ตอนที่39

เกริ่น

ทำไมโลกที่แสนกลมต้องเหวี่ยงคนใจร้ายกลับมาเจอเธอด้วยคำที่หญิงสาวมีคำถามอยู่ในใจทุกครั้งที่ต้องเห็นหน้าคนที่มาคอยบังคับเธอให้ตกอยู่ในพันธนาการของเขา

หากวันนั้นเธอไม่ใจดีจะเป็นแบบนี้หรือไม่หากวันนั้นเธอเลือกที่จะคบเพื่อนดีจะเป็นแบบนี้หรือไม่หากวันนั้นเธอไม่เจอเขาชีวิตเธอจะดีกว่านี้หรือไม่...

เนื้อเรื่อง

ช่วงบ่ายของวันในเวลาที่แดดร่มลมตกแล้วตรีรัตน์กำลังนั่งไกวเปลลูกน้อยของเธอไปด้วยวาดรูปออกแบบเครื่องประดับไปด้วยเพลินๆเพราะตอนนี้เธอมีงานอดิเรกนอกจากเลี้ยงลูกแล้วเธอยังแพ็คของส่งลูกค้าไปด้วยตอนนี้เธอขายเครื่องประดับที่เป็นฝีมือการออกแบบของเธอเองผลตอบรับตอนนี้ค่อนข้างดีมากเพราะฝีมือการออกแบบของเธอค่อนข้างตรงความต้องการของคนหมู่มาก

ตรีรัตน์หญิงสาววัย21ตอนนี้เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวอยู่ที่ไร่เริงฤทธิ์เธอท้องตั้งแต่ยังเรียนไม่จบเพราะความหัวอ่อน หญิงสาวเป็นสาวหน้าหวานใบหน้ารูปไข่ผิวขาวอมชมพูผมสีน้ำตาลยาวหยักศกคิ้วได้รูปขนตางอนยาวดวงตากลมโตปากนิดจมูกหน่อย เธอเป็นสาวหน้าหวานที่ค่อนข้างหัวอ่อนรักเพื่อนเชื่อคนง่ายนั่นเป็นลักษณะนิสัยที่ทำให้เธอถูกเอาเปรียบอยู่บ่อยครั้ง

“ของขายดีเลยสินะ”

พัชรินทร์เดินเข้ามาหาตรีรัตน์ที่แคร่ไม้หน้าบ้านของเธอในมือถือถุงเสื้อผ้าของลุกเธอมาพะลุงพะลังเพราะตั้งใจจะเอามาให้หลานของเธอ

“ค่ะพี่พัช..เจ้าแฝดล่ะคะ” 

ตรีรัตน์รีบละมือมาช่วยพัชรินทร์ถือของวาง

“หลับอยู่น่ะจะนี่เสื้อผ้าเจ้าแฝดหนูนาน่าจะใส่ได้พอดีแล้วล่ะตัวกลมขนาดนี้”

“ขอบคุณพี่พัชมากๆเลยนะคะที่เอ็นดูพวกเราขนาดนี้”

“เราคนกันเองมีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้ว”

พัชรินทร์ลูบหัวตรีรัตน์เบาๆด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเธอรู้ว่าตอนนี้ตรีรัตน์คงจะเหนื่อยมากไหนจะเลี้ยงลูกไหนจะขายของเธอเองก็เคยผ่านประสบการณ์แบบนี้มาแล้ว

“นี่เงินค่ะพี่พัชกำไรที่แตงกวาขายของได้แตงกวาคืนพี่พัชเท่านี้ก่อนนะคะ”

ตรีรัตน์รีบหยิบเงินที่ได้จากการขายของก้อนแรกคืนให้กับพัชรินทร์

“พี่บอกแล้วไงว่าเงินก้อนนั้นพี่ให้แตงกวาไปทำทุนไม่ต้องคืนพี่ไม่อย่างนั้นพี่จะหาว่าเราไม่อยากรับความช่วยเหลือจากพี่นะ” 

พัชรินทร์ผลักมือหญิงสาวให้เก็บเงินเอาไว้เพราะเงินก้อนนั้นที่เธอตั้งใจให้กับหญิงสาวเธอต้องการให้หญิงสาวเอาไปทำทุนไม่ได้อยากได้คืน

“แต่ว่า”

“ไม่มีแต่จะถือว่าพี่ให้หลานละกันนะ”

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะพี่พัช”

ตรีรัตน์ยกมือไหว้พัชรินทร์ยกใหญ่เธอไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาขอบคุณพัชรินทร์และทุกคนที่นี่เพราะทุกคนดีกับเธอเหลือเกิน

“แล้วนี่แพ็คของเสร็จหรือยังพี่ช่วยไหม”

“อีกสองสามออเดอร์ก็เสร็จแล้วค่ะเมื่อคืนเร่งแพ็คไว้เยอะพอสมควร”

“ได้นอนบ้างหรือเปล่าเนี่ยเดี๋ยวจะเหนื่อยเอานะ”

“ไม่เหนื่อยเลยค่ะยิ่งเห็นคนซื้อของมากเท่าไรแตงกวาก็มีกำลังใจมากเท่านั้นค่ะ” 

ตรีรัตน์เอ่ยด้วยสีหน้าภูมิใจยิ่งเห็นเม็ดเงินและผลตอบรับจากลูกค้าที่ชื่นชอบฝีมือการออกแบบของเธอมันก็ยิ่งทำให้ตรีรัตน์นั้นสนุกกับงานมากกว่าที่จะเหนื่อย

“ดูซิจะเต็มเปลอยู่แล้วนะเนี่ย” 

พัชรินทร์เงยหน้ามองหลานสาววัยหกเดือนทั้งเอ่ยหยอกเสียงเบาเพราะกลัวว่าคนในเปลจะตื่น

“ค่ะ..ตั้งแต่แตงกวาเริ่มบดข้าวให้หนูนาก็ใหญ่ขึ้นทุกวันเลยค่ะ”

“จ้ำม่ำที่สุดเลยหลานป้า”

หากไม่ติดว่านิชารีนั้นหลับอยู่คงมิวายถูกพัชรินทร์จับฟัดอีกเป็นแน่

“เห็นพี่พิมบอกว่าพี่พัชจะย้ายไปกรุงเทพแล้วเหรอคะ” 

ตรีรัตน์ว่าจะถามพัชรินทร์ตั้งแต่ได้ยินเรื่องแล้ววันนี้พัชรินทร์มาหาเธอพอดีเลยได้โอกาสถาม

“จะ..เรื่องคดีเก่าเสร็จเมื่อไรพี่ก็จะย้ายไปแล้วเพราะถ้าพี่ไม่ยอมกลับไปพี่คิณก็ไม่ยอมกลับไปดูแลบริษัทเสียที” 

พัชรินทร์พยักหน้าเบาๆอันที่จริงเธอเองก็ไม่อยากจะไปจากที่นี่เลยเพียงแต่ว่าหากเธอไม่ยอมไปอยู่ที่กรุงเทพกับอคิณตัวอคิณเองก็ไม่ยอมกลับไปดูแลงานเต็มตัวเสียทีเลยทำให้เธอต้องจำใจที่จะต้องกลับไป

“ใจหายเหมือนกันนะคะ” 

ตรีรัตน์นึกแล้วก็ใจหายอยู่ไม่น้อยเพราะตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่ก็มีพัชรินทร์ที่คอยดูแลเธออยู่ตลอด

“ถ้าว่างพี่ก็จะมาที่นี่บ่อยๆพี่คุ้นเคยกับการอยู่ที่นี่ไปแล้วล่ะสิ” 

พัชรินทร์มองไปรอบๆด้วยแววตาที่เศร้าเล็กน้อย

เย็นของวัน

หลังจากเสร็จจากเรื่องคดีแล้วโนอาห์ก็ขอตามอคิณมาที่ไร่เพราะเขามีเรื่องที่จะต้องคุยเรื่องธุรกิจกันต่อ

“ที่นี่เป็นที่ที่น่าอยู่มากเลยนะครับ”

โนอาห์รู้สึกชอบที่นี่เหมือนคนอื่นๆที่พึ่งเคยเห็นที่นี่เป็นครั้งแรกกันทั้งนั้นเขากอดอกยืนมองทิวทัศน์ที่นี่ด้วยท่าทีสบายใจ

โนอาห์หนุ่มรัสเซีย วัย 36 รูปร่างหน้าตาของเขาดูดีจนผู้ชายด้วยกันยังเหลียวมอง สูงเกือบสองเมตรร่างกายกำยำดูสุขภาพดีเพราะออกกำลังกายเป็นประจำ สีผมสีเทาจัดทรงเนี้ยบใบหน้าดุดัน คิ้วเข้ม ตาคมลึก จมูกโด่งเป็นสันริมฝีปากหน้ากระจับสีชมพูระเรื่อ ผิวขาว มีไรเคราเล็กน้อย ค่อนข้างเจ้าชู้ อยากได้อะไรต้องได้ และเข้าถึงยากพอสมควรเว้นเสียแต่เขาอยากให้ใครคนนั้นเข้าถึงตรงไปตรงมา เพราะถูกเลี้ยงให้เป็นนักธุรกิจตั้งแต่เด็ก 

ธุรกิจของเขาเป็นมีแทบจะทุกอย่างที่ทำเงินได้ในชื่อของซาเรฟ ไม่ว่าจะเป็นค้าอาวุธ ทำแบรนด์เครื่องประดับ ไหนจะคลับ บาร์เล็กๆอีกมากมาย ที่นับไม่ถ้วน

“ครับผมมาอยู่ไม่นานก็รักที่นี่มากๆเหมือนกันติดตรงที่ยังไงก็ต้องกลับไปรับผิดชอบหน้าที่ตัวเองเลยต้องจากไป” 

อคิณพูดด้วยสีหน้าเสียดายเพราะเสร็จธุระจากที่นี่แล้วเขาก็ต้องกลับไปดูแลงานของเขาอย่างจริงจังเพราะอยู่ที่นี่มานานพอสมควรแล้ว

“เรื่องเก่านั่นคุณไม่ถือสาผมใช่หรือเปล่าเรายังกลับมาทำธุรกิจกันได้อีกใช่ไหม” 

โนอาห์ยังคงอยากจะรู้ว่าอคิณนั้นยังคาใจเรื่องกิ่งแก้วอยู่หรือเปล่า

“ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอกครับอีกอย่างคนแบบนั้นผมก็ไม่อยากพูดถึงแล้วด้วย” 

อคิณก้มหน้าลงเล็กน้อยทั้งอมยิ้มอ่อนเขาไม่ได้คิดเรื่องนี้มานานแล้วและเรื่องที่โนอ์มีสัมพันธ์กับแฟนเก่าของเขาใช่ว่าโนอาห์จะเป็นคนทำคนเดียวเสียเมื่อไรหากไม่มีใครเสนอชายหนุ่มก็คงจะไม่สนอง