“อืม..จำได้ดีเลยล่ะ”
ปารวีพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
“นายครับเธอรออยู่ที่หน้าห้องแล้วครับ”
มัคซิมบอกถึงเรื่องที่ประชาสัมพันธ์แจ้งมากับโนอาห์
“อืม”
“เชิญคุณปารวีครับ”
เมื่อมัคซิมและโนอาห์มาถึงห้องสัมภาษณ์มัคซิมเห็นสองสาวนั่งอยู่ด้วยกันจึงเอ่ยเรียกปารวีเพื่อเชิญเข้าไปคุยด้านใน
“เอ่อ..”
ตรีรัตน์มองเห็นโนอาห์เธอก็จำได้ทันทีว่าเขาเป็นคนที่เธอเจอเมื่อเช้าแม้จะแค่แวบเดียวเธอก็จำได้จึงรีบก้มหน้าลงเล็กน้อย โนอาห์อมยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อเห็นหญิงสาวที่เขาพึ่งเจอเธอเมื่อเช้าแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปและเดินเข้าห้องไป
ครู่ต่อมา
“ไม่ยักรู้นะว่าเด็กสมัยนี้จะฝีมือระดับนี้ฉันยอมรับว่าเธอเก่งจริงๆ” โนอาห์เอ่ยชมปารวีหลงจากที่เข้ามาคุยกันในห้องแล้ว
“ขอบคุณค่ะ”
“ฉันอยากจะรู้ว่าแรงบันดาลใจที่ทำให้เธอสร้างสรรค์ผลงานนี้ขึ้นมาได้คืออะไร”
“คือ..สร้อยที่ฉันออกแบบอยากทำให้ใส่ได้ตั้งแต่วัยรุ่นถึงวัยผู้ใหญ่จึงไม่ได้ดูลูกเล่นเยอะจนเกินไปแต่ก็ดูทันสมัยค่ะสิ่งที่คิดตอนแรกก็คือฉันอยากให้สร้อยเส้นนี้ดูน้อยแต่มากแม้จะไม่ค่อยมีลูกเล่นอะไรแต่ดูสะดุดตา”
ปารวีตอบฉะฉานเธอจำได้หมดทุกคำที่ตรีรัตน์บอก
“อืม..ดีแล้ว นั่นเพื่อนเธอใช่ไหม”
โนอาห์พยักหน้าเบาๆและชำเลืองมองไปที่หญิงสาวที่นั่งรออยู่นอกห้อง
“ค่ะแตงกวาเป็นเพื่อนฉันเองค่ะพอดีฉันไม่เคยมาที่นี่เลยให้เธอมาเป็นเพื่อน”
ปารวีค่อนข้างสงสัยในใจอยู่พอสมควรว่าโนอาห์นั้นถามถึงเพื่อนเธอเพื่ออะไร
วันต่อมา
"แตงกวาเรามีเรื่องให้ช่วยนิดหน่อย"
ปารวีมาหาตรีรัตน์ที่หอตั้งแต่ช่วงเช้าเพราะเธอมีเรื่องให้ตรีรัตน์ช่วยนิดหน่อย
"อะไรเหรอ"
"ทางบริษัทเค้าทำตัวอย่างเสียหายเค้าก็เลยให้เราเอาไปให้ใหม่แต่เราไม่ว่างด้วยสิต้องไปเยี่ยมคุณอาที่โรงพยาบาล"
"เดี๋ยวเราเอาไปให้เองก็ได้ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว"
เรื่องแค่นี้ตรีรัตน์ไม่ได้มีปัญหาอยู่แล้ว
"ขอบใจมากเลยนะ...ที่อยู่ตามนี้นะเวลาตามนี้ด้วย"
ปารวียื่นซองเอกสารสีน้ำตาลกับที่อยู่ให้กับตรีรัตน์
"ไม่ใช่ที่บริษัทเหรอ"
หญิงสาวมองที่อยู่แล้วก็ทำหน้าสงสัยเธอคิดว่าจะให้เอไปที่บริษัทเสียอีก
"เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเค้าให้ที่อยู่ที่นี่มาน่ะ"
ปารวีส่ายหัวเบาๆ
"อ่อ..โอเค"
ที่อยู่ตรงนี้เธอพอจะรู้วิธีไปอยู่บ้างจึงไมได้มีปัญหาอะไร
บ้านหรูใจกลางเมือง
"เธอตกลงรับเงินครับกำลังเดินทางมา"
มัคซิมแจ้งข่าวให้โนอาห์ได้รู้ว่าสิ่งที่โนอาห์ยื่นข้อเสนอให้กับใครบางคนนั้นเธอตกลงและตอนนี้ก็กำลังเดินทางมาที่นี่แล้วด้วย
"ดี งั้นวันนี้พวกนายไปพักผ่อนได้"
โนอาห์ที่อยู่ในชุดลินินสีขาวแขนยาวขายาวสบายๆเขาเปรยยิ้มอ่อนอย่างพอใจและสั่งให้วันนี้คนที่นี่ไปพักผ่อนที่เพนท์เฮ้าส์ได้เพราะเขาจะอยู่รอคนที่เขานัดมาคนเดียวและหวังว่าคนที่เขานัดมาจะชอบบ้านหลังนี้ที่เขาเช่ามาในราคาที่สูงมากเพื่อที่จะอยู่แค่อาทิตย์เดียว
"ครับนาย"
มัคซิมรู้ดีว่าหลังจากนี้เจ้านายของเขาก็คงต้องการความเป็นส่วนตัวเขาจึงรีบพาบอดกี้การ์ดกลับไปจนหมดเพื่อเป็นการไม่รบกวนคนที่จะมา
ชั่วโมงต่อมา
"บ้านหลังนี้น่ะเหรอ"
ตรีรัตน์ยืนด้อมๆมองๆอยู่ที่หน้าบ้านเธอดูบ้านเลขที่ตรงกระดาษในมืออีกครั้งเพื่อความแน่ใจแล้วจึงกดออดที่หน้าบ้าน
ติ๊งงง
"โห ใช้ระบบนี้เลยเหรอเนี่ย"
หญิงสาวยืนมองประตูที่กำลังเลื่อนออกช้าๆด้วยระบบอัตโนมัติเธอก็พยักหน้าเบาๆเพราะเคยเห็นแบบนี้แค่ในทีวีเท่านั้น
"อืม ขอโทษนะคะมีใครอยู่หรือเปล่าคะ"
หญิงสาวเดินเข้ามาในบ้านด้วยท่าทางกล้าๆกลัวๆเพราะไม่เห็นคนเลยสักคน
"นั่งก่อนสิ"
โนนอาห์เดินลงมาจากชั้นสองของบ้านเขารีบเอ่ยให้เธอนั่งก่อนที่เธอจะเดินออกไปเพราะไม่เห็นมีคนอยู่
"สวัสดีค่ะ ฉันเอาต้นฉบับมาให้คุณแทนเพื่อนฉันน่ะค่ะ"
ในขณะที่เธอจะหันหลังกลับเธอก็ต้องกหันเข้ามาในตัวบ้านใหม่เพราะมีเสียงคนเรียกเมื่อเห็นว่าเป็นคนที่สัมภาษณ์เพื่อนเธอเมื่อวานเธอจึงรีบบอกว่าที่เธอมาวันนี้ก็เพราะว่าปารวีไม่ว่าง
"อ๋อ วางไว้สิ"
โนอาห์แปลกใจกับคำพูดของหญิงสาวเล็กน้อยเพราะเขาไม่ได้ต้องการต้นฉบับอะไรเลยแต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรจึงให้เธอรีบวางเอาไว้และจะได้คุยเรื่องของเขาและเธอต่อ
"เสร็จธุระแล้วขอตัวกลับเลยนะคะ"
ตรีรัตน์วางของเรียบร้อยแล้วเธอจึงขอตัวกลับทันทีเพราะไม่อยากอยู่ที่นี่นานเท่าไรเนื่องจากเห็นว่าที่นี่มีแค่ชายหนุ่มคนเดียว
"เดี๋ยว ธุระของเธอยังไม่จบ"
โนอาห์รีบดึงมือของหญิงสาวเอาไว้ไม่รู้ว่าเธอเข้าใจหรือเปล่าว่าเธอต้องมาอยู่กับเขาตั้งแต่วันนี้เลย
"คุณ จะทำอะไรคะ"
ตรีรัตน์รีบกระชากมือของตัวเองออกจากการกอบกุมของเขาและมองหน้าคนที่ดึงเธอเอาไว้อย่างไม่พอใจ
"ไปอาบน้ำก่อนสิ"
"ฉันจะกลับแล้วค่ะขอตัวนะคะ"
ตรีรัตน์ยิ่งไม่เข้าใจในคำพูดของโนอาห์เข้าไปใหญ่เพราะใครจะบ้าอาบน้ำในบ้านของคนที่เธอไม่ได้สนิทหรือรู้จักกันมาก่อน
"เป็นอะไรของเธอรับเงินฉันไปแล้วไม่ใช่หรือไง"
โนอาห์เริ่มฉุนในท่าทีของหญิงสาวที่ทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวไม่รู้ว่าแสดงแบบนี้จะอัพค่าตัวเพิ่มหรือต้องการเล่นสนุกอะไรกันแน่
"เงินอะไรคะ"
ตรีรัตน์ยิ่งฟังคำที่โนอาห์พูดเธอก็ยิ่งไม่เข้าใจว่าเขาพูดถึงเรื่องอะไรกันแน่
"อย่าพูดมากเลยไปกับฉัน"โนอาห์ไม่จำเป็นจะต้องอธิบายอะไรในเมื่อเธอรับเงินเขาไปแล้วก็เท่ากับรู้ข้อตกลงแล้วเขาจึงลากเธอขึ้นไปชั้นบนกับเขา"ปล่อยฉันนะคะ นี่คุณจะทำอะไร"ตรีรัตน์ยื้นสุดแรงที่จะไม่ให้เขาลากเธอไปได้"เธอนี่ก็ตีหน้าซื่อเก่งเหมือนกันนะ เงินฉันก็ให้ไปเยอะแล้วอย่าแสดงเพื่อเรียกราคาเพิ่มเลย""พูดอะไรของคุณ""เธอขายตัวให้ฉันแล้วเพราะฉะนั้นฉันจะทำอะไรกับตัวเธอก็ได้"โนอาห์หันมาตวาดใส่หญิงสาวที่กำลังขัดขืน"ขายตัวอะไรของคุณปล่อยนะฉันไม่ได้มาขายตัวฉันแค่เอาของมาให้แทนเพื่อนเฉยๆ"ตรีรัตน์เบิกตาโพลงเธอคิดว่าเขาเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้วเพล้งงงง หญิงสาววาดมือไปหยิบแจกันใบเล็กที่วางตกแต่งอยู่ข้างทางขึ้นฟาดไปที่หัวของชายหนุ่มเต็มๆและรีบวิ่งหนีไปเธอไม่ได้อยากให้ใครเจ็บตัวแต่เป็นเขาที่ไม่ยอมฟังเธออธิบายเองทั้งยังจะทำมิดีมิร้ายกับเธออีก"โอ้ยย...ยัยเด็กบ้าเอ้ยกลับมาเดี๋ยวนี้นะ"โนอาห์ถึงกับฟุบลงไปกองกับพื้นด้วยความเจ็บ"ขายตัวบ้าบออะไรกันอีตาโรคจิตเอ้ย ชาตินี้ขออย่าได้เจอกันเลย"ตรีรัตน์รีบวิ่งหนีออกมาด้วยอาการตกใจทั้งยังรู้สึกกลัวอยู่ไม่น้อยกับเหตุการณ์ที่พึ่งเจอเมื่อครู่ชั่วโมงต่อมา"เฮ้อ ทำ
"ฉลาดนี่ให้เพื่อนรับเงินแทนแล้วบอกว่าไม่รู้เรื่อง คิดว่าข้ออ้างแค่นี้จะปฏิเสธอะไรฉันได้หรือไง"โนอาห์ลากตัวหญิงสาวมาไว้ในอ้อมกอดและกระซิบเสียงพร่าข้างๆหูของเธอเบาๆ"ปล่อยนะไอ้โรคจิต"ตรีรัตน์ขืนตัวสุดชีวิตแต่เหมือนแรงของเธอจะทำอะไรคนตัวโตไม่ได้เลยสักเล็กน้อยเธอยังคงติดอยู่ในพันธนาการของเขาอยู่แบบนั้น“ถ้าเธอทำตัวดีๆกับฉันคงไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้หรอก"โนอาห์ผลักหญิงสาวนอนราบไปกับเตียงส่วนเขาก็คร่อมตัวเธอเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้และเริ่มใช้บริการร่างบางให้คุ้มค่ากับเงินที่จ่ายไปในทันที"ฮือๆๆๆ"ตอนนี้ก็มีเพียงเสียงร้องเจ็บปวดจากหญิงสาวเท่านั้นเพราะเธออยากขัดขืนเท่าไรก็ทำไม่ได้และความบริสุทธิ์ของเธอก็ได้เสียให้คนใจร้ายไปในคืนนี้ตั้งแต่คืนนั้นก็เป็นอาทิตย์แล้วที่โนอาห์กักขังหญิงสาวไว้ที่นี่เพื่อบำเรอเขาและวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายที่โนอาห์จะขังเธอไว้ที่นี่เนื่องจากหมดสัญญาที่เขาตกลงซื้อเธอแล้ว“ฉันอยากให้เธอเป็นผู้หญิงของฉันต่อไปแล้วเธออยากจะได้อะไรฉันจะหามาให้ทุกอย่าง"โนอาห์นอนกอดหญิงสาวอยู่บนเตียงนุ่มตอนนี้ร่างของทั้งสองเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงมีเพียงผ้านวมผืนใหญ่ที่ปกปิดร่างของทั้งสองเอาไว้
"นายครับนิติบอกว่าเธอย้ายออกไปแล้วครับคุณลูกปลาก็ไม่รู้ด้วยว่าคุณแตงกวาไปไหน""อะไรนะ"หลังจากเสร็จธุระจากญี่ปุ่นเมื่อไปร่วมเดือนโนอาห์ก็กลับมาที่ไทยอีกครั้งเพื่อมาเอาคำตอบจากหญิงสาวแต่เขาก็ต้องผิดหวังเพราะตอนนี้หญิงสาวไม่ได้อยู่ที่กรุงเทพแล้วหากเธอไม่อยากสุขสบายเขาก็จะไม่ตามเธอแล้วเพราะเขาอุตส่าห์เสียเวลากลับมาหาเธอขนาดนี้เธอยังไม่สนเขาจึงบินกลับไปเพื่อทำงานของตัวเองต่อปัจจุบัน02.30"หลับแล้วสินะ"โนอาห์กลับมาถึงคฤหาสน์ในเวลาเกือบตีสามเขาไม่เปิดไฟเพราะกลัวว่าตรีรัตน์กับลูกของเขาจะตื่นอาศัยแสงจากโคมไฟที่หัวเตียงมองทางเท่านั้นชายหนุ่มยิ้มอ่อนเมื่อเห็นทั้งสองหลับไปได้คราแรกเขานึกว่าตรีรัตน์จะหลับไม่ลงเสียอีกเขายืนมองหญิงสาวกับลูกสลับกันไปมาด้วยท่าทีครุ่นคิดเขามองทั้งสองอยู่อย่างนั้นครู่ใหญ่เพราะไม่เคยคิดเลยว่าวันนึงเขาจะมีภรรยาและลูกนอนรออยู่ที่บ้านแบบนี้มันเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่แต่ก็เป็นความรู้สึกที่ทำให้เขาอยากกลับมาที่นี่มากขึ้นกว่าแต่ก่อนครึ่งชั่วโมงต่อมา"ยัยตัวเล็กอย่าหนีแดดดี๊ไปไหนนะครับ"โนอาห์จัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเขาก็มายืนมองหน้าลูกน้อยในเปลทั้งยื่นมือหนาเขี่ย
ครู่ต่อมา"นาเดียพาลูกฉันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า"โนอาห์เรียกให้นาเดียมารับตัวลูกของเขาไปหลังจากเล่นน้ำได้พักใหญ่แล้ว"ค่ะนาย""เธอเอาชุดคลุมให้ฉันหน่อย"โนอาห์เห็นตรีรัตน์กำลังจะเดินตามนาเดียไปเขาจึงเรียกให้เธอหยิบชุดคลุมให้เขา"อื้อ...ว้ายยย"ตู้มม ตรีรัตน์หยิบชุดคลุมยื่นส่งให้ชายหนุ่มแต่เขาไม่ได้ดึงแค่ชุดคลุมไปดันดึงมือเธอล่วงน้ำไปเสียอย่างนั้น“นี่เธอ"โนอาห์เห็นตรีรัตน์ตะเกียกตะกายจะให้พ้นน้ำเขาก็รู้ได้ทันทีว่าเธอว่ายน้ำไม่เป็นจึงรีบคว้าตัวเธอเอาไว้ในอ้อมกอด"นี่ทำอะไรของคุณฉันว่ายน้ำไม่เป็นนะ จะฆ่าฉันหรือไง"ตรีรัตน์พ้นจากน้ำขึ้นมาได้ก็เกาะตัวโนอาห์เอาไว้แน่นอนเพราะเธอตกใจมากเธอกลัวที่สุดคือน้ำเพราะเธอว่าน้ำไม่เป็น"ใครจะฆ่าเมียตัวเองลง"โนอาห์ยอมรับว่าใจเสียไม่น้อยแต่เมื่อได้ยินหญิงสาวต่อว่าเขาได้เขาก็โล่งใจทั้งยังยียวนกวนประสาทเธอเล่นด้วยคำพูดที่น่าจะแสลงหูเธออีกด้วย"เลิกพูดว่าฉันเป็นเมียคุณซะทีได้ไหมคะ"เป็นอีกครั้งที่คำพูดของเขาทำให้เธอต้องมองค้อนเพราะไม่พอใจ"แล้วเธอไม่ใช่เมียฉันงั้นเหรอ"โนอาห์หมายจะหอมแก้มนวลแต่เธอก็หันหนีเขาเสียก่อน"หยุดพูดได้แล้ว ฉันหนาว"ตรีรัตน์รีบห
"ตั้งแต่นายหญิงกับคุณหนูมาอยู่ที่นี่นายก็ดูอารมณ์ดีขึ้นแถมกลับมาที่นี่ทุกวันด้วยนะคะ"นาเดียพูดไปยิ้มไปตั้งแต่ที่ตรีรัตน์มาอยู่ที่นี่คฤหาสน์นี้ก็ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมากกว่าแต่ก่อนมากคงเพราะมีเด็กเล็กอยู่และอีกอย่างก็คือโนอาห์กลับมาที่นี่ทุกวันที่นี่จึงแลดูเป็นบ้านมากขึ้น"เมื่อก่อนเค้าไม่ได้เป็นแบบนี้เหรอคะ"ตรีรัตน์ถามนาเดียกลับด้วยสีหน้าสงสัยเธอคิดว่าเขาจะอยู่ที่นี่ตลอดเสียอีก"เมื่อก่อนนายจะนอนที่เพนท์เฮ้าส์หรือไม่ก็โรงแรมใกล้ๆบริษัทที่ไปตรวจงานน่ะค่ะ""แล้วก็อาจจะมีอยู่กับผู้หญิงด้วยใช่ไหมคะ"ตรีรัตน์เอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อนที่เธอกล้าพูดแบบนี้ได้เพราะเธอไม่ได้คิดอะไรกับโนอาห์แม้แต่น้อย"เอ่อ..คือ"นาเดียถึงกับหน้าเจื่อนและต้องรีบก้มหน้าหลบสายตาตรีรัตน์เพราะเธอไม่รู้ว่าหญิงสาวว่าเป็นอย่างที่เธอคิดดีหรือไม่"ไม่ต้องปิดหรอกค่ะฉันเข้าใจฉันไม่ได้คิดอะไรกับเค้าหรอกค่ะ""อะไรนะคะนายหญิง"นาเดียว่าเธอเครียดกับคำที่เธอจะตอบแล้วตอนนี้เธอเริ่มเครียดกับคำพูดของตรีรัตน์มากกว่า"นาเดียออกไปก่อน"โนอาห์ที่เข้ามาได้ฟังจังหวะนี้พอดีเขาจึงรีบให้นาเดียออกไปจากห้องเพราะเขาอยากคุยกับหญิงสาวเป็นการส่วนตัว“นาย
ช่วงบ่ายของวัน"เธอปล่อยผมสิน่ารักดี"ไม่ว่าตรีรัตน์จะเล่นกับลูกให้นมลูกหรือกล่อมลูกนอนโนอาห์ก็ยังคอยตามเฝ้าลูกเมียตนอยู่ไม่ห่างคอยเป็นลูกมือเธอบ้างหรือบางทีก็แอบหยอกหญิงสาวบ้างตามประสาคนอยากมีตัวตนในสายตาของหญิงสาวตลอดเวลาและนี่ก็เป็นอีกครั้งในขณะที่ตรีรัตน์กำลังกล่อมลูกของเธอให้หลับโนอาห์ก็มาแกะยางรัดผมของเธอออกเสียอย่างนั้น"แกล้งฉันอีกแล้วนะคะคุณนาเดียคะฝากพายัยหนูไปนอนทีค่ะ""ค่ะนายหญิง"ตรีรัตน์ค่อนข้างรำคาญชายหนุ่มที่อายุตั้งเท่าไรแล้วยังจะมาเล่นไรเป็นเด็กๆเธอรีบส่งลูกน้อยที่กำลังหลับให้นาเดียและหันหลังกลับไปหาคนที่ชอบแกล้งเธอ"ขอยางรัดผมฉันคืนค่ะ" หญิงสาวแบมือตรงหน้าของโนอาห์"อือ"ชายหนุ่มทำหน้าทะเล้นเล็กน้อยและยื่นยางรัดผมตรงหน้าเธอให้เธอนั้นหยิบที่มือของเขาเอง"ปล่อยสิคะ"ตรีรัตน์พยายามดึงของจากมือของเขาแต่อีกฝ่ายก็ยังแกล้งที่จะไม่ปล่อยเพียะ "โอ้ยย.."และแล้วเสียงร้องของโนอาห์ก็ดังขึ้นเพราะความเจ็บที่หญิงสาวนั้นดีดยางรัดผมใส่มือของเขา"สมน้ำหน้า"ตรีรัตน์หัวเราะร่าแล้วรีบวิ่งหนีเข้าห้องไปเธอสะใจไม่น้อยที่เอาคืนคนที่แกล้งเธอได้เขาจะไม่เจ็บตัวสักนิดเลยหากไม่มาคอยแกล้งเธอก่อ
สามวันต่อมาโนอาห์และตรีรัตน์อยู่ที่นี่กันได้สามสี่วันแล้วหลังจากที่ตรีรัตน์มาอยู่กับโนอาห์ที่ท่ามกลางธรรมชาติแห่งนี้พวกเขาก็ดูจะเป็นมิตรกันดีมากยิ่งขึ้นเพราะโนอาห์ค่อนข้างอ่อนให้ตรีรัตน์อยู่พอสมควรและพยายามเอาใจเธอสารพัดจนตอนนี้หญิงสาวไม่ค่อยอึดอัดเท่าไรแล้วที่ได้อยู่ใกล้กับโนอาห์นับว่าแผนการของยูริและมัคซิมที่ให้โนอาห์พาตรีรัตน์กับลูกมาที่นี่เพื่อกระชับความสัมพันธ์ของทั้งคู่นับว่ามันได้ผลยิ่ง"นี่ของเธอ"โนอาห์เข้ามาโผกอดร่างบางและยื่นสร้อยคอที่มีจี้เพชรรูปหัวใจให้หญิงสาวในขณะที่เธอกำลังกล่อมลูกอยู่บนเตียง"ไม่รับได้หรือเปล่าคะฉันคงไม่ได้ใส่"ตรีรัตน์ยอมรับว่าสร้อยในมือของโนอาห์สวยมากแต่เธอคงไม่มีโอกาสได้ใส่เพราะต้องเลี้ยงลูกมันคงไม่สะดวกนักเพราะลูกเธอคงจะดึงเล่นเป็นแน่"อย่าปฏิเสธฉันได้ไหม ที่ฉันพยายามทำดีกับเธอก็เพราะอยากจะลบล้างอดีตที่ผ่านมา เธอทำใจลืมมันแล้วเริ่มต้นใหม่กับฉันได้หรือเปล่า" โนอาห์ยอมรัยว่าคำขอของเขามันดูเห็นแก่ตัวแต่หากตอนนี้หญิงสาวยังมัวเอาอดีตมายึดติดเธอก็จะมองไม่เห็นสิ่งดีๆที่เขาทำเพื่อเธอสักที ตรีรัตน์มองหน้าลูกของเธอที่กำลังเคลิ้มหลับหากขอความเห็นจากลูกของเธ
“จริงเหรอคะฉันกำลังจะขอคุณอยู่พอดีเลยคิดถึงพี่ๆแล้วก็เจ้าแฝดมากๆด้วย”หญิงสาวพยักหน้าด้วยรอยยิ้มเธออยากกลับใจจะขาดเพียงแต่เห็นว่าช่วงนี้โนอาห์ค่อนข้างยุ่งเธอจึงยังไม่ได้พูดเรื่องนี้กับเขา“ฉันรู้ไงฉันบอกพวกเค้าไว้แล้ว”โนอาห์คิดเอาไว้ไม่ผิดที่ช่วงนี้เขายุ่งๆเพราะอยากจะเคลียงานทุกอย่างให้เสร็จเพื่อที่จะมีเวลาพาหญิงสาวกลับไปที่ไทยบ้าง“ขอบคุณนะคะ”ตรีรัตน์ซบหัวของเธอกับไหล่ของโนอาห์เบาๆ“แล้วเรื่องเพื่อนเธอฉันจะรีบจัดการให้เข็ดหลาบจะได้ไม่ทำกับใครอีก”กลับไปครั้งนี้มีอีกหนึ่งอย่างที่โนอาห์อยากจะทำคือสั่งสอนเพื่อนจอมลวงโลกของหญิงสาวเพื่อที่จะทำให้เธอไม่ต้องไปร้ายใส่ใครเค้าอีก“อย่านะคะ..”ตรีรัตน์ส่ายหัวเธอเอ่ยปากห้ามชายหนุ่มด้วยอาการเป็นกังวลเธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวอะไรกับคนแบบนั้นอีกแล้วเธอเชื่อว่าเวรกรรมคงจะตามคนแบบนั้นเอง“ทำไม”โนอาห์มองคนในอ้อมอกอย่างไม่เข้าใจ“คือฉันอยากให้มันจบๆไป...”“ทำไมเธอต้องดีกับคนที่ไม่เคยคิดจะดีกับเธอด้วย”โนอาห์ลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์เท่าไรนักเพราะหากเป็นเขาที่ถูกกระทำเหมือนเธอเขาจะเล่นงานคนที่ทำให้ตายกันไปข้างเลยทีเดียว“อย่าพูดถึง