ตอนที่28

“ไม่ลืมอยู่แล้วนัดร้านอาหารหรูแบบนั้นลาบปากฉันเลย” 

พิมพรรณพยักหน้าด้วยรอยยิ้มแล้วรีบวิ่งออกไป

“หึ่..ยัยบ๊องเอ้ย” 

ทรงรบส่ายหัวเบาๆพร้อมหยิบสร้อยเพชรขึ้นมาดูเขาจะใช้สิ่งนี้บอกความรู้สึกกับเธอในวันนี้เพราะเบื่อเต็มทนที่จะให้เธอตั้งแง่กลัวว่าเขาจะหาเรื่องแกล้งเธอไม่เว้นแต่ละวัน

เย็นของวัน

หลังจากที่พิมพรรณช่วยพัชรินทร์แพ็คของเสร็จเธอก็รีบขับรถบึ่งมาที่ห้างสรรพสินค้าในตัวเมืองและเลือกซื้อของขวัญให้กับทรงรบ

"อันนี้แหละคุณน่าจะชอบนะพ่อเลี้ยง"

พิมพรรณเลือกกระเป๋าสตางค์หนังแบรนด์ดังของผู้ชายให้ทรงรบเพราะแห็นของเก่าของเขามันดูไม่ค่อยดีเท่าไรแล้วและหวังว่าเขาน่าจะชอบ

ครืด

กึกๆ   เมื่อขับรถออกจากห้างสรรพสินค้ามาได้พักใหญ่มุ่งหน้าจะไปที่ร้านอาหารตามที่ทรงรบนัดแต่รถกระบะเจ้ากรรมของเธอก็ดันมากระตุกสองสามทีแล้วดับลงข้างทางในเวลาที่เธอกำลังรีบๆเสียอย่างนั้น

"เอ้า...มาเสียอะไรตอนนี้เนี่ยจะถึงเวลานัดแล้วด้วยสิมือถือก็ดันมาแบตหมดอีก...เฮ้อ" 

พิมพรรณรีบหยิบมือถือของเธอขึ้นมาดูปรากฏว่าเครื่องก็ดับสนิทเพราะเธอลืมชาร์จแบตตอนนี้ก็ได้แต่รีบออกจากรถแล้วโบกรถที่สัญจรไปมาให้ช่วย

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

“นั่นไง” 

และแล้วความหวังของพิมพรรณก็ดูจะสมหวังเมื่อมีรถเก๋งสีดำของใครบางคนขับผ่านมาเธอจึงรีบโบกให้รถคันนั้นจอด

"มีอะไรให้ช่วยไหมครับ"   

เป็นเหมวัตนายอำเภอคนใหม่ที่พึ่งเข้ามาประจำการที่นี่เขากำลังสำรวจพื้นที่เพื่อเพิ่มความคุ้นชินเห็นหญิงสาวโบกมือขอความช่วยเหลือเขาจึงรีบจอดแลชะลดกระจกรถลงเพื่อถามความต้องการของเธอ

"พอดีรถฉันเสียน่ะค่ะช่วยโทรหาช่างให้หน่อยได้ไหมคะ"  

พิมพรรณรีบบอกความต้องการของเธอไปทันที

ร้านอาหาร

"หวังว่าคุณจะมาตามนัดนะพิม"  

ตอนนี้ทรงรบนั่งรอพิมพรรณอยู่ร้านอาหารตอนนี้ก็ใกล้เวลานัดเต็มทีแล้วเขายังไม่เห็นว่าจะมีวี่แววหญิงสาวจะโผล่มาจึงมองนาฬิกาที่ข้อมือด้วยความกังวลใจ

ทางด้านพิมพรรณกว่าจะรอรถที่อู่มารับก็ปาไปพักใหญ่

"ต้องเอาไว้ที่นี่วันสองวันนั่นแหละครับผมว่ามันน่าจะหลายอาการเลย" 

เมื่อรถมาถึงอู่ช่างก็มาตรวจสอบอาการเขาขมวดคิ้วนิดหน่อยคิดว่าวันเดียวคงจะซ่อมไม่เสร็จแถมยังต้องต่อคิวซ่อมจากคันอื่นอีกด้วย

"ขนาดนั้นเลยเหรอคะ...เอาไงดีล่ะทีนี้" 

พิมพรรณมีสีหน้าเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัดแถมมองเวลาแล้วตอนนี้เธอก็เลยเวลานัดของทรงรบมานานแล้วด้วย

20.00​ น.

"คุณเล่นตลกกับผมอีกแล้วเหรอ" 

ทรงรบนั่งรอพิมพรรณหลังจากเลนเวลานัดมาร่วมสองชั่วโมงอาหารราคาแพงที่สั่งมาเรียงรายเขาก็ไม่แตะสักคำเพราะรู้สึกโกรธที่เห็นหญิงสาวยังจะแกล้งเขาอยู่อีกในเวลาเช่นนี้เขานั่งมองสร้อยในมือพร้อมเก็บมันเข้ากระเป๋าและเดินออกไปนอกร้านทันทีเพราะรู้ว่าเธอคงไม่มาแล้วเล่นปิดเครื่องหนีเขาแบบนี้

“ขอบคุณนะคะที่มาส่งฉัน"  

“ไม่เป็นไรครับ”

พิมพรรณวานให้เหมวัตขับรถมาส่งเธอที่ร้านอาหารเพราะรู้ว่าเขาเป็นนายอำเภอคนใหม่จึงกล้าไว้ใจให้เขามาส่งพอลงรถได้เธอก็รีบขอบคุณเขาอย่างรวดเร็วและวิ่งเข้าร้านไปทันทีหวังในใจว่าเขายังจะอยู่รอเธอ

"คนที่จองโต๊ะนี้ไปไหนแล้วคะ"  

พิมพรรณวิ่งเข้ามาในร้านได้พอมายืนหน้าโต๊ะหมายเลขที่ทรงรบบอกกับเธอกลับเห็นแต่ความว่างเปล่าและพนักงานที่กำลังเก็บโต๊ะอยู่เท่านั้น

"พึ่งกลับไปเมื่อกี้เองค่ะ" 

"อ้าว..งั้นเหรอคะ" 

พิมพรรณหน้าเสียขึ้นมาทันทีเธอหวังว่าเขาจะยอมฟังเธออธิบายเรื่องที่เธอมาไม่ทันในวันนี้

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

ทรงรบนั่งดื่มตั้งแต่กลับมาเขาเริ่มถอดใจที่จะพูดความในใจกับพิมพรรณเมื่อเธอเห็นเรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับเขาเป็นเล่นไปหมดเขาคิดว่าหากเขาพูดอะไปแล้วเธอก็คงไม่วายว่าเขาหยอกเธอเล่นอีกตามเคย

21.30 น.

"คุณพอดีมือถือฉันแบตหมดรถก็..พ.." 

กว่าพิมพรรณจะหารถกลับบ้านมาได้เธอก็มาถึงที่ไร่ปาไปสามทุ่มกว่าเมื่อมาถึงเห็นทรงรบนั่งดื่มจนหน้าแดงอยู่ที่โซฟาเธอก็รีบอธิบายกับเขาทันทีด้วยความรู้สึกผิด

"แก้ตัวเพื่ออะไรในเมื่อคุณอยากจะแกล้งผม..สนุกนักใช่ไหม" 

ไม่ทันที่หญิงสาวจะเอ่ยจบทรงรบก็เอ่ยเสียงห้วนดักทางมาก่อน

"ไม่ใช่แบบนั้นฉัน.." 

"ไม่ต้องพูดอะไรแล้วผมหวังอะไรกับคุณไม่ได้จริงๆ"

"นี่คุณคิดจะฟังฉันอธิบายบ้างไหม" 

พิมพรรณขมวดคิ้วเป็นปมไม่เข้าใจว่าทำไมชายหนุ่มถึงมองว่าเธอจะต้องคอยแกล้งเขาตลอดเวลาด้วย

"ฟังคำของคุณงั้นเหรอ..ผมว่ามันไม่น่าจะใช่คำอธิบายมันน่าจะเป็นเรื่องที่คุณสร้างขึ้นมาเพื่อที่จะไม่ให้ถูกจับได้ว่าแกล้งให้ผมคอยเก้อต่างหากเล่า" 

ทรงรบลุกขึ้นเต็มความสูงก้าวเท้ายาวมาประชิดตัวพิมพรรณในเวลาไม่กี่วิแล้วแผดเสียงใส่เธอด้วยความน้อยใจ

"งั้นก็แล้วแต่คุณจะคิด" 

พิมพรรณผลักร่างสูงออกแล้วเงยหน้ามองเขาอย่างไม่พอใจ

"หึ่...มีเมียกับเค้าทั้งทีก็ไม่เคยจะมีความสุขเหมือนคู่รักคนอื่นๆเค้าเลย" 

ทรงรบกัดฟันกรอดพร้อมหันหน้ามองไปทางอื่น