คฤหาสน์ซาเรฟตอนนี้ที่คฤหาสน์คนค่อนข้างพลุกพล่านเพราะโนอาห์ได้สั่งของใช้มากมายมาไว้เพื่อรอต้อนรับลูกและภรรยาของเขาโดยมียูริมือขวาของเขาเป็นคนดูแลควบคุมทุกอย่างอยู่ในตอนนี้"คุณยูครับของพวกนี้ต้องเอาไว้ที่ห้องไหนครับ""ในห้องนั่งเล่น""ครับ"ตอนนี้ยูริยืนดูของและจัดแจงให้เหล่าบอดี้การ์ดหาที่วางของกันเจ้าละหวั่นเพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงเจ้านายของเขาพร้อมทั้งภรรยาและลูกก็น่าจะบินมาถึงแล้วเย็นของวันซาเรฟหลังจากที่ยูริจัดแจงเรื่องที่คฤหาสน์เรียบร้อยแล้วเขาก็ต้องมาดูแลงานที่บริษัทต่อเพราะวันนี้มีประชุมช่วงเย็นอีกอย่างก็มีคนมารอพบเพื่อที่จะยื่นข้อเสนอกับทางบริษัทอีกด้วย"ฉันมายื่นข้อเสนอให้คุณโนอาห์ค่ะ"ไอรีนยื่นเอกสารตรงหน้าของยูริทั้งยิ้มให้อย่างเป็นมิตรตามมารยาท"ผมจะรับเรื่องไว้ก่อนนะครับเพราะนายยังไม่กลับ แต่ผมก็อยากให้คุณทำใจเอาไว้เพราะทุกครั้งที่MHLยื่นข้อเสนอกี่ครั้งนายก็ปฏิเสธทุกครั้ง" ยูรินับถือใจของMHLจริงๆที่ไม่ว่าจะถูกปฏิเสธเท่าไรก็ไม่เคยที่จะท้อเลยทีเดียวทั้งตอนนี้คนที่มายื่นข้อเสนอไม่มิฮาอิลแล้วแต่เป็นลูกสาวคนสวยของเขาแทน"ยังไงฉันก็ไม่หมดหวังค่ะจะรอคำตอบนะคะ"ไอรีนรู้สึกเสีย
"ผมเป็นคนพูดแล้วไม่คืนคำ ครั้งก่อนๆพ่อคุณก็มาเสนอด้วยตัวเองครั้งนี้ส่งลูกสาวมาคงจะคิดสินะครับว่าผมจะคงรับข้อเสนอเพราะเห็นว่าคุณเป็นผู้หญิงแต่คิดผิดที่ผมเชิญคุณมาคุยกะทันหันวันนี้ เพราะผมจะบอกว่าครั้งหน้าไม่ต้องเสนออะไรมาอีกเพราะผมไม่คิดแม้แต่จะเปิดข้อเสนอดูมันเสียเวลาเปล่า หรือถ้าจะใช้ตัวคุณเสนอผมก็ไม่ยอมรับอยู่ดี"โนอาห์เอ่ยอย่างตรงไปตรงมาหวังว่าคราวหน้าจะไม่มีข้อเสนอจากMHLให้เขาต้องพิจารณาอะไรอีก"มันจะมากไปแล้วนะคะ หึ่"ไอรีนกำมือแน่นเอไม่ได้หวังจะมาเสนอตัวอะไรให้กับโนอาห์เลยสักนิดซ้ำตอนนี้ยังถูกดูถูกจนหน้าชาเธอรีบหยิบเอกสารแล้วเดินหันหลังกลับในทันที“จำเอาไว้โนอาห์ฉันจะทำให้คุณมาขอร้องที่จะร่วมงานกับฉันเองให้ได้”ไอรีนนั่งรถกลับไปด้วยใจที่แค้นเคืองโนอาห์อยู่หลายเรื่องจากคราแรกที่เธอไม่อยากจะร่วมงานกับโนอาห์แต่ถูกพ่อเธอบังคับให้มาตอนนี้เธอชักอยากจะลองท้าทายเขาดูสักตั้งแล้วเธออยากจะรู้เหมือนกันว่าคนที่หยิ่งทรนงตนอย่างโนอาห์ถึงวันที่ต้องขอร้องเธอจะมีสีหน้าเป็นอย่างไรคฤหาสน์ซาเรฟ"เสื้อผ้าพวกนี้ส่งซักรีดเรียบร้อยแล้วนะคะ"นาเดียกำลังจัดแจงเสื้อผ้าที่พึ่งส่งมาใส่ตู้ให้กับนายหญิงของเธอ
เรื่องราวในอดีตย้อนไปเมื่อตอนที่ตรีรัตน์เป็นนักศึกษาปีสองอยู่ที่มหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร“แตงกวาผลงานของเธอได้รับคัดเลือกนะ”ปารวีบอกข่าวดีกับตรีรัตน์ในขณะที่ตรีรัตน์กับเธอนั่งอ่านหนังสืออยู่ด้วยกันในห้องสมุดของมหาลัยปารวีหญิงสาวลูกคุณหนูไฮโซที่เป็นเพื่อนคนเดียวของตรีรัตน์เพราะมหาลัยเอกชนชื่อดังแห่งนี้ไม่มีคนที่อยากจะสุงสิงนักเรียนทุนอย่างเธอเท่าไรนักเพราะไม่ใช่ลูกผู้ดีชนชั้นเดียวกับคนอื่นๆมีเพียงปารวีคนเดียวเท่านั้นที่เป็นเพื่อนกับเธอตั้งแต่ปีหนึ่ง“ผลงานอะไรเหรอ” ตรีรัตน์ทำหน้าสงสัยเล็กน้อย“รูปสร้อยคอที่เธอออกแบบไงเราเอาส่งไปประกวดแต่เป็นชื่อเราเธอไม่ว่าอะไรเรานะ”“อ๋อ..ที่เราวาดให้เธอน่ะเหรอ”ตรีรัตน์พอจะจำได้แล้วว่ารูปนั้นคือรูปอะไรมันเป็นเพียงรูปที่เธอออกแบบแล้วให้เพื่อนเธอใช้ส่งอาจารย์นั่นเอง“ใช่...วันอาทิตย์นี้บริษัทที่ฉันส่งไปประกวดเค้านัดคุยเพื่อที่จะซื้อลิขสิทธิ์ภาพนี้เธอไปกับเรานะเงินที่ได้เราเธอจะได้เอาไว้ใช้ไง”“ได้สิขอบใจนะลูกปลา”ตรีรัตน์รู้สึกของคุณปารวีมากที่หาทางช่วยเหลือเธออยู่ตลอด“สองสาวทำอะไรกันอยู่เหรอ” ฉัตรภพเข้ามาทักทายสองสาวด้วยเสียงที่ไม่ได้
“อืม..จำได้ดีเลยล่ะ”ปารวีพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม“นายครับเธอรออยู่ที่หน้าห้องแล้วครับ”มัคซิมบอกถึงเรื่องที่ประชาสัมพันธ์แจ้งมากับโนอาห์“อืม”“เชิญคุณปารวีครับ”เมื่อมัคซิมและโนอาห์มาถึงห้องสัมภาษณ์มัคซิมเห็นสองสาวนั่งอยู่ด้วยกันจึงเอ่ยเรียกปารวีเพื่อเชิญเข้าไปคุยด้านใน“เอ่อ..”ตรีรัตน์มองเห็นโนอาห์เธอก็จำได้ทันทีว่าเขาเป็นคนที่เธอเจอเมื่อเช้าแม้จะแค่แวบเดียวเธอก็จำได้จึงรีบก้มหน้าลงเล็กน้อย โนอาห์อมยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อเห็นหญิงสาวที่เขาพึ่งเจอเธอเมื่อเช้าแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปและเดินเข้าห้องไปครู่ต่อมา“ไม่ยักรู้นะว่าเด็กสมัยนี้จะฝีมือระดับนี้ฉันยอมรับว่าเธอเก่งจริงๆ” โนอาห์เอ่ยชมปารวีหลงจากที่เข้ามาคุยกันในห้องแล้ว“ขอบคุณค่ะ”“ฉันอยากจะรู้ว่าแรงบันดาลใจที่ทำให้เธอสร้างสรรค์ผลงานนี้ขึ้นมาได้คืออะไร”“คือ..สร้อยที่ฉันออกแบบอยากทำให้ใส่ได้ตั้งแต่วัยรุ่นถึงวัยผู้ใหญ่จึงไม่ได้ดูลูกเล่นเยอะจนเกินไปแต่ก็ดูทันสมัยค่ะสิ่งที่คิดตอนแรกก็คือฉันอยากให้สร้อยเส้นนี้ดูน้อยแต่มากแม้จะไม่ค่อยมีลูกเล่นอะไรแต่ดูสะดุดตา”ปารวีตอบฉะฉานเธอจำได้หมดทุกคำที่ตรีรัตน์บอก“อืม..ดีแล้ว นั่นเพื่อนเธอใช่ไหม”โ
"อย่าพูดมากเลยไปกับฉัน"โนอาห์ไม่จำเป็นจะต้องอธิบายอะไรในเมื่อเธอรับเงินเขาไปแล้วก็เท่ากับรู้ข้อตกลงแล้วเขาจึงลากเธอขึ้นไปชั้นบนกับเขา"ปล่อยฉันนะคะ นี่คุณจะทำอะไร"ตรีรัตน์ยื้นสุดแรงที่จะไม่ให้เขาลากเธอไปได้"เธอนี่ก็ตีหน้าซื่อเก่งเหมือนกันนะ เงินฉันก็ให้ไปเยอะแล้วอย่าแสดงเพื่อเรียกราคาเพิ่มเลย""พูดอะไรของคุณ""เธอขายตัวให้ฉันแล้วเพราะฉะนั้นฉันจะทำอะไรกับตัวเธอก็ได้"โนอาห์หันมาตวาดใส่หญิงสาวที่กำลังขัดขืน"ขายตัวอะไรของคุณปล่อยนะฉันไม่ได้มาขายตัวฉันแค่เอาของมาให้แทนเพื่อนเฉยๆ"ตรีรัตน์เบิกตาโพลงเธอคิดว่าเขาเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้วเพล้งงงง หญิงสาววาดมือไปหยิบแจกันใบเล็กที่วางตกแต่งอยู่ข้างทางขึ้นฟาดไปที่หัวของชายหนุ่มเต็มๆและรีบวิ่งหนีไปเธอไม่ได้อยากให้ใครเจ็บตัวแต่เป็นเขาที่ไม่ยอมฟังเธออธิบายเองทั้งยังจะทำมิดีมิร้ายกับเธออีก"โอ้ยย...ยัยเด็กบ้าเอ้ยกลับมาเดี๋ยวนี้นะ"โนอาห์ถึงกับฟุบลงไปกองกับพื้นด้วยความเจ็บ"ขายตัวบ้าบออะไรกันอีตาโรคจิตเอ้ย ชาตินี้ขออย่าได้เจอกันเลย"ตรีรัตน์รีบวิ่งหนีออกมาด้วยอาการตกใจทั้งยังรู้สึกกลัวอยู่ไม่น้อยกับเหตุการณ์ที่พึ่งเจอเมื่อครู่ชั่วโมงต่อมา"เฮ้อ ทำ
"ฉลาดนี่ให้เพื่อนรับเงินแทนแล้วบอกว่าไม่รู้เรื่อง คิดว่าข้ออ้างแค่นี้จะปฏิเสธอะไรฉันได้หรือไง"โนอาห์ลากตัวหญิงสาวมาไว้ในอ้อมกอดและกระซิบเสียงพร่าข้างๆหูของเธอเบาๆ"ปล่อยนะไอ้โรคจิต"ตรีรัตน์ขืนตัวสุดชีวิตแต่เหมือนแรงของเธอจะทำอะไรคนตัวโตไม่ได้เลยสักเล็กน้อยเธอยังคงติดอยู่ในพันธนาการของเขาอยู่แบบนั้น“ถ้าเธอทำตัวดีๆกับฉันคงไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้หรอก"โนอาห์ผลักหญิงสาวนอนราบไปกับเตียงส่วนเขาก็คร่อมตัวเธอเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้และเริ่มใช้บริการร่างบางให้คุ้มค่ากับเงินที่จ่ายไปในทันที"ฮือๆๆๆ"ตอนนี้ก็มีเพียงเสียงร้องเจ็บปวดจากหญิงสาวเท่านั้นเพราะเธออยากขัดขืนเท่าไรก็ทำไม่ได้และความบริสุทธิ์ของเธอก็ได้เสียให้คนใจร้ายไปในคืนนี้ตั้งแต่คืนนั้นก็เป็นอาทิตย์แล้วที่โนอาห์กักขังหญิงสาวไว้ที่นี่เพื่อบำเรอเขาและวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายที่โนอาห์จะขังเธอไว้ที่นี่เนื่องจากหมดสัญญาที่เขาตกลงซื้อเธอแล้ว“ฉันอยากให้เธอเป็นผู้หญิงของฉันต่อไปแล้วเธออยากจะได้อะไรฉันจะหามาให้ทุกอย่าง"โนอาห์นอนกอดหญิงสาวอยู่บนเตียงนุ่มตอนนี้ร่างของทั้งสองเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงมีเพียงผ้านวมผืนใหญ่ที่ปกปิดร่างของทั้งสองเอาไว้
"นายครับนิติบอกว่าเธอย้ายออกไปแล้วครับคุณลูกปลาก็ไม่รู้ด้วยว่าคุณแตงกวาไปไหน""อะไรนะ"หลังจากเสร็จธุระจากญี่ปุ่นเมื่อไปร่วมเดือนโนอาห์ก็กลับมาที่ไทยอีกครั้งเพื่อมาเอาคำตอบจากหญิงสาวแต่เขาก็ต้องผิดหวังเพราะตอนนี้หญิงสาวไม่ได้อยู่ที่กรุงเทพแล้วหากเธอไม่อยากสุขสบายเขาก็จะไม่ตามเธอแล้วเพราะเขาอุตส่าห์เสียเวลากลับมาหาเธอขนาดนี้เธอยังไม่สนเขาจึงบินกลับไปเพื่อทำงานของตัวเองต่อปัจจุบัน02.30"หลับแล้วสินะ"โนอาห์กลับมาถึงคฤหาสน์ในเวลาเกือบตีสามเขาไม่เปิดไฟเพราะกลัวว่าตรีรัตน์กับลูกของเขาจะตื่นอาศัยแสงจากโคมไฟที่หัวเตียงมองทางเท่านั้นชายหนุ่มยิ้มอ่อนเมื่อเห็นทั้งสองหลับไปได้คราแรกเขานึกว่าตรีรัตน์จะหลับไม่ลงเสียอีกเขายืนมองหญิงสาวกับลูกสลับกันไปมาด้วยท่าทีครุ่นคิดเขามองทั้งสองอยู่อย่างนั้นครู่ใหญ่เพราะไม่เคยคิดเลยว่าวันนึงเขาจะมีภรรยาและลูกนอนรออยู่ที่บ้านแบบนี้มันเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่แต่ก็เป็นความรู้สึกที่ทำให้เขาอยากกลับมาที่นี่มากขึ้นกว่าแต่ก่อนครึ่งชั่วโมงต่อมา"ยัยตัวเล็กอย่าหนีแดดดี๊ไปไหนนะครับ"โนอาห์จัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเขาก็มายืนมองหน้าลูกน้อยในเปลทั้งยื่นมือหนาเขี่ย
ครู่ต่อมา"นาเดียพาลูกฉันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า"โนอาห์เรียกให้นาเดียมารับตัวลูกของเขาไปหลังจากเล่นน้ำได้พักใหญ่แล้ว"ค่ะนาย""เธอเอาชุดคลุมให้ฉันหน่อย"โนอาห์เห็นตรีรัตน์กำลังจะเดินตามนาเดียไปเขาจึงเรียกให้เธอหยิบชุดคลุมให้เขา"อื้อ...ว้ายยย"ตู้มม ตรีรัตน์หยิบชุดคลุมยื่นส่งให้ชายหนุ่มแต่เขาไม่ได้ดึงแค่ชุดคลุมไปดันดึงมือเธอล่วงน้ำไปเสียอย่างนั้น“นี่เธอ"โนอาห์เห็นตรีรัตน์ตะเกียกตะกายจะให้พ้นน้ำเขาก็รู้ได้ทันทีว่าเธอว่ายน้ำไม่เป็นจึงรีบคว้าตัวเธอเอาไว้ในอ้อมกอด"นี่ทำอะไรของคุณฉันว่ายน้ำไม่เป็นนะ จะฆ่าฉันหรือไง"ตรีรัตน์พ้นจากน้ำขึ้นมาได้ก็เกาะตัวโนอาห์เอาไว้แน่นอนเพราะเธอตกใจมากเธอกลัวที่สุดคือน้ำเพราะเธอว่าน้ำไม่เป็น"ใครจะฆ่าเมียตัวเองลง"โนอาห์ยอมรับว่าใจเสียไม่น้อยแต่เมื่อได้ยินหญิงสาวต่อว่าเขาได้เขาก็โล่งใจทั้งยังยียวนกวนประสาทเธอเล่นด้วยคำพูดที่น่าจะแสลงหูเธออีกด้วย"เลิกพูดว่าฉันเป็นเมียคุณซะทีได้ไหมคะ"เป็นอีกครั้งที่คำพูดของเขาทำให้เธอต้องมองค้อนเพราะไม่พอใจ"แล้วเธอไม่ใช่เมียฉันงั้นเหรอ"โนอาห์หมายจะหอมแก้มนวลแต่เธอก็หันหนีเขาเสียก่อน"หยุดพูดได้แล้ว ฉันหนาว"ตรีรัตน์รีบห
"พ่อขอโทษขอปืนให้พ่อเถอะนะ"มิฮาอิลนั่งร้องให้อ้อนวอนลูกของเขาแทบขาดใจเขาผิดเองผิดทั้งหมดผิดที่รักลูกผิดวิธี"ลาก่อนนะคะพ่อหนูจะไปอยู่กับวินซ์"ปั้งงงงงง"ม่ายยยยย..ไอรีน อย่าจากพ่อไปนะลูก"และแล้วภาพที่น่าหดหู่ตรงหน้าก็ได้เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาทุกคนเป็นมิฮาอิลที่ร้องให้แทบเสียสติเมื่อเห็นลุกสาวของเขาตายไปต่อหน้าต่อตาแต่นั่นมันก็คงเป็นกรรมที่พวกเขาได้กระทำเอาไว้โรงพยาบาล"ตอนนี้หมอผ่าตัดเอากระสุนออกแล้วนะครับเธอปลอดภัยแล้ว”ทุกคนต่างก็โล่งใจเมื่อพาเพนนีนั้นมาที่โรงพยาบาลได้ทันโดยเฉพาะธารธาราที่นั่งภาวนาอยู่ทุกนาทีให้หญิงสาวปลอดภัย“ฉันจะอยู่เฝ้าพี่ฉันเองค่ะ” ตรีรัตน์บอกกับทุกคนว่าวันนี้เธอจะอยู่เฝ้าพี่สาวของเธอที่นี่เอง“คุณกลับไปเถอะครับผมจะดูแลเธอเอง”ธารธาราคงปล่อยให้เป็นแบบนั้นไม่ได้เขาคงใจขาดแน่หากไม่ได้อยู่ดูอาการเพนนี“แต่ว่า”“เธอกลับไปกับฉันก่อนเถอะ”โนอาห์พูดตัดบทภรรยาของเขาไปก่อนเพราะเขาดูออกว่าทั้งสองนั้นไปถึงขั้นไหนกันแล้วตั้งแต่ประคองกันเข้ามาคุยในบ้านพักที่เกาะไหนจะความเสียใจของธารธาราเมื่อเห็นเพนนีเจ็บอีกทำไมเขาจะเดาไม่ออก“ฝากพี่ฉันด้วยนะคะ”ตรีรัตน์เห็นว่าธารธาราดูจ
“นี่แสดงว่าฉันเป็นภรรยาของเค้าจริงเหรอ”ตรีรัตน์นั่งหน้าสลดเอ่ยเสียงเบาๆเพราะความจำเกี่ยวกับโนอาห์ไม่มีในหัวของเธอเลยสักนิดแบบนี้เธอจะกลับมาใช้ชีวิตอยู่ปกติกับเขาได้อย่างไร“พี่ขอโทษที่ไม่ยอมบอกความจริง”เพนนีจับมือตรีรัตน์เอาไว้หลวมๆมันคือความจริงที่ตรีรัตน์จะต้องรับรู้“ยังไงพี่ก็เป็นพี่ของฉันเหมือนเดิมนะคะ”หญิงสาวค่อยอุ่นใจขึ้นมาหน่อยที่ตอนนี้มีพี่สาวของเธออยู่ข้างๆแม้เธอจะไม่ใช่แต่เธอก็คิดแบบนั้นไปแล้ว“โซเฟีย”เพนนีสวมกอดตรีรัตน์อีกครั้งที่ไม่ทำให้เธอเสียน้องสาวไปอีกครั้งทางด้านโนอาห์ที่เข้ามานั่งคิดอะไรเงียบๆกับยูริ“นายจะทำยังไงต่อครับ”ยูริเดาอารมณ์ของนายเขาไม่ถูกเลยในตอนนี้“ฉันจะไปหาไอรีน”โนอาห์เอ่ยจบก็เดินดุ่มๆออกไปที่ลานจอดเครื่องบินเจ็ททันที“นายครับเดี๋ยว”ยูริเห็นทีจะตามไม่ทันจึงรีบมายบอกทุกคนในห้องว่าตอนนี้โนอาห์นั้นบุกไปหาไอรีนเพียงคนเดียวยังดีที่ตอนนี้ยังมีเครื่องบินของธารธาราทุกคนจึงตามโนอาห์ออกจากเกาะไปได้ไม่นานนักโนอาห์ก็ขับเครื่องบินจอดที่คฤหาสน์ของเขาและต่อรถไปที่MHLทันทีเพราะคนอย่างไอรีนต้องถูกเขาสั่งสอนอีกอย่างเขาก็อยากจะรู้เหตุผลที่แท้จริงว่าไอรีนทำเรื่อ
"คุณสวยที่สุดสำหรับผม"สายตาชายหนุ่มมองเรือนร่างหญิงสาวที่เปลือยเปล่าโดยปราศจากเสื้อผ้าด้วยฝีมือการถอดของเขาสายตาคมจ้องมองหญิงสาวที่เขากอดก่ายอยู่เบื้องบนตัวของเธออย่างหลงไหลเพนนีหลบสายตาชายหนุ่มเล็กน้อยแก้มนวลแดงซ่านด้วยเขินอายเพราะเธอไม่เคยได้มีชายใดแตะต้องเนื้อตัวแนบชิดแบบนี้มาก่อนแม้จะอยู่ในวัฒนธรรมที่เรื่องแบบนี้มันเป็นปกติก็เถอะ"อืม.."เพนนีวาดมือเรียวจับแขนแกร่งของธารธาราไว้แน่นเมื่อคนตัวโตบนร่างของเธอประกบสองเต้างามรัวลิ้นอย่างกระหาย"อ อื้ม.."ร่างบางสะท้านเล็กน้อยเมื่อนิ้วแกร่งของเขากำลังหยอกล้ออยู่กับดอกไม้งามช่วงล่างของเธอในขณะที่ริมฝีปากของเขาก็ดูดคลึงฉกชิมเนื้อตัวของเธอจนเป็นรอยแดงเต็มไปหมด"อ อ๊ายย.."เพนนีถึงกับร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บเมื่อตัวทนของธารธาราบดเบียดหมายจะเข้ามาในตัวของเธอแต่ก็เข้าได้เพียงแค่หัวเท่านั้น"ทนหน่อยนะคนดี"ชายหนุ่มเสียงแหบพร่าเขากอดก่ายร่างบางบดจูบให้เธอผ่อนคลายและค่อยๆเบียดแท่งร้อนระอุของเขาเข้าไปในร่องสวาทของหญิงสาวจนสุด"อื้อ..."เพนนีแทบหยุดหายใจตัวเกร็งไปครู่หนึ่งเพราะความเจ็บจุกแผ่ซ่านไปทั่วตัวเมื่อคนด้านบนเสียบแท่งร้อนเข้ามาโดยที่ไม่
หลายชั่วโมงต่อมาหลังจากที่เพนนีเป็นลมไปพักใหญ่เมื่อเธอตื่นมาได้ก็เอาแต่ร้องให้หลังพิงข้างฝาของกระท่อมหลังเล็ก"โอเคแล้วหรือยัง" ณ ตอนนี้ธารธาราเห็นว่าเสียงสะอื้นของหญิงสาวเงียบลงแล้วหลังจากที่เขานั่งเฝ้าเธอพักใหญ่จึงค่อยๆขยับเข้าไปจับบ่าของหญิงสาวเบาๆ"อืม" เพนนีสูดหายใจเข้าปอดลึกๆและพยักหน้าเบาๆ"เล่าให้ผมฟังได้หรือเปล่าว่ามันเกิดอะไรขึ้น" ธารธาราเอ่ยถามหญิงสาวเสียงอ่อนหวังว่าเธอจะยอมปริปากเรื่องทังหมดออกมาเสียทีว่าตรีรัตน์นั้นไปอยู่กับเธอได้อย่างไร"ฉันได้รับคำสั่งจากคุณไอรีนให้กลับมาเธอพาโซเฟียมาหาฉันตอนนั้นโซเฟียพึ่งออกจากโรงพยาบาลจำอะไรไม่ได้คุณไอรีนบอกให้ฉันช่วยทำตามที่เธอบอกคุณไอรีนให้ฉันบอกว่าฉันเป็นพี่สาวของโซเฟียเพราะโซเฟียเป็นคนที่เธอช่วยชีวิตเอาไว้แต่จำอะไรไม่ได้ที่ทำแบบนี้ก็เพราะอยากให้โซเฟียมีชีวิตใหม่ฉันเลยตกลงเพราะฉันอยากมีน้องสาวโซเฟียคนใหม่นี้ทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันได้น้องฉันกลับมาอีกครั้งแต่เหตุผลอื่นฉันไม่รู้จริงๆ"ด้วยตอนนี้เพนนีไม่จำเป็นต้องช่วยอะไรครอบครัวมิฮาอิลอีกแล้วเธอจึงบอกความจริงไปแต่เธอไม่รู้ว่าเรื่องนี้มิฮาอิลรู้เรื่องหรือเปล่าและไม่เข้าใจว่าไอรีนทำไมต้
“ผมเค้นถามคุณมาหลายวันแล้วนะแต่คุณก็ไม่ยอมตอบผมเสียที”ธารธาราพาหญิงสาวที่อยู่ในชุดเสื้อสีขาวแขนกุดผ้าฝ้ายและผ้าซิ่นสีน้ำตาลหม่นชุดแบบนี้ธารธาราเป็นคนจัดการให้หญิงสาวใส่เองเมื่ออยู่ที่นี่เนื่องด้วยจะได้ไม่แว้งต่อยตีเขาโดยง่าย“เค้นให้ตายฉันก็ไม่บอกนาย ว้ายย”เพนนีมองธารน้ำตกเบื้องหน้าที่ไหลผ่านด้วยอาการที่สงบเธอชักรู้สึกชอบที่นี่มากๆเข้าแล้วหากแต่ไม่มีชายหนุ่มคอยเค้นถามเรื่องที่เธอไม่อยากตอบอยู่ด้วยก็คงดีแต่ในขณะที่สายตาของเธอเอาแต่มองแต่น้ำที่ไหลอยู่นั้นเธอก็เหยียบเข้ากับก้อนหินที่มีขี้ตะไคร่จนลื่น“เดินระวังสิ” ดีที่ธารธารานั้นรับร่างบางเอาไว้ได้ทันปึก “อ๊ายย..” หญิงสาวได้ทีที่เขาเผลอหมายจะฟาดศอกเข้ากับหน้าท้องแกร่งแต่ก็ถูกเขารวบกอดเอาไว้ได้ก่อน“นึกว่าจะทำอะไรผมได้ง่ายๆงั้นเหรอ”ฟอดดด ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงและสีหน้าของผู้ชนะทั้งยังกดจมูกโด่งเข้ากับแก้มนวลหอมไปฟอดใหญ่เพื่อทำโทษเธอที่ริอาจจะทำร้ายเขา“นี่ อย่ามารุ่มร่ามกับฉันนะ”กำปั้นน้อยทุบลงอกแกร่งอย่างเต็มแรงด้วยความไม่พอใจ“ตอนคุณดุนี่โคตรน่ารักเลยรู้หรือเปล่า”แม้จะเจ็บอยู่บ้างเพราะแรงทุบของเธอค่อนข้างเยอะพอสมควรแต่เขาก็ยัง
“อ๊าย ฉ ฉันไม่ใช่ อื้มม”แม้จะเอ่ยปฏิเสธชายหนุ่มเธอก็ยังทำไม่ได้เพราะรสสัมผัสที่เขาทำกับเธอทำให้เธอบิดเร่าหายใจไม่ทั่วท้อง“อื้อ”เมื่อดูดกลืนน้ำหวานอย่างพึงพอใจชายหนุ่มจึงคว้ากอดก่ายร่างบางจนแน่นบดเบียดแท่งร้อนของเขากับช่องทางรักของเธอด้วยความยากลำบากความเจ็บและจุกทำเอาหญิงสาวหน้าเหยเกแต่เมื่อเขากดแช่อยู่ครู่หนึ่งความรู้สึกเสียวซ่านก็มาแทนที่ความเจ็บนั้นไปโดยปริยาย“อ่าส “สะโพกแกร่งบดเบียดกระแทกเข้าออกร่างบางจนตัวโยนมือหนาของเขาขยำเต้างามสลับดูดคลึงตัวตนที่ถูกบีบรัดตอดจากช่องทางรักอันคับแคบทำเอาชายหนุ่มต้องกัดฟันสบถความเสียวออกมาจากลำคอแกร่ง“อื้อ.”ร่างบางถูกอุ้มให้นั่งอยู่บนหน้าตักของชายหนุ่มเธอซุกใบหน้าเข้ากับอกแกร่งอย่างผวาเมื่อเขาเริ่มกระแทกแท่งร้อนของเขาเข้ามาในตัวของเธออย่าหนักหน่วงจนเธอแทบหายใจไม่ทันคนตัวโตตักตวงความสุขจากร่างบางในอ้อมกอดพักใหญ่แล้วจึงวางเธอนอนคว่ำลงกับเตียงนุ่มมือหนาท้องสองค่อยๆยกสะโพกของเธอขึ้นค่อยๆเสียบตัวตนอันฉ่ำเยิ้มของเขาเข้าไปที่ปากทางร่องสวาทพรวดเดียวจนสุดลำสะโพกแกร่งเร่งทำงานอย่างเป็นจังหวะความเสียวซ่านที่ชายหนุ่มมอบให้ทำเอาร่างบางต้องก้มหน้างุดไปก
“ก็นอนอยู่นี่ไง”โนอาห์ยังเอ่ยกับหญิงสาวหน้าระรื่นทั้งยังนอนคว่ำซุกใบหน้ากับหมอนนิ่มอย่างสบายใจไม่สนใจคนที่กำลังโวยวายแม้แต่น้อย“คุณโนอาห์ หึ่ยย นอนไปคนเดียวเลย”โซเฟียเท้าเอวมองคนตัวโตอย่างคาดโทษและดึงหมอนกับผ้าห่มของเธอไปนอนที่โซฟา“เธอคิดว่าเธอนอนตรงนั้นแล้วฉันจะทำอะไรเธอไม่ได้อย่างนั้นเหรอ”โนอาห์พลิกตัวนอนตะแคงชันหัวมองร่างบางที่เดินกระฟัดกระเฟียดไปนอนที่โซฟา หญิงสาวถึงกับตัวเกร็งเมื่อเขานั้นเอ่ยออกมาน้ำเสียงเรียบและกำลังเดินเข้ามาหาเธอ“นี่ออกไปนะ”หญิงสาวหมายจะผละตัวออกจากโซฟาเมื่อเห็นว่าเขาเดินเข้ามาหาแต่เธอก็ถูกรวบเอวเอาไว้ก่อนและตอนนี้เธอก็อยู่ในท่านอนคว่ำอยู่บนตัวของเขาโดยมีแขนแกร่งของเขารัดเอวของเธออยู่ โนอาห์มองใบหน้าหวานด้วยสายตาแห่งความคิดถึงหญิงสาวช่างเหมือนกับภรรยาของเขาจนเกินไปแม้ขณะที่อารมณ์เสียก็ยังเหมือนกันในตอนนี้เองที่เขาควบคุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไปมือหนาจับใบหน้าเรียวตรึงเอาไว้และบดจูบอย่างโหยหา“อื้อ..”ปึกๆๆ โซเฟียที่ถูกจูบไม่ทันตั้งตัวเธอก็รัวมือเรียวทุบไปที่ทั้งแขนและอกของเขาระรัวแต่เหมือนคนตัวโตจะไม่รู้สึกอะไรแม้แต่น้อยทั้งยังอุ้มร่างบางไปนอนราบที่เตียงนุ่
"ปล่อยฉันนะ"เพนนีพยายามจะดิ้นหนีจนสุดแรงแต่ก็ถูกชายหนุ่มรวบมัดมือมัดเท้าเธอเอาไว้ก่อน"มัดคุณติดกับต้นไม้ที่นี่เลยเป็นไงให้เสือในนี้มันกินคุณเป็นอาหารเลยดีไหม"ธารธารามัดหญิงสาวเสร็จเรียบร้อยก็อุ้มแบกเธอพาดบ่ากลับไปที่กระท่อมครั้งผ่านต้นไม้ใหญ่ก็หยุดชะงักแกล้งขู่หญิงสาว"อย่าคิดว่าฉันจะกลัว"น้ำเสียงแข็งของคนที่ถูกแบกทำเอาธารธาราส่ายหัวเพราะเขาคงขู่เธอไมได้จริงๆ"ทานข้าวซะ"เมื่อกลับมาถึงกระท่อมได้ธารธาราก็วางหญิงสาวอย่างเบามือและยื่นถาดข้าวให้เธอได้ทานเพราะเธอไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว"ไม่"เพนนีสะบัดหน้าหนีแม้เธอจะหิวมากก็ตามเพราะเธอไม่รู้ว่าในข้าวนั้นมีอะไรอยู่บ้างหากเธอทานเข้าไปแล้วน้ำลายฟูมปากตรงนี้คงไม่ดีแน่“ไม่ต้องกลัว”ธารธาราตักข้าวไข่เจียวเข้าปากเคี้ยวให้เธอดูอย่างเอร็ดอร่อยเพราะเขารู้ว่าคนที่ถูกฝึกมาอย่างเธอคงไม่ทานอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าแน่หากไม่เห็นว่ามันปลอดภัย"ใครสั่งให้นายทำแบบนี้"เพนนีเอ่ยเสียงแข็งเพราะเธอรู้ว่าเธอไม่เคยเป็นศรัตรูกับคนตรงหน้าแน่เพราะว่าเขาเป็นคนไทยด้วยเพราะเธอไม่เคยทำงานที่ไทย"คุณยังไม่บอกความจริงกับผมเรื่องอะไรผมจะบอกความจริงกับคุณ" ธารธารายั
"จะไม่ให้โวยวายได้ยังไงล่ะคุณพาฉันมาที่นี่ด้วยวิธีสกปรกนี่นาฉันถามว่าพี่สาวฉันอยู่ที่ไหน"โซเฟียจ้องโนอาห์ตาแข็งตั้งแต่เธอรู้จักเขามาก็ไม่เคยมองเขาในแง่ดีได้เลยทั้งชีกอเจ้าชู้เอาแต่ใจเผด็จการ"พี่สาวเธออยู่กับคนของฉันและถ้าหากว่าอยากให้พี่สาวของเธอปลอดภัยขอให้เธอเป็นเด็กดีเชื่อฟังฉัน"โนอาห์เอ่ยเสียงอ่อนเขารู้ว่าวิธีนี้จะทำให้หญิงสาวยอมที่จะทำตัวดีๆกับเขาได้"คุณมันเลวยิ่งกว่าที่ฉันคิดพาฉันมาที่นี่ด้วยเหตุผลอะไร"โซเฟียกัดฟันกรอดอยากจะรู้เหตุผลที่แท้จริงว่าเขาทำกับเธอแบบนี้เพื่ออะไรกันแน่"ฉันแค่อยากอยู่กับเธอแล้วก็อยากจะพิสูจน์อะไรบางอย่างด้วย" ชายหนุ่มไม่อ้อมค้อม"คนอย่างคุณมีผู้หญิงให้เลือกตั้งมากมายทำไมต้องใช้วิธีสกปรกกับฉันด้วย"โซเฟียถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่เธอยอมรับว่าเขาเป็นผู้ชายที่รูปสวยรวยทรัพย์แต่ไม่ใช่สเปคของเธอเขาสามารถหาหญิงสาวมาปรนเปรอเป็นร้อยพันได้แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นเธอด้วย"เพราะเธอดันเหมือนภรรยาของฉันทุกอย่างไงล่ะ"ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งยื่นมือทั้งสองจับใบหน้าเรียวให้จ้องตาของเขา"แต่ฉันไม่ใช่เมียคุณแน่นอน"โซเฟียเห็นว่าสีหน้าทะเล้นของชายหนุ่มเมื่อครู่เปลี่ยนไปเ