ตอนที่26

14.00 น.

“คุณพัชคะถ้าเราจะซื้อของขวัญให้ผู้ชายเราจะซื้ออะไรดีคะ” พิมพรรณเอ่ยถามพัชรินทร์เพื่อขอความเห็นในขณะที่ทั้งคู่กำลังเตรียมแพ็คสตอเบอรี่

“ของขวัญวันเกิดพ่อเลี้ยงเหรอคะ” พัชรินทร์ยิ้มอ่อน

“ก็..ค่ะ” พิมพรรณมีสีหน้าเขินเล็กน้อยเธอกะจะไม่ให้คนอื่นรู้ว่าจะซื้อของให้ทรงรบแต่ก็ถูกจับได้

“พ่อเลี้ยงชอบอะไรเป็นพิเศษล่ะคะ” 

“เอ่อ..ฉันไม่รู้เหมือนกันค่ะ” พิมพรรณเดาไม่ออกเลยว่าทรงรบนั้นชอบอะไร

“อืม..ลองหาเป็นของใช้ส่วนตัวของเค้าดูไหมคะ” 

“ฉันจะลองหาซื้อดูนะคะ” 

พิมพรรณคิดหนักของใช้ส่วนตัวของผู้ชายก็ไม่ใช่แค่อย่างสองอย่างเธอจึงคิดไม่ตก

“ค่ะ” 

พัชรินทร์คงให้ความเห็นได้เท่านี้เพราะเธอเองก็ชอบให้เป็นของใช้ส่วนตัวกับอิทธิกรและอคิณในวันเกิดของพวกเขาเช่นกันอิทธิกรนั้นชอบของที่เธอให้ทุกครั้งแต่เธอไม่รู้เหมือนกันว่าอคิณจะเป็นแบบนั้นหรือเปล่าเพราะเธอไม่ได้ให้ด้วยตัวเองเลยสักครั้งแถมเจ้าของวันเกิดก็ยังไม่เคยรู้ด้วยว่าเป็นของๆเธอ

เย็นของวัน

“พี่เตรียมน้ำอุ่นไว้ให้ลูกแล้วป้อนข้าวเสร็จก็พาอาบน้ำได้เลย” 

เมื่อกลับมาที่บ้านในช่วงเย็นในขณะที่พัชรินทร์กำลังป้อนข้าวลูกๆของเขาอคิณก็รีบเตรียมน้ำอุ่นเพื่อเอาไว้อาบน้ำเจ้าก้อนทั้งสอง พัชรินทร์หันไปพยักหน้ากับชายหนุ่มด้วยสายตาเย็นชาและไม่ได้พูดอะไร

ครู่ต่อมา

“เตรียมไว้ให้แล้ว” 

อคิณเตรียมเสื้อผ้าพร้อมผ้าอ้อมสำเร็จรูปให้เจ้าก้อนทั้งสองแม้หญิงสาวจะไม่ได้สั่งแต่เขาก็อยากจะทำมันและเป็นเช่นเคยเธอยังเฉยชาต่อเขาอีกเหมือนเดิมแต่เขาก็ยังยิ้มรับแม้เธอจะเฉยชาแต่ไม่ได้ต่อว่าไล่เขาเท่านั้นก็เพียงพอ

เวลาผ่านไปพักใหญ่อคิณยังคงเฝ้าลูกๆของเขาอยู่ในห้องนั่งเล่นกับพัชรินทร์หลังจากที่ทานข้าวเย็นกันเสร็จ

“ป้อ..” 

“ว่ายังไงครับ”

“อื้อ..” น้ำปายที่ดูดนมจนหมดขวดก็ยื่นส่งให้คนเป็นพ่อด้วยแววตาไร้เดียงสา

“ให้พ่อเก็บใช่ไหมครับรู้งานนะเรา” 

อคิณลูบหัวลูกของเขาเบาๆพร้อมหยิบขวดนมเก็บไว้ในตะกร้าเขาเปรยตามองไปที่พัชรินทร์เห็นเธอจ้องมองเขาอยู่จึงยิ้มอ่อนให้แต่เมื่อหญิงสาวเห็นเช่นก็หลบสายตามองไปทางอื่นในทันที

พัชรินทร์นั่งครุ่นคิดกับภาพเมื่อครู่หนักนี่แค่อคิณมาอยู่ไม่เท่าไรลูกๆของเธอก็ท่าจะติดเขาเสียแล้วหากต้องให้ห่างกันจะเป็นอย่างไรเธอไม่อยากให้เขาอยู่นานกว่านี้เลยอยากให้เขาถอดใจแล้วกลับไปซะ

24.00 น.

ก๊อกๆๆ

“แตงกวา” 

พัชรินทร์ลุกขึ้นมาเปิดประตูบ้านในช่วงกลางดึกสงัดเพราะได้ยินเสียงเคาะอยู่นานสองนาน

“พี่พัชแตงเจ็บท้องค่ะ” 

ตรีรัตน์หญิงสาววัยยี่สิบกว่าๆที่อยู่บ้านใกล้ๆตอนนี้เธอเจ็บท้องเพราะใกล้จะคลอดลูกเต็มทีด้วยความที่อยู่คนเดียวจึงต้องแบกร่างที่กำลังปวดท้องทรมานมาหาพัชรินทร์เพราะแม้แต่มือถือเธอก็ไม่มีจะใช้

“รอเดี๋ยวนะ” 

ก๊อกๆๆ 

พัชรินทร์ประคองตรีรัตน์ให้นั่งรออยู่ที่หน้าบ้านแล้วเธอจึงรีบวิ่งไปเคาะห้องของอคิณอย่างเร่งด่วน

“มีอะไรเหรอพัช” 

อคิณลุกขึ้นมาเปิดประตูหน้าตาตื่นเพราะรู้ว่ามีคนเคาะห้องของเขาเวลานี้คงต้องมีเรื่องด่วนเป็นแน่

“ช่วยพาแตงกวาไปส่งโรงพยาบาลทีค่ะเธอใกล้คลอดแล้ว” 

พัชรินทร์เอ่ยด้วยท่าทีร้อนใจ อคิณได้ยินเช่นนั้นจึงรีบพาตรีรัตน์ขึ้นรถและเตรียมตัวออกไปโรงพยาบาลด้วยอาการตื่นเต้นอยู่ไม่น้อยเพราะเขาก็เคยเห็นคนปวดท้องใกล้คลอดต่อหน้าครั้งแรก

“ฝากน้องด้วยนะคะพี่คิณ” 

พัชรินทร์เอ่ยในขณะที่อคิณกำลังจะขับรถออกไป

“โอ้ยย..อืม..” 

ตรีรัตน์แทบนั่งไม่ติดเบาะเธอบิดตัวไปมาด้วยความเจ็บปวดที่มันมาเป็นระยะและถี่ขึ้นเรื่อยๆความปวดนี้เสมือนกระดูกสันหลังของเธอแทบจะขาดออกจากกันก็ว่าได้

“ใจเย็นๆนะแตงกวาหายใจเข้าลึกๆนะ” 

ตอนนี้อคิณเหยียบคันเร่งที่เร็วพอสมควรแต่ก็อยู่ในระยะปลอดภัยเพราะเขาจะประมาทไม่ได้ยิ่งเห็นหญิงสาวท้องโตร้องทรมานเขาก็เป็นกังวลไม่น้อย

ชั่วโมงต่อมา

โรงพยาบาล

“แตงกวาเป็นยังไงบ้างคะคุณคิณ” 

พิมพรรณมาที่โรงพยาบาลพร้อมทรงรบเพราะพัชรินทร์เป็นคนโทรบอกเมื่อมาถึงพิมพรรณก็รีบเข้ามาถามความคืบหน้าของตรีรัตน์ทันทีด้วยความเป็นห่วงเพราะเธอและพัชรินทร์เห็นตรีรัตน์มาตั้งแต่ท้องอ่อนๆและคุยกันไว้ว่าจะช่วยดูแลหญิงสาวเพราะเห็นว่าเธอไม่มีใคร

“เข้าไปในห้องคลอดเป็นพักใหญ่แล้วล่ะ” 

“ญาติคุณตรีรัตน์ค่ะ” 

“ค่ะ” 

พิมพรรณรีบเดินเข้าไปหาพยาบาลที่เรียกหาญาติของตรีรัตน์

“คนไข้ต้องผ่าคลอดเพราะออกเองไม่ได้นะคะ”

“ค่ะ..หมอรีบจัดการเลยค่ะ” 

พิมพรรณถึงกับหน้าเสียเมื่อเหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นซ้ำสอง

“ทำไมทำหน้าแบบนั้น”

ทรงรบเห็นพิมพรรณหน้าเสียเขาจึงใจเสียตามไปด้วย

“เหมือนตอนนั้นเลยค่ะคุณพัชปวดท้องทรมานจนค่อนคืนออกเองไม่ได้หมอเลยต้องผ่าตอนเธอคลอดลูกร่างกายเธอแย่มากหวังว่าแตงกวาจะไม่อาการหนักแบบนั้นนะคะ” 

พิมพรรณเอ่ยเสียงอ่อน

“พัชเป็นมากกว่านี้อีกเหรอครับ” 

อคิณถึงกับหน้าชาเมื่อได้ยินคำพูดที่ออกมาจากปากของพิมพรรณ

“ตัวคุณพัชเล็กมากแล้วเจ้าแฝดก็ตัวใหญ่เกินไปหมอแนะนำให้คุณพัชผ่าแต่คุณพัชขอลองคลอดเองค่ะเพราะเธอเชื่อว่าหากรอให้ปวดท้องคลอดวันนั้นลูกจะแข็งแรงที่สุดจึงพร้อมจะออกมา” 

อคิณยิ่งหน้าเจื่อนเข้าไปใหญ่เมื่อได้รู้ถึงความลำบากของพัชรินทร์

“แกกลับบ้านไปก่อนเถอะทางนี้ฉันกับพิมจะอยู่ต่อเอง” ทรงรบตบบ่าอคิณเบาๆ

“อืม”

อคิณขับรถกลับบ้านด้วยอาการหดหู่เธอเห็นความทรมานของตรีรัตน์เธอก็อดนึกถึงพัชรินทร์ไม่ได้ตอนที่เธออุ้มท้องเจ็บท้องคลอดเธอจะทรมานเพียงใดแถมตอนนั้นเขาก็ยังไม่หยุดอคติกับเธอเลยด้วยซ้ำยิ่งคิดก็ยิ่งเกลียดตัวเอง