ตอนที่43

คฤหาสน์ซาเรฟ

ตอนนี้ที่คฤหาสน์คนค่อนข้างพลุกพล่านเพราะโนอาห์ได้สั่งของใช้มากมายมาไว้เพื่อรอต้อนรับลูกและภรรยาของเขาโดยมียูริมือขวาของเขาเป็นคนดูแลควบคุมทุกอย่างอยู่ในตอนนี้

"คุณยูครับของพวกนี้ต้องเอาไว้ที่ห้องไหนครับ"

"ในห้องนั่งเล่น"

"ครับ"

ตอนนี้ยูริยืนดูของและจัดแจงให้เหล่าบอดี้การ์ดหาที่วางของกันเจ้าละหวั่นเพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงเจ้านายของเขาพร้อมทั้งภรรยาและลูกก็น่าจะบินมาถึงแล้ว

เย็นของวัน

ซาเรฟ

หลังจากที่ยูริจัดแจงเรื่องที่คฤหาสน์เรียบร้อยแล้วเขาก็ต้องมาดูแลงานที่บริษัทต่อเพราะวันนี้มีประชุมช่วงเย็นอีกอย่างก็มีคนมารอพบเพื่อที่จะยื่นข้อเสนอกับทางบริษัทอีกด้วย

"ฉันมายื่นข้อเสนอให้คุณโนอาห์ค่ะ"

ไอรีนยื่นเอกสารตรงหน้าของยูริทั้งยิ้มให้อย่างเป็นมิตรตามมารยาท

"ผมจะรับเรื่องไว้ก่อนนะครับเพราะนายยังไม่กลับ​ แต่ผมก็อยากให้คุณทำใจเอาไว้เพราะทุกครั้งที่MHLยื่นข้อเสนอกี่ครั้งนายก็ปฏิเสธทุกครั้ง" 

ยูรินับถือใจของMHLจริงๆที่ไม่ว่าจะถูกปฏิเสธเท่าไรก็ไม่เคยที่จะท้อเลยทีเดียวทั้งตอนนี้คนที่มายื่นข้อเสนอไม่มิฮาอิลแล้วแต่เป็นลูกสาวคนสวยของเขาแทน

"ยังไงฉันก็ไม่หมดหวังค่ะจะรอคำตอบนะคะ"

ไอรีนรู้สึกเสียหน้าไม่น้อยที่ถูกยูริพูดใส่มาแบบนี้แต่เธอก็ยังยิ้มสู้ในเมื่อตัดสินใจที่จะช่วยพ่อเธอแล้วเธอก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุด

วันต่อมา

"เธออยู่ที่นี่กับลูกได้ตามสบาย"  

เมื่อตรีรัตน์และหนูน้อยมาถึงที่คฤหาสน์เขาก็พาเธอมานั่งอธิบายคร่าวๆว่าที่นี่มีอะไรบ้างและเธอนั้นสามารถเข้านอกออกในที่นี่ได้ทุกที่

"ใครบอกว่าฉันอยากอยู่​ ฉันอยากกลับบ้าน" 

ตรีรัตน์มองไปรอบๆที่นี่ใหญ่โตมากแต่เธอรู้สึกว่าอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกเป็นเพราะเธอไม่ได้อยากจะมาที่นี่ตั้งแต่แรกแถมคนที่นี่ก็ยังเอาแต่จับจ้องเธอกับลูกจนเธอไม่กล้ากระดิกตัวทำอะไรเลย

"ที่นี่​บ้านเธอกับลูก​ เปลี่ยนความจำใหม่ซะ"

โนอาห์ไม่เข้าใจหญิงสาวเสียเลยเธอยังจะนึกอีกเหรอว่าเขาจะยอมปล่อยเธอกลับไปแต่โดยดีในเมื่อเขาพาเธอกับลูกมาถึงที่นี่แล้ว

"ทำไมคุณไม่ปล่อยฉันไป​ ทำเป็นลืมๆฉันกับลูกไปก็ได้นี่" 

ตรีรัตน์เอ่ยออกมาด้วยความทรมานใจหากย้อนเวลากลับไปได้เธอไม่อยากรู้จักกับโนอาห์เลย

"เลิกพูดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้ นี่นาเดียจะเป็นคนคอยดูแลเธอกับลูกฉันต้องเข้าบริษัทจะกลับมาอีกทีก็ดึกๆ"

โนอาห์มองตาหญิงสาวด้วยแววตาดุดันและรีบแนะนำตัวนาเดียเมดสาวที่เขาจ้างให้มาดูแลตรีรัตน์กับลูกก่อนที่จะออกไปที่บริษัทต่อ

"นายหญิงไปดูห้องกับฉันนะคะ"  

หลังจากที่โนอาห์ออกไปแล้วนาเดียก็อุ้มหนูน้อยนิชารีและให้ตรีรัตน์นั้นตามเธอไปดูห้องที่ชั้นบน

"ของทุกอย่างนายเป็นคนสั่งมาทั้งหมดค่ะ​ จะไม่มีใครเข้ามารบกวนนายหญิงได้​ถ้านายหญิงไม่ต้องการ​"

"แล้วเค้าจะไม่มากวนฉันกับลูกใช่ไหมคะ" 

ตรีรัตน์ทึ่งในตัวโนอาห์จริงๆในเวลาไม่กี่ชั่วโมงเขาก็เตรียมข้าวของสำหรับการเลี้ยงลูกของเธอได้ครบครันและรีบถามกลับไปที่นาเดียว่าหากเธอไม่ต้องการให้ใครเข้ามาแล้วโนอาห์เธอจะไม่ให้เขาเข้ามาได้หรือไม่

"เอ่อ..ทุกที่ที่นี่นายสามารถเข้าออกได้หมดค่ะ" 

นาเดียตอบพร้อมรอยยิ้มเจื่อน

"เค้านั่นแหละคือสิ่งที่ฉันไม่ต้องการ"

ตรีรัตน์นั่งฟุบลงกับปลายเตียงนุ่มด้วยสีหน้าห่อเหี่ยว

“แล้วคุณจะอยู่ที่นี่กับฉันตลอดไหมคะ"

"ไม่หรอกค่ะฉันจะคอยดูแลนายหญิงกับคุณหนูแค่ช่วงกลางวันเท่านั้นค่ะ...นายหญิงหิวหรือเปล่าคะอยากทานอะไรหรือเปล่า"

"ไม่ค่ะฉันไม่หิวคุณเลิกเรียกฉันว่านายหญิงได้ไหมฉันไม่ค่อยชอบเท่าไรเลย"

คำๆนี้เธอแสลงหูตั้งแต่ที่นาเดียเรียกเธอตั้งแต่อยู่ข้างล่างแล้ว

"ไม่ได้หรอกค่ะ​ นายสั่งเอาไว้"

เป็นคำตอบจากนาเดียที่ทำให้ตรีรัตน์สีหน้าห่อเหี่ยวเช่นเดิม

ติ๊ดๆ

"ฉันขอตัวก่อนนะคะของที่นายสั่งน่าจะมาแล้ว"

"ค่ะ"

นาเดียรีบลงไปรับของที่พึ่งมาส่งทันทีหลังจากที่ได้รับข้อความจากคนส่งของ

"เฮ้อ...เราจะอยู่อย่างสบายใจได้ยังไงล่ะ"  

ตรีรัตน์มองตามหลังนาเดียด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างหดหู่โนอาห์บอกเธอเธออยู่ที่นี่ได้ตามสบายแต่สบายกายเธอว่าอาจจะใช่ในเรื่องสบายใจนั้นไม่มีเลย

ซาเรฟ

"ขอบคุณนะคะที่เชิญฉันเข้ามาคุยเป็นการส่วนตัว"

ไอรีนรีบเข้ามาที่ซาเรฟในช่วงเย็นเพราะเธอได้รับคำเชิญจากโนอาห์ให้มาคุยเรื่องข้อเสนอเป็นการส่วนตัว

"ผมต้องเชิญสิเพราะMHLยื่นข้อเสนอมาให้ผมหลายครั้งแล้ว"

โนอาห์มองหน้าไอรีนพร้อมเปรยยิ้มอ่อน

"ฉันขอฟังคำตอบเลยแล้วกันนะคะ"

หญิงสาวยิ้มตอบคนตรงหน้าตอนนี้เธออยากฟังคำตอบจะแย่เพราะไม่อยากอยู่ที่นี่นานและหวังว่าคำตอบที่เธอได้จะเป็นเรื่องที่น่ายินดีสำหรับเธองานของเธอจะได้เสร็จสิ้นเสียที

"ตรงประเด็นดีนี่...เอาเป็นว่าไม่ว่าทางคุณจะยื่นข้อเสนออะไรมาผมก็ไม่รับทั้งนั้น"

โนอาห์ยื่นเอกสารคืนให้กับไอรีนเขาไม่รับข้อเสนออะไรทั้งนั้นแม้จะเปลี่ยนคนมาสักกี่คนก็ตาม

"ทำไมคะ"

ไอรีนเริ่มไม่พอใจเธอจึงเอ่ยเสียงแข็งใส่โนอาห์