ตอนที่40

“แอ้ๆ..” 

ตรีรัตน์อุ้มลูกสาววัยหกเดือนที่กำลังจ้ำม่ำมากอดรัดฟัดเหวี่ยงกันตามประสาแม่ลูกเพราะวันนี้ลูกเธอดูจะตื่นมาแล้วอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

“อารมณ์ดีจังเลยนะคะ..อ้าวนี่มือถือพี่พัชนี่นา..ไปบ้านป้าพัชกันนะคะเอามือถือไปคืนป้าพัชกันค่ะ” 

ตรีรัตน์หันไปเห็นมือถือของพัชรินทร์วางอยู่ใกล้ๆกับตระกร้าผ้าของลูกเธอจึงหยิบขึ้นมาเพื่อที่จะเดินเอาไปคืนพี่สาวเธอที่บ้าน

“แอ้..ๆ”

หนูน้อยนิชารีรู้ว่าคนเป็นแม่จะพาเดินเที่ยวก็ดีใจจนยิ้มปากบาน

“อาหารเย็นเรียบร้อยแล้วค่ะ”

พัชรินทร์จัดการอาหารเย็นเสร็จก็รีบเดินออกมาเรียกสองหนุ่มที่กำลังยืนชมวิวคุยกันที่หน้าบ้าน

“พี่พัชคะมือถือค่ะ” 

ตรีรัตน์เดินมาหาพัชรินทร์พอดีกับที่หญิงสาวกำลังจะเดินเข้าบ้านเธอจึงรีบเรียกพัชรินทร์เอาไว้และยื่นมือถือคืนให้กับหญิงสาว

“ตายจริงพี่ลืมไว้เหรอเนี่ย” 

พัชรินทร์รีบรับมือถือของเธอมาอย่างรวดเร็วทั้งตำหนิตัวเองเล็กน้อยที่ไม่รอบคอบทำให้ตรีรัตน์ต้องลำบากเอาของเธอมาคืนถึงที่บ้าน

“ว่ายังไงหนูนา..มาให้ลุงอุ้มหน่อยเร็ว”  

อคิณเห็นตรีรัตน์อุ้มเจ้าก้อนมาด้วยก็รีบเข้าไปอุ้มหนูน้อยมาอย่างรวดเร็วเพราะหนูนาให้เขากอดรัดฟัดเหวี่ยงได้ตามสบายไม่เหมือนเจ้าแฝดที่เริ่มหนีเขาได้แล้วเมื่อรำคาญ

“หา..” 

ตรีรัตน์ส่งลูกสาวของเธอให้อคิณพลันสายตาของเธอก็ได้เห็นบุคคลที่เธอไม่อยากจะเห็นยืนจ้องเธออยู่ด้านหลังของอคิณเขาคนนั้นทำให้เธอยืนแทบไม่อยู่กันเลยทีเดียว

“แตงกวา..เป็นอะไร” 

พัชรินทร์ต้องรีบประคองตรีรัตน์เอาไว้เมื่อเห็นเธอขาอ่อนแทบจะล้มลงและรีบพาหญิงสาวเข้ามานั่งที่โซฟาข้างในบ้าน

“เธอ”

โนอาห์จำใบหน้าหวานนี้ได้เป็นอย่างดีผู้หญิงที่เขาเคยใช้เงินซื้อเธอ

"ฮึก..อือ..ออกไป"

ตรีรัตน์ตัวสั่นเป็นลูกนกยังไม่ทันที่โนอาห์จะได้ทักทายเธอหญิงสาวก็ไล่เขาออกให้ห่างจากตัวเธอไปเสียก่อน

"แตงกวาเป็นอะไร"

พัชรินทร์จับมือตรีรัตน์เอาไว้เพราะเห็นว่าเธอสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไรแถมยังไล่โนอาห์ออกไปอีก

"พี่พัช" 

ตรีรัตน์เกาะแขนพัชรินทร์แน่นไม่ยอมมองหน้าโนอาห์แม้แต่น้อยเพราะเธอยังกลัวเขาอยู่ไม่หายยิ่งเห็นหน้าเขาเหตุการณ์ที่ทำให้เธอเจ็บช้ำใจก็โผล่ขึ้นมาในหัวให้เธอเจ็บอีกรอบ

"คุณออกมากับผมก่อน"

อคิณเห็นท่าจะไม่ดีเพราะตรีรัตน์รู้สึกกลัวโนอาห์ขนาดตัวสั่นเขาจึงต้องเรียกให้โนอาห์ออกไปข้างนอกบ้านกับเขาก่อน โนอาห์ยืนเท้าเอวอย่างไม่สบอารมณ์ไม่รู้ว่าหญิงสาวจะกลัวอะไรเขานักหนาตั้งแต่วันนั้นจวบจนวันนี้ก็ไม่เคยเปลี่ยน

"คุณทำอะไรเธอทำไมเธอดูกลัวคุณขนาดนั้น" 

อคิณเดินอุ้มหลานของเขาตามโนอาห์มาติดๆเขาเอ่ยถามชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสีหน้าที่สงสัย

"คือ" 

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่โนอาห์ไม่ได้คิดจะปิดอะไรเขาจึงเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้กับอคิณได้ฟังอคิณเองเมื่อได้ฟังเรื่องราวจากปากโนอาห์แล้วเท่ากับว่าตอนนี้โนอาห์คือสิ่งที่น่ากลัวที่สุดสำหรับตรีรัตน์เลยก็ว่าได้

“นี่ลูกของเธอเหรอ” 

โนอาห์มองหนูน้อยตัวกลมใส่กระโปรงสีชมพูฟูฟ่องหน้าตาลูกครึ่งที่กำลังจ้องมายังเขาตาเขม็งอย่างกับรู้จักกันมาก่อนอย่างไงอย่างงั้น

“อืม” 

อคิณพยักหน้าตอบแอบสงสัยในใจอยู่ลึกๆว่าทำไมหนูนานั้นรูปร่างหน้าตาดันไปคล้ายคลึงกับคนตรงหน้าเขาขนาดนั้น

“สามีเธอล่ะ” 

เรื่องนี้เป็นสิ่งที่โนอาห์อยากรู้ที่สุดเพราะไม่รู้ว่าหลังจากที่หญิงสาวหนีเขาไปแล้วเธอไปคบหากับใคร

“ไม่เคยเห็นเหมือนกันแล้วก็ ไม่รู้รายละเอียดอะไรด้วย” 

อคิณได้แต่ส่ายหัวเรื่องนี้เขาเองก็ยังไม่ได้รับความกระจ่างคนที่รู้ก็น่าจะเป็นภรรยาของเขาแต่ก็ไม่มั่นใจว่าเธอจะบอกหรือเปล่า

"เป็นอะไรแตงกวาบอกพี่ก่อน" 

ทางด้านพัชรินทร์ก็ไพยายามจะถามตรีรัตน์ให้รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นถึงได้มีอาการกลัวโนอาห์แบบนี้

"เค้า..คือคนใจร้าย"

ตรีรัตน์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงปนสะอื้นและมองตาพัชรินทร์ด้วยความกลัว

"หา"

พัชรินทร์รู้ได้ทันทีว่าที่ตรีรัตน์พูดนั้นมันหมายความว่าอย่างไรเพราะตรีรัตน์เคยเล่าเหตุการณ์ให้เธอและพิมพรรณฟังทุกอย่างแล้วตั้งแต่มาอยู่ที่ไร่แต่เธอก็ไม่คิดเลยว่าโลกจะกลมจนเหวี่ยงคนๆนั้นกลับมาเจอกับตรีรัตน์อีกครั้ง

"เธอมีลูกกับใคร" 

โนอาห์ไม่อยากเห็บความข้องใจเอาไว้นานๆเขาจึงเดินเข้ามาถามตรีรัตน์ตรงๆในขณะที่เธอนั่งสะอื้นอยู่กับพัชรินทร์

"อึก..คือ" 

ตรีรัตน์หายใจไม่ทั่วท้องเลยสักนิดเมื่อจู่ๆโนอาห์ก็มาถามเธอเรื่องที่เธอไม่อยากจะตอบเพราะเธอกลัวจะเสียลูกไปด้วยความกลัวที่หญิงสาวมีมากจนเกินไปทำให้เธอหมดสติกะทันหัน

"แตงกวา"

ทุกคนต่างก็ตกใจกับการสลบไปของตรีรัตน์พัชรินทร์นั้นรีบลุกขึ้นไปหยิบยาดมและผ้าเย็นในตู้เย็นมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ตรีรัตน์และเริ่มปฐมพยาบาลเธออย่างรวดเร็ว

ครู่ต่อมา

"คุณทำกับเธอแบบนั้นได้ยังไง" 

ในขณะที่ตรีรัตน์ยังไม่ฟื้นพัชรินทร์ที่มีอารมร์โกรธโนอาห์ในเรื่องที่เขาทำกับตรีรัตน์อยู่แล้วเธอจึงหันไปถามชายหนุ่มที่นั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจเท่าไรนัก

"ผมรู้แต่เธอรับเงินผมเอง"

โนอาห์ไม่ได้ปฏิเสธว่าเขาบังคับเธอแต่เธอเป็นคนรับข้อเสนอเอง

"เงินอะไรคะ" พัชรินทร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ผมจ้างเธอตั้ง5ล้านแลกกับการบริการผมแค่อาทิตย์เดียวเธอได้เงินแล้วกลับหนีเธอเล่นตุกติกกับผมก่อน" 

โนอาห์เอ่ยเสียงเรียบเขาพูดเรื่องจริงทุกอย่าง

"อะไรนะ...เธอมาที่นี่โดยไม่มีเงินติดตัวแม้แต่บาทเดียวคุณรู้เอาไว้ด้วยแล้วคุณก็ทำลายอนาคตเธอทำไมคุณไม่ป้องกัน" 

พัชรินทร์เชื่อว่าคนอย่างตรีรัตน์ไม่ขายศักดิ์ศรีกินแน่นอนและถือโอกาสนี้ต่อว่าโนอาห์ที่ไม่ป้องกันจนทำให้ตรีรัตน์ต้องเสียอนาคตและต้องกลายมาเป็นแม่เลี้ยงเดี๋ยวลำบากลำบนอยู่จนถึงทุกวันนี้