ตอนที่12

เป็นปีแล้วที่กิ่งแก้วลาออกจากงานเลขาไปเป็นนางแบบเหมือนเดิมอคิณเองก็ต้องเรียกมารุตมาช่วยงานอย่างเก่าดูเหมือนความสัมพันธ์ของอคิณและกิ่งแก้วจะไม่แน่นแฟ้นอย่างเมื่อก่อนเท่าไรเพราะทั้งคู่ไม่ค่อยได้เจอกันเหตุเพราะงานอคิณก็ค่อนข้างยุ่งกิ่งแก้วก็เดินทางบ่อยเดือนๆแทบจะไม่เห็นหน้ากันด้วยซ้ำ

17.00 น.

"ตั้งแต่คุณไม่ได้เป็นเลขาผมเราก็ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันสักเท่าไรเลยนะ" 

วันนี้กิ่งแก้วพึ่งกลับจากปารีสเมื่ออคิณรู้จึงรีบไปรับเธอที่สนามบินมาที่บ้านด้วยความคิดถึง

"ก็กิ่งต้องไปต่างประเทศบ่อยนี่คะ"

"แล้วฤกษ์แต่งเราล่ะผมไม่เห็นคุณจะพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย"

"ช่วงนี้ทั้งกิ่งทั้งคุณก็ยุ่งๆพักแพลนไปก่อนก็ได้ค่ะยังไงเราก็ยังรักดันดีอยู่นี่คะ" 

"คืนนี้คุณพึ่งกลับมาอยู่กับผมนะครับ" 

อคิณแปลกใจไม่น้อยที่กิ่งแก้วไม่ยักจะสนเรื่องแต่งงานแล้วแต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจจะถามแค่ตอนนี้เขาอยากรักเธอให้หายคิดถึงมากกว่าจึงค่อยๆสอดมือหนาเข้าไปขยำอกตูมของเธออย่างปรารถนา

"กิ่งต้องกลับบ้านน่ะค่ะคุณพ่อท่านรู้แล้วว่ากิ่งกลับมาถ้าจะขอค้างกับคุณกิ่งกลัวว่าจะถูกท่านตำหนิ" 

กิ่งแก้วต้องรีบดึงมือชายหนุ่มออกเพราะเธอไม่สามารถอยู่กับอคิณนานได้

"แต่ผมคิดถึงคุณ" 

อคิณจ้องหน้ากิ่งแก้วด้วยสายตาออดอ้อน

"วันหลังนะคะคิณ" 

กิ่งแก้วรีบลุกขึ้นและเดินออกไปทันทีทำอคิณสงสัยในพฤติกรรมห่างเหินของเธอพอสมควร

สองวันต่อมา

22.00 น.

อคิณนั่งดื่มตั้งแต่ช่วงเย็นวันนี้เขายกเลิกการประชุมเพื่อที่จะอยู่กับกิ่งแก้วแต่หญิงสาวก็ดันมาปฏิเสธเขาได้โดยบอกว่าเธอจะบินไปอิตาลีทำให้ต้องมานั่งดื่มย้อมใจอยู่คนเดียวที่ห้องทำงาน

"คุณพ่อขา.." 

จู่ๆภาพความฝันเมื่อคืนที่เขาฝันมันก็ผุดขึ้นมาในหัวภาพที่มีเด็กผู้หญิงสองคนวิ่งเข้ามากอดแล้วเรียกเขาว่าพ่อทำเขาชะงักการดื่มไป

ก๊อกๆๆ​  เสียงเคาะประตูดังขึ้นจึงทำให้อคิณหลุดจากภวังค์ความคิด

"บอสครับผมพอจะรู้ที่อยู่ของเธอแล้วครับ" 

มารุตรีบงานเรื่องที่เขาสืบได้ในทันที

"ที่ไหน" 

อคิณรีบวางขวดไวน์ลงและลุกยืนขึ้นเต็มความสูงเขาอยากฟังคำตอบเดี๋ยวนี้

“ตอนนี้เธออยู่โรมครับ”

“อืมเตรียมจองตั๋วให้ฉันพรุ่งนี้เลย” 

อคิณเอ่ยด้วยสายตาแน่วแน่ข่าวที่เขาได้ยินแว่วมาเขาอยากจะไปดูให้เห็นกับตาสักครั้ง

อิตาลี

อคิณกับมารุตเดินทางมากันตั้งแต่เมื่อคืนนี่ก็ร่วมครึ่งค่อนวันกว่าเขาจะบินมาถึงอคิณไม่ยอมพักผ่อนเขาตั้งใจไปหากิ่งแก้วตามที่อยู่ของเธอทันที

“อะไรนะครับเธอไม่ได้อยู่ที่นี่” 

เมื่อมาติดต่อที่ที่พักของเธอปรากฏว่าหญิงสาวไม่ได้อยู่ที่พักของเธอสองสามคืนแล้วเมื่อรู้ดังนี้อคิณยิ่งหัวเสียเข้าไปใหญ่

“โทรหาเธอแล้วเชคพิกัดในมือถือตอนนี้ก็ได้ครับ”

“อืม” 

อคิณรีบทำตามที่มารุตบอกเมื่อมาถึงที่อิตาลีแล้วการเชคพิกัดก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถที่มารุตจะทำได้

“ค่ะคุณคิณ”

“คุณทำอะไรอยู่เหรอ”

“กิ่งนอนพักอยู่ในห้องน่ะค่ะขอเวลางีบสักพักนะคะตื่นแล้วเดี๋ยวกิ่งจะโทรกลับ”

อคิณวางสายจากหญิงสาวได้ก็กำมือถือแน่นคำพูดคำจาเสียงอ่อนเสียงหวานที่น่าเชื่อถือของกิ่งแก้ววันนี้เขาคงเชื่ออะไรเธอไม่ได้แล้ว

ชั่วโมงต่อมา

โรงแรมXXX

อคิณใช้เวลาไม่นานก็มาถึงโรงแรมหรูระดับห้าดาวที่เมืองหลวงของอิตาลีพร้อมมารุตเขาใช้อำนาจเงินนิดหน่อยเพื่อที่จะเข้าถึงห้องที่กิ่งแก้วอยู่ในตอนนี้แล้วเขาก็จะได้รู้เสียทีว่าเธอนั้นกำลังทำอะไรอยู่กันแน่

“คุณโนอาห์เบาๆสิคะ..อื้ออ” 

ตอนนี้ทั้งโนอาห์และกิ่งแก้วกำลังเล่นจ้ำจี้กันอย่างดูดดื่มอยู่บนเตียงกิ่งแก้วถูกใจโนอาห์ตั้งแต่ครั้งนั้นที่เขามาเจรจาธุรกิจกับอคิณ

เธอจึงหาโอกาสที่จะลาออกจากการเป็นเลขาเพื่อที่จะได้มีเวลาส่วนตัวและหาทางเข้าถึงตัวโนอาห์ให้ได้นี่ก็ร่วมปีแล้วที่ทั้งสองแอบลักกินขโมยกินกันมาโดยมีกิ่งแก้วเป็นคนเสนอตัวให้หมายใจว่าวันนึงเขาจะรักเมื่อถึงวันนั้นเธอจะได้เขี่ยอคิณทิ้ง

แต่ถึงทุกวันนี้เธอก็เป็นได้แค่คนลับๆเท่านั้นเหตุเพราะคนอย่างโนอาห์ไม่เคยจริงจังกับใครยิ่งเป็นผู้หญิงอย่างกิ่งแก้วเขายิ่งไม่อยากได้เพราะแค่ซื่อสัตย์กับแฟนตัวเองยังทำไม่ได้นับประสาอะไรจะซื่อสัตย์กับคนอื่น

แกร๊กก

“คุณคิณ...” 

เมื่อประตูห้องเปิดกิ่งแก้วที่กำลังร่อนอยู่บนตัวโนอาห์ก็ถึงกับตัวชาวาบเพราะไม่คิดว่าอคิณจะมาที่นี่ตอนนี้

“นี่เหรอขอพัก..ถ้าผมไม่มาที่นี่ให้เห็นกับตาคงโง่ไปตลอดสินะต่อไปนี้อย่ามายุ่งกับชีวิตผมอีก” 

อคิณกัดฟันกรอดเมื่อเห็นภาพบาดตาบาดใจเต็มๆตาเมื่อเห็นโนอาห์ที่นอนไม่รู้ร้อนรู้หนาวเขาก็รู้ได้ทันทีว่าเหตุผลที่กิ่งแก้วไม่อยากเป็นเลขาของเขาต่อเพราะอะไรเขาน่าจะเอะใจตั้งแต่ที่กิ่งแก้วเอ่ยชมโนอาห์บ่อยๆแล้ว

เมื่อพูดจบอคิณก็เดินออกไปจากที่นี่ทันทีคนอย่างเขาเมื่อรักใครก็รักจริงแต่ได้เกลียดแล้วเขาจะหมดใจกับคนๆนั้นทันทีที่อยากมาให้เห็นกับตาเพราะต้องการที่จะตัดใจให้เร็วขึ้นนั่นเอง

“คุณคิณคะคุณคิณ” 

กิ่งแก้วหน้าเสียอย่างเห็นได้ชัดเมื่อถูกจับได้ทั้งจะวิ่งตามอคิณออกไปตอนนี้ก็ทำไม่ได้เพราะตัวเองยังตัวล่อนจ้อนอยู่

“แก้ปัญหาเอาเองแล้วกันนะ” 

โนอาห์เอ่ยเสียงยียวนไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับกิ่งแก้วในเมื่อเธอเลือกที่จะเดินมาหาเขาเองปัญหาของเธอก็ต้องแก้เอาเองเขาคิดแบบนั้น

“โถ่เอ้ยยย..” 

กิ่งแก้วนั่งกุมขมับหัวเสียคิดอะไรไม่ออกแล้วเพราะเธอรู้ดีว่าอคิณเป็นคนเช่นไร

ไร่เริงฤทธิ์

“พ่อเลี้ยงนั่นมาทำไมน้าภู” 

ช่วงเย็นใกล้มืดแล้วพิมพรรณเห็นทรงรบมาคุยกับตาของเธอด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเมื่อเขากลับไปแล้วเธอจึงหาจังหวะเหมาะๆถามตาของเธอว่าเขานั้นมาทำอะไร

“เค้าก็มาตามทวงหนี้กับไร่นี้น่ะสิ” 

ภูผาตอบแทนคนเป็นพ่อที่เอาแต่นั่งหน้าบึ้งตึงไม่ยอมตอบอะไร

“ทวงหนี้ไปติดหนี้เค้าตั้งแต่เมื่อไร”

“ตั้งแต่รุ่นพ่อเค้าแล้ว” 

“ติดหนี้เค้าอยู่เท่าไรจ้ะตา” 

พิมพรรณเค้นถามกับเริงฤทธิ์ตอนนี้ทุกคนรวมทั้งพัชรินทร์ที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็กังวลตามกันไปด้วย

“ไม่เท่าไรหรอก” 

เริงฤทธิ์ส่ายหัวเบาๆเขาไม่อยากตอบเรื่องนี้กับใครเท่าไร

“ไม่เท่าไรของพ่อนี่สี่ล้านเนี่ยนะ” 

ภูผาเห็นคนเป็นพ่อไม่ยอมตอบหลานเขาจึงตอบเองเพราะเขาก็ยังหัวเสียที่พึ่งรู้เรื่องนี้อยู่เหมือนกันแทนที่พ่อของเขาจะบอกกล่าวกันตั้งแต่มีปัญหากลับปล่อยให้คาราคาซังจนแทบจะถูกยึดไร่อยู่แล้ว