร01.00 น.ตรีรัตน์เก็บเสื้อผ้าของเธอสองสามชุดและของลูกเธออัดกันไปในกระเป๋าลากใบเดียวเมื่อจัดการเสร็จเธ
คฤหาสน์ซาเรฟตอนนี้ที่คฤหาสน์คนค่อนข้างพลุกพล่านเพราะโนอาห์ได้สั่งของใช้มากมายมาไว้เพื่อรอต้อนรับลูกและภรรยาของเขาโดยมียูริมือขวาของเขาเป็นคนดูแลควบคุมทุกอย่างอยู่ในตอนนี้"คุณยูครับของพวกนี้ต้องเอาไว้ที่ห้องไหนครับ""ในห้องนั่งเล่น""ครับ"ตอนนี้ยูริยืนดูของและจัดแจงให้เหล่าบอดี้การ์ดหาที่วางของกันเจ้าละหวั่นเพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงเจ้านายของเขาพร้อมทั้งภรรยาและลูกก็น่าจะบินมาถึงแล้วเย็นของวันซาเรฟหลังจากที่ยูริจัดแจงเรื่องที่คฤหาสน์เรียบร้อยแล้วเขาก็ต้องมาดูแลงานที่บริษัทต่อเพราะวันนี้มีประชุมช่วงเย็นอีกอย่างก็มีคนมารอพบเพื่อที่จะยื่นข้อเสนอกับทางบริษัทอีกด้วย"ฉันมายื่นข้อเสนอให้คุณโนอาห์ค่ะ"ไอรีนยื่นเอกสารตรงหน้าของยูริทั้งยิ้มให้อย่างเป็นมิตรตามมารยาท"ผมจะรับเรื่องไว้ก่อนนะครับเพราะนายยังไม่กลับ แต่ผมก็อยากให้คุณทำใจเอาไว้เพราะทุกครั้งที่MHLยื่นข้อเสนอกี่ครั้งนายก็ปฏิเสธทุกครั้ง" ยูรินับถือใจของMHLจริงๆที่ไม่ว่าจะถูกปฏิเสธเท่าไรก็ไม่เคยที่จะท้อเลยทีเดียวทั้งตอนนี้คนที่มายื่นข้อเสนอไม่มิฮาอิลแล้วแต่เป็นลูกสาวคนสวยของเขาแทน"ยังไงฉันก็ไม่หมดหวังค่ะจะรอคำตอบนะคะ"ไอรีนรู้สึกเสีย
"ผมเป็นคนพูดแล้วไม่คืนคำ ครั้งก่อนๆพ่อคุณก็มาเสนอด้วยตัวเองครั้งนี้ส่งลูกสาวมาคงจะคิดสินะครับว่าผมจะคงรับข้อเสนอเพราะเห็นว่าคุณเป็นผู้หญิงแต่คิดผิดที่ผมเชิญคุณมาคุยกะทันหันวันนี้ เพราะผมจะบอกว่าครั้งหน้าไม่ต้องเสนออะไรมาอีกเพราะผมไม่คิดแม้แต่จะเปิดข้อเสนอดูมันเสียเวลาเปล่า หรือถ้าจะใช้ตัวคุณเสนอผมก็ไม่ยอมรับอยู่ดี"โนอาห์เอ่ยอย่างตรงไปตรงมาหวังว่าคราวหน้าจะไม่มีข้อเสนอจากMHLให้เขาต้องพิจารณาอะไรอีก"มันจะมากไปแล้วนะคะ หึ่"ไอรีนกำมือแน่นเอไม่ได้หวังจะมาเสนอตัวอะไรให้กับโนอาห์เลยสักนิดซ้ำตอนนี้ยังถูกดูถูกจนหน้าชาเธอรีบหยิบเอกสารแล้วเดินหันหลังกลับในทันที“จำเอาไว้โนอาห์ฉันจะทำให้คุณมาขอร้องที่จะร่วมงานกับฉันเองให้ได้”ไอรีนนั่งรถกลับไปด้วยใจที่แค้นเคืองโนอาห์อยู่หลายเรื่องจากคราแรกที่เธอไม่อยากจะร่วมงานกับโนอาห์แต่ถูกพ่อเธอบังคับให้มาตอนนี้เธอชักอยากจะลองท้าทายเขาดูสักตั้งแล้วเธออยากจะรู้เหมือนกันว่าคนที่หยิ่งทรนงตนอย่างโนอาห์ถึงวันที่ต้องขอร้องเธอจะมีสีหน้าเป็นอย่างไรคฤหาสน์ซาเรฟ"เสื้อผ้าพวกนี้ส่งซักรีดเรียบร้อยแล้วนะคะ"นาเดียกำลังจัดแจงเสื้อผ้าที่พึ่งส่งมาใส่ตู้ให้กับนายหญิงของเธอ
เรื่องราวในอดีตย้อนไปเมื่อตอนที่ตรีรัตน์เป็นนักศึกษาปีสองอยู่ที่มหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร“แตงกวาผลงานของเธอได้รับคัดเลือกนะ”ปารวีบอกข่าวดีกับตรีรัตน์ในขณะที่ตรีรัตน์กับเธอนั่งอ่านหนังสืออยู่ด้วยกันในห้องสมุดของมหาลัยปารวีหญิงสาวลูกคุณหนูไฮโซที่เป็นเพื่อนคนเดียวของตรีรัตน์เพราะมหาลัยเอกชนชื่อดังแห่งนี้ไม่มีคนที่อยากจะสุงสิงนักเรียนทุนอย่างเธอเท่าไรนักเพราะไม่ใช่ลูกผู้ดีชนชั้นเดียวกับคนอื่นๆมีเพียงปารวีคนเดียวเท่านั้นที่เป็นเพื่อนกับเธอตั้งแต่ปีหนึ่ง“ผลงานอะไรเหรอ” ตรีรัตน์ทำหน้าสงสัยเล็กน้อย“รูปสร้อยคอที่เธอออกแบบไงเราเอาส่งไปประกวดแต่เป็นชื่อเราเธอไม่ว่าอะไรเรานะ”“อ๋อ..ที่เราวาดให้เธอน่ะเหรอ”ตรีรัตน์พอจะจำได้แล้วว่ารูปนั้นคือรูปอะไรมันเป็นเพียงรูปที่เธอออกแบบแล้วให้เพื่อนเธอใช้ส่งอาจารย์นั่นเอง“ใช่...วันอาทิตย์นี้บริษัทที่ฉันส่งไปประกวดเค้านัดคุยเพื่อที่จะซื้อลิขสิทธิ์ภาพนี้เธอไปกับเรานะเงินที่ได้เราเธอจะได้เอาไว้ใช้ไง”“ได้สิขอบใจนะลูกปลา”ตรีรัตน์รู้สึกของคุณปารวีมากที่หาทางช่วยเหลือเธออยู่ตลอด“สองสาวทำอะไรกันอยู่เหรอ” ฉัตรภพเข้ามาทักทายสองสาวด้วยเสียงที่ไม่ได้
“อืม..จำได้ดีเลยล่ะ”ปารวีพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม“นายครับเธอรออยู่ที่หน้าห้องแล้วครับ”มัคซิมบอกถึงเรื่องที่ประชาสัมพันธ์แจ้งมากับโนอาห์“อืม”“เชิญคุณปารวีครับ”เมื่อมัคซิมและโนอาห์มาถึงห้องสัมภาษณ์มัคซิมเห็นสองสาวนั่งอยู่ด้วยกันจึงเอ่ยเรียกปารวีเพื่อเชิญเข้าไปคุยด้านใน“เอ่อ..”ตรีรัตน์มองเห็นโนอาห์เธอก็จำได้ทันทีว่าเขาเป็นคนที่เธอเจอเมื่อเช้าแม้จะแค่แวบเดียวเธอก็จำได้จึงรีบก้มหน้าลงเล็กน้อย โนอาห์อมยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อเห็นหญิงสาวที่เขาพึ่งเจอเธอเมื่อเช้าแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปและเดินเข้าห้องไปครู่ต่อมา“ไม่ยักรู้นะว่าเด็กสมัยนี้จะฝีมือระดับนี้ฉันยอมรับว่าเธอเก่งจริงๆ” โนอาห์เอ่ยชมปารวีหลงจากที่เข้ามาคุยกันในห้องแล้ว“ขอบคุณค่ะ”“ฉันอยากจะรู้ว่าแรงบันดาลใจที่ทำให้เธอสร้างสรรค์ผลงานนี้ขึ้นมาได้คืออะไร”“คือ..สร้อยที่ฉันออกแบบอยากทำให้ใส่ได้ตั้งแต่วัยรุ่นถึงวัยผู้ใหญ่จึงไม่ได้ดูลูกเล่นเยอะจนเกินไปแต่ก็ดูทันสมัยค่ะสิ่งที่คิดตอนแรกก็คือฉันอยากให้สร้อยเส้นนี้ดูน้อยแต่มากแม้จะไม่ค่อยมีลูกเล่นอะไรแต่ดูสะดุดตา”ปารวีตอบฉะฉานเธอจำได้หมดทุกคำที่ตรีรัตน์บอก“อืม..ดีแล้ว นั่นเพื่อนเธอใช่ไหม”โ