ตอนที่37

ไร่เริงฤทธิ์

“ทำอะไรอยู่ครับตา”

ช่วงเย็นอคิณเดินเข้ามาหาเริงฤทธิ์หลังจากที่ไปส่งของกับพัชรินทร์เรียบร้อยแล้วเขาเห็นเริงฤทธิ์นั่งตอกไม้ไผ่ตั้งแต่ก่อนไปแล้วตอนนี้เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าเริงฤทธิ์ทำอะไร

“ทำกระแตเวียนไงรู้จักไหมล่ะ”

“คืออะไรครับ” อคิณขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ให้เจ้าแฝดเกาะหัดเดินไงคนโบราณเค้าก็ทำแบบนี้ให้ลูกหัดเดินกันทั้งนั้นเอ็งคงไม่เคยเห็นล่ะสิ”

เริงฤทธิ์เห็นว่าเจ้าแฝดเริ่มตั้งไข่ได้นานแล้วจึงอยากให้ฝึกเดินที่กระแตเวียนจะได้เดินแข็งเร็วๆ

“ครับผมก็พึ่งจะรู้จักนี่แหละ”

“น้ำเมยน้ำปายคลานมาหาทวดมา”

“อ้วด..อ้วด”

เจ้าแฝดที่เล่นดินกันมอมแมมทั้งสองได้ยินเสียงทวดเรียกก็รีบคลานกรูกันเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว

“อ้าวเกาะ”

เริงฤทธิ์ค่อยๆอุ้มเจ้าแฝดทีละคนให้เกาะไม้และเดิน

“แอ้ะ..อิๆๆ”

เจ้าสองแฝดพอเกาะเดินได้ก็ชอบใจกันใหญ่

“เดินเข้าจะได้เดินแข็งๆ”

เริงฤทธิ์เอ่ยด้วยรอยยิ้มเขาหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเมื่อเห็นเหลนๆชอบของที่เขาทำให้

“เก่งจังเลยครับลูก..เดินแข่งกันเร็วๆๆ”

อคิณปรบมือเชียร์เป็นกำลังใจให้ลูกๆของเขาแข่งกันเดินแม้ของเล่นจะไม่ใช่สิ่งที่หรูหราแต่เขาก็ขอบคุณเริงฤทธิ์อยู่ไม่น้อยที่เอ็นดูลูกเขาขนาดนี้