ช่วงบ่ายของวัน
"เธอปล่อยผมสิน่ารักดี"
ไม่ว่าตรีรัตน์จะเล่นกับลูกให้นมลูกหรือกล่อมลูกนอนโนอาห์ก็ยังคอยตามเฝ้าลูกเมียตนอยู่ไม่ห่างคอยเป็นลูกมือเธอบ้างหรือบางทีก็แอบหยอกหญิงสาวบ้างตามประสาคนอยากมีตัวตนในสายตาของหญิงสาวตลอดเวลาและนี่ก็เป็นอีกครั้งในขณะที่ตรีรัตน์กำลังกล่อมลูกของเธอให้หลับโนอาห์ก็มาแกะยางรัดผมของเธอออกเสียอย่างนั้น
"แกล้งฉันอีกแล้วนะคะคุณนาเดียคะฝากพายัยหนูไปนอนทีค่ะ"
"ค่ะนายหญิง"
ตรีรัตน์ค่อนข้างรำคาญชายหนุ่มที่อายุตั้งเท่าไรแล้วยังจะมาเล่นไรเป็นเด็กๆเธอรีบส่งลูกน้อยที่กำลังหลับให้นาเดียและหันหลังกลับไปหาคนที่ชอบแกล้งเธอ
"ขอยางรัดผมฉันคืนค่ะ" หญิงสาวแบมือตรงหน้าของโนอาห์
"อือ"
ชายหนุ่มทำหน้าทะเล้นเล็กน้อยและยื่นยางรัดผมตรงหน้าเธอให้เธอนั้นหยิบที่มือของเขาเอง
"ปล่อยสิคะ"
ตรีรัตน์พยายามดึงของจากมือของเขาแต่อีกฝ่ายก็ยังแกล้งที่จะไม่ปล่อย
เพียะ
"โอ้ยย.."
และแล้วเสียงร้องของโนอาห์ก็ดังขึ้นเพราะความเจ็บที่หญิงสาวนั้นดีดยางรัดผมใส่มือของเขา
"สมน้ำหน้า"
ตรีรัตน์หัวเราะร่าแล้วรีบวิ่งหนีเข้าห้องไปเธอสะใจไม่น้อยที่เอาคืนคนที่แกล้งเธอได้เขาจะไม่เจ็บตัวสักนิดเลยหากไม่มาคอยแกล้งเธอก่อน
"ยัยตัวแสบ"
โนอาห์ยืนเท้าเอวมองตามหลังหญิงสาวด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
เย็นของวัน
"นายหญิงคะโต๊ะอาหารเย็นอยู่ริมชายหาดนะคะ"
นาเดียเดินมาเรียกตรีรัตน์ที่กำลังเดินเล่นอยู่ที่ชายป่าหลังบ้าน
"โอเคค่ะเดี๋ยวฉันตามไปนะคะ"
ตอนนี้เธอกำลังเพลิดเพลินกับธรรมชาติหลังบ้านหลังนี้อยู่พอสมควรเพราะมีพรรณไม้หรือดอกไม้ที่แปลกตาไม่เคยเห็นอยู่หลายชนิดจึงอยากจะชื่นชมอีกสักพัก
"เสียงอะไร ง..งู อ๊ายยยย"
หญิงสาวกำลังนั่งชมพรรณไม้ที่แปลกตาจู่ๆเธอก็ได้ยินเสียบงอะไรบางอย่างในพุ่มไม้จึงค่อยๆเอื้อมมือไปแหวกดูเมื่อสายตาเห็นสิ่งที่อยู่ในพุ่มไม้เธอก็ผงะแทบหงายหลังเพราะมีงูกำลังชูคอแผ่แม่เบี้ยอยู่ตรงหน้า
"แตงกวา"
โนอาห์รีบวิ่งมาที่หลังบ้านเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของหญิงสาว
"งู..งูอยู่ในนั้น"
ตรีรัตน์เห็นโนอาห์วิ่งมาหาเธอก็รีบวิ่งเข้าไปกอดชายหนุ่มเอาไว้แน่นซุกหน้านวลไว้แนบอกของชายหนุ่มเธอหลับตาปี๋ชี้มือไปด้านหลังบอกโนอาห์ว่าในพุ่มไม้นั้นมีงูอยู่ด้วยอาหารตกใจสุดขีดชายหนุ่มเองก็กอดเอเอาไว้แน่นเพราะรู้ว่าหญิงสาวกำลังกลัว
"...ไป..ออกไป"
ยูริที่วิ่งตามนายของเขามาติดๆก็รีบไล่งูตัวนั้นเข้าป่าไป
"ฉันกลัว.."
แตงกวายังคงกอดชายหนุ่มทั้งยังมีอาการตัวสั่นอยู่ไม่หาย
"แตงกวา แตงกวา มันออกไปแล้ว"
โนอาห์เอ่ยบอกหญิงสาวที่กำลังยืนกอดเขาตัวสั่นเสียงเบาว่าตอนนี้สิ่งที่เธอกลัวมันไม่มีแล้ว
"หา.. เฮ้ออ...อะ เอ่อ"
หญิงสาวค่อยๆลืมตาแล้วหันกลับไปมองด้านหลังตรงพุ่มไม้เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรอยู่แล้วเธอจึงโล่งอกเมื่อหันหน้ากลับมาก็พึ่งจะรู้ตัวว่าตนเองนั้นกำลังกอดชายหนุ่มเอาไว้แน่นจึงรีบผละมือออกและเดินก้มหน้าหนีเขาออกไปทันทีด้วยความเคอะเขิน
"หึ่.." โนอาห์เดินตามหลังหญิงสาวด้วยรอยยิ้มอ่อน
"ถ้ากลัวอะไรอีกก็เข้ามากอดฉันได้เลยนะอ้อมกอดฉันมีไว้สำหรับเธอเสมอมานั่งกับฉันสิ"
โนอาห์รวบร่างบางมานั่งตักที่โต๊ะอาหารริมชายหาด
"ฉันจะนั่งที่เก้าอี้ค่ะ"
"ฉันอยากให้เธอนั่งตรงนี้"
"ทำไมเอาแต่ใจแบบนี้คะ" เป็นอีกครั้งที่เธอขัดใจเขาไม่ได้
22.00 น.
“ทำไมมานอนมองหน้าลูกแบบนั้นล่ะคะ”
ตรีรัตน์เห็นว่าโนอาห์เอาแต่มองหน้าลูกที่กำลังหลับอยู่บนเตียงพักใหญ่แล้ว
“เธอว่าฮันน่าหน้าเหมือนใคร”
โนอาห์ถามหญิงสาวที่นอนอยู่ฝั่งตรงข้าม
“ก็เหมือนฉันไงคะ” ตรีรัตน์ตอบอย่างมั่นใจ
“หลอกคนอื่นหลอกได้แต่หลอกตัวเองก็คงไม่ได้”
โนอาห์รู้ว่าสิ่งที่เธอพูดมันไม่ได้ตรงกับใจของเธอเลยสักนิดเพราะเธอก้มหน้าหลบสายตาของเขา
“จะมาถามฉันทำไมล่ะคะ”
ตรีรัตน์เปรยสายตามองหน้าชายหนุ่มในเมื่อเขาก็รู้ดีจะมาถามเธอเพื่ออะไร
“ก็จะดูว่าเธอยอมรับความจริงหรือเปล่าน่ะสิ”
โนอาห์เอื้อมมือหนาผ่านตัวของหนูน้อยไปหยิกแก้มของตรีรัตน์เบาๆ
หญิงสาวเอาแต่นิ่งเงียบมันใช่ทุกอย่างที่เขาพูดเธอรู้ดีว่าลูกของเธอหน้าเหมือนเขาแค่ไหนแต่เธอแค่ไม่อยากพูดมันออกมาเท่านั้น
"เธอกลัวมันมากเลยใช่ไหม"
โนอาห์จับมือตรีรัตน์เอาไว้หลวมๆ
"อะไรคะ"
ตรีรัตน์มองหน้าโนอาห์อย่างไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มนั้นพูดถึงเรื่องอะไร
"ที่เจอเมื่อเย็น"
ที่โนอาห์หมายถึงคือเรื่องที่หญิงสาวเจองูเมื่อเย็น
"ค่ะฉันกลัวมาก"
หญิงสาวพยักหน้าเบาๆเม้มริมฝีปากบางเล็กน้อยเธอยอมรับตรงๆว่าเธอกลัวมาก
"ฉันดีใจนะที่เธอเลือกที่จะวิ่งเข้าหาฉันเวลาที่เธอรู้สึกกลัวมันเหมือนฉันเป็นที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับเธอ"
ชายหนุ่มเอ่ยออกมาน้ำเสียงนุ่มมือหนายังคงกุมมือเรียวของหญิงสาวอยู่ไม่ยอมปล่อยเขารู้สึกอย่างที่เขาพูดออกมาจริงๆ ตรีรัตน์มองหน้าโนอาห์ด้วยสายตาที่ค่อนข้างแปลกใจคำพูดที่ดูอบอุ่นแบบนี้ของเขามันคือตัวตนของเขาจริงๆหรือตัวตนที่สร้างขึ้นมาเพื่อให้เธอยอมรับเขากันแน่
"ต่อไปนี้เธอจะมีฉันอยู่ข้างๆฉันจะคอยคุ้มครองเธอเอง นอนเถอะ"
โนอาห์เลื่อนมือขึ้นมาลูบแก้มนวลของหญิงสาวเบาๆและหลับตาลงด้วยรอยยิ้ม
สามวันต่อมาโนอาห์และตรีรัตน์อยู่ที่นี่กันได้สามสี่วันแล้วหลังจากที่ตรีรัตน์มาอยู่กับโนอาห์ที่ท่ามกลางธรรมชาติแห่งนี้พวกเขาก็ดูจะเป็นมิตรกันดีมากยิ่งขึ้นเพราะโนอาห์ค่อนข้างอ่อนให้ตรีรัตน์อยู่พอสมควรและพยายามเอาใจเธอสารพัดจนตอนนี้หญิงสาวไม่ค่อยอึดอัดเท่าไรแล้วที่ได้อยู่ใกล้กับโนอาห์นับว่าแผนการของยูริและมัคซิมที่ให้โนอาห์พาตรีรัตน์กับลูกมาที่นี่เพื่อกระชับความสัมพันธ์ของทั้งคู่นับว่ามันได้ผลยิ่ง"นี่ของเธอ"โนอาห์เข้ามาโผกอดร่างบางและยื่นสร้อยคอที่มีจี้เพชรรูปหัวใจให้หญิงสาวในขณะที่เธอกำลังกล่อมลูกอยู่บนเตียง"ไม่รับได้หรือเปล่าคะฉันคงไม่ได้ใส่"ตรีรัตน์ยอมรับว่าสร้อยในมือของโนอาห์สวยมากแต่เธอคงไม่มีโอกาสได้ใส่เพราะต้องเลี้ยงลูกมันคงไม่สะดวกนักเพราะลูกเธอคงจะดึงเล่นเป็นแน่"อย่าปฏิเสธฉันได้ไหม ที่ฉันพยายามทำดีกับเธอก็เพราะอยากจะลบล้างอดีตที่ผ่านมา เธอทำใจลืมมันแล้วเริ่มต้นใหม่กับฉันได้หรือเปล่า" โนอาห์ยอมรัยว่าคำขอของเขามันดูเห็นแก่ตัวแต่หากตอนนี้หญิงสาวยังมัวเอาอดีตมายึดติดเธอก็จะมองไม่เห็นสิ่งดีๆที่เขาทำเพื่อเธอสักที ตรีรัตน์มองหน้าลูกของเธอที่กำลังเคลิ้มหลับหากขอความเห็นจากลูกของเธ
“จริงเหรอคะฉันกำลังจะขอคุณอยู่พอดีเลยคิดถึงพี่ๆแล้วก็เจ้าแฝดมากๆด้วย”หญิงสาวพยักหน้าด้วยรอยยิ้มเธออยากกลับใจจะขาดเพียงแต่เห็นว่าช่วงนี้โนอาห์ค่อนข้างยุ่งเธอจึงยังไม่ได้พูดเรื่องนี้กับเขา“ฉันรู้ไงฉันบอกพวกเค้าไว้แล้ว”โนอาห์คิดเอาไว้ไม่ผิดที่ช่วงนี้เขายุ่งๆเพราะอยากจะเคลียงานทุกอย่างให้เสร็จเพื่อที่จะมีเวลาพาหญิงสาวกลับไปที่ไทยบ้าง“ขอบคุณนะคะ”ตรีรัตน์ซบหัวของเธอกับไหล่ของโนอาห์เบาๆ“แล้วเรื่องเพื่อนเธอฉันจะรีบจัดการให้เข็ดหลาบจะได้ไม่ทำกับใครอีก”กลับไปครั้งนี้มีอีกหนึ่งอย่างที่โนอาห์อยากจะทำคือสั่งสอนเพื่อนจอมลวงโลกของหญิงสาวเพื่อที่จะทำให้เธอไม่ต้องไปร้ายใส่ใครเค้าอีก“อย่านะคะ..”ตรีรัตน์ส่ายหัวเธอเอ่ยปากห้ามชายหนุ่มด้วยอาการเป็นกังวลเธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวอะไรกับคนแบบนั้นอีกแล้วเธอเชื่อว่าเวรกรรมคงจะตามคนแบบนั้นเอง“ทำไม”โนอาห์มองคนในอ้อมอกอย่างไม่เข้าใจ“คือฉันอยากให้มันจบๆไป...”“ทำไมเธอต้องดีกับคนที่ไม่เคยคิดจะดีกับเธอด้วย”โนอาห์ลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์เท่าไรนักเพราะหากเป็นเขาที่ถูกกระทำเหมือนเธอเขาจะเล่นงานคนที่ทำให้ตายกันไปข้างเลยทีเดียว“อย่าพูดถึง
“น..โนอาห์..อื้ออ”คนตัวโตไล่โลมเลียจากเต้างามจนไปถึงจุดกึ่งกลางของหญิงสาวไม่ทันที่เธอจะส่งเสียงห้ามเขาก็ขบเม้มตวัดเรียวลิ้นหยอกล้อเล่นกับร่องสวาทของหญิงสาวจนเธอแทบจะควบคุมเสียงครางของตัวเองไม่อยู่“อื้ออ..”หญิงสาวขบเม้มปากของเธอจนแทบห้อเลือดทั้งยังวาดมือเรียวปิดปากของเธอช่วยเอาไว้อีกแรงเพราะกลัวว่าเสียงระบายความเสียวกระสันนี้จะดังเล็ดลอดออกไปจนน่าอาย“พร้อมแล้วสินะ”โนอาห์ละริมฝีปากออกจากร่องสวาทของหญิงสาวด้วยเพราะรู้ว่าตอนนี้เธอพร้อมที่จะรับตัวตนของเขาได้แล้วจึงค่อยๆเคลื่อนตัวขึ้นกอดก่ายร่างบางเอาไว้แน่นและค่อยๆจ่อแท่งร้อนที่กำลังผงาดเต็มที่ของเขาสอดใส่เข้าไปในช่องทางรักที่กำลังเปียกเยิ้มอยู่ตอนนี้“อื้อ..อ๊าย”ตรีรัตน์จิกมือเรียวที่แผ่นหลังของโนอาห์แน่นด้วยระบายเจ็บ“อืม..”โนอาห์ขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะตัวตนของเขาถูกบีบรัดจนแทบปริแตกเขาแช่แท่งร้อยเอาไว้ครู่ใหญ่เพื่อรอให้หญิงสาวได้ปรับตัวเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มปรับตัวได้เขาจึงค่อยๆขยับสะโพกแกร่งเข้าออกเป็นจังหวะช้าๆก่อนจะเร่าร้อนขึ้นในเวลาต่อมาเพราะร่างบางใต้ร่างของเขานั้นเป็นสิ่งเร้าอารมณ์ของเขาได้อย่างดียิ่งเธอมีเสียงเล็ดลอดแสดงความเ
สามวันต่อมาเกาะXXวันนี้โนอาห์พาลูกของเขาและหญิงสาวมาเที่ยวที่เกาะแห่งหนึ่งในแถบเอเชียที่เป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่ผู้คนค่อนข้างพลุกพล่านเขาอยากให้หญิงสาวมาเปลี่ยนบรรยากาศบ้างในขณะที่เขามีเวลาว่างวันสองวันก่อนจะเดินทางไปญี่ปุ่นเพื่อไปดูงาน"นายไม่ให้เราไปด้วยจริงๆเหรอครับ"ยูริถามกับโนอาห์ให้แน่ใจอีกครั้งว่านายของเขานั้นจะไม่ให้เขาขับรถให้จริงๆหรือเพราะที่นี่ไม่ใช่เกาะส่วนตัวเขากลัวว่าจะมีอันตรายอะไรเกิดขึ้นได้"อืม"โนอาห์พยักหน้าเบาๆพร้อมรับกุญแจจากมือยูริก่อนจะเดินออกไปที่รถครู่ต่อมา"มาถ่ายรูปกันพระอาทิตย์กำลังสวยเลย"โนอาห์พาตรีรัตน์และลูกขับรถเล่นมาจนถึงจุดที่เป็นแลนด์มาร์คสำหรับถ่ายรูป"คุณอยากถ่ายกับลูกไหมคะเดี๋ยวฉันถ่ายให้"ตรีรัตน์อาสาเป็นตากล้องที่จะถ่ายรูปคู่โนอาห์กับลูกสาวเพราะเธอจำได้ว่าเขานั้นไม่เคยถ่ายรูปคู่กับลูกเลย"ก็ได้"โนอาห์ยื่นกล้องให้กับหญิงสาวก่อนจะอุ้มลูกของเขาเดินไปจุดที่ให้ถ่ายรูป"ยิ้มนะคะ"หญิงสาวมองซ้ายมองขวาดูว่ามีรถมีมาหรือไม่เมื่อไม่มีเธอจึงเดินออกไปกลางถนนเพื่อที่จะได้รุปมุมกว้างยิ่งพระอาทิตย์ตอนนี้กำลังสวยเธอจึงอยากเก็บวิวให้ได้มากที่สุด"แตงกวา!!"
"มาหาแดดดี๊นะครับ คนเก่งของแดดดี๊ต้องไม่งอแงนะ"โนอาห์รีบเข้ามาอุ้มลูกของเขาที่กำลังร้องให้สะอึกสะอื้นอยู่กับนาเดียออกไปเดินเล่นข้างนอกเมื่อหนูน้อยได้อยู่ในอ้อมอกคนเป็นพ่อได้ก็ทุเลาการสะอื้นลงบ้าง"สงสารนายกับคุณหนูจังเลยนะคะ"นาเดียที่ยืนมองสองพ่อลูกอยู่กับยูริเธอก็อดน้ำตาคลอไม่ได้ชั่วโมงต่อมาหลังจากที่โนอาห์กล่อมลูกของเขาจนยอมกินนมผงหลับไปได้เขาก็เอาแต่นั่งมองหน้าลูกที่กำลังหลับน้ำตาคลอเอาแต่โทษตัวเองว่าหากเขาไม่พาตรีรัตน์ออกไปเรื่องทุกอย่างก็คงไม่เกิดขึ้นนับตั้งแต่วันที่เกิดเหตุร้ายวันนั้นจวบจนวันนี้วันเวลาก็ล่วงเลยมาหกเจ็ดเดือนแล้วในคราแรกเมื่อคนที่ไทยรู้ข่าวของตรีรัตน์ทุกคนก็เสียใจกันหนักมากเช่นเดียวกับโนอาห์และเอ่ยปากจะช่วยดูแลนิชารีเพราะคิดว่าโนอาห์คงจะเลี้ยงลูกคนเดียวไม่ได้ด้วยงานที่ยุ่งแต่โนอาห์ก็ได้ปฏิเสธไปแม้เขาจะต้องดูแลลูกคนเดียวเขาก็จะพยายามเป็นทั้งพ่อและแม่ให้ลูกของเขาให้ได้ตอนนี้แม้โนอาห์จะไม่ได้ร้องฟูมฟายแบบเมื่อก่อนแต่เขาก็ยังจำภาพที่ตรีรัตน์ถูกรถชนไปต่อหน้าต่อตาได้ไม่มีลืมที่เขาผ่านมันมาได้ก็เพราะมีลูกน้อยและคนรอบข้างที่คอยให้กำลังใจนั่นเองคราแรกเขาก็โมโหอยู่เห
20.00 น.ในเวลานี้สองพ่อลูกกำลังนั่งเล่นกันอยู่บนเตียงนอนเนื่องด้วยใกล้เวลานอนของหนูน้อยแล้ว“ฮันน่าขามาดูอะไรนี่สิคะ”โนอาห์หยิบรูปของตรีรัตน์ขึ้นมาดูทั้งเรียกให้ลูกสาวของเธอที่กำลังนอนดูดขวดนมดูด้วยกัน“อารายคะ”หนูน้อยมองหน้าคนเป็นพ่อด้วยแววตาสงสัยว่าพ่อของเธอให้ดูอะไร“นี่คุณแม่ของหนูไง”โนอาห์ชี้ไปที่รูปในมือของเขาให้หนูน้อยได้ดู“คูมแม่”เด็กหญิงเรียกตามคนเป็นพ่อแต่เธอก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าคุณแม่ที่พ่อตนว่านั้นคืออะไร“คุณแม่เป็นคนที่รักฮันน่าที่สุดเหมือนกับแดดดี๊ไงคะ”ชายหนุ่มรวบกอดลูกน้อยของเขาทั้งเอ่ยบอกคนในอ้อมกอดด้วยรอยยิ้ม จนถึงตอนนี้หนูน้อยวัยสองขวบก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีและดูดขวดนมต่ออย่างไม่ได้สนใจรูปในมือของโนอาห์เท่าไรนัก“วันนึงหนูจะเข้าใจค่ะฮันน่า”โนอาห์ยิ้มอ่อนเขารู้ว่าตอนนี้ลูกสาวของเขายังไม่เข้าใจแต่เขาจะพยายามซึมซับให้ลูกของเขาได้รู้ให้มากที่สุดว่าคุณแม่ของเจ้าตัวนั้นรักมากแค่ไหนอาทิตย์ต่อมา"นายครับMHLส่งตัวอย่างงานมาให้เราดูครับ"มัคซิมเดินเข้ามาหน้าตาตื่นและรีบยืนไฟล์ของMHLให้กับนายของเขาที่นั่งอยู่ที่ตะทำงาน"ฉันไม่ดู..เบื่อจริงๆพวกพูดไม่รู้เรื่อง"โนอาห์ส่ายหั
MHL"สวัสดีค่ะคุณไอ"โซเฟียมาถึงบริษัทได้เธอก็ดิ่งเข้ามาทักทายไอรีนที่ห้องทำงานในทันที"มาแล้วเหรอไปเปลี่ยนชุดสิก่อนที่ลูกค้าจะมา"ไอรีนรีบยื่นชุดที่เลือกมาแล้วให้โซเฟียนั้นไปเปลี่ยนก่อนที่โนอาห์จะเดินทางมาถึงเพราะเธอต้องการจะพรีเซนท์ชุดที่ออกแบบใหม่ให้โนอาห์ได้ดู"ได้ค่ะ"โซเฟียไม่รีรอเธอรีบรับชุดจากไอรีนแล้วเข้าไปที่ห้องแต่งตัวทันทีครู่ต่อมา"โอเคไหมคะ"โซเฟียหายเข้าไปในห้องแต่งตัวพักใหญ่เมื่อแต่งตัวแต่งหน้าทำผมกับช่างเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกมาด้วยชุดสายเดี่ยวอกซาตินสีโรสโกลเว้าหลังลึกจนถึงเอวตัวกระโปรงสั้นเหนือเข่าและส้นสูงสีเงินให้ไอรีนได้ดูว่าเธอต้องแต่งเติมอะไรตรงไหนอีกหรือไม่"สวยมากเลยโซเฟีย"ไอรีนยิ้มอ่อนเธอมองไปที่หญิงสาวตรงหน้าเธอทำทรงผมรวบโดนัทไม่ตึงมากปล่อยปอยผมน้อยๆแต่งหน้าอ่อนๆมันช่างเข้ากับเธอและชุดที่ใส่เป็นอย่างมากหากได้เครื่องประดับแบรนด์ของโนอาห์มาอยู่บนตัวก็จะดูครบเครื่องก๊อกๆๆ สองสาวหันไปทางเสียงเคาะประตูและรีบเตรียมตัวต้องรับลูกค้ากันทันทีเพราะรู้ว่าคนที่กำลังจะเข้ามาคือโนอาห์"แตงกวา"โนอาห์เดินเข้าห้องมาพร้อมกับยูริและมัคซิมเช่นเมื่อวานเมื่อเขาเห็นหญิงสาวที่เ
22.00 น."ยัยหนูแดดดี๊ควรจะเชื่อแบบไหนดีลูก"โนอาห์นอนกอดลูกของเขาอยู่บนเตียงนุ่มทั้งยังคิดมากเรื่องหญิงสาวจนนอนไม่หลับสองวันต่อมาห้างสรรพสินค้า"พี่จะเอาอะไรหรือเปล่าคะพอดีโซเฟียอยู่ในห้างพอดี...โอเคค่ะ"พลั้กกก โซเฟียเดินเล่นอยู่ในห้างสรรพสินค้าในวันสบายๆของเธอในขณะที่โทรคุยกับพี่สาวของเธอเสร็จเมื่อจะวางหูเธอก็เผลอไปเดินชนใครบางคนเข้า"ขอโทษค่ะ...เอ่อ คุณโนอาห์"หญิงสาวรีบขอโทษคนที่เธอเดินชนทันทีเพราะเธอเองที่มัวแต่คุยโทรศัพท์จึงไม่ระวังเมื่อเห็นว่าเป็นโนอาห์เธอก็รีบผละตัวออกจากเขาทันทีเธอรู้สึกกลัวเพราะยังจำสายตาที่เขามองเธอในวันนั้นได้เป็นอย่างดี"ใช่ ดีใจที่คุณจำผมได้"โนอาห์ยิ้มอ่อนให้หญิงสาวที่กำลังมองเขาอย่างระแวง"ขอโทษทีค่ะที่ฉันเดินไม่ระวัง""เปลี่ยนจากคำขอโทษมานั่งทานข้าวกับผมสักมื้อจะได้หรือเปล่าครับ"โนอาห์ถือโอกาสนี้ชวนหญิงสาวทานข้าวเพราะเขามาที่นี่ได้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแต่เป็นเพราะเขาให้คนตามหญิงสาวอยู่ตลอดต่างหาก"เอ่อ ก็ได้ค่ะ"โซเฟียอยากจะปฏิเสธใจจะขาดแต่เห็นว่าเขาเป็นหุ้นส่วนของเจ้านายเธอจึงยอมไปอย่างไม่เต็มใจนักร้านอาหาร"คุณอยู่ที่นี่ตั้งแต่เด็กๆแล้วเหรอครับ"