ตอนที่31

อำเภอ

“ตาครับ”

ทรงรบมาถึงที่อำเภอเห็นเริงฤทธิ์กำลังยืนคุยอยู่กับใครบางคนเขาจึงรีบเดินเข้าไปหา

“อ้าวพ่อเลี้ยงมาพอดีเลยนี่คุณเหมนายอำเภอคนใหม่ของที่นี่”

“อ๋อ..ครับสวัสดีครับ”

เมื่อเห็นหน้าชายหนุ่มที่ยืนคุยกับเริงฤทธิ์คราแรกเขาก็มองอย่างไม่เป็นมิตรทันทีเพราะจำได้ว่าคนๆนี้อยู่กับพิมพรรณในวันที่เขาไปซื้ออะไหล่รถยนต์

“คุยกันไปก่อนนะเดี๋ยวตาไปทักทายตาทิ้งหน่อยไม่ได้เจอกันนานเลย”

เริงฤทธิ์แนะนำทั้งคู่เสร็จก็เดินออกไปหาคนรู้จัก

"เจอคุณก็ดีเลยพอดีคุณพิมลืมของไว้ที่รถผมน่ะครับฝากคุณคืนเธอเลยแล้วกันนะครับพ่อเลี้ยง"

เมื่อเห็นทรงรบเหมวัตก็ยื่นของที่พิมพรรณลืมเอาไว้ให้กับทรงรบทันทีเพราะเห็นว่าอยู่บ้านเดียวกัน

"อ่อครับ...แล้วทำไมของภรรยาผมไปอยู่กับคุณได้ล่ะ"

ทรงรบรับถุงกระดาษมาอย่างสงสัย

"อย่าพึ่งเข้าใจผิดนะครับวันนั้นผมเจอคุณพิมที่ข้างทาง..."

เหมวัตเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้ทรงรบฟังว่าวันนั้นเขาเป็นคนพาเธอเอารถไปซ่อมและไปส่งเธอที่ร้านอาหารด้วยวันก่อนก็พึ่งจะพาเธอปรับรถเพราะช่างโทรหาเธอไม่ติด

"ครับผมเข้าใจแล้ว"

ทรงรบถึงกับตัวชาวาบหลังจากที่ได้รู้เรื่องราวจากเหมวัต

ครู่ต่อมา

"ผมขอให้ทุกคนตรวจตราดูกันหน่อยนะครับว่ามีคนแปลกหน้าผ่านทางที่ของพวกคุณหรือเปล่าถ้ามีแจ้งทางผมด่วนเลยนะครับเราจะไม่ปล่อยให้พื้นที่ที่นี่เป็นพื้นที่ที่คนเห็นแก่ตัวใช้งานเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวเด็ดขาด"

การประชุมเจ้าของพื้นที่ทุกคนที่ติดกับเชิงเขาที่เป็นพื้นที่อันตรายวันนี้ราบรื่นไปด้วยดีเพราะทุกคนต่างก็ให้ความร่วมมือเพราะอยากให้พื้นที่ของตนเป็นพื้นที่สีขาวปราศจากอันตรายเว้นเสียมีคนหนึ่งที่ไม่ได้มาร่วมประชุมงานนี้เท่านั้นก็คือเสี่ยบรรจงผู้ที่มีพื้นที่น้อยที่สุดที่ติดกับเชิงเขา

“การประชุมผ่านไปด้วยดีเลยนะครับมีคนเดียวที่ไม่ได้มาเท่านั้น”

หลังจากงานประชุมเสร็จเหมวัตก็เดินออกมานั่งคุยกันที่ร้านกาแฟใกล้ๆเพราะมีบางเรื่องที่เหมวัตอยากจะถามทรงรบเนื่องด้วยเห็นว่าเขาค่อนข้างมีอิทธิพลกับอำเภอนี้พอสมควร

“ใครเหรอครับ”

“เสี่ยบรรจงน่ะครับแม้จะมีที่ดินติดเชิงเขาน้อยที่สุดก็น่าจะให้ความร่วมมือบ้าง”

เหมวัตเอ่ยด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างสงสัย

“ผมเคยได้ยินว่าเสี่ยเค้าไม่ค่อยให้ความร่วมมือกับการประชุมแบบนี้เท่าไรเพราะแกงานเยอะแถมบ้านแกก็อยู่ไกลกับที่ผืนนี้มากด้วย”

ทรงรบเองก็ไม่ได้รู้จักเสี่ยบรรจงเป็นการส่วนตัวทั้งอยู่ห่างกันตั้งหลายอำเภอเลยทำให้เขาเคยเจอเสี่ยบรรจงแค่ไม่กี่ครั้ง

“เสี่ยแกทำธุรกิจอะไรบ้างเหรอครับ”

“ผมก็ไม่ค่อยได้รู้จักแกเท่าไรนะครับเพราะเสี่ยแกไม่ใช่คนที่นี่แค่มีที่ดินเยอะเท่านั้น”

“อ๋อ..ครับ” เหมวัตเห็นว่าเรื่องนี้เขาต้องลงมือสืบด้วยตัวเองแล้วเพราะเขาไม่เข้าใจว่าทำไมบรรจงจึงไม่ค่อยให้ความร่วมมือกับเรื่องความปลอดภัยนัก

13.00 น.

"กระเป๋าสตางค์" ทรงรบขับรถมาถึงหน้าบ้านของเขาเมื่อกำลังจะหยิบถุงกระดาษที่วางอยู่ที่เบาะข้างๆเขาก็ถือวิสาสะเปิดดูว่าของข้างในมันคืออะไรกันแน่

ฉันไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรให้คุณดีฉันเห็นว่ากระเป๋าเงินคุณมันเก่าแล้วเลยซื้อให้ใหม่หวังว่าคุณจะชอบนะคะ วันนั้นที่คุณถามฉันว่าฉันไม่รู้อะไรเลยเหรอเมื่ออยู่กับคุณฉันรู้ว่าคุณพยามดูแลและให้เกียรติฉันอย่างดีตลอดมาหวังว่าวันนึงเราจะเลิกกัดกันได้นะคะ ทรงรบกำมือแน่นเมื่ออ่านข้อความที่หญิงสาวเขียนเอาไว้เป็นเขาเองที่ทำลายความไว้ใจของเธอ

"พิม...ทำไมตัวร้อนแบบนี้ล่ะ"

ทรงรบเดินหน้าละห้อยเข้ามาในห้องหวังว่าจะเข้ามาขอโทษหญิงสาวแต่กลับเห็นเธอนอนขดตัวสั่นเป็นลูกนกอยู่ในผ้าห่มเมื่อเขาสัมผัสตัวเธอก็รู้ว่าตัวของเธอนั้นร้องแทบเป็นไฟเขาจึงรีบหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้เธอทันที

"พิมคุณตื่นมาทานยาก่อนนะ"

เมื่อเช็ดตัวเสร็จทรงรบก็พยุงตัวหญิงสาวให้นั่งพิงอยู่ที่อกของเขาและปลุกให้เธอทานยา

"ไม่..อย่ามายุ่งกับฉัน"

พิมพรรณยกมือเรียวกุมหัวของเธอเบาๆเมื่อรู้ว่าทรงรบอยู่ใกล้ๆจึงรีบผละตัวออกจากเขาทันที

"อย่าดื้อได้ไหมไม่อย่างนั้นผมจะพาคุณไปหาหมอ"

ทรงรบดึงหญิงสาวมานั่งพิงที่อกของเขาเช่นเดิม

"ก็ได้.."

พิมพรรณต้องยอมทานยาแต่โดยดีเพราะเธอไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าเธอป่วยกะทันหันเพราะอะไร

วันต่อมา

ตั้งแต่เมื่อวานทรงรบก็คอยดูแลเช็ดเนื้อเช็ดตัวทำกับข้าวป้อนยาพิมพรรณอยู่ไม่ขาดเขาเป็นห้วงเธอมากเพราะที่เธอเป็นแบบนี้ก็เป็นเพราะฝีมือของเขา

"ดีขึ้นบ้างหรือยัง"

วันนี้เมื่อตื่นมาก็เห็นว่าหญิงสาวไม่อยู่ในห้องเขาจึงรีบลุกออกจากเตียงหน้าตาตื่นมาตามหาเธอค่อยโล่งใจได้เมื่อเห็นว่าเธอยืนอยู่หน้าบ้าน

"อืม.."

พิมพรรณหันมาพยักหน้าให้คนที่ยืนข้างๆเบาๆและหันไปมองวิวยามเช้าของไร่นี้ต่อเธอไม่อยากจะสนทนากับเขาเท่าไรเพราะเธอยังคงโกรธที่เขาทำกับเธออยู่ไม่หาย

"ขอบคุณสำหรับของขวัญนะแล้วก็ขอโทษที่เข้าใจคุณผิด" ทรงรบเอ่ยเสียงอ่อน

"ไปเอามาจากไหน"

พิมพรรณก้มลงมองของที่ชายหนุ่มถืออยู่

"คุณเหมให้มา"

"เอาคืนมาฉันไม่ให้คุณแล้ว"

หญิงสาวกระชากถุงกระดาษในมือของทรงรบมาไว้ในอ้อมกอดเธอรู้ว่าเขาน่าจะได้อ่านจดหมายด้านในแล้วจึงรู้ว่านี่เป็นของขวัญที่เธอซื้อให้กับเขาเธอเสียดายอยู่ไม่น้อยที่ซื้อของดีๆทั้งยังเขียนข้อความดีๆให้เขาทั้งที่เขาทำตรงข้ามกับความไว้ใจของเธอ

"ทำไมล่ะ"

ทรงรบมองหญิงสาวด้วยสายตาไหววูบ พิมพรรณเดินหนีทรงรบเข้าไปในบ้าน