ตอนที่34

"น้ำเมยอย่าแกล้งน้องสิครับ..โอ๋ๆไม่ร้องนะครับน้ำปาย"

ทรงรบเห็นเช่นนั้นจึงอุ้มน้ำปายขึ้นมาโอ๋และหันไปบอกกับน้ำเมยน้ำเสียงเรียบว่าเล่นแบบนี้ไม่ได้

"ดูหลานยังไงคะ"

พิมพรรณได้ยิรนเสียงหลานร้องจึงวิ่งมาดูเธอรู้ว่าหลานเธอคงแกล้งกันอีกเช่นเคยเอไม่โทษหลานแต่โทษทรงรบมากกว่าที่หลานอยุ่ใกล้ๆกับมือกลับดูแลหลานไม่ได้

"ไม่คิดว่าจะมือไวแบบนี้นี่นาคุณไปทำกับข้าวเถอะผมจัดการได้"

ทรงรบหน้าเจื่อนเล็กน้อยไหนจะต้องโอ๋หลานไหนจะต้องถูกเมียดุอีก

"คุณนี่นะ"

พิมพรรณส่ายหัวเบาๆแล้วเดินกลับไปทำอาหารในครัวต่อ

"มองตาแป๋วเลยหาเรื่องให้ลุงโดนดุอีกแล้วนะเราเจ้าตัวแสบ"

หลังจากที่พิมพรรณกลับไปแล้วทรงรบก็หันมาคุยกับน้ำเมยที่กำลังนั่งตาแป๋วมองเขาอยู่จึงรีบเกาพุงน้อยๆของหลานเขาด้วยความหมั่นเขี้ยว

วันต่อมา

"ป้อ..ป้อ"

ช่วงสายของวันนี้เมื่อเจ้าแฝดทั้งสองเห็นพ่อกับแม่กลับมาแล้วจึงรีบคลานเข้าไปหาอย่างรวดเร็วทั้งส่งเสียงเรียกแค่พ่อเท่านั้นทำเอาพัชรินทร์ถึงกับแอบน้อยใจเล็กๆ

"เจ้าสองแสบ..พ่อคิดถึงลูกมากๆเลยรู้ไหม"

อคิณมาถึงก้นั่งกับพื้นกอดหอมลูกๆของเขายกใหญ่ด้วยความคิดถึง

"ซนมากไหมคะ"

พัชรินทรน์หันมาคุยกับพิมพรรณและทรงรบที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ

“ไม่เท่าไรเลยครับ"

ทรงรบส่ายหัวเบาๆไม่เท่าไรของเขานี่คือคำพูดตรงข้ามไม่คิดเลยว่าการเลี้ยงเด็กๆจะใช้พลังงานมากพอสมควร

"เล่นกันหัวโนออกบ่อยต้องคอยดูอย่าให้คลาดสายตาเลยค่ะ" พิมพรรณยิ้มอ่อน

"ฮ่าๆๆ..แบบนี้แหละค่ะ"

พัชรินทร์ถึงกับกลั้นขำไม่อยู่เมื่อเห็นว่าทั้งสองรู้ฤทธิ์ลูกๆของเธอ

เมื่อหมดหน้าที่แล้วทรงรบและพิมพรรณก็ขอตัวกลับเพราะยังมีหน้าที่ที่ต้องทำกันต่อตอนนี้ก็ในบ้านก็เหลือแค่อคิณกับพัชรินทร์และลูกๆเท่านั้น

"เดี๋ยวพี่ช่วย"

อคิณเห็นพัชรินทร์เตรียมป้อนข้าวลูกๆในช่วงเย็นเขาจึงรีบเข้ามาช่วย

"ไม่เจ็บแล้วเหรอคะ"

“ไม่เลย"

"ไปพักเถอะค่ะก่อนที่จะเข้าโรงพยาบาลอีกรอบ"

ตอนนี้หญิงสาวอยากจะให้ชายหนุ่มพักผ่อนให้หายเป็นปกติก่อนหากเขายังคอยจับโน่นจับนี่ช่วยเธออยู่แบบนี้เธอกลัวว่าเขาจะเข้าโรงพยาบาลอีกรอบ

"พี่ทำได้" อคิณยังคงดื้อไม่ยอมฟังหญิงสาวแม้แต่น้อย

"ขอร้องเถอะนะคะถ้าไม่กลับบ้านไปก็อย่าทำให้พัชต้องเดือดร้อนใจเลยนะคะ"

พัชรินทร์เอ่ยเสียงแข็งทั้งมองหน้าอคิณอย่างไม่พอใจเอามากๆ

"ก...ก็ได้"

อคิณเห็นว่าหญิงสาวดูจะไม่พอใจจริงจังเขาจึงถอยออกไปแต่โดยดี

พัชรินทร์มองตามหลังอคิณด้วยสายตาที่กังวลเธอไม่อยากให้เขาต้องมาเจ็บอีกเพราะเธอไม่อยากดูแลเขาแบบใกล้ชิดเธอไม่ชอบอาการที่ต้องเป็นห่วงเขาของเธอเลยเพราะนั่นมันอาจจะทำให้เธอใจอ่อนกับเขาได้

เดือนต่อมา

ไร่ภิภพ

เป็นเดือนแล้วที่ทรงรบรักษาสัญญาว่าจะดูแลพิมพรรณให้ดีไม่ฉวยโอกาสล่วงเกินเธออีกมันก็ทำให้พิมพรรณมองชายหนุ่มดีขึ้นอย่างมาก

อาหารเช้าอย่าลืมทานนะคุณวันนี้คุณไปอยู่เป็นเพื่อคุณพัชหน่อยนะเพราะผมจะไปทำธุระกับอคิณ

“ไปไหนของเค้ากันนะ”

พิมพรรณหยิบโพสอิทที่ทรงรบแปะไว้ให้ที่โต๊ะอาหารตอนเช้าเธอขมวดคิ้วเล็กน้อยว่าเขารีบไปไหนแต่เช้าซ้ำยังไม่บอกกับเธอด้วยบอกเพียงแค่ว่าไปกับใครเท่านั้น

“พี่ออกไปทำธุระกับทรงรบก่อนนะอาจจะกลับมามืดๆหน่อยถ้าดึกแล้วก็ล็อคประตูบ้านให้ดีนะ”

ทางด้านอคิณตอนนี้เขารีบร้อนอย่างมากเพราะทรงรบมารอรับแล้วที่หน้าบ้าน

“ค่ะ..เอ่อมีธุระอะไรเหรอคะ”

พัชรินทร์แปลกใจไม่น้อยที่อคิณดูรีบร้อนเป็นพิเศษออกไปข้างนอกทั้งที่ยังไม่ทานข้าวเช้าด้วยซ้ำ

“ไม่มีอะไรหรอกเดี๋ยวเสร็จธุระแล้วพี่จะรีบกลับนะครับ”

อคิณยังบอกไม่ได้เพราะไม่อยากให้ทุกคนเป็นห่วงเพราะวันนี้เขามีธุระสำคัญที่จะต้องไปทำ

“.อื้อ.พี่คิณ..”

ก่อนออกไปเขารวบตัวร่างบากมาจูบในขณะที่พัชรินทร์ไม่ทันตั้งตัวจึงรีบผลักเขาออกอย่างรวดเร็ว พัชรินทร์มองตามหลังอคิณอย่างสงสัยทั้งไม่พอใจกับการกระทำฉวยโอกาสของเขาที่ช่วงหลังมานี่เขาเห็นเธอยอมให้อยู่กับลูกเข้าหน่อยก็ชอบแอบกอดแอบหอมเธอตลอดโดยที่เธอไม่อนุญาต

ช่วงบ่ายของวัน

“ข่มขู่ทุกคนจนไม่มีใครกล้าให้ความร่วมมือแบบนี้มันใช้อิทธิพลผิดที่ผิดทางไปหน่อยนะครับ”

ตอนนี้เหมวัตอคิณและทรงรบมาที่บ้านของเสี่ยบรรจงเพื่อพูดคุยเรื่องที่เสี่ยบรรจงนั้นไปข่มขู่ทึกคนที่ให้ความร่วมมือกับทางการจนงานของเหมวัตนั้นเดินต่อไม่ได้

“ผมยังไม่ได้ข่มขู่ใครเลยนะครับแค่บอกว่าใครที่ร่วมมือกับคุณจะไม่ปลอดภัยก็เท่านั้น”

บรรจงชายวัยหกสิบมาดอันธพาลเขานั่งจ้องหน้าคนที่เข้ามาขอพบอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“อย่าคิดว่าผมจะทำอะไรคุณไม่ได้นะเสี่ย”

เหมวัตเอ่ยออกมาด้วยความโมโหเพราะเขาเกลียดนักคนที่หากินผิดกฏหมายซ้ำยังใช้อิทธิพลข่มขู่ให้คนอื่นอยู่ใต้เท้าตัวเอง

“จะทำอะไรผม..ผมทำอะไรผิดมีแต่พวกคุณนั่นแหละที่มาขัดแข้งขัดขาการทำมาหากินของผม”

“แต่สิ่งที่คุณทำมันผิดกฎหมาย”

อคิณไม่เข้าใจว่าทำไมบรรจงถึงพูดเรื่องผิดกฎหมายได้อย่างไม่รู้สึกรู้สา

“ผมก็ทำแบบนี้มาตลอดทั้งตำรวจทั้งนายอำเภอคนเก่าๆก็ไม่เห็นมีปัญหา...เพราะเค้ารู้ไงว่าถ้ามีปัญหากับพวกผมมันต้องเจอกับอะไร”

บรรจงมองเหมวัตพร้อมยิ้มอ่อนแต่ในใจของเขารู้สึกหมั่นไส้ที่นายอำเภอหน้าอ่อนมาวางมาดกับเขาถึงถิ่น

“อย่าคิดว่าพวกผมจะกลัวใครที่มันทำอะไรไม่ดีในพื้นที่ของผมผมไม่เอาไว้แน่”

ทรงรบที่ฟังอยู่ครู่หนึ่งเขาเอ่ยออกมาเสียงแข็งเขาเองก็ใช่ว่าจะกลัวใครหากมีคนของบรรจงลักลอบขนของเถื่อนผ่านพื้นที่เขาเมื่อไรเขาก็จะไม่ปล่อยไว้แน่นอน