"อย่าพูดมากเลยไปกับฉัน"
โนอาห์ไม่จำเป็นจะต้องอธิบายอะไรในเมื่อเธอรับเงินเขาไปแล้วก็เท่ากับรู้ข้อตกลงแล้วเขาจึงลากเธอขึ้นไปชั้นบนกับเขา
"ปล่อยฉันนะคะ นี่คุณจะทำอะไร"
ตรีรัตน์ยื้นสุดแรงที่จะไม่ให้เขาลากเธอไปได้
"เธอนี่ก็ตีหน้าซื่อเก่งเหมือนกันนะ เงินฉันก็ให้ไปเยอะแล้วอย่าแสดงเพื่อเรียกราคาเพิ่มเลย"
"พูดอะไรของคุณ"
"เธอขายตัวให้ฉันแล้วเพราะฉะนั้นฉันจะทำอะไรกับตัวเธอก็ได้"
โนอาห์หันมาตวาดใส่หญิงสาวที่กำลังขัดขืน
"ขายตัวอะไรของคุณปล่อยนะฉันไม่ได้มาขายตัวฉันแค่เอาของมาให้แทนเพื่อนเฉยๆ"
ตรีรัตน์เบิกตาโพลงเธอคิดว่าเขาเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว
เพล้งงงง หญิงสาววาดมือไปหยิบแจกันใบเล็กที่วางตกแต่งอยู่ข้างทางขึ้นฟาดไปที่หัวของชายหนุ่มเต็มๆและรีบวิ่งหนีไปเธอไม่ได้อยากให้ใครเจ็บตัวแต่เป็นเขาที่ไม่ยอมฟังเธออธิบายเองทั้งยังจะทำมิดีมิร้ายกับเธออีก
"โอ้ยย...ยัยเด็กบ้าเอ้ยกลับมาเดี๋ยวนี้นะ"
โนอาห์ถึงกับฟุบลงไปกองกับพื้นด้วยความเจ็บ
"ขายตัวบ้าบออะไรกันอีตาโรคจิตเอ้ย ชาตินี้ขออย่าได้เจอกันเลย"
ตรีรัตน์รีบวิ่งหนีออกมาด้วยอาการตกใจทั้งยังรู้สึกกลัวอยู่ไม่น้อยกับเหตุการณ์ที่พึ่งเจอเมื่อครู่
ชั่วโมงต่อมา
"เฮ้อ ทำไมไม่รับสายกันนะลูกปลา"
ตรีรัตน์พยายามโทรหาปารวีแต่เธอก็โทรไม่ติดเสียทีเธออยากเล่าเหตุการณ์วันนี้ให้เพื่อนเธอฟังจะแย่เพราะหากวันหน้าโนอาห์ติดต่อเพื่อนเธอมาอีกเพื่อนเธอจะได้รู้ว่าควรระวังตัวจากคนแบบนี้เอาไว้
"ดูซิ ถ้าพี่ภพรู้ว่าเธอขายตัวยังจะหลงเธออยู่หรือเปล่าแตงกวา ยัยบ้านนอก"
ปารวีนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จิบไวน์เบาๆอยู่ที่คลับของพ่อเธอตอนนี้เธอรู้สึกสะใจเหลือเกินเพราะรู้ว่าตรีรัตน์นั้นจะได้เจอกับอะไร
เธอเป็นคนรับเงินโนอาห์มาเองเมื่อรู้ว่าเขาถูกใจตรีรัตน์ตั้งแต่แรกเห็นเธอรอวันนี้มานานเหลือเกินรอวันที่จะได้ทำลายชีวิตตรีรัตน์เพราะเธอไม่เคยอยากเป็นเพื่อนกับตรีรัตน์เลยสักนิดหากไม่ใช่เพราะฉัตรภพสนใจตรีรัตน์
"ลูกปลาแตงกวามาหรือยัง"
ฉัตรภพรีบเข้ามานั่งที่เดียวกับปารวีและมองหาตรีรัตน์ทันทีที่มาถึง
"เห็นบอกว่าอีกครึ่งชั่วโมงน่าจะถึงพี่ภพนั่งรอก่อนสิคะ"
ปารวีไม่ชอบให้ฉัตรภพถามหาตรีรัตน์เท่าไรนักแต่เธอก็ต้องยิ้มอ่อนเพื่อกลบเกลื่อนอาการไม่พอใจ
"อืม"
"มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะที่บอกให้ลูกปลานัดแตงกวามาให้ได้ในวันนี้"
"เรื่องนี้พี่บอกลูกปลาคนแรกเลยนะ"
ฉัตรภพก้มหน้าเล็กน้อยเขาค่อนข้างเขินอยู่ไม่น้อยที่จะพูดเรื่องนี้แต่ยังไงก็ไม่เสียหายที่จะให้ปารวีรู้ก่อนเพราะปารวีคงจะยินดีกับเขาและตรีรัตน์แน่นอน
"โห น่าตื่นเต้นจังเลยค่ะ อะไรเหรอคะ"
"คือ พี่อยากจะขอคบกับแตงกวาน่ะ ลูกปลาว่าแตงกวาจะตกลงหรือเปล่า"
ฉัตรภพคิดเรื่องนี้มาหลายวันแล้วเพราะเขาไม่อยากจะทนเก็บความในใจเอาไว้อีกต่อไป
"เอ่อ คือเรื่องนี้ลูกปลาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ แต่มีอีกเรื่องที่ลูกปลาอยากเตือนคือไม่ใช่ว่าลูกปลาขัดขวางพี่ภพนะคะแต่คุณพ่อพี่ภพจะยอมรับแตงกวาเหรอคะ"
ปารวีถึงกับหน้าเจื่อนไปครู่หนึ่งเธอพยายามพูดให้ฉัตรภพนั้นคิดให้ถี่ถ้วนอีกรอบ
"คือ เรื่องนี้พี่ก็คิดหนักอยู่เหมือนกัน แต่วันนึงถ้าคุณพ่อพี่เห็นว่าแตงกวาดีจริงท่านคงจะยอมรับเองนั่นแหละ"
ฉัตรภพรู้ว่าเขาจะต้องเจอกับอะไรหากตรีรัตน์นั้นตกลงคบกับเขาจริงๆแต่เขาเชื่อว่าคุณพ่อของเขาต้องเข้าใจได้ในสักวัน
"อ๋อ ค่ะลูกปลาเอาใจช่วยนะคะ"
ปารวีฝืนยิ้มให้กำลังใจฉัตรภพทั้งที่เธอไม่พอใจเอามากๆที่เห็นฉัตรภพดูท่าจะปลื้มในตัวตรีรัตน์เสียเหลือเกินทั้งที่เธอต่างหากที่เหมาะสมกับเขาที่สุดเพราะพ่อแม่ก็รู้จักกันมานมนานแถมฐานะก็ใกล้เคียงกันอีกด้วย
"ทำอีท่าไหนครับเนี่ย"
มัคซิมเอ่ยออกมาในขณะที่กำลังทำแผลให้กับเจ้านายของเขาไม่รู้ว่านายของเขานั้นทำอย่างไรถึงได้แผลมาได้ดีที่แผลแตกที่หางคิ้วไม่ได้ใหญ่มาก
"รีบๆทำแผลให้เสร็จเถอะน่าจะได้รีบไป"
โนอาห์พูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างไม่พอใจอย่างมากที่ต้องมาเจ็บตัวเพราะฝีมือผู้หญิงตัวนิดเดียว
"ติดสิ...เฮ้อ"
เป็นนานสองนานแล้วที่ตรีรัตน์นั้นยังติดต่อปารวีไม่ได้เสียทีจนเธอเริ่มเป็นกังวลว่าตอนนี้ปารวีจะเป็นอะไรไปหรือเปล่าจึงรีบหยิบกระเป๋าหมายจะออกจากหอพักไปหาปารวีที่บ้านทันที
“อื้ออ”
หญิงสาวยังไม่ทันก้าวออกหอพักเธอก็หมดสติไปก่อนเพรามีใครบางคนโปะยาสลบเธอในขณะที่เธอนั้นไม่ทันตั้งตัว
ชั่วโมงต่อมา
เป็นพวกของโนอาห์เองที่เป็นคนพาตรีรัตน์มาเพราะโนอาห์ไม่ยอมเสียเงินของเขาไปฟรีๆโดยที่ไม่ได้อะไรแน่นอน
"อืม..."
หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้นนั่งเอกุมหัวเล็กน้อยเพราะยังมีอาการมึนหัวอยู่บ้าง
"ตื่นแล้วเหรอ"
โนอาห์รีบเข้ามานั่งข้างหญิงสาวทันทีเมื่อเห็นว่าเธอฟื้นขึ้นจากยาสลบแล้ว
"อย่ามายุ่งกับฉันนะ"
ตรีรัตน์รีบถอยหนีอย่างรวดเร็วเมื่อกี้เธอไม่ได้ฝันแต่เป็นพวกของโนอาห์นี่เองที่ลักพาตัวเธอมา
"บอกแล้วไงว่าฉันมีสิทธิ์ในตัวเธอทุกอย่างเงินฉันก็ให้เธอไปแล้วนี่"
โนอาห์เอ่ยเสียงเรียบตอนนี้เขายังพูดดีกับเธออยู่ก็ดีเท่าไรแล้วหากเป็นคนอื่นที่ชิ่งหนีเขาแบบนี้มีหวังตอนนี้ได้นอนจมกองเลือดไปแล้ว
"ฉันไม่รู้เรื่องเงินอะไรนั่นจริงๆนะปล่อยฉันไปเถอะ"
ตรีรัตน์ยังคงหวังให้โนอาห์ฟังที่เธอพูดบ้าง
"ฉลาดนี่ให้เพื่อนรับเงินแทนแล้วบอกว่าไม่รู้เรื่อง คิดว่าข้ออ้างแค่นี้จะปฏิเสธอะไรฉันได้หรือไง"โนอาห์ลากตัวหญิงสาวมาไว้ในอ้อมกอดและกระซิบเสียงพร่าข้างๆหูของเธอเบาๆ"ปล่อยนะไอ้โรคจิต"ตรีรัตน์ขืนตัวสุดชีวิตแต่เหมือนแรงของเธอจะทำอะไรคนตัวโตไม่ได้เลยสักเล็กน้อยเธอยังคงติดอยู่ในพันธนาการของเขาอยู่แบบนั้น“ถ้าเธอทำตัวดีๆกับฉันคงไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้หรอก"โนอาห์ผลักหญิงสาวนอนราบไปกับเตียงส่วนเขาก็คร่อมตัวเธอเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้และเริ่มใช้บริการร่างบางให้คุ้มค่ากับเงินที่จ่ายไปในทันที"ฮือๆๆๆ"ตอนนี้ก็มีเพียงเสียงร้องเจ็บปวดจากหญิงสาวเท่านั้นเพราะเธออยากขัดขืนเท่าไรก็ทำไม่ได้และความบริสุทธิ์ของเธอก็ได้เสียให้คนใจร้ายไปในคืนนี้ตั้งแต่คืนนั้นก็เป็นอาทิตย์แล้วที่โนอาห์กักขังหญิงสาวไว้ที่นี่เพื่อบำเรอเขาและวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายที่โนอาห์จะขังเธอไว้ที่นี่เนื่องจากหมดสัญญาที่เขาตกลงซื้อเธอแล้ว“ฉันอยากให้เธอเป็นผู้หญิงของฉันต่อไปแล้วเธออยากจะได้อะไรฉันจะหามาให้ทุกอย่าง"โนอาห์นอนกอดหญิงสาวอยู่บนเตียงนุ่มตอนนี้ร่างของทั้งสองเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงมีเพียงผ้านวมผืนใหญ่ที่ปกปิดร่างของทั้งสองเอาไว้
"นายครับนิติบอกว่าเธอย้ายออกไปแล้วครับคุณลูกปลาก็ไม่รู้ด้วยว่าคุณแตงกวาไปไหน""อะไรนะ"หลังจากเสร็จธุระจากญี่ปุ่นเมื่อไปร่วมเดือนโนอาห์ก็กลับมาที่ไทยอีกครั้งเพื่อมาเอาคำตอบจากหญิงสาวแต่เขาก็ต้องผิดหวังเพราะตอนนี้หญิงสาวไม่ได้อยู่ที่กรุงเทพแล้วหากเธอไม่อยากสุขสบายเขาก็จะไม่ตามเธอแล้วเพราะเขาอุตส่าห์เสียเวลากลับมาหาเธอขนาดนี้เธอยังไม่สนเขาจึงบินกลับไปเพื่อทำงานของตัวเองต่อปัจจุบัน02.30"หลับแล้วสินะ"โนอาห์กลับมาถึงคฤหาสน์ในเวลาเกือบตีสามเขาไม่เปิดไฟเพราะกลัวว่าตรีรัตน์กับลูกของเขาจะตื่นอาศัยแสงจากโคมไฟที่หัวเตียงมองทางเท่านั้นชายหนุ่มยิ้มอ่อนเมื่อเห็นทั้งสองหลับไปได้คราแรกเขานึกว่าตรีรัตน์จะหลับไม่ลงเสียอีกเขายืนมองหญิงสาวกับลูกสลับกันไปมาด้วยท่าทีครุ่นคิดเขามองทั้งสองอยู่อย่างนั้นครู่ใหญ่เพราะไม่เคยคิดเลยว่าวันนึงเขาจะมีภรรยาและลูกนอนรออยู่ที่บ้านแบบนี้มันเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่แต่ก็เป็นความรู้สึกที่ทำให้เขาอยากกลับมาที่นี่มากขึ้นกว่าแต่ก่อนครึ่งชั่วโมงต่อมา"ยัยตัวเล็กอย่าหนีแดดดี๊ไปไหนนะครับ"โนอาห์จัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเขาก็มายืนมองหน้าลูกน้อยในเปลทั้งยื่นมือหนาเขี่ย
ครู่ต่อมา"นาเดียพาลูกฉันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า"โนอาห์เรียกให้นาเดียมารับตัวลูกของเขาไปหลังจากเล่นน้ำได้พักใหญ่แล้ว"ค่ะนาย""เธอเอาชุดคลุมให้ฉันหน่อย"โนอาห์เห็นตรีรัตน์กำลังจะเดินตามนาเดียไปเขาจึงเรียกให้เธอหยิบชุดคลุมให้เขา"อื้อ...ว้ายยย"ตู้มม ตรีรัตน์หยิบชุดคลุมยื่นส่งให้ชายหนุ่มแต่เขาไม่ได้ดึงแค่ชุดคลุมไปดันดึงมือเธอล่วงน้ำไปเสียอย่างนั้น“นี่เธอ"โนอาห์เห็นตรีรัตน์ตะเกียกตะกายจะให้พ้นน้ำเขาก็รู้ได้ทันทีว่าเธอว่ายน้ำไม่เป็นจึงรีบคว้าตัวเธอเอาไว้ในอ้อมกอด"นี่ทำอะไรของคุณฉันว่ายน้ำไม่เป็นนะ จะฆ่าฉันหรือไง"ตรีรัตน์พ้นจากน้ำขึ้นมาได้ก็เกาะตัวโนอาห์เอาไว้แน่นอนเพราะเธอตกใจมากเธอกลัวที่สุดคือน้ำเพราะเธอว่าน้ำไม่เป็น"ใครจะฆ่าเมียตัวเองลง"โนอาห์ยอมรับว่าใจเสียไม่น้อยแต่เมื่อได้ยินหญิงสาวต่อว่าเขาได้เขาก็โล่งใจทั้งยังยียวนกวนประสาทเธอเล่นด้วยคำพูดที่น่าจะแสลงหูเธออีกด้วย"เลิกพูดว่าฉันเป็นเมียคุณซะทีได้ไหมคะ"เป็นอีกครั้งที่คำพูดของเขาทำให้เธอต้องมองค้อนเพราะไม่พอใจ"แล้วเธอไม่ใช่เมียฉันงั้นเหรอ"โนอาห์หมายจะหอมแก้มนวลแต่เธอก็หันหนีเขาเสียก่อน"หยุดพูดได้แล้ว ฉันหนาว"ตรีรัตน์รีบห
"ตั้งแต่นายหญิงกับคุณหนูมาอยู่ที่นี่นายก็ดูอารมณ์ดีขึ้นแถมกลับมาที่นี่ทุกวันด้วยนะคะ"นาเดียพูดไปยิ้มไปตั้งแต่ที่ตรีรัตน์มาอยู่ที่นี่คฤหาสน์นี้ก็ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมากกว่าแต่ก่อนมากคงเพราะมีเด็กเล็กอยู่และอีกอย่างก็คือโนอาห์กลับมาที่นี่ทุกวันที่นี่จึงแลดูเป็นบ้านมากขึ้น"เมื่อก่อนเค้าไม่ได้เป็นแบบนี้เหรอคะ"ตรีรัตน์ถามนาเดียกลับด้วยสีหน้าสงสัยเธอคิดว่าเขาจะอยู่ที่นี่ตลอดเสียอีก"เมื่อก่อนนายจะนอนที่เพนท์เฮ้าส์หรือไม่ก็โรงแรมใกล้ๆบริษัทที่ไปตรวจงานน่ะค่ะ""แล้วก็อาจจะมีอยู่กับผู้หญิงด้วยใช่ไหมคะ"ตรีรัตน์เอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อนที่เธอกล้าพูดแบบนี้ได้เพราะเธอไม่ได้คิดอะไรกับโนอาห์แม้แต่น้อย"เอ่อ..คือ"นาเดียถึงกับหน้าเจื่อนและต้องรีบก้มหน้าหลบสายตาตรีรัตน์เพราะเธอไม่รู้ว่าหญิงสาวว่าเป็นอย่างที่เธอคิดดีหรือไม่"ไม่ต้องปิดหรอกค่ะฉันเข้าใจฉันไม่ได้คิดอะไรกับเค้าหรอกค่ะ""อะไรนะคะนายหญิง"นาเดียว่าเธอเครียดกับคำที่เธอจะตอบแล้วตอนนี้เธอเริ่มเครียดกับคำพูดของตรีรัตน์มากกว่า"นาเดียออกไปก่อน"โนอาห์ที่เข้ามาได้ฟังจังหวะนี้พอดีเขาจึงรีบให้นาเดียออกไปจากห้องเพราะเขาอยากคุยกับหญิงสาวเป็นการส่วนตัว“นาย
ช่วงบ่ายของวัน"เธอปล่อยผมสิน่ารักดี"ไม่ว่าตรีรัตน์จะเล่นกับลูกให้นมลูกหรือกล่อมลูกนอนโนอาห์ก็ยังคอยตามเฝ้าลูกเมียตนอยู่ไม่ห่างคอยเป็นลูกมือเธอบ้างหรือบางทีก็แอบหยอกหญิงสาวบ้างตามประสาคนอยากมีตัวตนในสายตาของหญิงสาวตลอดเวลาและนี่ก็เป็นอีกครั้งในขณะที่ตรีรัตน์กำลังกล่อมลูกของเธอให้หลับโนอาห์ก็มาแกะยางรัดผมของเธอออกเสียอย่างนั้น"แกล้งฉันอีกแล้วนะคะคุณนาเดียคะฝากพายัยหนูไปนอนทีค่ะ""ค่ะนายหญิง"ตรีรัตน์ค่อนข้างรำคาญชายหนุ่มที่อายุตั้งเท่าไรแล้วยังจะมาเล่นไรเป็นเด็กๆเธอรีบส่งลูกน้อยที่กำลังหลับให้นาเดียและหันหลังกลับไปหาคนที่ชอบแกล้งเธอ"ขอยางรัดผมฉันคืนค่ะ" หญิงสาวแบมือตรงหน้าของโนอาห์"อือ"ชายหนุ่มทำหน้าทะเล้นเล็กน้อยและยื่นยางรัดผมตรงหน้าเธอให้เธอนั้นหยิบที่มือของเขาเอง"ปล่อยสิคะ"ตรีรัตน์พยายามดึงของจากมือของเขาแต่อีกฝ่ายก็ยังแกล้งที่จะไม่ปล่อยเพียะ "โอ้ยย.."และแล้วเสียงร้องของโนอาห์ก็ดังขึ้นเพราะความเจ็บที่หญิงสาวนั้นดีดยางรัดผมใส่มือของเขา"สมน้ำหน้า"ตรีรัตน์หัวเราะร่าแล้วรีบวิ่งหนีเข้าห้องไปเธอสะใจไม่น้อยที่เอาคืนคนที่แกล้งเธอได้เขาจะไม่เจ็บตัวสักนิดเลยหากไม่มาคอยแกล้งเธอก่อ
สามวันต่อมาโนอาห์และตรีรัตน์อยู่ที่นี่กันได้สามสี่วันแล้วหลังจากที่ตรีรัตน์มาอยู่กับโนอาห์ที่ท่ามกลางธรรมชาติแห่งนี้พวกเขาก็ดูจะเป็นมิตรกันดีมากยิ่งขึ้นเพราะโนอาห์ค่อนข้างอ่อนให้ตรีรัตน์อยู่พอสมควรและพยายามเอาใจเธอสารพัดจนตอนนี้หญิงสาวไม่ค่อยอึดอัดเท่าไรแล้วที่ได้อยู่ใกล้กับโนอาห์นับว่าแผนการของยูริและมัคซิมที่ให้โนอาห์พาตรีรัตน์กับลูกมาที่นี่เพื่อกระชับความสัมพันธ์ของทั้งคู่นับว่ามันได้ผลยิ่ง"นี่ของเธอ"โนอาห์เข้ามาโผกอดร่างบางและยื่นสร้อยคอที่มีจี้เพชรรูปหัวใจให้หญิงสาวในขณะที่เธอกำลังกล่อมลูกอยู่บนเตียง"ไม่รับได้หรือเปล่าคะฉันคงไม่ได้ใส่"ตรีรัตน์ยอมรับว่าสร้อยในมือของโนอาห์สวยมากแต่เธอคงไม่มีโอกาสได้ใส่เพราะต้องเลี้ยงลูกมันคงไม่สะดวกนักเพราะลูกเธอคงจะดึงเล่นเป็นแน่"อย่าปฏิเสธฉันได้ไหม ที่ฉันพยายามทำดีกับเธอก็เพราะอยากจะลบล้างอดีตที่ผ่านมา เธอทำใจลืมมันแล้วเริ่มต้นใหม่กับฉันได้หรือเปล่า" โนอาห์ยอมรัยว่าคำขอของเขามันดูเห็นแก่ตัวแต่หากตอนนี้หญิงสาวยังมัวเอาอดีตมายึดติดเธอก็จะมองไม่เห็นสิ่งดีๆที่เขาทำเพื่อเธอสักที ตรีรัตน์มองหน้าลูกของเธอที่กำลังเคลิ้มหลับหากขอความเห็นจากลูกของเธ
“จริงเหรอคะฉันกำลังจะขอคุณอยู่พอดีเลยคิดถึงพี่ๆแล้วก็เจ้าแฝดมากๆด้วย”หญิงสาวพยักหน้าด้วยรอยยิ้มเธออยากกลับใจจะขาดเพียงแต่เห็นว่าช่วงนี้โนอาห์ค่อนข้างยุ่งเธอจึงยังไม่ได้พูดเรื่องนี้กับเขา“ฉันรู้ไงฉันบอกพวกเค้าไว้แล้ว”โนอาห์คิดเอาไว้ไม่ผิดที่ช่วงนี้เขายุ่งๆเพราะอยากจะเคลียงานทุกอย่างให้เสร็จเพื่อที่จะมีเวลาพาหญิงสาวกลับไปที่ไทยบ้าง“ขอบคุณนะคะ”ตรีรัตน์ซบหัวของเธอกับไหล่ของโนอาห์เบาๆ“แล้วเรื่องเพื่อนเธอฉันจะรีบจัดการให้เข็ดหลาบจะได้ไม่ทำกับใครอีก”กลับไปครั้งนี้มีอีกหนึ่งอย่างที่โนอาห์อยากจะทำคือสั่งสอนเพื่อนจอมลวงโลกของหญิงสาวเพื่อที่จะทำให้เธอไม่ต้องไปร้ายใส่ใครเค้าอีก“อย่านะคะ..”ตรีรัตน์ส่ายหัวเธอเอ่ยปากห้ามชายหนุ่มด้วยอาการเป็นกังวลเธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวอะไรกับคนแบบนั้นอีกแล้วเธอเชื่อว่าเวรกรรมคงจะตามคนแบบนั้นเอง“ทำไม”โนอาห์มองคนในอ้อมอกอย่างไม่เข้าใจ“คือฉันอยากให้มันจบๆไป...”“ทำไมเธอต้องดีกับคนที่ไม่เคยคิดจะดีกับเธอด้วย”โนอาห์ลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์เท่าไรนักเพราะหากเป็นเขาที่ถูกกระทำเหมือนเธอเขาจะเล่นงานคนที่ทำให้ตายกันไปข้างเลยทีเดียว“อย่าพูดถึง
“น..โนอาห์..อื้ออ”คนตัวโตไล่โลมเลียจากเต้างามจนไปถึงจุดกึ่งกลางของหญิงสาวไม่ทันที่เธอจะส่งเสียงห้ามเขาก็ขบเม้มตวัดเรียวลิ้นหยอกล้อเล่นกับร่องสวาทของหญิงสาวจนเธอแทบจะควบคุมเสียงครางของตัวเองไม่อยู่“อื้ออ..”หญิงสาวขบเม้มปากของเธอจนแทบห้อเลือดทั้งยังวาดมือเรียวปิดปากของเธอช่วยเอาไว้อีกแรงเพราะกลัวว่าเสียงระบายความเสียวกระสันนี้จะดังเล็ดลอดออกไปจนน่าอาย“พร้อมแล้วสินะ”โนอาห์ละริมฝีปากออกจากร่องสวาทของหญิงสาวด้วยเพราะรู้ว่าตอนนี้เธอพร้อมที่จะรับตัวตนของเขาได้แล้วจึงค่อยๆเคลื่อนตัวขึ้นกอดก่ายร่างบางเอาไว้แน่นและค่อยๆจ่อแท่งร้อนที่กำลังผงาดเต็มที่ของเขาสอดใส่เข้าไปในช่องทางรักที่กำลังเปียกเยิ้มอยู่ตอนนี้“อื้อ..อ๊าย”ตรีรัตน์จิกมือเรียวที่แผ่นหลังของโนอาห์แน่นด้วยระบายเจ็บ“อืม..”โนอาห์ขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะตัวตนของเขาถูกบีบรัดจนแทบปริแตกเขาแช่แท่งร้อยเอาไว้ครู่ใหญ่เพื่อรอให้หญิงสาวได้ปรับตัวเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มปรับตัวได้เขาจึงค่อยๆขยับสะโพกแกร่งเข้าออกเป็นจังหวะช้าๆก่อนจะเร่าร้อนขึ้นในเวลาต่อมาเพราะร่างบางใต้ร่างของเขานั้นเป็นสิ่งเร้าอารมณ์ของเขาได้อย่างดียิ่งเธอมีเสียงเล็ดลอดแสดงความเ