ตอนที่37

ไร่เริงฤทธิ์

“ทำอะไรอยู่ครับตา”

ช่วงเย็นอคิณเดินเข้ามาหาเริงฤทธิ์หลังจากที่ไปส่งของกับพัชรินทร์เรียบร้อยแล้วเขาเห็นเริงฤทธิ์นั่งตอกไม้ไผ่ตั้งแต่ก่อนไปแล้วตอนนี้เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าเริงฤทธิ์ทำอะไร

“ทำกระแตเวียนไงรู้จักไหมล่ะ”

“คืออะไรครับ” อคิณขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ให้เจ้าแฝดเกาะหัดเดินไงคนโบราณเค้าก็ทำแบบนี้ให้ลูกหัดเดินกันทั้งนั้นเอ็งคงไม่เคยเห็นล่ะสิ”

เริงฤทธิ์เห็นว่าเจ้าแฝดเริ่มตั้งไข่ได้นานแล้วจึงอยากให้ฝึกเดินที่กระแตเวียนจะได้เดินแข็งเร็วๆ

“ครับผมก็พึ่งจะรู้จักนี่แหละ”

“น้ำเมยน้ำปายคลานมาหาทวดมา”

“อ้วด..อ้วด”

เจ้าแฝดที่เล่นดินกันมอมแมมทั้งสองได้ยินเสียงทวดเรียกก็รีบคลานกรูกันเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว

“อ้าวเกาะ”

เริงฤทธิ์ค่อยๆอุ้มเจ้าแฝดทีละคนให้เกาะไม้และเดิน

“แอ้ะ..อิๆๆ”

เจ้าสองแฝดพอเกาะเดินได้ก็ชอบใจกันใหญ่

“เดินเข้าจะได้เดินแข็งๆ”

เริงฤทธิ์เอ่ยด้วยรอยยิ้มเขาหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเมื่อเห็นเหลนๆชอบของที่เขาทำให้

“เก่งจังเลยครับลูก..เดินแข่งกันเร็วๆๆ”

อคิณปรบมือเชียร์เป็นกำลังใจให้ลูกๆของเขาแข่งกันเดินแม้ของเล่นจะไม่ใช่สิ่งที่หรูหราแต่เขาก็ขอบคุณเริงฤทธิ์อยู่ไม่น้อยที่เอ็นดูลูกเขาขนาดนี้

ไร่ภิภพ

“แข็งใจลองเดินอีกนิดนะคะ”

ทางด้านพิมพรรณเองก็ช่วยทรงรบทำกายภาพตามที่หมอบอกนี่ก็สองเดือนแล้วดูท่าว่าทรงรบจะไม่มีอาการที่ดีขึ้นเลยแต่เธอเองก็ไม่ถอดใจยังเชื่อว่ายังไงเขาก็ต้องหาย

“หึ่ม..”

ทรงรบนั่งลงกับพื้นน้ำตาคลอคราแรกเขาคิดว่าอาการของเขามันจะหายได้อย่างรวดเร็วแต่ไม่เลยนับวันๆที่เขาเห็นพิมพรรณต้องมาลำบากเพราะเขามันก็ยิ่งบั่นทอนจิตใจเขาไม่น้อยจนเขาถอดใจไม่อยากรักษา

“ลองอีกนิดนะคะ”

“ไม่..ผมคงเดินไม่ได้อีกแล้วล่ะ”

“อย่าหมดหวังสิคะหมอบอกว่าถ้าคุณขยันทำกายภาพคุณก็จะกลับมาเดินได้นะคะ” พิมพรรณจับมือทรงรบไว้แน่นเป็นการให้กำลังใจ

“คุณอย่ามาจมปลักกับผมเลยเรา..เลิกอยู่ด้วยกันแบบนี้เถอะผมไม่อยากเป็นภาระคุณ” ทรงรบเอ่ยเสียงสั่น

“ทำไมคุณพูดแบบนี้ล่ะคะ...คุณถอดใจได้ยังไงทั้งที่ฉันก็ยังไม่ถอดใจเลย”

พิมพรรณถึงกับแววตาไหววูบสิ่งที่เธอพยายามทำเขากลับไม่เห็นคุณค่าเลยสักนิด

“ลองมาเท่าไรแล้วผมยังไม่เห็นว่าการเดินของผมมันจะดีขึ้นเลย..คุณอย่ามาดูแลคนพิการอย่างผมเลย”

“ไหนบอกรักฉันไงคะ..แล้วไล่ฉันทำไม”

พิมพรรณน้ำตาร่วงออกมาอย่างผิดหวังเธอไม่คิดว่าเขาจะถอดใจง่ายๆและมาไล่เธอไปแบบนี้ทั้งที่เฮอยากจะอยู่ดูแลเขา

“เพราะรักไงผมเลยไม่อยากให้คุณมาลำบากเพราะผม”

ทรงรบหันมามองพิมพรรณด้วยสีหน้าหดหู่และมีน้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมา

“รอฉันเดี๋ยวนะคะ”

พิมพรรณรีบเดินเข้าไปในห้องและรีบหยิบอะไรบางอยบ่างออกมาเธอหวังว่าสิ่งที่เธอจะบอกเขานี้จะทำให้เขาดีขึ้น

“ฉันจะให้คุณดูบางอย่างแล้วคุณก็บอกมาว่าจะให้ฉันไปอีกหรือเปล่า” พิมพรรณยื่นซองบางอย่างใส่มือทรงรบ

“อะไร..นี่มัน..นี่ผมกำลังจะเป็นพ่อคนงั้นเหรอ”

เมื่อชายหนุ่มเปิดขึ้นมาก็เห็นว่ามีแท่งตรวจครรภ์สามอันเขาอ้าปากค้างมองหน้าพิมพรรณด้วยรอยยิ้ม

“ค่ะ...คุณต้องสู้นะคะสู้เพื่อลูกของเรา”

พิมพรรณยิ้มอ่อนและกอดชายหนุ่มเอาไว้เธออยากให้เขามีกำลังใจที่จะสู้ต่อไปตอนนี้เธอท้องได้สามเดือนแล้วพึ่งรู้ตัวเองเมื่อไม่นานมานี้เหมือนกัน

“ผมกำลังจะเป็นพ่อคน” ทรงรบกอดพิมพรรณเอาไว้แน่น

“ฉันรักคุณนะคะฉันอยากให้คุณหายแล้วเราจะได้ช่วยกันเลี้ยงลูกไงคะ”

“พิม..”

ตอนนี้ทรงรบเกิดแรงฮึดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อรู้ตัวว่าจะมีลูกและตำหนิตัวเองในใจที่เกือบจะทำให้ตัวเองเสียลูกและเมียไปด้วยความงี่เง่าของตัวเอง

สองเดือนต่อมา

“เดินได้คล่องแล้วนี่”

อคิณมาเยี่ยมทรงรบที่บ้านเป็นประจำวันนี้เขาเห็นเพื่อนของเขาเดินได้คล่องก็ดีใจอย่างมากที่ทรงรบจะกลับมาใช้ชีวิตได้อย่างเป็นปกติเสียที

“ต้องขอบคุณเจ้าตัวเล็กนี่จริงๆทำให้ฉันมีกำลังใจขึ้นเยอะเลย”

 ทรงรบจับมือพิมพรรณและมองหน้าภรรยาของเขาด้วยรอยยิ้มพร้อมทั้งก้มลงไปกอดหน้าท้องนูนของหญิงสาวต่อหน้าอคิณอย่างไม่อายเพราะรู้ว่ามีลูกและกำลังจะเป็นพ่อคนเขาจึงมีแรงฮึดสู้ทุกอย่างจนผ่านมันมาได้

22.00 น.

อคิณยืนมองพระจันทร์ดวงโตยามค่ำคืนในขณะที่ลูกๆของเขาหลับไปแล้วพลางคิดอะไรไปเพลินๆเกี่ยวกับเรื่องราวที่ผ่านมายิ่งมองย้อนกลับไปถึงตัวเองเมื่อก่อนยอมรับเลยว่าเขาไม่พอใจตัวเองเมื่อก่อนเท่าไรนักเพราะความเอาแต่ใจและทิฐิที่เยอะของตนจึงนำพาเรื่องราวอันน่าปวดหัวมากมายมาให้เขาและคนอื่นๆที่ต้องมารองรับอารมณ์ของเขา

แต่นั่นก็มีข้อดีอีกอย่างคือทำให้เขาได้เรียนรู้ชีวิตและเรียนรู้ที่จะปรับปรุงตัวและเชื่อว่าทุกๆอย่างฟ้าคงกำหนดมันมาแล้ว

“ทำไมยังไม่นอนอีกคะ”

พัชรินทร์เดินออกมาหาน้ำดื่มด้านนอกเมื่อเห็นว่าอคิณกำลังยืนนิ่งอยู่ที่ระเบียงบ้านจึงเดินเข้าไปหาเขา

“ขอบคุณนะที่ช่วยดูแลพี่”

อคิณหันมายิ้มให้หญิงสาวและดึงมือเรียวของเธอไปกุมเอาไว้เขาพุดขอบคุณเธอเป็นครั้งที่เท่าไรนับไม่ได้รู้เพียงว่าอยากจะพูดเมื่อไรก็พูดออกมาเท่านั้น

“พัช..ก็..ขอบคุณพี่คิณนะคะที่คอยปกป้องพวกเรา”

พัชรินทร์ยิ้มอ่อนเธอก็จ้องขอบคุณเขาเหมือนกันที่เขาเสียสละตัวเองปกป้องคนในไร่ไม่ให้ถูกคนชั่วรังแกจนตัวเจ็บปางตาย