ตอนที่47

"อย่าพูดมากเลยไปกับฉัน"

โนอาห์ไม่จำเป็นจะต้องอธิบายอะไรในเมื่อเธอรับเงินเขาไปแล้วก็เท่ากับรู้ข้อตกลงแล้วเขาจึงลากเธอขึ้นไปชั้นบนกับเขา

"ปล่อยฉันนะคะ นี่คุณจะทำอะไร"

ตรีรัตน์ยื้นสุดแรงที่จะไม่ให้เขาลากเธอไปได้

"เธอนี่ก็ตีหน้าซื่อเก่งเหมือนกันนะ เงินฉันก็ให้ไปเยอะแล้วอย่าแสดงเพื่อเรียกราคาเพิ่มเลย"

"พูดอะไรของคุณ"

"เธอขายตัวให้ฉันแล้วเพราะฉะนั้นฉันจะทำอะไรกับตัวเธอก็ได้"

โนอาห์หันมาตวาดใส่หญิงสาวที่กำลังขัดขืน

"ขายตัวอะไรของคุณปล่อยนะฉันไม่ได้มาขายตัวฉันแค่เอาของมาให้แทนเพื่อนเฉยๆ"

ตรีรัตน์เบิกตาโพลงเธอคิดว่าเขาเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว

เพล้งงงง หญิงสาววาดมือไปหยิบแจกันใบเล็กที่วางตกแต่งอยู่ข้างทางขึ้นฟาดไปที่หัวของชายหนุ่มเต็มๆและรีบวิ่งหนีไปเธอไม่ได้อยากให้ใครเจ็บตัวแต่เป็นเขาที่ไม่ยอมฟังเธออธิบายเองทั้งยังจะทำมิดีมิร้ายกับเธออีก

"โอ้ยย...ยัยเด็กบ้าเอ้ยกลับมาเดี๋ยวนี้นะ"

โนอาห์ถึงกับฟุบลงไปกองกับพื้นด้วยความเจ็บ

"ขายตัวบ้าบออะไรกันอีตาโรคจิตเอ้ย ชาตินี้ขออย่าได้เจอกันเลย"

ตรีรัตน์รีบวิ่งหนีออกมาด้วยอาการตกใจทั้งยังรู้สึกกลัวอยู่ไม่น้อยกับเหตุการณ์ที่พึ่งเจอเมื่อครู่

ชั่วโมงต่อมา

"เฮ้อ ทำไมไม่รับสายกันนะลูกปลา"

ตรีรัตน์พยายามโทรหาปารวีแต่เธอก็โทรไม่ติดเสียทีเธออยากเล่าเหตุการณ์วันนี้ให้เพื่อนเธอฟังจะแย่เพราะหากวันหน้าโนอาห์ติดต่อเพื่อนเธอมาอีกเพื่อนเธอจะได้รู้ว่าควรระวังตัวจากคนแบบนี้เอาไว้

"ดูซิ ถ้าพี่ภพรู้ว่าเธอขายตัวยังจะหลงเธออยู่หรือเปล่าแตงกวา ยัยบ้านนอก"

ปารวีนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จิบไวน์เบาๆอยู่ที่คลับของพ่อเธอตอนนี้เธอรู้สึกสะใจเหลือเกินเพราะรู้ว่าตรีรัตน์นั้นจะได้เจอกับอะไร

เธอเป็นคนรับเงินโนอาห์มาเองเมื่อรู้ว่าเขาถูกใจตรีรัตน์ตั้งแต่แรกเห็นเธอรอวันนี้มานานเหลือเกินรอวันที่จะได้ทำลายชีวิตตรีรัตน์เพราะเธอไม่เคยอยากเป็นเพื่อนกับตรีรัตน์เลยสักนิดหากไม่ใช่เพราะฉัตรภพสนใจตรีรัตน์

"ลูกปลาแตงกวามาหรือยัง"

ฉัตรภพรีบเข้ามานั่งที่เดียวกับปารวีและมองหาตรีรัตน์ทันทีที่มาถึง

"เห็นบอกว่าอีกครึ่งชั่วโมงน่าจะถึงพี่ภพนั่งรอก่อนสิคะ"

ปารวีไม่ชอบให้ฉัตรภพถามหาตรีรัตน์เท่าไรนักแต่เธอก็ต้องยิ้มอ่อนเพื่อกลบเกลื่อนอาการไม่พอใจ

"อืม"

"มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะที่บอกให้ลูกปลานัดแตงกวามาให้ได้ในวันนี้"

"เรื่องนี้พี่บอกลูกปลาคนแรกเลยนะ"

ฉัตรภพก้มหน้าเล็กน้อยเขาค่อนข้างเขินอยู่ไม่น้อยที่จะพูดเรื่องนี้แต่ยังไงก็ไม่เสียหายที่จะให้ปารวีรู้ก่อนเพราะปารวีคงจะยินดีกับเขาและตรีรัตน์แน่นอน

"โห น่าตื่นเต้นจังเลยค่ะ อะไรเหรอคะ"

"คือ พี่อยากจะขอคบกับแตงกวาน่ะ ลูกปลาว่าแตงกวาจะตกลงหรือเปล่า"

ฉัตรภพคิดเรื่องนี้มาหลายวันแล้วเพราะเขาไม่อยากจะทนเก็บความในใจเอาไว้อีกต่อไป

"เอ่อ คือเรื่องนี้ลูกปลาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ แต่มีอีกเรื่องที่ลูกปลาอยากเตือนคือไม่ใช่ว่าลูกปลาขัดขวางพี่ภพนะคะแต่คุณพ่อพี่ภพจะยอมรับแตงกวาเหรอคะ"

ปารวีถึงกับหน้าเจื่อนไปครู่หนึ่งเธอพยายามพูดให้ฉัตรภพนั้นคิดให้ถี่ถ้วนอีกรอบ

"คือ เรื่องนี้พี่ก็คิดหนักอยู่เหมือนกัน แต่วันนึงถ้าคุณพ่อพี่เห็นว่าแตงกวาดีจริงท่านคงจะยอมรับเองนั่นแหละ"

ฉัตรภพรู้ว่าเขาจะต้องเจอกับอะไรหากตรีรัตน์นั้นตกลงคบกับเขาจริงๆแต่เขาเชื่อว่าคุณพ่อของเขาต้องเข้าใจได้ในสักวัน

"อ๋อ ค่ะลูกปลาเอาใจช่วยนะคะ"

ปารวีฝืนยิ้มให้กำลังใจฉัตรภพทั้งที่เธอไม่พอใจเอามากๆที่เห็นฉัตรภพดูท่าจะปลื้มในตัวตรีรัตน์เสียเหลือเกินทั้งที่เธอต่างหากที่เหมาะสมกับเขาที่สุดเพราะพ่อแม่ก็รู้จักกันมานมนานแถมฐานะก็ใกล้เคียงกันอีกด้วย

"ทำอีท่าไหนครับเนี่ย"

มัคซิมเอ่ยออกมาในขณะที่กำลังทำแผลให้กับเจ้านายของเขาไม่รู้ว่านายของเขานั้นทำอย่างไรถึงได้แผลมาได้ดีที่แผลแตกที่หางคิ้วไม่ได้ใหญ่มาก

"รีบๆทำแผลให้เสร็จเถอะน่าจะได้รีบไป"

โนอาห์พูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างไม่พอใจอย่างมากที่ต้องมาเจ็บตัวเพราะฝีมือผู้หญิงตัวนิดเดียว

"ติดสิ...เฮ้อ"

เป็นนานสองนานแล้วที่ตรีรัตน์นั้นยังติดต่อปารวีไม่ได้เสียทีจนเธอเริ่มเป็นกังวลว่าตอนนี้ปารวีจะเป็นอะไรไปหรือเปล่าจึงรีบหยิบกระเป๋าหมายจะออกจากหอพักไปหาปารวีที่บ้านทันที

“อื้ออ”

หญิงสาวยังไม่ทันก้าวออกหอพักเธอก็หมดสติไปก่อนเพรามีใครบางคนโปะยาสลบเธอในขณะที่เธอนั้นไม่ทันตั้งตัว

ชั่วโมงต่อมา

เป็นพวกของโนอาห์เองที่เป็นคนพาตรีรัตน์มาเพราะโนอาห์ไม่ยอมเสียเงินของเขาไปฟรีๆโดยที่ไม่ได้อะไรแน่นอน

"อืม..."

หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้นนั่งเอกุมหัวเล็กน้อยเพราะยังมีอาการมึนหัวอยู่บ้าง

"ตื่นแล้วเหรอ"

โนอาห์รีบเข้ามานั่งข้างหญิงสาวทันทีเมื่อเห็นว่าเธอฟื้นขึ้นจากยาสลบแล้ว

"อย่ามายุ่งกับฉันนะ"

ตรีรัตน์รีบถอยหนีอย่างรวดเร็วเมื่อกี้เธอไม่ได้ฝันแต่เป็นพวกของโนอาห์นี่เองที่ลักพาตัวเธอมา

"บอกแล้วไงว่าฉันมีสิทธิ์ในตัวเธอทุกอย่างเงินฉันก็ให้เธอไปแล้วนี่"

โนอาห์เอ่ยเสียงเรียบตอนนี้เขายังพูดดีกับเธออยู่ก็ดีเท่าไรแล้วหากเป็นคนอื่นที่ชิ่งหนีเขาแบบนี้มีหวังตอนนี้ได้นอนจมกองเลือดไปแล้ว

"ฉันไม่รู้เรื่องเงินอะไรนั่นจริงๆนะปล่อยฉันไปเถอะ"

ตรีรัตน์ยังคงหวังให้โนอาห์ฟังที่เธอพูดบ้าง