ตอนที่51

"ตั้งแต่นายหญิงกับคุณหนูมาอยู่ที่นี่นายก็ดูอารมณ์ดีขึ้นแถมกลับมาที่นี่ทุกวันด้วยนะคะ"

นาเดียพูดไปยิ้มไปตั้งแต่ที่ตรีรัตน์มาอยู่ที่นี่คฤหาสน์นี้ก็ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมากกว่าแต่ก่อนมากคงเพราะมีเด็กเล็กอยู่และอีกอย่างก็คือโนอาห์กลับมาที่นี่ทุกวันที่นี่จึงแลดูเป็นบ้านมากขึ้น

"เมื่อก่อนเค้าไม่ได้เป็นแบบนี้เหรอคะ"

ตรีรัตน์ถามนาเดียกลับด้วยสีหน้าสงสัยเธอคิดว่าเขาจะอยู่ที่นี่ตลอดเสียอีก

"เมื่อก่อนนายจะนอนที่เพนท์เฮ้าส์หรือไม่ก็โรงแรมใกล้ๆบริษัทที่ไปตรวจงานน่ะค่ะ"

"แล้วก็อาจจะมีอยู่กับผู้หญิงด้วยใช่ไหมคะ"

ตรีรัตน์เอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อนที่เธอกล้าพูดแบบนี้ได้เพราะเธอไม่ได้คิดอะไรกับโนอาห์แม้แต่น้อย

"เอ่อ..คือ"

นาเดียถึงกับหน้าเจื่อนและต้องรีบก้มหน้าหลบสายตาตรีรัตน์เพราะเธอไม่รู้ว่าหญิงสาวว่าเป็นอย่างที่เธอคิดดีหรือไม่

"ไม่ต้องปิดหรอกค่ะฉันเข้าใจฉันไม่ได้คิดอะไรกับเค้าหรอกค่ะ"

"อะไรนะคะนายหญิง"

นาเดียว่าเธอเครียดกับคำที่เธอจะตอบแล้วตอนนี้เธอเริ่มเครียดกับคำพูดของตรีรัตน์มากกว่า

"นาเดียออกไปก่อน"

โนอาห์ที่เข้ามาได้ฟังจังหวะนี้พอดีเขาจึงรีบให้นาเดียออกไปจากห้องเพราะเขาอยากคุยกับหญิงสาวเป็นการส่วนตัว

“นาย.."

นาเดียถึงกับหน้าเสียอีกรอบเมื่อเห็นโนอาห์เดินเข้ามาเธอรีบออกไปจากห้องนี้อย่างรวดเร็วเธอหวังว่าทั้งสองจะไม่ทะเลาะอะไรกันหลังจากที่นี่สงบมาหลายวันแล้วหรอกนะ

"เธอไม่ได้คิดอะไรกับฉันเลยจริงๆเหรอ"

โนอาห์เข้ามานั่งมองหน้าตรีรัตน์ด้วยแววตาที่ค่อนข้างน้อยใจเธออยู่พอสมควรตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่แม้จะไม่นานแต่เขาก็พยายามทำดีกับเธอใกล้ชิดเธอให้มากที่สุดเป็นเขาที่รู้สึกดีกับเธอเพิ่มมากขึ้นทุกวันแต่เธอกลับไม่รู้สึกอะไรกับเขาเลยสักนิด

ตรีรัตน์พยักหน้าเบาๆเบือนหน้าหลบสายตาคนตรงหน้าเล็กน้อยเธอยอมรับว่ามองเขาดีขึ้นแต่ก็ไม่ได้แปลว่าภาพเก่าๆมันจะลบออกไปจากหัวเธอเสียเมื่อไร

“ฉันต้องทำยังไงเธอถึงจะสนใจฉัน.."

โนอาห์เอ่ยเสียงอ่อนและเดินออกไปข้างนอกด้วยสีหน้าห่อเหี่ยว

“ถ้าคุณเป็นฉันคุณจะคิดยังไง”

ตรีรัตน์มองตามหลังชายหนุ่มด้วยแววตาที่สับสนเธอรู้ว่าเขาต้องการให้เธอมีความรู้สึกอย่างไรกับเขาแต่ถ้าหากเขาเป็นเธอเขาจะทำใจยอมรับมันง่ายๆอย่างที่เขาอยากให้เธอเป็นได้อย่างนั้นหรือ

“พวกนายคิดว่าฉันควรทำยังไง”

โนอาห์มานั่งดื่มกับยูริและมัคซิมที่บาร์ของคฤหาสน์เขาค่อนข้างตลกตัวเองไม่น้อยที่เก่งไปแทบทุกอย่างแต่ต้องมาตกม้าตายเพราะผู้หญิงที่ไม่สนใจตัวเอง

“ผมว่านายควรลบภาพจำของนายหญิงให้ได้มากที่สุด”

ยูริดูออกว่านายหญิงขิงเขาไม่ใช่คนใจแข็งอะไรแต่เป็นคนที่ยังมีความเจ็บจากอดีตไม่หายมากกว่า

“ใช่ครับ ถ้าลบไม่ได้ก็ให้มันมองเห็นน้อยๆก็ยังดี”

มัคซิมเห็นด้วยกับความคิดของยูริเช่นกัน

วันต่อมา

ตื่นเช้ามาตรีรัตน์ก็เห็นว่านาเดียเก็บของใส่กระเป๋าให้เธอเรียบร้อยแล้วทั้งที่เธอยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าวันนี้เธอจะต้องไปที่ไหนเมื่อรู้จากปากโนอาห์ว่าเธอจะต้องไปเที่ยวพักผ่อนที่เกาะกับเขาเธอก็รีบปฏิเสธทันทีเพราะไม่อบยากให้ลูกของเธอต้องเดินทางอีกแล้ว

"ทำไมต้องพาฉันกับลูกไปด้วยคุณไปกับคนของคุณไม่ได้หรือไงคะ"

"ถ้าฉันจะไปกับแค่คนของฉันแล้วจะให้เธอไปด้วยหรือไง"

โนอาห์หันมายิ้มยียวนให้กับหญิงสาวและเขกหน้าผากของเธอเบาๆหนึ่งทีที่ถามอะไรไม่คิดอีกแล้ว

หลายชั่วโมงต่อมา

"นายหญิงดูนั่นสิคะ"

นาเดียรีบปลุกตรีรัตน์เมื่อเครื่องบินส่วนตัวของโนอาห์นั้นบินเหนือเกาะอันสวยงามแห่งนี้

"โห..สวยจังเลยค่ะคุณนาเดียที่นี่คือที่ไหนเหรอคะ"

ตรีรัตน์งัวเงียตื่นขึ้นมาได้พอเห็นวิวเกาะด้านล่างเธอก็เบิกตาโพลงหายจากอาการงัวเงียทันทีเพราะเมื่อมองผ่านหน้าต่างเครื่องบินลำนี้ไปยังผืนน้ำสีฟ้าครามด้านล่างนั้นเป็นภาพที่สวยงามตรึงตาตรึงใจของเธอมาก

"เกาะส่วนตัวของนายค่ะ"

เมื่อได้รับคำตอบจากนาเดียตรีรัตน์ก็หันไปมองที่โนอาห์ที่กำลังอุ้มลูกอยู่เมื่อเห็นเขายิ้มมาให้เธอหญิงสาวจึงรีบหุบยิ้มทันทีเพราะไม่อยากให้เขาเห็นว่าเธอตื่นเต้นเพราะเธอเป็นคนที่บอกเขาเองว่าไม่อยากมากับเขา

หลังจากที่เครื่องลงจอดแล้วโนอาห์ก็อุ้มลูกของเขาที่กำลังหลับพร้อมกับตรีรัตน์เข้ามาในบ้านพักหลังใหญ่บ้านหลังนี้เป็นสีขาวทั้งหลังเพราะถูกออกแบบโดยคุณย่าของเขาที่รักสีขาวที่สุด

"ชอบที่นี่รึเปล่า"

โนอาห์หันไปถามหญิงสาวที่กำลังยืนยิ้มชื่นชมกับความงดงามของที่นี่อยู่

"ก็สวยดีค่ะ"

“ที่นี่เป็นเกาะของคุณย่าฉันคุณปู่ท่านให้คุณย่าเป็นของขวัญ”

เกาะแห่งนี้เดิมทีเป็นของคุณปู่ของเขาที่ให้เป็นของขวัญกับคุณย่าแล้วมันก็ตกทอดมาเป็นรุ่นสู่รุ่นจนมาถึงมือของเขา

“คุณปู่คุณนี่ก็โรแมนติกเหมือนกันนะคะ”

จากที่ได้ฟังจากปากของโนอาห์ตรีรัตน์นึกชมปู่ของชายหนุ่มที่ดูท่านจะโรแมนติกกับคนรักของท่านเสียเหลือเกิน