ตอนที่32

"ที่ผมทำไปทั้งหมดเพราะผมรักคุณนะพิมรักตั้งแต่แรกเห็น"

ทรงรบรีบรั้งตัวหญิงสาวเข้ามากอดทางด้านหลังของเธอ

"รักเหรอ...รักแต่ทำให้ฉันเจ็บแบบนี้เหรอ"

หญิงสาวเอ่ยเสียงสั่นน้ำตาของเธอเริ่มไหลลงมาอีกรอบ

"พิมผมขอโทษ"

เพี๊ยะ

พิมพรรณหันหน้ากลับมาหาชายหนุ่มเธอยกมือเรียวฟาดไปที่หน้าของเขาด้วยความโกรธ

"คุณจะตบผมอีกกี่ครั้งก็ได้ผมยอม"

ทรงรบยังคงยืนนิ่งหากการที่เธอตบเขาแล้วมันทำให้ความเจ็บในใจของเธอทุเลาลงได้เขาก็ยอม

เพี๊ยะๆๆๆ​

"ฮื่อๆๆๆ.. ทำกับฉันแบบนี้ทำไมๆ...ฮือๆๆ"

พิมพรรณฟาดมือเรียวไปที่หน้าของชายหนุ่มไม่ยั้งยิ่งเธอเห็นเขายอมรับความเจ็บเธอก็ยิ่งสะอื้นหนักขึ้นหากเขาไม่ทำมันตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องมาเจ็บปวดกันอยู่แบบนี้

เธอโกรธเขาที่เขาทำเธอเจ็บยิ่งกว่านั้นคือเขาทำลายความไว้ใจของเธอหมดสิ้นแล้วเธอคิดว่าเขาจะเกรงใจให้เกียรติเธอที่เธอคิดทั้งหมดมันผิดเขาก็ไม่ต่างจากผู้ชายคนอื่นที่ชอบใช้กำลังข่มเหงรังแกผู้หญิง

"ผมขอโทษ"

ทรงรบกอดพิมพรรณเอาไว้เมื่อเห็นเธอสะอื้นจนตัวโยนเขาไม่อยากเห็นน้ำตาของเธอสักนิด

"ผมแค่หึงคุณเท่านั้นผมผิดเองที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ต่อไปนี้ผมจะไม่ทำมันอีกยกโทษให้ผมนะพิม"

ชายหนุ่มกอดร่างบางที่ยังคงร้องให้ไม่ยอมหยุดเขาลูบหัวลูบหลังของเธอเบาๆหวังให้เธอหายเจ็บปวดเพราะตอนนี้เขาเจ็บปวดมากกว่าเธอเสียอีกที่เห็นเธอเป็นแบบนี้เพราะฝีมือของเขา

สามวันต่อมา

หลังจากเหตุการณ์วันนั้นทรงรบก็ยังคงดูแลหญิงสาวโดยดีมาตลอดแม้เธอจะปฏิเสธและไม่พุดคุยกับเขาเขาทนเห็นเธอนิ่งเงียบผิดกับเมื่อก่อนแบบนี้ไม่ได้ทรงรบเลยจำใจรบกวนพัชรินทร์ให้เธอมาอยู่เป็นเพื่อนคุยพิมพรรณชั่วพักชั่วครู่ก็ยังดี

"คุณพิม"

"คุณพัช"

พิมพรรณเห็นพัชรินทร์เดินเข้ามาในห้องก็ยิ้มทักทายต้อนรับเป็นอย่างดี

"เป็นยังไงบ้างคะได้ข่าวว่าไม่สบายฉันทำซุปมาให้คุณด้วยนะคะ"

ขอบคุณนะคะตอนนี้ค่อยยังชั่วแล้วล่ะค่ะที่ไร่เป็นยังไงบ้างคะ"

"พ่อเลี้ยงส่งคนไปช่วยงานจนตอนนี้ไม่มีปัญหาแล้วล่ะค่ะ"

"ดีแล้วล่ะค่ะคุณพิมมายังไงคะเนี่ย"

"พ่อเลี้ยงให้คนไปรับมาน่ะค่ะเห็นเค้าบอกว่าอยากให้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อนคุยคุณพิมบ้างกลัวคุณพิมเหงา..ดูพ่อเลี้ยงเป็นห่วงคุณพิมมากเลยนะคะ"

พัชรินทร์เห็นหน้าพิมพรรณก็ดูออกว่าเธอน่าจะอาการไม่ค่อยดีนักคงไม่ใช่ป่วยกายอย่างเดียวแต่คงจะป่วยใจด้วยเธอจึงพยายามทำให้พิมพรรณร่าเริงที่สุดโดยการหาเรื่องคุยให้พิมพรรณสดชื่นขึ้นแต่พัชรินทร์ก็ไม่รู้เลยว่าการเอ่ยชื่อทรงรบนั้นทำให้เธอไม่สดชื่นเอาเสียเลย พิมพรรณยิ้มอ่อนตั้งแต่วันนั้นเธอก็ไม่พูดไม่จากับเขาอีกเลย

อาทิตย์ต่อมา

"จะทำอะไรครับตา"

วันนี้ก็เป็นเฉกเช่นทุกวันที่อคิณจะมาดูแลลูกๆและช่วยงานที่ไร่เขาเห็นว่าเริงฤทธิ์กำลังยกบันไดไม้ไผ่มาพาดหลังคาโรงรถจึงต้องร้องเรียกถามว่าจะทำอะไร

"จะปีนขึ้นซ่อมหลังคาซะหน่อยมันรั่ว"

"ไม่เรียกช่างล่ะครับ"

"ไม่ต้องเรียกช่างข้านี่แหละช่าง"

"ไหวเหรอครับ"

อคิณมองชายแก่ที่ดูจะมั่นใจในร่างกายของตัวเองด้วยสีหน้าเป็นกังวล

"ก็ลองดู"

"มันต้องทำยังไงผมขึ้นให้ก็ได้ครับ"

อคิณเห็นท่าจะไม่ดีเขาจึงต้องอาสาทำให้เพราะหากเริงฤทธิ์เป็นอะไรอะไหล่รุ่นนี้ไม่มีเปลี่ยนแน่นอน

"เออๆขอบใจ..เอาแผ่นนี่ไปแปะตรงรูรั่วก็ใช้ได้แล้ว"

เริงฤทธิ์อธิบายวิธีการทำให้อคิณได้ฟังดี

"ครับ"

อคิณพยักหน้าเบาๆทั้งมองแดดที่ส่องแยงตาและรีบปีนขึ้นไปด้านบนโดยเร็วเพราะไม่อยากตากแดดนานๆ

"เสร็จยังไอ้หนุ่ม"

เริงฤทธิ์เห็นชายหนุ่มหายไปครู่หนึ่งแล้วยังไม่ยักจะเห็นอุดรอยรั่วได้เลยเขายังเห็นแสงลอดส่องผ่านลงมาได้จึงรีบตะโกนถามว่าคนข้างบนนั้นทำอะไรอยู่

"ใกล้แล้วครับ"

อคิณขึ้นมามองหารูรั่วครู่หนึ่งพอเจอแล้วจึงรีบแปะแผ่นสีเงินเข้าไปทันที

ปึ้ง ตุบ.. จู่ๆร่างอคิณก็ไถลลาวงลงมาด้านล่างเพราะเขาเหยียบพลาดก่อนจะลงบันไดทำเอาเริงฤทธิ์แทบหัวใจวายด้วยความตกใจ

“อึก”

ตอนนี้อคิณนอนแน่นิ่งไม่มีเสียงเพราะความจุก

"ไอ้หนุ่มตายไหมวะเนี่ย"

เริงฤทธิ์รีบเข้ามาดูอาการชายหนุ่มอย่างรวดเร็วเขาปล่อยให้อคิณนอนอยู่แบบนั้นและรีบเรียกรถพยาบาลเพราะเหตุการณ์แบบนี้ห้ามขยับตัวคนเจ็บเด็ดขาดเนื่องจากกระดูกสันหลังอาจได้รับการกระทบกระเทือน

ชั่วโมงต่อมา

หลังจากนั้นไม่นานรถพยาบาลก็มาถึงคนในไร่ต่างก็ตกอกตกใจไปจนหมดโดยเฉพาะพัชรินทร์

"เป็นไงล่ะ"

ทรงรบมองอคิณที่นอนใส่เฝือกอ่อนที่คอเขารู้ว่าที่เพื่อนของเขาเป็นแบบนี้ก็เพราะอยากจะทำเรื่องที่ตัวเองไม่ถนัด

"ไม่เป็นแล้วก็อยากจะขึ้นไป"

เริงฤทธิ์ส่ายหัวเบาๆหากเขารู้ว่าอคิณไม่เคยทำมาก่อนมีหรือจะให้ขึ้นไป

"พ่อเองก็เหมือนกันทีหลังจะทำอะไรบอกฉันสิ"

ภูผาหันมาบอกพ่อของเขาเป็นแบบนี้ทุกครั้งพ่อของเขานั้นเป็นคนที่ไม่ค่อยจะเอ่ยปากขอให้ใครช่วยหากคนอื่นไม่ยื่นมือมาช่วยเองเขาคิดว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงน่าจะเป็นพ่อเขานั่นเอง

"นี่หมอว่าไงบ้างครับคุณพัช"

ทรงรบหันมาคุยกับพัชรินทร์ที่นั่งข้างๆเตียงของอคิณ

"ให้อยู่นิ่งๆแบบนี้คืนนึงก่อนค่ะ"

"ไม่ต้องห่วงค่ะพวกเราจะช่วยดูแลเจ้าแฝดเอง"

พิมพรรณรู้ว่ายังไงพัชรินทร์ก็ต้องอยู่เฝ้าอคิณเรื่องหลานทั้งสองเธออาสาดูเองเพราะเธอก็ไม่อยากกลับไปอยู่บ้านกับทรงรบเท่าไร

"ขอบคุณนะคะ"