ตอนที่44

"ผมเป็นคนพูดแล้วไม่คืนคำ ครั้งก่อนๆพ่อคุณก็มาเสนอด้วยตัวเองครั้งนี้ส่งลูกสาวมาคงจะคิดสินะครับว่าผมจะคงรับข้อเสนอเพราะเห็นว่าคุณเป็นผู้หญิงแต่คิดผิดที่ผมเชิญคุณมาคุยกะทันหันวันนี้ เพราะผมจะบอกว่าครั้งหน้าไม่ต้องเสนออะไรมาอีกเพราะผมไม่คิดแม้แต่จะเปิดข้อเสนอดูมันเสียเวลาเปล่า หรือถ้าจะใช้ตัวคุณเสนอผมก็ไม่ยอมรับอยู่ดี"

โนอาห์เอ่ยอย่างตรงไปตรงมาหวังว่าคราวหน้าจะไม่มีข้อเสนอจากMHLให้เขาต้องพิจารณาอะไรอีก

"มันจะมากไปแล้วนะคะ หึ่"

ไอรีนกำมือแน่นเอไม่ได้หวังจะมาเสนอตัวอะไรให้กับโนอาห์เลยสักนิดซ้ำตอนนี้ยังถูกดูถูกจนหน้าชาเธอรีบหยิบเอกสารแล้วเดินหันหลังกลับในทันที

“จำเอาไว้โนอาห์ฉันจะทำให้คุณมาขอร้องที่จะร่วมงานกับฉันเองให้ได้”

ไอรีนนั่งรถกลับไปด้วยใจที่แค้นเคืองโนอาห์อยู่หลายเรื่องจากคราแรกที่เธอไม่อยากจะร่วมงานกับโนอาห์แต่ถูกพ่อเธอบังคับให้มาตอนนี้เธอชักอยากจะลองท้าทายเขาดูสักตั้งแล้วเธออยากจะรู้เหมือนกันว่าคนที่หยิ่งทรนงตนอย่างโนอาห์ถึงวันที่ต้องขอร้องเธอจะมีสีหน้าเป็นอย่างไร

คฤหาสน์ซาเรฟ

"เสื้อผ้าพวกนี้ส่งซักรีดเรียบร้อยแล้วนะคะ"

นาเดียกำลังจัดแจงเสื้อผ้าที่พึ่งส่งมาใส่ตู้ให้กับนายหญิงของเธอ

"ห้องนี้ตู้เสื้อผ้าเยอะจังเลยนะคะ"

ตรีรัตน์เห็นว่าเสื้อผ้าของเธอกับลูกก็มีเพียงแค่คนละตู้ไม่รู้ว่าอีกตู้ใหญ่มีไว้เพื่ออะไร

“ค่ะ"

นาเดียไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่พยักหน้าให้กับตรีรัตน์ด้วยรอยยิ้มเท่านั้น

“แล้วทำไมคนที่นี่ถึงพูดไทยได้หมดล่ะคะ”

เป็นเรื่องที่ตรีรัตน์ยังคงสงสัยอีกเรื่องโดยเฉพาะโนอาห์ที่พูดไทยชัดจนเธอแปลกใจ

“คนที่นี่พูดได้หลายภาษาค่ะแต่ที่พูดไทยได้คล่องก็เพราะคุณท่านเป็นคนไทยค่ะ”

“คุณท่าน”

“คุณย่าของนายน่ะค่ะ”

คุณย่าของโนอาห์เป็นคนไทยคนที่นี่ก็เลยพูดภาษาไทยเป็นกันมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

“อ๋อ..ค่ะ”

ตรีรัตน์พยักหน้าหากนาเดียไม่บอกเธอก็ไม่รู้เลยว่าโนอาห์มีเชื้อสายเป็นคนไทยอยู่ด้วย

หลังจากที่นาเดียเก็บของให้ตรีรัตน์เสร็จแล้วจึงพาทั้งตรีรัตน์และคุณหนูของเธอที่พึ่งจะตื่นลงมาทานอาหารเย็นที่ห้องทานอาหารชั้นล่าง

"แอ้ๆ.."

หนูน้อยที่อยู่ในรถนั่งยัดกำปั้นเข้าปากยกใหญ่จนนาเดียต้องรีบหยิบถ้วยข้าวมาป้อน

"ท่าทางคุณหนูจะหิวมากเลยนะคะ"

นาเดียอมยิ้มให้กับพฤติกรรมของหนูน้อยที่น่าเอ็นดูตรงหน้า

"ยัดกำปั้นใส่ปากอีกแล้วนะลูก"

ตรีรัตน์ส่ายหัวเบาๆเป็นแบบนี้ทุกทีเวลาหิวเธอไม่รู้ว่าเด็กเล็กๆเป็นแบบนี้ทุกคนหรือเปล่าเพราะเจ้าแฝดน้ำเมยกับน้ำปายก็เป็นเช่นกันในตอนอายุเท่านี้

"แล้วคุณไม่ทานข้าวเหรอคะ"

ตรีรัตน์เห็นนาเดียคอยป้อนข้าวให้ลูกของเธอทั้งที่เวลานี้มันเป็นเวลาอาหารเย็น

"ฉันทานแล้วค่ะไม่ต้องเป็นห่วง"

นาเดียหันมายิ้มอ่อนพร้อมส่ายหัวให้กับตรีรัตน์พวกเธอทานอาหารกันก่อนเวลานี้อยู่แล้วทั้งยังดีใจที่นายหญิงของเธอนั้นเป็นห่วงเธอ

"แอ้.. อื้มม"

เมื่อคนป้อนไม่ค่อยทันใจหนูน้อยนิชารีก็เริ่มส่งเสียงร้องประท้วง

"คุณหนูทานเก่งมากเลยนะคะนายหญิง"

นาเดียเห็นว่าข้าวหมดถ้วยแล้วเธอจึงไมได้ป้อนต่อแต่ดูเหมือนคุณหนูของเธอนั้นยังจะไม่อิ่มง่ายๆ

"ค่ะ...ถ้ารอให้อิ่มเองยังไงก็ไม่ยอมอิ่ม"

ตรีรัตน์รู้นิสัยของลูกเธอดีหากไม่หยุดป้อนก็ไม่ยอมอิ่มง่ายๆต้องทำร้ายจิตใจเรื่องนี้กันสักหน่อยแต่เพื่อลูกเธอจะไม่เสียสุขภาพเธอก็ต้องทำ

"นั่นสิคะฉันก็คิดอยู่เหมือนกันเลยค่ะ...แล้วนายหญิงล่ะคะอาหารถูกปากหรือเปล่า นายจ้างแม่ครัวคนไทยมาเลยนะคะ"

"อาหารอะไรฉันก็ทานได้หมดค่ะ...เอ่อ..คุณนาเดียคะ"

คำพูดของนาเดียมันฟังดูน่าปลื้มใจแต่เธอไม่ได้คิดแบบนั้นเลยยิ่งรู้ว่าโนอาห์ทำแบบนี้เท่ากับเขาเตรียมพร้อมที่จะให้เธออยู่ที่นี่ตลอดไปมากกว่ายิ่งมองไปรอบๆเธอนึกว่าเธอกำลังถูกคุมขังอยู่เพราะไม่ว่าเธอจะเดินไปทางไหนก็ต้องมีบอดี้การ์ดสามสี่คนคอยยืนคุมอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลตลอด

"คะนายหญิง"

"เมื่อไรพวกเค้าจะออกไปคะ"

ตรีรัตน์มองไปทางบอดี้การ์ดที่กำลังยืนเฝ้ากันอยู่ใกล้ๆ

"อ๋อ...พวกเค้าเป็นบอดี้การ์ดประจำตัวนายหญิงกับคุณหนูค่ะจะอยู่ใกล้ๆตลอด"

"ม..หมดนี่เลยเหรอคะ.."

"ใช่ค่ะ"

"เฮ้อ...เหมือนฉันเป็นผู้ต้องขังเลยนะคะ"

ตรีรัตน์ถึงกับต้องนั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่แบบนี้เหรอตามสบายที่โนอาห์พูด

"ไม่หรอกค่ะนายหญิงอย่าคิดมากสิคะเพื่อความปลอดภัยค่ะ"

นาเดียส่ายหัวเป็นคำตอบให้กับนายหญิงเธอเข้าใจว่าไม่นานเดี๋ยวตรีรัตน์ก็จะชินไปเอง

22.00 น.

"เฮ้อ..."

ตรีรัตน์ยังคงหลับไม่ลงแม้ว่าลูกสาวของเธอจะหลับไปนานแล้วก็ตามเธอยังคงยืนมองผ่านไปยังนอกหน้าต่างเธอคิดไม่ออกเลยว่าจะพาลูกออกไปจากที่นี่ยังไง แถมยิ่งมองเหล่าบอดี้การ์ดที่เดินตรวจตรารอบๆอยู่ตลอดเวลาก็ยิ่งหมดหวังทั้งยังนึกถึงเรื่องเก่าๆที่ทำให้เธอต้องมาพบเจอคนอย่างโนอาห์อีกด้วยเพราะความที่ไว้ใจคนผิดแท้ๆ