ตอนที่17

เช้าวันต่อมา

"แค่นี้ถึงกับไข้ขึ้นเลยหรือไง"

อคิณตื่นขึ้นมาในตอนเช้าบนโซฟาข้างเตียงนอนที่มีพัชรินทร์นอนอยู่เขาเห็นหญิงสาวนอนตัวขดสั่นเทาเล็กน้อยจึงใช้หลังมือสัมผัสหน้าผากมนวัดไข้ดูจึงรู้ว่าเธอตัวร้อนเขาจึงจำต้องหาผ้ามาเช็ดตัวให้เธอเพราะที่นี่ไม่มียาแก้ไข้

"ลูกพัช.. เอาลูกพัชคืนมา.."

พัชรินทร์ยังคงละเมอเป็นเรื่องลูกแม้เธอจะละเมอแต่ความเจ็บปวดในใจก็ทำให้เธอร้องให้ออกมาในขณะที่ไม่รู้ตัว

"เธอยังต้องทรมานกว่านี้อีกหลายเท่าพัชรินทร์"

อคิณมองร่างบางอย่างสมเพชยิ่งเขาเห็นหน้าของเธอเรื่องของแม่เขาก็ยิ่งผุดขึ้นมาในหัวพร้อมความเจ็บปวดและเขาจะทำให้หญิงสาวเจ็บปวดกว่าเขาหลายเท่าจากที่เขาได้รับ

บ้านอิทธิกร

"ป้านวลครับยังไงรีบหาคนมาช่วยดูแลหลานผมด่วนเลยนะครับ"

อิทธิกรโล่งใจที่ศรีนวลแม่บ้านของเขาเลี้ยงหลานของเขาทั้งสองได้เป็นอย่างดีทั้งรีบให้ศรีนวลหาคนมาช่วยอีกแรงเพราะเจ้าแฝดทั้งสองนั้นค่อนข้างซนกันแล้วในช่วงวัยนี้

"ค่ะคุณกร"

"แอ้.. ๆๆ.. หม่ำๆ"

เจ้าสองแฝดที่นั่งตัวกลมอยู่บนพื้นเห็นถ้วยข้าวในมือศรีนวลก็นั่งจ้องกันตาเป็นมันทั้งปากก็เอ่ยขอกันสลับกันไปมาจนศรีนวลอดขำไม่ได้

"คุณหนูท่าจะทานเก่งกันทั้งคู่เลยนะคะ"

ศรีนวลค่อยๆป้อนเจ้าก้อนทั้งสองทีละคนแต่ดูท่าเธอคนเดียวจะไม่ค่อยทันการเท่าไร

"ครับ"

อิทธิกรเห็นเช่นนั้นเลยต้องนั่งช่วยป้อนอีกแรงเพราะเล่นเข้าปากแล้วกลืนหายแบบนี้หากคนป้อนไม่ทันใจเดี๋ยวจะพางอแงเอาได้ เขาอยากจะรู้นักว่าถ้าพี่ชายของเขามาเห็นความน่ารักของลูกทั้งสองจะลดทิฐิที่มีต่อพัชรินทร์ลงบ้างหรือเปล่า

บ่ายของวัน

"คุณกรคะ"

กิ่งแก้วมาหาอิทธิกรที่บริษัทของเขาเพราะเธอติดต่อกับอคิณไม่ได้เลย

"คุณกิ่งมีธุระอะไรที่นี่เหรอครับ"

อิทธิกรค่อนข้างแปลกใจที่กิ่งแก้วโผล่มาที่นี่ทั้งที่ไม่เคยมา

"กิ่งมีปัญหากับคุณคิณนิดหน่อยน่ะค่ะติดต่อเค้าไม่ได้เลยไม่ทราบคุณกรพอจะรู้ไหมคะว่าคุณคิณอยู่ที่ไหน"

"ผมเองก็ยังไม่ทราบเหมือนกันครับว่าพี่คิณอยู่ที่ไหนตอนนี้ผมก็อยากเจอพี่คิณอยู่เหมือนกัน"

อิทธิกรเองก็ไม่รู้ว่าอคิณอยู่ที่ไหนเหมือนกันจึงให้คำตอบอะไรหญิงสาวไม่ได้

"อ๋อ..งั้นกิ่งขอตัวก่อนนะคะ"

กิ่งแก้วเห็นสีหน้าอิทธิกรแล้วดูท่าเขาจะพูดจริงและคงจะยังไม่รู้เรื่องของเธอกับอคิณด้วยจึงขอตัวกลับก่อน

"ครับ"

อิทธิกรมองตามหลังกิ่งแก้วอย่างสงสัยว่าเธอไปทำอะไรให้พี่ของเขาโกรธถึงได้ถึงขั้นตัดขาดการติดต่อกันไปแบบนี้

เกาะxx

"ทานข้าวซะ"

"ปล่อยพัชไปเถอะนะคะพัชอยากไปหาลูก"

"ฉันบอกให้เธอทานข้าว.."

อคิณค่อนข้างจะหัวเสียกับพัชรินทร์ไม่น้อยที่วันๆเอาแต่เรียกร้องหาลูกข้าวปลาก็ไม่ยอมทานเข้าไปสักนิดเดียวจนเขาไม่รู้ว่าตอนนี้เขาจับเธอมาทรมานหรือกำลังทรมานตัวเองให้เป็นประสาทกันแน่

"อื้อ...ฮือๆๆๆ..ทำไมต้องทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้ด้วย"

พัชรินทร์รีบผลักมือชายหนุ่มออกในขณะที่เขากำลังจะยัดข้าวเข้ามาในปากของเธอ

"เธอมาทำฉันก่อนเธอเข้ามาในชีวิตแม่ของฉันแย่งความรักของแม่ไปจากฉันแล้วยังพรากแม่ฉันไปอีกเธอทำร้ายฉันก่อน"

"ไม่จริง..เรื่องทุกอย่างพี่คิณพูดพี่คิณคิดไปเองทั้งหมด..ฮือๆๆๆ"

พัชรินทร์สะอื้นหนักขึ้นเรื่อยๆจนถึงป่านนี้แล้วอคิณก็ยังไม่เลิกคิดว่าเธอตั้งใจให้แม่ของเขาตาย

"อย่ามาเถียงฉัน"

อคิณตวาดหญิงสาวเสียงฝาดจนร่างบางสะดุ้งเฮือก

"เมื่อไรจะปล่อยพัชไปต้องให้พัชชดใช้ไปถึงไหนพี่คิณถึงจะพอใจ"

พัชรินทร์นั่งกอดเข้าก้มหน้าร้องให้อย่างอ่อนใจ

"จนกว่าเธอจะตายไปต่อหน้าฉันละมั้ง"

อคิณยืนกัดฟันมองหญิงสาวด้วยท่าทางไม่พอใจครู่หนึ่งจึงพ่นบางคำออกมาแล้วเดินออกไปด้านนอกทิ้งให้หญิงสาวอยู่คนเดียวโดยที่ไม่สนใจว่าเธอจะทานข้าวหรือไม่ทานเขาขี้เกียจจะบังคับแล้ว

สามวันต่อมา

คลับxxx

"ดื่มหนักไปแล้วนะครับ" 

ก้องเกียรติเดินเข้ามาทักทายกิ่งแก้วเมื่อเห็นว่าเธอนั่งดื่มอยู่คนเดียวจนเริ่มที่จะเมาแล้ว

"แก..ฉันบอกแกแล้วไงว่าอย่าเสนอหน้ากลับมาในกรุงเทพอีก" 

กิ่งแก้วเห็นก้องเกียรติเธอก็ถึงกับสร่างเมาทันทีเพราะเธอไม่อยากให้ก้องเกียรติมาวนเวียนอยู่รอบๆตัวเธอเท่าไรนัก

"มาแปปเดียวไม่เป็นอะไรหรอกน่า" 

ก้องเกียรติยกไหล่เล็กน้อยเขารู้ว่าเขาไม่สมควรจะมาอยู่ที่นี่แต่เขาก็กบดานมาเป็นปีแล้วออกมานิดหน่อยก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไร ตอนนี้พฤติกรรมของทั้งคู่กำลังมีสายตาของใครบางคนจับจ้องอยู่ไมห่างโดยที่ทั้งสองนั้นไม่รู้ตัว

"แล้วนี่ทำไมมาดื่มคนเดียวเครียดอะไรหรือเปล่าผมทำให้คุณแก้เครียดได้นะครับ" 

ก้องเกียรติตีเนียนโอบร่างบางเข้ามากอดทั้งกระซิบข้างหูอย่างสนิทสนมซึ่งมันก็เป็นเรื่องเคยๆที่เขากับกิ่งแก้วทำกันเป็นประจำตั้งแต่คบกันเมื่อก่อนที่เธอจะมาเจอกับอคิณ

กิ่งแก้วมองมือหนาของชายหนุ่มที่เลื้อยอยู่ที่เอวของเธอและเงยหน้ามองตาก้องเกียรติด้วยสายตาที่เย้ายวนพลันนึกถึงวันวานที่เธอกับเขามีด้วยกันเพราะความเมา