ตอนที่52

ช่วงบ่ายของวัน

"เธอปล่อยผมสิน่ารักดี"

ไม่ว่าตรีรัตน์จะเล่นกับลูกให้นมลูกหรือกล่อมลูกนอนโนอาห์ก็ยังคอยตามเฝ้าลูกเมียตนอยู่ไม่ห่างคอยเป็นลูกมือเธอบ้างหรือบางทีก็แอบหยอกหญิงสาวบ้างตามประสาคนอยากมีตัวตนในสายตาของหญิงสาวตลอดเวลาและนี่ก็เป็นอีกครั้งในขณะที่ตรีรัตน์กำลังกล่อมลูกของเธอให้หลับโนอาห์ก็มาแกะยางรัดผมของเธอออกเสียอย่างนั้น

"แกล้งฉันอีกแล้วนะคะคุณนาเดียคะฝากพายัยหนูไปนอนทีค่ะ"

"ค่ะนายหญิง"

ตรีรัตน์ค่อนข้างรำคาญชายหนุ่มที่อายุตั้งเท่าไรแล้วยังจะมาเล่นไรเป็นเด็กๆเธอรีบส่งลูกน้อยที่กำลังหลับให้นาเดียและหันหลังกลับไปหาคนที่ชอบแกล้งเธอ

"ขอยางรัดผมฉันคืนค่ะ" หญิงสาวแบมือตรงหน้าของโนอาห์

"อือ"

ชายหนุ่มทำหน้าทะเล้นเล็กน้อยและยื่นยางรัดผมตรงหน้าเธอให้เธอนั้นหยิบที่มือของเขาเอง

"ปล่อยสิคะ"

ตรีรัตน์พยายามดึงของจากมือของเขาแต่อีกฝ่ายก็ยังแกล้งที่จะไม่ปล่อย

เพียะ

"โอ้ยย.."

และแล้วเสียงร้องของโนอาห์ก็ดังขึ้นเพราะความเจ็บที่หญิงสาวนั้นดีดยางรัดผมใส่มือของเขา

"สมน้ำหน้า"

ตรีรัตน์หัวเราะร่าแล้วรีบวิ่งหนีเข้าห้องไปเธอสะใจไม่น้อยที่เอาคืนคนที่แกล้งเธอได้เขาจะไม่เจ็บตัวสักนิดเลยหากไม่มาคอยแกล้งเธอก่อน

"ยัยตัวแสบ"

โนอาห์ยืนเท้าเอวมองตามหลังหญิงสาวด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

เย็นของวัน

"นายหญิงคะโต๊ะอาหารเย็นอยู่ริมชายหาดนะคะ"

นาเดียเดินมาเรียกตรีรัตน์ที่กำลังเดินเล่นอยู่ที่ชายป่าหลังบ้าน

"โอเคค่ะเดี๋ยวฉันตามไปนะคะ"

ตอนนี้เธอกำลังเพลิดเพลินกับธรรมชาติหลังบ้านหลังนี้อยู่พอสมควรเพราะมีพรรณไม้หรือดอกไม้ที่แปลกตาไม่เคยเห็นอยู่หลายชนิดจึงอยากจะชื่นชมอีกสักพัก

"เสียงอะไร ง..งู อ๊ายยยย"

หญิงสาวกำลังนั่งชมพรรณไม้ที่แปลกตาจู่ๆเธอก็ได้ยินเสียบงอะไรบางอย่างในพุ่มไม้จึงค่อยๆเอื้อมมือไปแหวกดูเมื่อสายตาเห็นสิ่งที่อยู่ในพุ่มไม้เธอก็ผงะแทบหงายหลังเพราะมีงูกำลังชูคอแผ่แม่เบี้ยอยู่ตรงหน้า

"แตงกวา"

โนอาห์รีบวิ่งมาที่หลังบ้านเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของหญิงสาว

"งู..งูอยู่ในนั้น"

ตรีรัตน์เห็นโนอาห์วิ่งมาหาเธอก็รีบวิ่งเข้าไปกอดชายหนุ่มเอาไว้แน่นซุกหน้านวลไว้แนบอกของชายหนุ่มเธอหลับตาปี๋ชี้มือไปด้านหลังบอกโนอาห์ว่าในพุ่มไม้นั้นมีงูอยู่ด้วยอาหารตกใจสุดขีดชายหนุ่มเองก็กอดเอเอาไว้แน่นเพราะรู้ว่าหญิงสาวกำลังกลัว

"...ไป..ออกไป"

ยูริที่วิ่งตามนายของเขามาติดๆก็รีบไล่งูตัวนั้นเข้าป่าไป

"ฉันกลัว.."

แตงกวายังคงกอดชายหนุ่มทั้งยังมีอาการตัวสั่นอยู่ไม่หาย

"แตงกวา แตงกวา มันออกไปแล้ว"

โนอาห์เอ่ยบอกหญิงสาวที่กำลังยืนกอดเขาตัวสั่นเสียงเบาว่าตอนนี้สิ่งที่เธอกลัวมันไม่มีแล้ว

"หา.. เฮ้ออ...อะ เอ่อ"

หญิงสาวค่อยๆลืมตาแล้วหันกลับไปมองด้านหลังตรงพุ่มไม้เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรอยู่แล้วเธอจึงโล่งอกเมื่อหันหน้ากลับมาก็พึ่งจะรู้ตัวว่าตนเองนั้นกำลังกอดชายหนุ่มเอาไว้แน่นจึงรีบผละมือออกและเดินก้มหน้าหนีเขาออกไปทันทีด้วยความเคอะเขิน

"หึ่.." โนอาห์เดินตามหลังหญิงสาวด้วยรอยยิ้มอ่อน

"ถ้ากลัวอะไรอีกก็เข้ามากอดฉันได้เลยนะอ้อมกอดฉันมีไว้สำหรับเธอเสมอมานั่งกับฉันสิ"

โนอาห์รวบร่างบางมานั่งตักที่โต๊ะอาหารริมชายหาด

"ฉันจะนั่งที่เก้าอี้ค่ะ"

"ฉันอยากให้เธอนั่งตรงนี้"

"ทำไมเอาแต่ใจแบบนี้คะ" เป็นอีกครั้งที่เธอขัดใจเขาไม่ได้

22.00 น.

“ทำไมมานอนมองหน้าลูกแบบนั้นล่ะคะ”

ตรีรัตน์เห็นว่าโนอาห์เอาแต่มองหน้าลูกที่กำลังหลับอยู่บนเตียงพักใหญ่แล้ว

“เธอว่าฮันน่าหน้าเหมือนใคร”

โนอาห์ถามหญิงสาวที่นอนอยู่ฝั่งตรงข้าม

“ก็เหมือนฉันไงคะ” ตรีรัตน์ตอบอย่างมั่นใจ

“หลอกคนอื่นหลอกได้แต่หลอกตัวเองก็คงไม่ได้”

โนอาห์รู้ว่าสิ่งที่เธอพูดมันไม่ได้ตรงกับใจของเธอเลยสักนิดเพราะเธอก้มหน้าหลบสายตาของเขา

“จะมาถามฉันทำไมล่ะคะ”

ตรีรัตน์เปรยสายตามองหน้าชายหนุ่มในเมื่อเขาก็รู้ดีจะมาถามเธอเพื่ออะไร

“ก็จะดูว่าเธอยอมรับความจริงหรือเปล่าน่ะสิ”

โนอาห์เอื้อมมือหนาผ่านตัวของหนูน้อยไปหยิกแก้มของตรีรัตน์เบาๆ

หญิงสาวเอาแต่นิ่งเงียบมันใช่ทุกอย่างที่เขาพูดเธอรู้ดีว่าลูกของเธอหน้าเหมือนเขาแค่ไหนแต่เธอแค่ไม่อยากพูดมันออกมาเท่านั้น

"เธอกลัวมันมากเลยใช่ไหม"

โนอาห์จับมือตรีรัตน์เอาไว้หลวมๆ

"อะไรคะ"

ตรีรัตน์มองหน้าโนอาห์อย่างไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มนั้นพูดถึงเรื่องอะไร

"ที่เจอเมื่อเย็น"

ที่โนอาห์หมายถึงคือเรื่องที่หญิงสาวเจองูเมื่อเย็น

"ค่ะฉันกลัวมาก"

หญิงสาวพยักหน้าเบาๆเม้มริมฝีปากบางเล็กน้อยเธอยอมรับตรงๆว่าเธอกลัวมาก

"ฉันดีใจนะที่เธอเลือกที่จะวิ่งเข้าหาฉันเวลาที่เธอรู้สึกกลัวมันเหมือนฉันเป็นที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับเธอ"

ชายหนุ่มเอ่ยออกมาน้ำเสียงนุ่มมือหนายังคงกุมมือเรียวของหญิงสาวอยู่ไม่ยอมปล่อยเขารู้สึกอย่างที่เขาพูดออกมาจริงๆ ตรีรัตน์มองหน้าโนอาห์ด้วยสายตาที่ค่อนข้างแปลกใจคำพูดที่ดูอบอุ่นแบบนี้ของเขามันคือตัวตนของเขาจริงๆหรือตัวตนที่สร้างขึ้นมาเพื่อให้เธอยอมรับเขากันแน่

"ต่อไปนี้เธอจะมีฉันอยู่ข้างๆฉันจะคอยคุ้มครองเธอเอง นอนเถอะ"

โนอาห์เลื่อนมือขึ้นมาลูบแก้มนวลของหญิงสาวเบาๆและหลับตาลงด้วยรอยยิ้ม