ตอนที่35

“พวกคุณมันเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่ามาขู่ผมดีกว่ากรุณากร่างให้ถูกที่เพราะที่นี่มันถิ่นผม...ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นงานของผมยังไงก็ต้องดำเนินต่อไป”

บรรจงลุกขึ้นชี้หน้าทุกคนและเดินหนีกลับเข้าบ้านไปอย่างไม่ใส่ใจ

“หึ่..คนแบบนี้มันยังกินดีอยู่ดีมาถึงทุกวันนี้ได้ยังไงกัน”

ในขณะที่เหมวัตขับรถกลับพร้อมกับอคิณและทรงรบเขาก็อดบ่นไม่ได้ถึงความมั่งมีของเสี่ยบรรจงที่มาจากความทุกข์ร้อนของคนอื่นแต่ยังสามารถลอยหน้าลอยตาอยู่ดีกินดีได้อีก

“ผมพอจะรู้แล้วว่าอาวุธพวกนั้นเป็นของใคร”

อคิณมั่นใจว่าอาวุธที่เขาแอบเห็นที่รถขนของข้างบ้านบรรจงเป็นชื่อบริษัทเดียวกับคนที่เขารู้จักแต่นั่นจะใช่ของจริงหรือไม่มันก็อีกเรื่อง

“เหรอครับ”

เหมวัตถามเสียงสูงด้วยความอยากรู้

ทางด้านเสี่บบรรจงตอนนี้เข้าหัวเสียอย่างมากเพราเหมือนถูกเด็กถอนหงอกจึงอยากจะกำจัดคนพวกนั้นเสียตอนนี้เลย

“พวกมึงอย่าให้มันออกไปจากถิ่นนี้ได้..ไม่เคยมีใครกล้าหยามหน้ากูถึงที่นี่พวกมันรู้จักกูน้อยเกินไป”

บรรจงแผดเสียงอย่างไม่สบอารมณ์

“ครับเสี่ยมันไม่มีวันได้ออกไปจากที่นี่ได้แน่นอนครับ”

ลูกน้องคนสนิทของบรรจงรับคำและเตรียมตัวจัดการสิ่งที่บรรจงสั่งอย่างรวดเร็วเพราะเขาจะไม่ปล่อยให้ทั้งสามออกไปจากอำเภอนี้ก่อนที่เขาจะลงมือเนื่องด้วยพื้นที่ที่นี่รวมทั้งตำรวจก็เป็นคนของบรรจงเวลาจัดการคดีจะได้ง่ายๆ

“ท่าทางเราจะประมาทไอ้เสี่ยนี่เกินไปซะแล้วสิ”

ทรงรบเห็นผ่านกระจกหลังว่าข้างหลังมีรถกระบะขับตามมาด้วยความเร็วสองคันชุมชนแถวนี้คงไม่ใช้ความเร็วระดับนี้แน่นอนเขาเชื่อว่ายังไงก็ต้องเป็นคนของบรรจง

“เดี๋ยวผมจะเรียกตำรวจเดี๋ยวนี้”

อคิณยกมือถือส่งข้อความบอกนายตำรวจที่เขารู้จักทันที

“ที่นี่มีแต่คนของพวกมันทั้งนั้นครับ”

เหมวัตรู้ว่าตำรวจพื้นที่นี้เป็นคนของเสี่ยบรรจงทั้งนั้นเรียกไปก็เสียเวลาเปล่า

“ผมจัดการเรื่องนี้ได้ครับ”

อคิณมั่นใจว่าเรื่องนี้ยังไงเขาก็จัดการได้เพราะเพื่อนของทศพลอาของเขาเป็นนายตำรวจยศใหญ่พอตัวที่จะสั่งการให้ตำรวจที่นี่ทำตามคำสั่งได้โดยไม่มีข้อแม้

“ข้างหน้านั่น”

ทรงรบชี้ไปด้านหน้าที่มีรถกระบะและคนที่ถืออาวุธครบมือดักรถของพวกเขาอยู่

“ผมว่าคงต้องบู๊กันสักหน่อยแล้วล่ะครับ”

เหมวัตรีบส่งอาวุธให้ทุกคนเขาไม่คิดเลยว่าบรรจงจะทำเหมือนที่นี่เป็นบ้านป่าเมืองเถื่อนขนาดนี้

ไร่เริงฤทธิ์

เพล้งง

“คุณพิม..เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

พัชรินทร์ได้ยินเสียงของหล่นแตกอยู่ในครัวจึงรีบเดินมาดูเป็นพิมพรรณเองที่ทำแก้วหล่นแตก

“คุณพัชอย่าพึ่งเก็บค่ะ”

พิมพรรณห้ามหญิงสาวก่อนที่เธอจะก้มลงเก็บแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

“โอ้ยย..” พัชรินทร์ถูกแก้วบาดนิ้วจนได้

“เห็นไหมคะ” พิมพรรณรีบนั่งดูแผลให้พัชรินทร์ทันที

“คุณว่าสองคนนั้นจะไปไหนกันคะ”

ในระหว่างที่พิมพรรณทำแผลให้กับพัชรินทร์เธอก็รู้สึกห่วงทรงรบอยู่ไม่น้อยเพราะเมื่อครู่แก้วที่ถืออยู่นั้นจู่ๆก็หลุดมือเธอไปเฉยๆทั้งที่เธอก็จับมันดีแล้ว

“ฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ...ฉันว่าเดี๋ยวฉันโทรถามพี่คิณดีกว่าค่ะ”

พัชรินทร์ก็ไม่ต่างกันเธอเป็นห่วงอคิณตั้งแต่เมื่อเช้าเพราะรู้สึกใจเสียแปลกๆจึงรีบหยิบมือถือต่อสายหาอคิณทันที

ชั่วโมงต่อมา

โรงพยาบาล

พิมพรรณและพัชรินทร์รีบขับรถมาที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็วหลังจากที่ต่อสายหาอคิณแต่เหมวัตนั้นรับสายแทนและแจ้งข่าวร้ายกับทั้งสองว่าพวกเขาถูกคนของบรรจงตามฆ่าดีที่เขาไม่เป็นอะไรเพราะตำรวจมาทันแต่ทรงรบกับอคิณอาการหนักพอสมควรเพราะทรงรบถูกยิงที่กลางหลังและอคิณก็ถูกยิงที่จุดสำคัญถึงสามนัด

“คุณเหมพ่อเลี้ยงกับคุณคิณเป็นยังไงบ้างคะ”

พิมพรรณกับพัชรินทร์เข้ามาหาเหมวัตได้ก็ถามอาการของชายหนุ่มทั้งสองด้วยน้ำตา

“พ่อเลี้ยงต้องผ่าตัดด่วนครับส่วนคุณคิณตอนนี้อาการห้าสิบห้าสิบครับ”

เหมวัตเอ่ยเสียงอ่อนเขารู้สึกผิดที่เป็นคนพาทรงรบและอคิณไปเสี่ยงจนเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น

“พี่คิณ..” พัชรินทร์เขาอ่อนนั่งฟุบกับเก้าอี้

“คุณพัช” พิมพรรณเองก็ใจเสียไม่ต่างกันแต่เธอก็พยายามคุมสติและนั่งปลอบพัชรินทร์

วันต่อมา

“คุณทรงรบพ้นขีดอันตรายแล้วนะครับส่วนอาการหลังจากนี้ผมไม่มั่นใจว่าคุณทรงรบจะกลับมาเดินได้อีกหรือเปล่าเราจะประเมินอาการหลังฟื้นตัวอีกทีนะครับเพราะจุดที่ถูกยิงถูกเส้นประสาทสำคัญ”

หมอหนุ่มแจ้งอาการของทรงรบให้กับพิมพรรณและเริงฤทธิ์ได้ทราบถึงอาการตอนนี้และผลข้างเคียงที่จะเกิดขึ้นในอนาคต

“ตาจ๋า..ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย”

หลังจากที่หมอออกไปแล้วพิมพรรณก็นั่งกอดกับตาของเธอทั้งสะอื้นออกมาอย่างหดหู่

“เดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้น”

เริงฤทธิ์ตกใจกับเหตุการณ์นี้อยู่ไม่น้อยแต่เชื่อว่ายังไงคนดีๆอย่างทรงรบและอคิณนั้นต้องไม่เป็นไรอะไรร้ายแรงแน่นอนเขาเชื่อในกรรมดี

ทางด้านพัชรินทร์

“อาการคุณคิณตอนนี้เป็นยังไงบ้างคะคุณเหม”

พัชรินทร์เดินเข้าโรงพยาบาลมาพร้อมกับอิทธิกรและลูกๆของเธอเมื่อมาถึงเห็นเหมวัตอยู่ที่หน้าห้องผ่าตัดจึงรีบเข้าไปถามความคืบหน้าอาการของอคิณทันที

“ตอนนี้คุณคิณกำลังได้รับการผ่าตัดอยู่ครับหมอยังไม่ได้ออกมาแจ้งว่าอาการของเค้าเป็นยังไง”

“ทำไมใช้เวลานานนักล่ะครับ” อิทธิกรเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

“คุณคิณถูกยิงจุดสำคัญถึงสามจุดตอนนี้ก็ได้แต่ภาวนาให้คุณคิณปลอดภัย”

“พี่คิณ” อิทธิกรมีน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย

“พี่คิณคะ..พี่คินต้องตื่นมาอยู่กับพัชกับลูกนะคะต่อไปนี้พัชจะไม่ไล่พี่คิณไปไหนอีกแล้ว..ฮือๆๆ”

พัชรินทร์นั่งกอดลูกของเธอทั้งสองที่หน้าห้องผ่าตัดเธอเอ่ยเสียงอ่อนด้วยน้ำตาภาพความเศร้าของหญิงสาวที่นั่งกอดลูกๆทำเอาเหมวัตและอิทธิกรอดน้ำตาคลอตามไม่ได้

“พัช..”

อิทธิกรนั่งลงกอดน้องสาวและหลานๆของเขาไว้เบาๆภาวนาถึงแม่กับพ่อของเขาให้ช่วยพี่ชายของเขาด้วยเพราะเขาคงทุกข์ใจมากถ้าเห็นพี่ชายของเขาจากไปทังที่ลูกยังเล็กอยู่แบบนี้