ตอนที่33

18.00 น.

“ขอบคุณพัชมากที่ช่วยดูแลพี่”

อคิณยกมือของเขามาลูบเบาๆที่มือของพัชรินทร์เขาทานข้าวไปมองคนที่ป้อนไปด้วยสีหน้าที่มีความสุขอย่างน้อยในความโชคร้ายนี้ก็ยังมีความโชคดีที่เขาได้รู้ว่าหญิงสาวไม่ทิ้งเขาให้นอนเจ็บอยู่ลำพัง

“อยู่เฉยๆค่ะถ้าอยากให้พัชดูแลต่อ”

หญิงสาวดึงมือชายหนุ่มวางข้างตัวของเขาและเอ่ยเสียงแข็งสายตาของเธอดูไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดแต่ถึงอย่างนั้นอคิณก็ยังยิ้มได้อยู่ดี

21.00 น.

พิมพรรณกล่อมหลานของเธอทั้งสองเข้านอนเรียบร้อยแล้วเมื่อจะเตรียมตัวลงนอนเธอก็มีอะไรบางอย่างที่ขัดหูขัดตาอยู่ไม่ใช่น้อยที่ทรงรบนั้นหาหมอนหาที่นอนมานอนอยู่ข้างๆเตียงที่เธอนอนอยู่

"ผมนอนตรงนี้นะคุณ" ทรงรบเอ่ยพร้อมทิ้งตัวลงนอน

"คุณกลับไปเถอะฉันดูหลานคนเดียวได้"

"ไม่ได้ยังไงผมก็จะอยู่จะปล่อยให้คุณกับหลานอยู่กันตามลำพังได้ยังไง"

"แต่"

"ไม่งั้นผมจะฟ้องตาคุณว่าคุณไล่ผม"

ยังไม่ทันที่พิมพรรณจะพูดจบทรงรบก็เอ่ยตัดบทขึ้นมาก่อน

"หึ่ม"

คำขู่ของเขาดูเหมือนจะได้ผลเพราะมันทำให้หญิงสาวถียงอะไรไม่ออกในเมื่ออีกฝ่ายเล่นเอาตาเธอมาขู่เสียอย่างนั้น

"คุณวันนั้นในจดหมายคุณรู้มานานแล้วใช่ไหมว่าผมไม่ได้อยากมีปัญหากับคุณ"

ทรงรบเอ่ยขึ้นมาในขณะที่พิมพรรณทิ้งตัวลงนอนแล้วทำเอาหญิงสาวชะงักเล็กน้อย

"ฉันคิดผิดต่างหาก"

พิมพรรณหันไปตวัดหางตาใส่คนที่นอนพล่ามอยู่ข้างล่าง

"ผมรักคุณจริงๆนะพิม"

ทรงรบลุกนั่งและค่อยๆก้มไปมองหน้าพิมพรรณที่นอนอยู่

"เอ่อ..ถอยออกไปให้ห่างฉันเลยนะคะ"

หญิงสาวที่ถูกบอกรักอย่างไม่ทันตั้งตัวเธอก็อึ้งไปเล็กน้อยเมื่อตั้งสติได้เห็นชายหนุ่มค่อยๆยื่นหน้ามาใกล้เธอจึงรีบผลักเขาออก

"ก็ได้..ฝันดีนะคุณมีอะไรเรียกผมได้เลย"

ทรงรบล้มตัวนอนด้วยรอยยิ้มเขาดูออกว่าหญิงสาวแก้มแดงกับคำพูดของเขา พิมพรรณกำลังข่มอารมณ์ตัวเองไม่ให้หลงไปกับคำพูดของเขาไมเข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องเขินทั้งที่จริงเธอควรจะโกรธเขาสิถึงจะถูก

สองวันต่อมา

โรงพยาบาล

"โอ้ยย.."

ในช่วงเช้าวันที่สามกับการอยู่โรงพยาบาลอคิณอาการดีขึ้นมากแค่มีอาการเจ็บที่กระดูกคอเล็กน้อยเท่านั้นเขากำลังเอื้อมมือหยิบแก้วน้ำที่หัวเตียงด้วยความที่หันเร็วไปหน่อยจึงเกิดความเจ็บและร้องออกมา

"พี่คิณ..ขยับตัวเบาๆสิคะจะเอาอะไรคะเดี๋ยวพัชหยิบให้"

พัชรินทร์ที่พึ่งเข้ามาในห้องเพราะออกไปหาซื้ออาหารเช้ามาทานเธอเข้ามาเห็นอคิณร้องก็หน้าเสียและรีบวิ่งไปจับตัวให้เขานอนลงอย่างรวดเร็ว

"พี่จะดื่มน้ำ"

"นี่ค่ะ"

พัชรินทร์หยิบแก้วน้ำแล้วเสียหลอดให้เขาได้ค่อยๆดูด

ครู่ต่อมา

"อาการดีขึ้นมากเลยนะครับพรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้ว"

หมอหนุ่มได้เขามาตรวจอาการอคิณในช่วงเช้าวันนี้อาการของเขาดีขึ้นมากหมอเห็นว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงจึงอนุญาตให้เขากลับบ้านได้ในวันพรุ่งนี้

"ขอบคุณครับหมอ"

อคิณโล่งใจไม่น้อยที่เขาได้ออกจากโรงพยาบาลเสียทีเขาจะได้กลับไปดูแลลูกๆของเขาเหมือนเดิมและพัชรินทร์จะได้ไม่ต้องมาเหนื่อยเฝ้าเขาอีกด้วย

"พัชว่าพี่คิณกลับกรุงเทพไปดีกว่านะคะ"

หลังจากที่หมอออกไปแล้วพัชรินทร์ก็ตัดสินใจพูดเรื่องนี้กับเขาอีกรอบเพราะรู้ว่าที่นี่มันไม่ได้เหมาะกับอคิณเลยสักนิด

"พี่ขอบคุณมากนะที่พัชคอยดูแลพี่"

อคิณชะงักงันทั้งมีแววตาไหววูบเล็กน้อยเขาดีใจที่จะได้กลับไปดูแลลุกแต่จู่ๆหญิงสาวก็กลับมาไล่เขากลับเสียอย่างนั้นเขาไม่ได้ตอบปฏิเสธเธอเพียงแค่อยากขอบคุณเธอเท่านั้นที่ช่วยดูแลเขาเป็นคำตอบที่เธอก็น่าจะรู้ว่าเขาคงไม่กลับไปง่ายๆ

"ยังจะดื้ออยู่อีกเหรอคะทั้งที่รู้ตัวว่าตัวเองไม่ค่อยจะดี"

พัชรินทร์เอ่ยเสียงแข็งสายตาของเธอมองมายังชายหนุ่มอย่างไม่พอใจ

"พี่จะไม่ทำตัวเป็นภาระพัชแต่ยังไงพี่ก็จะอยู่กับพัช" อคิณจับมือเรียวของหญิงสาวมากุมเอาไว้เบาๆไม่ว่าเธอจะไล่เขาเป็นล้านครั้งเขาก็จะไม่ยอมไปไหนทั้งนั้น

12.00 น.

พัชรินทร์ยังคงป้อนข้าวอคิณเช่นเคยเพราะเธอรู้ว่าแม้อาการของเขาจะดีขึ้นมากแล้วแต่การขยับส่วนคอบ่อยๆมันก็ไม่เป็นผลดี

"ขอบคุณนะ"

อคิณอมยิ้มได้ทุกครั้งที่พัชรินทร์ใส่ใจดูแลเขาแม้สีหน้าของเธอจะดูไม่เต็มใจสักครั้งก็เถอะคำพูดขอบคุณนี้เขาพูดกับเธอได้ไม่มีเบื่อเพราะเขารู้สึกแบบนั้นจริงๆ

"พี่คิณก็รู้ว่าพัชไม่ได้เต็มใจ" หญิงสาวตอบกลับเสียงห้วน

"อาหารอร่อยดีนะ"

อคิณแม้จะรู้สึกเสียใจกับคำพูดของเธอแต่เขาก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมากลับยิ้มตอบเธอและสนใจเรื่องอาหารแทน

พัชรินทร์ถอนหายใจเบาๆเธอไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนเอาแต่ใจแล้วยังคงจะตีมึนเก่งร่วมด้วยอีกดูเหมือนเขาจะไม่สะทกสะท้านอะไรกับคำพูดของเธอแม้แต่น้อยเธอกลัวใจตัวเองเหลือเกินที่จะแพ้ความมึนของเขาและให้อภัยเขาไปอย่างง่ายดาย

ทางด้านพิมพรรณกับทรงรบตอนนี้ก็เลี้ยงหลานกันง่วนทรงรบที่ดูจะหลงหลานหนักขึ้นทุกวันก็โหมประโคมหาซื้อของเล่นมาให้ไม่เว้นแต่ละวัน

"เล่นอันนี้ไหมครับลุงให้"

ทรงรบนั่งเล่นกับหลานทั้งสองอยู่ในห้องนั่งเล่นในช่วงเย็นขณะที่พิมพรรณเตรียมอาหารเย็นอยู่ในครัวเขาส่งลูกบอลพลาสติกเล็กๆใส่มือของน้ำเมย

โป้กกก

"แอ้..แง่ๆๆ"

ในขณะที่กำลังจะส่งอีกลูกให้น้ำปายน้ำเมยก็ฟาดลูกบอลลูกนั้นใส่หัวของน้ำปายอย่างเต็มแรงและนั่งยิ้มปากบานอยู่คนเดียวในขณะที่คนเป็นน้องร้องให้โฮไอ้ความเจ็บน่าจะไม่เท่าไรคงเพราะตกใจมากกว่า